Herkese merhaba, nasıl anlatsam bilmiyorum. 28'e girmek üzereyim. Neredeyse 8 yıllık bir ilişkim vardı. Yaklaşık 1,5 sene önce bitti. Çok uğraştım fakat tek taraflı daha fazla devam ettiremedim. Olan her şeyi kabullenecek kadar sevgim de kalmamıştı artık. Uzun bir süre kimseyi görmek istemiyordum hayatımda. Ama birden karşıma çıktı. Şiirler, şarkılar, daha önce hiç görmediğim centilmenlikler vs. Başımı döndürdü. Ama içimde hep erken olduğunu düşündüm. Yalan yok biten ilişkime dair en ufak bir his besleseydim bitirmezdim. Çoktan ölmüştü aramızdakiler de cenazeyi kaldırmak bana düştü sadece. Dolayısıyla aklım onda değildi ama yeni bir şeye de hazır değildim. Ama şimdiki erkek arkadaşımla tanıştığımız yerde kısıtlı bir zamanımız vardı ve eğer olmayacaksa bir daha hiç olmazdı ikimiz için de. Her şeyi benim için mükemmel hale getirmek istediğini söylüyordu sürekli. İnandım mı? Hayır ama en azından bu niyetle yola çıkması bile güzeldi. İlişkimiz başladıktan sonra değişti. Sevgisi değil ama kıskançlık krizleri başladı hala ara ara devam ediyor. En başından anlattığım halde bilmiyor gibi eski ilişkimi sürekli sorgulayıp hatırlatarak beni çok yıprattı. Kendimi anlattım. Ben böyle çocuksu şeylere tahammül edemeyecek kadar yıprandım açık konuştum. Bunların Bi kısmını bıraktı kıskançlık seviyesini de biraz olsun azalttı. Eğitimli fakat iş konusunda zaman kaybediyor, askerliği erteliyor, eğitimine de çok önem vermiyor. Açıkçası bunları bilinçli şekilde ertelediğini düşünmeye başladım. Ben hiç evlilik düşünmezdim. Yani kısa vadede değil. İlerde bakarız diye düşündüm hep. Fakat ilk zamanlar yaklaşımı sanki 1 seneye evleneceğiz gibiydi. Ben de yavaştan kendimi hazırlamaya başladım bu sürece hadi kızım korkma yapabilirsin gibi. Şimdi ise sadece kendisi ile ilgili planları 3 4 senelik. Açıkçası anlamıyorum. Hem planlar yapıyor şuraya gidelim vs. gibi. Hem de 3 4 senelik kendi planı var. İkimizin de geleneksel ailesi var. Bunları evlenmeden yapamayacağımız aşikar. Ben de evlenelim diye tutturacak adını bile anacak değilim ona karşı. Aksine ne kadar zor olduğunu ve cesaret isteyen bir şey olduğunu söylerim her seferinde dürüstçe. Şimdi sanki ben kovalıyorum gibi geri çekilmesine bir anlam veremiyorum. Yemek bilmez temizlik bilmez bir fatura yatırmamış bugüne kadar ev geçindirmek bilmez. Her şeyi ailesi ile yapıyor. Ben her şeyi kendim yaptım bugüne kadar. Şimdi tüm bunlar bana tuhaf geliyor. İlerde benim işime de karışmaya kalkarsalar diye korkuyorum çünkü izin vermem böyle bir şeye. Bir kaç kez bu durumun sorun olduğunu insanın kendine bakması gerektiğini söyledim açıkça. Düzeltmeye çalışıyorum diyor ama çok bir değişiklik yok. Aşk her şeye yetmez ben bunu öğrendim öncesinde. Fakat ne yapmalıyım ne demeliyim nasıl davranmalıyım kafam allak bullak. Evet seviyorum ama kimseye annelik yapacak değilim. Düzgünce kendimi ifade ediyorum ona da. Beni sevse önem verir bazı şeyleri düzeltir diye düşünüyorum. Yanlış bir beklenti mi? Tecrübeli ablalarımdan yardım bekliyorum. Böyle bir konuda ne yapardınız?
