- 22 Ağustos 2016
- 552
- 1.450
- 113
- Konu Sahibi idilbilgeasya
- #1
Merhaba, uzun zamandır aklımı kurcalayan bir konuyu siz akıllı hanımlara danışmak istiyorum. Biraz uzun olacak, özür dilerim simdiden ama akil akildan üstündür, sizlerin fikrini önemsiyorum.
Yaklaşık 2 yıl önceye kadar uyumlu ve fedakâr bir insandım ben. Yaşadığım bazı olaylar beni daha ben-merkezci olmaya itmeye başladı son zamanlarda. Tabir-i caizse gözüm daha çok açılmaya başladı. Bu "maymun gözünü açtı" isimli süreçte en yakın arkadaşımın kendisine tam anlamıyla aşık olduğunu fark ettim. Daha evvel hep ben ona uyuyormuşum meğerse. Bütün ipleri ona vermişim, o nereye gitmek istiyorsa oraya gitmeye, o ne zaman istiyorsa o zaman görüşmeye başlamışız ve ben bunu kaç yıllık arkadaşlığımızdan sonra fark ettim...
Ben arkadaşımın bencilliğini fark ettikçe uzaklaşmaya başladım. Zor zamanlar geçirdi. Eskiden kayıtsız şartsız yanında olurken kendimi dizginlemeye, kendimi merkeze koymaya başladım. Bazı vakitler yanında olmadım, bazen birlikte aştık her şeyi. Ama genelde yine "onun için" yapılıyordu her şey.
Zor zamanlar geçirirken yeni tanıştığı insanlarla birlikte olmaya başladı. İşler bu sıralar karışmaya başladı. Ben kendimi daha geride tutmaya başladım -açıkçası bu yeni insanlardan çok hoşlanmadım- fakat nadir de olsa o yeni tanıştığı insanlarla denk geldiğimiz oluyordu.
Bu yeni insanlar ise tam anlamıyla "y.vşak". Çocuk benim en arkadaşımdan hoşlanır gibi hareket ederken gruptaki diğer kızla birden sevgili oldular, bir günde... Oysa grupta kız kıza konuşuyorduk "Zafer de sana amma kapılmış, aşık olmuş." falan diye. Bu konuşmaları birlikte yaptığımız diğer kız nasıl oldu nasıl etti ise bu y.vşağı cepledi bir şekilde. Cepledi diyorum, anlayacaksınız şimdi. Arkadaşım çok üzüldü bu duruma, fark ettim ama burnundan kıl aldırmamak için takmıyormuş ayağına yattı. Dedim ya, o tam bir piremses çünkü...
Ondan sonraki 1 ay çok tuhaf geçti. Çocuk bir sabah beni engelliyor, öğlen tekrar takip isteği atıyor, akşam yine engelliyordu. Zamanla anladım ki bu sevgilisi olan kızla alakalı bir şeymiş. Kız beni ölümüne kıskanıyordu, biliyordum. Açıkçası ondan çok daha alımlı ve parlayan bir kadınım.
Sonra kız da beni durduk yere engeller falan oldu. Bu arada arkadaşım da
bana aralarında benim kıskançlık konularına yol açtığımı söyledi. Kız resmen arkadaşımdan çocuğu söke söke almış, ardından benden korumaya başlamıştı. Oysa kızlar, bu paylaşılamayan çocuk benim dönüp sümük atmayacağım bir erkek. Lütfen yanlış anlamayın, esprileri, yaşam enerjisi falan hiç benlik değil...
Neyse ben durduğum yerde dururken bunlar benim yüzümden 2 3 kez ayrılıp barışmışlar. Inanin evimden işime, işimden evime gidip geliyorum sadece, gruba da girmez oldum doğal olarak. Arkadaşımsa kendisinden söke söke adamı alan o kızla ve y.vşak çocukla görüşmeye devam etti, hilkat garibesi bir durum çıktı ortaya.
Çiftin arasında benim tartışmalarım geçerken benim neredeyse 8 yıllık arkadaşım "Beni bu işe karıştırmayın, iki tarafı da çok seviyorum." diyormuş. Ben bu cümlelere öyle çok kırıldım ki. Beni en iyi tanıyan o. ""saçmalamayın arkadaşlar, ben Idil'i yıllardır tanırım, bu konularda çok ciddidir. Kimsenin erkek arkadaşıyla arasına girmez, bu krizlerden haberi bile yok, yapmayın." demesini çok beklerdim. Ki gerçekten hiçbirinden haberim olmadı başlarda, sonradan idrak etmeye başladım her şeyi. Ve sonuçta kız ve adam ona yanlış yaptılar benim fikrimce...
Bu olanlar benim çok midemi bulandırdı ve arkadaşımın tuhaf bencilliklerinin de üzerine gelince ben herkesle bağımı kopardım ve hayatımdan çıkardım herkesi. Arkadaşım bana bozuldu falan ama ben bu durumda haksız olduğumu düşünmüyorum. Siz ne dersiniz konumla ilgili? Haksız olduğum yerler var mı? Arkadaşıma haksızlık mi yapmışım sizce? Son zamanlarda aklıma çok gelir oldu arkadaşım. Açıkçası onu özlüyorum her şeye rağmen.
Yaklaşık 2 yıl önceye kadar uyumlu ve fedakâr bir insandım ben. Yaşadığım bazı olaylar beni daha ben-merkezci olmaya itmeye başladı son zamanlarda. Tabir-i caizse gözüm daha çok açılmaya başladı. Bu "maymun gözünü açtı" isimli süreçte en yakın arkadaşımın kendisine tam anlamıyla aşık olduğunu fark ettim. Daha evvel hep ben ona uyuyormuşum meğerse. Bütün ipleri ona vermişim, o nereye gitmek istiyorsa oraya gitmeye, o ne zaman istiyorsa o zaman görüşmeye başlamışız ve ben bunu kaç yıllık arkadaşlığımızdan sonra fark ettim...
Ben arkadaşımın bencilliğini fark ettikçe uzaklaşmaya başladım. Zor zamanlar geçirdi. Eskiden kayıtsız şartsız yanında olurken kendimi dizginlemeye, kendimi merkeze koymaya başladım. Bazı vakitler yanında olmadım, bazen birlikte aştık her şeyi. Ama genelde yine "onun için" yapılıyordu her şey.
Zor zamanlar geçirirken yeni tanıştığı insanlarla birlikte olmaya başladı. İşler bu sıralar karışmaya başladı. Ben kendimi daha geride tutmaya başladım -açıkçası bu yeni insanlardan çok hoşlanmadım- fakat nadir de olsa o yeni tanıştığı insanlarla denk geldiğimiz oluyordu.
Bu yeni insanlar ise tam anlamıyla "y.vşak". Çocuk benim en arkadaşımdan hoşlanır gibi hareket ederken gruptaki diğer kızla birden sevgili oldular, bir günde... Oysa grupta kız kıza konuşuyorduk "Zafer de sana amma kapılmış, aşık olmuş." falan diye. Bu konuşmaları birlikte yaptığımız diğer kız nasıl oldu nasıl etti ise bu y.vşağı cepledi bir şekilde. Cepledi diyorum, anlayacaksınız şimdi. Arkadaşım çok üzüldü bu duruma, fark ettim ama burnundan kıl aldırmamak için takmıyormuş ayağına yattı. Dedim ya, o tam bir piremses çünkü...
Ondan sonraki 1 ay çok tuhaf geçti. Çocuk bir sabah beni engelliyor, öğlen tekrar takip isteği atıyor, akşam yine engelliyordu. Zamanla anladım ki bu sevgilisi olan kızla alakalı bir şeymiş. Kız beni ölümüne kıskanıyordu, biliyordum. Açıkçası ondan çok daha alımlı ve parlayan bir kadınım.
Sonra kız da beni durduk yere engeller falan oldu. Bu arada arkadaşım da
bana aralarında benim kıskançlık konularına yol açtığımı söyledi. Kız resmen arkadaşımdan çocuğu söke söke almış, ardından benden korumaya başlamıştı. Oysa kızlar, bu paylaşılamayan çocuk benim dönüp sümük atmayacağım bir erkek. Lütfen yanlış anlamayın, esprileri, yaşam enerjisi falan hiç benlik değil...
Neyse ben durduğum yerde dururken bunlar benim yüzümden 2 3 kez ayrılıp barışmışlar. Inanin evimden işime, işimden evime gidip geliyorum sadece, gruba da girmez oldum doğal olarak. Arkadaşımsa kendisinden söke söke adamı alan o kızla ve y.vşak çocukla görüşmeye devam etti, hilkat garibesi bir durum çıktı ortaya.
Çiftin arasında benim tartışmalarım geçerken benim neredeyse 8 yıllık arkadaşım "Beni bu işe karıştırmayın, iki tarafı da çok seviyorum." diyormuş. Ben bu cümlelere öyle çok kırıldım ki. Beni en iyi tanıyan o. ""saçmalamayın arkadaşlar, ben Idil'i yıllardır tanırım, bu konularda çok ciddidir. Kimsenin erkek arkadaşıyla arasına girmez, bu krizlerden haberi bile yok, yapmayın." demesini çok beklerdim. Ki gerçekten hiçbirinden haberim olmadı başlarda, sonradan idrak etmeye başladım her şeyi. Ve sonuçta kız ve adam ona yanlış yaptılar benim fikrimce...
Bu olanlar benim çok midemi bulandırdı ve arkadaşımın tuhaf bencilliklerinin de üzerine gelince ben herkesle bağımı kopardım ve hayatımdan çıkardım herkesi. Arkadaşım bana bozuldu falan ama ben bu durumda haksız olduğumu düşünmüyorum. Siz ne dersiniz konumla ilgili? Haksız olduğum yerler var mı? Arkadaşıma haksızlık mi yapmışım sizce? Son zamanlarda aklıma çok gelir oldu arkadaşım. Açıkçası onu özlüyorum her şeye rağmen.