- 5 Mart 2012
- 11.481
- 8.058
Birşey danışmak istiyorum bayanlar.
Çok uzun olacak biliyorum, ne kadar kısa kesmeye çalışsam da, okuyan arkadaşlara teşekkürler.
Sizce ilerisi açısından nasıl davranmalıyım?
Beni bilenler bilir. 4 senelik evliyim, dalgalı bir evlilik diyebiliriz. 2. hamileliğimi yaşıyorum ve 2,5 yaşında bir oğlum var.
Benim bu aralar sorunum eltim ile alakalı.
Eşim 2 kardeş zaten, bir tane abisi var.
Zamanında anneleri iki kardeşi bir birinden çok farklı yetiştirmiş ve bariz bir ayrımcılık yapmış.
Bu zaten başlı başına derin bir konu girmeyeceğim detaya.
Eltim ile alakalı kısma gelince.
Onu tanıdım tanıyalı elimden geldiğince yardım etmeye çalışırım (maddi & manevi).
Yeri gelmiştir eşim ile bile eltim yüzünden kavga etmişimdir.
Eşim abisine ve yengesine karşı biraz uzak davranıyor, malesef.
Zamanında annesinin dolduruşuna çok gelmiş, onun etkisi devam ediyor.
Ben ise arada herhangi bir soğukluk olmasın, iki kardeşin de çocukları var iletişimler iyi olsun diye uğraşıyorum.
Fakat gel gelelim son zamanlarda anlıyorum ki bu uğraşlarım tek taraflı.
Evlendiğim zaman kayınvalidemin oturduğu muhitte oturuyorduk.
Kayınvalidem ile eltimin evi arasında kalıyordu evim diyebilirim.
Her ikisine de 5 dk yürüme mesafesinde.
İlk hamileliğimde kayınvalidem ağır rahatsızdı, hatta doğumumda bile bulunamadı.
Çünkü ben doğuma, o ameliyata girmişti, torununu 20 gün sonra görebildi rahatsızlığından dolayı.
Yarı kırkında biz ona götürmüştük, görsün sevsin diye...
Her neyse, ilk hamileliğimde eltim hamileliğim boyunca beni çok nadir aradı.
Çok nadir bir ihtiyacım var mı diye sordu. Oralı olmadı kısaca.
Çok zor ve rahatsız bir hamilelik geçirmiştim, nitekim erken doğum ile sonuçlandı.
Doğum olduktan sonra da o kadar yakın oturmamıza rağmen ve kayınvalidemin hasta olup gelememesine rağmen bir gün bile uğrayıp "bebeği seveyim, yeğeni göreyim" olmadı hiç.
Ben de gereksiz beklentilere girmedim, kafamda büyütmedim, beni rahatsız etti tabii ki bu durum.
Sonuçta gelmemesi bu kadar yakınken abes gelmişti, ben herşeylerine vaktinde koştuğum için...
Üstünden zaman geçti, oğlum büyümeye başladıkça tabii ki görüşmeler sıklaştı.
Bir ara öyle bir noktaya geldik ki "hah dedim tamamen buzlar eridi, artık düze çıkıyoruz"
Fakat yine öyle olmadı, ben hamile kaldığımı öğrendim.
Eltimin bu arada 1 oğlu var ve ilkokul 2. sınıfa gidiyor.
2. defa hamile kalmayı çok istedi fakat Allah nasib etmedi.
Allah var yukarda, ben ondan çok hamile kalmasını istedim.
Fakat nasıl olduysa o ara ben hamile kaldığımı öğrendim ve bize tamamen süpriz oldu.
Korunurken hamile kaldım... (nasıl oluyor demeyin, oluyormuş işte)
Biz tabii başta şaşırdık ama çok sevindik, evlat evlattır, Rabbim aratmadı çok şükür dedik,
Bunda da bir hayır vardır dedik, kabullendik ve Allah var eşim çok sevindi.
Ama işin tuhaf tarafı eltim bunu başlarda nispet olarak gördü!
Başta orada bir afsalam attı benim... Anında "sen bilirsin, böyle düşünüyorsan görüşmeyelim" dedim.
(Arada bir ton gereksiz konuşma, yazışma vardı da kısa kesmek istiyorum)
Sonra bir akşam işten geldiğimde bir baktım ki eltim benim evde.
Konuşmaya gelmiş, oturduk konuştuk.
Çıkıştım ona, nasıl böyle düşünür diye, ben sanki planlı programlı hamile kalmışım da nispet yapıyorum!
Zaten oğlum daha küçük 2,5 yaşında, kafayı mı yedim bu kadar kısa aralıkla çocuk sahibi olayım.
Ama Allah vermiş, ne yapacaktım? Eltim alınmasın diye aldıracak mıydım?
Var mı böyle bir mantık... .
Sonra özür diledi. Yaptığının doğru olmadığının farkında olduğunu, fakat hassas bir dönemden geçtiğini söyledi. Bende kendisine açıkladım, bak ben senden daha çok istiyorum senin bir bebeğinin daha olmasını, niye böyle yapıyorsun, ben sana hep iyi niyet besliyorum ama sen niye art niyet arıyorsun diye baya uzunca konuştuk.
Benim kafamda ve gönlümde sorunlar hallolmuştu.
En azından ben öyle sanıyordum.
O dönem kayınvalidemin patavatsız durumları, rahatsız edici tavırları vs. sorunlarım vardı.
Hele ki hamilelik şoku da üstüne eklenince sıkıntılı bir dönem yaşıyordum.
Evlendim evleneli oturduğum muhitten memnun değildim.
Muhit süper fakat anneme uzak kalıyordu, annem de oğlum ile ilgilendiği için sıkıntılı süreçti benim için.
Şimdi hazır 2. yoldayken fırsat bu fırsat taşınmaya karar verdik.
Annemin olduğu muhite.
Bu süreçte hamile olmamın kimse için bir önemi olmadı desem yeridir.
Eşim Dahil!
Tek başıma taşındım neredeyse.
Bir tek son akşam kaynım ve eltim geldiler, bir iki koli yardımında bulundular o kadar.
Ben zaten herşeyi toparlamıştım.
Nitekim düşünmüşler gelmişler diye sevindim o ayrı konu.
Ertesi gün taşındık bir Allah'ın kulu yok.
Zaten taşıma şirketi ayarlamıştık, o anlamda sorun değildi.
Fakat eşim ile birlikte el birliği ile yerleştik.
Kimseden bir yardım görmedim kısaca.
Bu arada ramazan bayramında taşındık.
Gelelim neticeye...
Bunca şeye rağmen eltimler geldi bir akşam oturmaya.
Taşındıktan 1 hafta sonra.
Oturduk hep beraber ve şu sohbet dönmüştü "herşeyde bir hayır vardır belki eskisinden daha çok görüşülür"
Taşındık taşınalı bir kere bile ziyaretimize gelmediler.
Ama ben elimden geldiğince, eşimi ve çocuğumu alarak hep gittim onlara.
Taşındığımızdan beri en az 5 defa evlerine gitmişimdir.
Yeri gelmiştir birşeyi bahane etmişimdir, yeri gelmiştir özellikle onlara gitmek istediğim için gitmişizdir.
3 hafta önce kayınvalidemler bana geldi bir akşam.
Oğlumu sevmeye gelmek istemişler, ben işteyken gündüz uğramışlar.
Akşam eve gittiğimde de "gidelim" diyorlardı ben yine de dedim ki
"Bir eltimi arayayım belki onlarda gelir hep beraber yemek yeriz"
Ve dediğim gibi de yaptım aradım.
sonuç "gelemeyiz, kocam istemiyor"
verdiğim cevap: "keyfiniz bilir"
Biz oturduk kayınvalidemler ile yemek yedik.
Cuma akşamıydı.
Pazar günü aradım eltimi.
Dedim ne oluyor? Neden böyle oluyor?
Dedi adam gelmek istemiyor ben ne yapayım şimdi?
Ben de dedim ki tamam da, benim kocam da yeri geldiğinde gelmek istemiyor, ama ben kolundan tutup getiriyorum kocamı, abindir diyorum, yeğenin var diyorum bir şekilde ikna ediyorum, istesen sen de bu şekilde yapabilirsin dedim. Kadınız, hangimiz tatlı dil ile kocalarımızı neye ikna etmedik ki? Bir gün olmaz ama ikinci gün olur. Her daim yapılmaz ama arada bir yapabilirsin. Niye benim her davetime bu kadar ilgisiz alakasız kalıyorsunuz, ben de size gelmeyeyim o zaman, dedim.
Beni beynimden vuran cevap geldi.
"Ben kocam ile kötü olamam"....
O noktada kaldım zaten, sustum.
Peki sen bilirsin, sen de kendince haklısın ben daha uzatmıyorum.
Nasıl isterseniz öyle davranın dedim...
Bu noktadan sonra ne arıyorum, ne soruyorum ne de davet ediyorum.
Kendim de gitmiyorum.
Bakalım nereye kadar gidecek. Fakat çok üzüldüm...
Gerçekten.
Hamileyim, bir kere nasılsın diye aramadı.
Oğlum var ve onun oğlu için benimki çıldırıyor, adını düşürmez ağzından.
İnsan bari çocuklar görüşsün diye çabalar, oda yok...
Diğer yandan eşimin abisi ya, bir abi hiç mi sormaz kardeşini?
Hiç mi görmek istemez?
Hadi eltimi geç, ikimizde eliz...
Ben şaşırdım kaldım ne yapacağıma.
Çok uzun olacak biliyorum, ne kadar kısa kesmeye çalışsam da, okuyan arkadaşlara teşekkürler.
Sizce ilerisi açısından nasıl davranmalıyım?
Beni bilenler bilir. 4 senelik evliyim, dalgalı bir evlilik diyebiliriz. 2. hamileliğimi yaşıyorum ve 2,5 yaşında bir oğlum var.
Benim bu aralar sorunum eltim ile alakalı.
Eşim 2 kardeş zaten, bir tane abisi var.
Zamanında anneleri iki kardeşi bir birinden çok farklı yetiştirmiş ve bariz bir ayrımcılık yapmış.
Bu zaten başlı başına derin bir konu girmeyeceğim detaya.
Eltim ile alakalı kısma gelince.
Onu tanıdım tanıyalı elimden geldiğince yardım etmeye çalışırım (maddi & manevi).
Yeri gelmiştir eşim ile bile eltim yüzünden kavga etmişimdir.
Eşim abisine ve yengesine karşı biraz uzak davranıyor, malesef.
Zamanında annesinin dolduruşuna çok gelmiş, onun etkisi devam ediyor.
Ben ise arada herhangi bir soğukluk olmasın, iki kardeşin de çocukları var iletişimler iyi olsun diye uğraşıyorum.
Fakat gel gelelim son zamanlarda anlıyorum ki bu uğraşlarım tek taraflı.
Evlendiğim zaman kayınvalidemin oturduğu muhitte oturuyorduk.
Kayınvalidem ile eltimin evi arasında kalıyordu evim diyebilirim.
Her ikisine de 5 dk yürüme mesafesinde.
İlk hamileliğimde kayınvalidem ağır rahatsızdı, hatta doğumumda bile bulunamadı.
Çünkü ben doğuma, o ameliyata girmişti, torununu 20 gün sonra görebildi rahatsızlığından dolayı.
Yarı kırkında biz ona götürmüştük, görsün sevsin diye...
Her neyse, ilk hamileliğimde eltim hamileliğim boyunca beni çok nadir aradı.
Çok nadir bir ihtiyacım var mı diye sordu. Oralı olmadı kısaca.
Çok zor ve rahatsız bir hamilelik geçirmiştim, nitekim erken doğum ile sonuçlandı.
Doğum olduktan sonra da o kadar yakın oturmamıza rağmen ve kayınvalidemin hasta olup gelememesine rağmen bir gün bile uğrayıp "bebeği seveyim, yeğeni göreyim" olmadı hiç.
Ben de gereksiz beklentilere girmedim, kafamda büyütmedim, beni rahatsız etti tabii ki bu durum.
Sonuçta gelmemesi bu kadar yakınken abes gelmişti, ben herşeylerine vaktinde koştuğum için...
Üstünden zaman geçti, oğlum büyümeye başladıkça tabii ki görüşmeler sıklaştı.
Bir ara öyle bir noktaya geldik ki "hah dedim tamamen buzlar eridi, artık düze çıkıyoruz"
Fakat yine öyle olmadı, ben hamile kaldığımı öğrendim.
Eltimin bu arada 1 oğlu var ve ilkokul 2. sınıfa gidiyor.
2. defa hamile kalmayı çok istedi fakat Allah nasib etmedi.
Allah var yukarda, ben ondan çok hamile kalmasını istedim.
Fakat nasıl olduysa o ara ben hamile kaldığımı öğrendim ve bize tamamen süpriz oldu.
Korunurken hamile kaldım... (nasıl oluyor demeyin, oluyormuş işte)
Biz tabii başta şaşırdık ama çok sevindik, evlat evlattır, Rabbim aratmadı çok şükür dedik,
Bunda da bir hayır vardır dedik, kabullendik ve Allah var eşim çok sevindi.
Ama işin tuhaf tarafı eltim bunu başlarda nispet olarak gördü!
Başta orada bir afsalam attı benim... Anında "sen bilirsin, böyle düşünüyorsan görüşmeyelim" dedim.
(Arada bir ton gereksiz konuşma, yazışma vardı da kısa kesmek istiyorum)
Sonra bir akşam işten geldiğimde bir baktım ki eltim benim evde.
Konuşmaya gelmiş, oturduk konuştuk.
Çıkıştım ona, nasıl böyle düşünür diye, ben sanki planlı programlı hamile kalmışım da nispet yapıyorum!
Zaten oğlum daha küçük 2,5 yaşında, kafayı mı yedim bu kadar kısa aralıkla çocuk sahibi olayım.
Ama Allah vermiş, ne yapacaktım? Eltim alınmasın diye aldıracak mıydım?
Var mı böyle bir mantık... .
Sonra özür diledi. Yaptığının doğru olmadığının farkında olduğunu, fakat hassas bir dönemden geçtiğini söyledi. Bende kendisine açıkladım, bak ben senden daha çok istiyorum senin bir bebeğinin daha olmasını, niye böyle yapıyorsun, ben sana hep iyi niyet besliyorum ama sen niye art niyet arıyorsun diye baya uzunca konuştuk.
Benim kafamda ve gönlümde sorunlar hallolmuştu.
En azından ben öyle sanıyordum.
O dönem kayınvalidemin patavatsız durumları, rahatsız edici tavırları vs. sorunlarım vardı.
Hele ki hamilelik şoku da üstüne eklenince sıkıntılı bir dönem yaşıyordum.
Evlendim evleneli oturduğum muhitten memnun değildim.
Muhit süper fakat anneme uzak kalıyordu, annem de oğlum ile ilgilendiği için sıkıntılı süreçti benim için.
Şimdi hazır 2. yoldayken fırsat bu fırsat taşınmaya karar verdik.
Annemin olduğu muhite.
Bu süreçte hamile olmamın kimse için bir önemi olmadı desem yeridir.
Eşim Dahil!
Tek başıma taşındım neredeyse.
Bir tek son akşam kaynım ve eltim geldiler, bir iki koli yardımında bulundular o kadar.
Ben zaten herşeyi toparlamıştım.
Nitekim düşünmüşler gelmişler diye sevindim o ayrı konu.
Ertesi gün taşındık bir Allah'ın kulu yok.
Zaten taşıma şirketi ayarlamıştık, o anlamda sorun değildi.
Fakat eşim ile birlikte el birliği ile yerleştik.
Kimseden bir yardım görmedim kısaca.
Bu arada ramazan bayramında taşındık.
Gelelim neticeye...
Bunca şeye rağmen eltimler geldi bir akşam oturmaya.
Taşındıktan 1 hafta sonra.
Oturduk hep beraber ve şu sohbet dönmüştü "herşeyde bir hayır vardır belki eskisinden daha çok görüşülür"
Taşındık taşınalı bir kere bile ziyaretimize gelmediler.
Ama ben elimden geldiğince, eşimi ve çocuğumu alarak hep gittim onlara.
Taşındığımızdan beri en az 5 defa evlerine gitmişimdir.
Yeri gelmiştir birşeyi bahane etmişimdir, yeri gelmiştir özellikle onlara gitmek istediğim için gitmişizdir.
3 hafta önce kayınvalidemler bana geldi bir akşam.
Oğlumu sevmeye gelmek istemişler, ben işteyken gündüz uğramışlar.
Akşam eve gittiğimde de "gidelim" diyorlardı ben yine de dedim ki
"Bir eltimi arayayım belki onlarda gelir hep beraber yemek yeriz"
Ve dediğim gibi de yaptım aradım.
sonuç "gelemeyiz, kocam istemiyor"
verdiğim cevap: "keyfiniz bilir"
Biz oturduk kayınvalidemler ile yemek yedik.
Cuma akşamıydı.
Pazar günü aradım eltimi.
Dedim ne oluyor? Neden böyle oluyor?
Dedi adam gelmek istemiyor ben ne yapayım şimdi?
Ben de dedim ki tamam da, benim kocam da yeri geldiğinde gelmek istemiyor, ama ben kolundan tutup getiriyorum kocamı, abindir diyorum, yeğenin var diyorum bir şekilde ikna ediyorum, istesen sen de bu şekilde yapabilirsin dedim. Kadınız, hangimiz tatlı dil ile kocalarımızı neye ikna etmedik ki? Bir gün olmaz ama ikinci gün olur. Her daim yapılmaz ama arada bir yapabilirsin. Niye benim her davetime bu kadar ilgisiz alakasız kalıyorsunuz, ben de size gelmeyeyim o zaman, dedim.
Beni beynimden vuran cevap geldi.
"Ben kocam ile kötü olamam"....
O noktada kaldım zaten, sustum.
Peki sen bilirsin, sen de kendince haklısın ben daha uzatmıyorum.
Nasıl isterseniz öyle davranın dedim...
Bu noktadan sonra ne arıyorum, ne soruyorum ne de davet ediyorum.
Kendim de gitmiyorum.
Bakalım nereye kadar gidecek. Fakat çok üzüldüm...
Gerçekten.
Hamileyim, bir kere nasılsın diye aramadı.
Oğlum var ve onun oğlu için benimki çıldırıyor, adını düşürmez ağzından.
İnsan bari çocuklar görüşsün diye çabalar, oda yok...
Diğer yandan eşimin abisi ya, bir abi hiç mi sormaz kardeşini?
Hiç mi görmek istemez?
Hadi eltimi geç, ikimizde eliz...
Ben şaşırdım kaldım ne yapacağıma.
)
