- 4 Temmuz 2013
- 7.360
- 6.944
- 248
Ben hayatımda o kadar çok yükler taşıdım ki,o kadar gereksiz insanı çektim ki..Sonra acı kayıplarım oldu hayatımda.Hastalıklar,ölümler...Dedim ki,kimse için kendimi üzmem,kimse benim yuvamdan daha değerli değil.İnsanca davranana insanca davranırım.Hayatta çaresizlik içinde kıvranan nice insanlar var.Onları gördükçe düşündükçe şükrettim.Şükretmek en büyük terapidir.Sana değer vermeyene değer vermeyeceksin.Başka şeylere yoğunlaşacaksın ilgi alanlarını değiştireceksin.Bir insanın hayatındaki en güzel şey evlattır.Onun gelişimi için,eğitimi için çabalarken,yuvanla haşır neşir olurken diğerlerini görmüyorsun zaten.Mesafe candır.Kimseyi kır dök üz demiyorum.Bazen en büyük tepki tepkisiz kalmaktır.İnan bana senden daha kıymetli değil seni üzenler.Yanlis anlama, ama ciddi soruyorum. Benim de vardir acayip sinir oldugum, karakterinden hic hoslanmadigim bir iki insan. Iftiraci dedikoducu vesaire. Biri ile hic bir sekilde konusmuyorum zaten, direk gormezden geliyorum. ama malesef bazi ortamlarda karsilasiyorum ve onunla hic konusmamam garip oluyor (ben oyle hissediyorum), ve boyle bir durumda olmaktan cok rahatsiz oluyorum. Nasil bosverilir bu durumda ? Emin ol, arkadas olmak gibi bir niyetim zaten yok, bastan mesafemi koymustum zaten karakterinden dolayi. ama iste herkesle sicak iliskim oldugu icin bu durum bana yabanci ve beni geriyor. Keske hic ayni ortamlarda hic olunmasa ama yapilacak birsey yok.
Ben de bunun cevabini bulmaya calisiyorum gercekten de. yardimci olursan sevinirim, cidden.