- 4 Eylül 2011
- 18.012
- 61.624
Her evlat yanlış yapar hata yapar. Bu yüzden evlat. Kaç yaşında olursan ol cahilsin. Ne olursa olsun evlatlarisin.aslında yazdıklarınızı okuyalı biraz oldu, destekleriniz için minnetarım ama ağlamadan yazabilecek gücü ancak bulabildim :)
keşke yanımda olsan, sarılıp ağlayabilsem, şefkatini buradan bile hissediyorum, yanında olsam nasıl iyi gelirsin bana
annem babam bile isteye yapmazlar belki ama ben daha onlar farkında olmadan üzdüğüm şeyler için o kadar kızgınım ki kendime, vicdanım sızım sızım sızlıyor resmen, onlarla her konuştuğumda kendime sayıp sövüyorum
eşim, eşime ne diyeceğimi bilemiyorum; o kadar farkında değil ki ne yaşadığımın, umrunda mı onu da bilmiyorum o kadar sadece kendine ve ailesine dönük ki, ehhh ben de bu zamana kadar alttan alan taraf olduğum için sanırım yaşadığım bu sıkıntıyı şımarıklığıma falan veriyor; kendi ailesine nasıl yansıtıyorsa bu zamana kadar bana şeker şeker davranan insanlar sokmaya yer arıyorlar resmenama konuş desen konuşmak da istemiyorum ki eşimle, anltamktan yoruldum, çünkü onunla konuştuğun anda aaaa ben hatalıymışım dyorsun, çok güzel manipüle ediyor insanı
gücüm yok, birşeyleri yeniden inşa etmeye, yeniden düzen kurmaya, ve ümidim de yok Allah affetsin ama hiç birşeye karşı umudum kalmadı
aminn canım, inşallah çabucak geçer gider bu halim ama aslında uzun zamandır böyleyim ama dün bardak taştı sanırım
amin canım
aminn canım, çok teşekkür ederim. evet aynı işyerindeyim ama belli ki buradan kurtuluşum da yok.
evet o kadar haklısın ki, ki bu zamana kadar herşeye evet dediğim için herkes beni seviyormuş, şimdi hayır demeye başlayınca o kadar çok göze battım ki, şimdi herkes bi laf sokma derdinde, herkes her şeyi dikte etme derdinde
tavsiyelerin o kadar kıymetli ki teşekkür ederim canımama işte gücüm yok yani evet mutsuzum diyorum ama bunu değiştirmeye gücüm yok, böyle oturup bekliyorum, günler geçsin gitsin diye. çünkü sonuç almayacağımı biliyorum ya da sonuç alamamaktan korkuyorum bilmiyorum, hem sıkışmış hissediyorum hem paramparça
evet her zaman gündemimde olup, adım atamadığım bir konu da bu ne yazık ki
gideyim dyorum sonra diyorum ki amaannn ne değişecek ki hayatımda, değişmesini istediğim insan eşimken özellikle
onu da asla ikna edemem, çünkü ona göre ortada asla sorun yok
eş dışındaki konularda da bana ne yapabilir ki doktor diyorum tavsiye verecek eee ben yapabilecek miyim, hayır
tam da bu sebepten kızgınım kendime, kendimi düşünüyorum kızlarımın gözünde azıcık yaş görsem deliye dönüyorum, biliyorum ki annem babam da bana karşı öyleler ve ben böyle bir seviye karşılık ben onları üzecek şeyler yaptım, kendimi affedemiyorum hiç
aminn canımmdesteğin o kadar kıymetli, işyerindeyim zor tutuyorum kendimi ama yazdıklarınızı okurken burnum sızlıyor resmen
sanırım başaramadığım kısım kendimi affetme kısmı, onu da nasıl yapacağımı bilmiyorum
eş konusu dersen, o kısmı o kadar kendi haline bıraktım o kadar kendimi anlatmak istemiyorum ki, akışında kalsın..
iş beni tüketti gerçekten, ama değiştiremiyorum da ayrılamıyorum da burada da sıkıştım kaldım, buradan kaçamayacağımı düşünüyorum artık, kabullenmem gerek ama beceremiyorum
off çiçeğim ruhum çok sıkılıyor, bu derece umutsuz, mutsuz olduğum bir dönem olmamıştı, bu kadar sıkışmış hissettiğimi hiç hatırlamıyorum
Keskelerle tüketme git sarıl aç konuş
