Bir doktorun roportajinda dinlemistim eger embriyo saglikliysa naparsaniz yapin dusmesi zordur diyordu.Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..
Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum
Rabbim güç kuvvet versin canım ne denir bilmiyorum dualarımız seninle güçlü ol inşallahBaşlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..
Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum
Canım benimm moralin nasılsa öyle davran kimseye güler yüzlü davranmak zorumda değilsin biraz toparlanamaya çalış kendini çirkin hissetme bunların hepsi geçecek sen ilk değilsin ki böyle olacağı varmış belki de hayırlısı buymuş sıkma canını kendini bu kadar kötü hissetmene gerek yok iyi olmaya çalış. Kıyamam sana yaaaBaşlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..
Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum
Allah sabır versin canım benim insan ilk haftalarda ki bi düşüge bile yikiliyorken sen neler yasamissin öyle. Ama senin suçun yokki sen eminim çok iyi anne olurdun ama nasip boyleymis takdir i ilahi. Lütfen böyle yapmayin acinizi da yaşayın içinize atarak bu duruma gelmissiniz ve lütfen yardım alinBaşlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..
Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum
canım mutlaka doktora git bak emin ol faydasını göreceksin. ne yapacaklar ki diye düşünme. ben kaç defa depresyon tedavisi görmüş biri olarak diyorum ki... ilaçlar seni uyutuyor evet ama uyurken de beynini iyileştriyor... ve kısa bir süre de ilacı yavaş yavaş azaltarak bırakıyorsun. lütfen canım durumun daha çok ağırlaşmadan doktora git ve dediklerini harfiyen uygula.... canım benim hepimizin imtihanı farklı farklı. daha geçenlerde gencecik aslan gibi kuzenimi toprağa verdik28 +2 günlüktü sadece o gün çok hissetmemiştim hareketini ama gezdim dolaştım ondandır dedim laylaylom uzanmıştım masaya ultrasyonda kontrol edilirken şimdi doktora gittim ve o gece aklıma oraya konuşarak gülüp eğlenerek gittiğim sonrasında ağlayarak karnım yok olmuş bitik bi halde çıkışım o anlarda orda yaşadıklarım aklıma geldi , ilk hamile olduğumu öğrendiğim dahiliye doktoru hiç karnın olmadı mı senin kaç ay oldu kız diyene kadar da gözlerim dolmamıştı ... Ağlayasım var ama ağlayamıyorum artık bir dürtü var içimde tutman lazım diyor sanki fiziksel olarak güçlü ama duygusal olarak Değilim ben kontrol ediyorum kendimi bu yüzden çünkü bırakıp acımı yaşasam sanki herşeyi daha beter hale getiricem sanki isyan ediyor olucakmışım gibi geliyor . Eskiden ne güzeldim şimdi göğüslerim sarkmış gibi karnım bi garip çatlaklar falan bazen ondan hatıra diyorum bazen keşke olmasalar hatırlamazdım diyorum . Eşime sürekli benle evlendiğin için pişman mısın diyorum her seferin de hayır dese de ben tatmin olmuyorum dışarı çıkınca başımı kaldırmadan yürüyorum kimse görmesin etmesin beni diye sanki saklamam gereken Kocaman kusurum varmış gibi, okula geri döneyim dedim o bile anlamsız geliyor gidip napıcam bu saatten sonra sanki ne iş yapıcam onu da beceremem edemem , sürekli birilerini kaybedecekmişim korkusu , göğsümde elime bişiler geliyor meme kanseri mi oldum diyip korkup ağlamalarım , herkes yanımda olsun kimse konuşmasa da olur ben onları göreyim yanımda , gece uyanıp eşimi kontrol ediyorum kardeşim bende kalıyor 2 gidip ona bakıyorum nefes alış verişini dinliyorum .
canım basın saolsun. kelimeler bogazımda düğümlendi... bende az once forumda grdum. meleğin melek oldu ınsallah senı cennet kapısında beklıyor olacak. acını yaşa. atma ıcıne.. kımseden utanma saklanma... senın utanacak saklanacak hıcbırseyın yok. cok sey yazmak ıstıyorum ama yazamıyorum. Rabbım sana tez zaman da hayırlı saglıklı evlatlar nasıp etsın dualarımdasın..28 +2 günlüktü sadece o gün çok hissetmemiştim hareketini ama gezdim dolaştım ondandır dedim laylaylom uzanmıştım masaya ultrasyonda kontrol edilirken şimdi doktora gittim ve o gece aklıma oraya konuşarak gülüp eğlenerek gittiğim sonrasında ağlayarak karnım yok olmuş bitik bi halde çıkışım o anlarda orda yaşadıklarım aklıma geldi , ilk hamile olduğumu öğrendiğim dahiliye doktoru hiç karnın olmadı mı senin kaç ay oldu kız diyene kadar da gözlerim dolmamıştı ... Ağlayasım var ama ağlayamıyorum artık bir dürtü var içimde tutman lazım diyor sanki fiziksel olarak güçlü ama duygusal olarak Değilim ben kontrol ediyorum kendimi bu yüzden çünkü bırakıp acımı yaşasam sanki herşeyi daha beter hale getiricem sanki isyan ediyor olucakmışım gibi geliyor . Eskiden ne güzeldim şimdi göğüslerim sarkmış gibi karnım bi garip çatlaklar falan bazen ondan hatıra diyorum bazen keşke olmasalar hatırlamazdım diyorum . Eşime sürekli benle evlendiğin için pişman mısın diyorum her seferin de hayır dese de ben tatmin olmuyorum dışarı çıkınca başımı kaldırmadan yürüyorum kimse görmesin etmesin beni diye sanki saklamam gereken Kocaman kusurum varmış gibi, okula geri döneyim dedim o bile anlamsız geliyor gidip napıcam bu saatten sonra sanki ne iş yapıcam onu da beceremem edemem , sürekli birilerini kaybedecekmişim korkusu , göğsümde elime bişiler geliyor meme kanseri mi oldum diyip korkup ağlamalarım , herkes yanımda olsun kimse konuşmasa da olur ben onları göreyim yanımda , gece uyanıp eşimi kontrol ediyorum kardeşim bende kalıyor 2 gidip ona bakıyorum nefes alış verişini dinliyorum .
Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..
Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?