Eksik kadın gibi hissetmek

merve100 .!.:

Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..

Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum

Genişletmek için tıkla...

merve100 .!.:

Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..

Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum

Genişletmek için tıkla...

merve100 .!.:

Başlığa ne yazacağımı bilemedim ama en azından kendimi eksik hissettiğim için uygun gibi geldi ..

Ekim 15 te 24 yaşında oldum hayallerim çok başkaydı anne adayı olarak o güne çok güzel şeyler düşünüyordum fakat hayatımın en kötü dönemiydi .. 9 ekimde saçma sapan bir kusma ile acile gittim ve bebeğimin öldüğünü öğrendim sabahına kadar kimseye ellettirmedim dokundurtmadım tekrar baktırdığım da öldüğünü kesinleştirdiler ve suni sancı verilmeye başlandı .. Sezeryanı şuan tehlikeli olur diye doktorum önermedi bende kafamdan sildim 5 gün boyunda alttan üstten ilaçlar ve serum ile sancı verildi sürekli damarlarım patladı en sonunda 2 cm açılmam varken dayanamıyorum artık dedim ve müthiş bir ebeyle o kadar açılma varken bağrış çağrış doğurdum oğlumu ne dikişim oldu ne yırtığım..
Normal de çok mızmız duygusal güçsüz gözüken biriyim ama söz konusu böyle kötü anlarsa dünyada ki en güçlü insan gibi oluyorum ilk günler üzülsem de sürekli eşimi düşündüm bana bişey olursa ne yapar sonra küçük kardeşimi falan hep bi hayır vardır diyip kendimi avuttum eve gelmeden önce eve birilerini gönderip bebeğin eşyalarını kaldırın dedim eve geldiğim andan beri sayısız misafir geldi kötü olmamak için güldüm konuştum hizmetlerini bile kendim yaptım fakat son 2 gündür kendimi hiç iyi hissetmiyorum psikolojik olarak yorulduğumu hissediyorum benle alakalı bir sıkıntı olmasa da benim yüzümden öldü diyorum daha iyi anne olabilirdim hamileliğim de şunu bunu yapabilirdim doğumdan tek başıma değil kucağımda onla çıkabilirdim eşimin yüzünde korku telaşı başka bir mutluluğa çevirebilirdim paranoyak şekilde temizliğe başladım çok ağır eşyaları bile kaldırıp yer değiştiriyorum birden ağlıyorum bi an aklıma geliyor birden kendine gel diyorum bu şekilde ne kadar sürer bilmiyorum ve açıkcası artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum .. Aşırı kilo kaybı yaşamaya başladım heryerinde çatlaklar başladı saçlarım dökülüyor doğurmamla birlikte çirkinleştim resmen kendimde sürekli kusur arar oldum

Genişletmek için tıkla...