kimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?
şimdi eşim üstüne ceket artık hemen hamile kaldın diye dalga geçiyor benimle daha gezecektik diyor
bir gün sizin gibi olmak dileğimle..
10. Haftada kürtaj olmak zorunda kaldım. Bu kadar çocuk istemiyor olmama rağmen öğrendiğim günden beri bebeğimi korumaya çalıştım. Gerçekten annelik hamilelikle başlıyormuş. İlk öğrendiğimde saatlerce ağladım ben nasıl anne olucam diye.kürtaj olmak ise beni yıktı resmen. O zaman anladım ben anne olmak istiyormuşum ama bunu hep bastırmışım. Sonra kendimi dinlemeye başladım neden böyle yapıyorum diye. Fark ettim ki o kadar da parlak geçmeyen bir çocukluğum var ailemden kaynaklı. Ve benim ödüm kopuyormuş çocuğuma bunları yaşatırsam diye.aslında siz de burda içinizde bir yerde bir şeyden korkuyor olabilirsiniz.
Aynı kararsızlıkları kendimi bildim bileli yaşadım. Acaba iyi bir anne olur muyum, hayatım kısıtlanır mı vb. Rahatıma düşkün bir insanım, eğlenmeyi gezmeyi çok severim. Aynı zamanda bir çocuk dünyaya getiriyorsak onu, zamanı geldiğinde: " İyi ki benim annem babam siz olmuşsunuz." dedirtecek nitelikte hakkıyla büyütme taraftarıyım.
. Bir tane oğlum olacak ve adı da Mustafa Kemâl olacaktı. Asla kız erkek ayrımı yapmam; ancak çevremde hep erkek bebek büyümesine tanıklık ettiğim için bir kız bebek fikri bana çok uzaktı. Kızım olacağını öğrendim. Tam bir sudan çıkmış balık olarak doğumuma gün sayarken 10 Kasım günü kızımı kucağıma aldım. Ve sevgili Kadınlar Kulübü üyeleri; Leylâ'sından Mecnûn'a, Kerem'inden Aslı'sına bütün âşıkların esamesi bile okunmaz o gün bugündür yanımda 
Sabah akşam temizliğiydi, ek gıdasıydı, aktivitesiydi 11 aydır canhıraş koşturuyorum. Günde toplam 4 saatten fazla uyumadım ; ama Nazım Hikmet bir şiirinde:"... Ayağını bastın odama/ Kırk yıllık beton, çayır çimen şimdi./ Güldün, güller açıldı penceremin demirlerinde. /Ağladın, avuçlarıma döküldü inciler; /gönlüm gibi zengin, hürriyet gibi aydınlık oldu odam./ Hoş geldin, kadınım benim, hoş geldin..." diyor ya hani, işte tam olarak öyle
Allah isteyen herkese evlât sahibi olmayı, onu hakkıyla büyütmeyi nasip etsin. Var olan evlâtlarının da ayağına taş, gözüne yaş deydirmesin.
