Ebeveyn Olmaya Karar Vermek: Annelik içgüdüsü

Bu nasil bisey biliyor musun? Anne al şunu allahaskina 1 saat kafa dinleyeyim diyip 5 dk sonra anne napio diye arayip sormak..

Evet cok yorucu, evet hicbi zaman hicbisey eskisi gibi olmuyor. Ve evet insan cocuktan onceki sorumsuz hayatini cok özlüyor ama ama amaaa.. Gördün ya onu bikere, aldin kucagina, öptün kokladin.. Biraz büyüdüğünde sana güldü, korktu ışık hiziyla kucagina sokulup sımsıkı sarildi ya.. Sevdigi biseyi eline verince sanki dünyalar onun olmus gibi minnetle bakti ya sana.. Inan hicbiseye degisilmeyecek duygular bunlar. Annem hep "evlat sahibi olmak hem cok tatli hem cok aci" derdi. Mutluysa bin mutlusun, üzgünse bin kati.

Bebek sahibi olmayi dusunuyorduk ama planli bi sekilde hamile kalmadim ben. Kendimi hazırlayayım diyene kadar da eminim menopoza falan girerdim cunku cok ince eleyip sık dokuyan biriyim. Iyi bi anne miyim? Bilmiyorum. Bunu zamanla gorecegim. Elimden gelenin bin fazlasini yapmaya calisiyorum. Zorunluluk degil bu, istemdisi olan bisey.. Elindeki tum imkanlarini seferber ediyorsun çünkü.. Eski ben olsam ehh yeter diyecegim seyleri bin kere tekrarliyorum sadece onun gülüşünü izleyebilmek icin.

Tereddutlerini cok cok iyi anliyorum ama dogurduktan sonra ben boşa yasıyormuşum diyecegine eminim. Ha herkes anne olmak zorunda degil. Icinde bebek sahibi olmak gibi bi dusunce varsa ama korkuyorsan diye yazdim bunlari.. En hayirli, en dogru zamanda kavus bebegine insallah.. Sevgiler :anne:
 
Loreth .!.:
Çok anaç bir insan değilim ama rüya gibi bir çocukluğun ardından ailemi erken yaşta kaybettim. Bir gün yeniden öyle sıcak bir yuva kurmak en büyük hayallerimden biriydi. Sonra eşim karşıma çıktı ama onunla baş başa olmayı da çok sevdim ve uzun süre çocuk istemedim. Tam 6 yıl böyle geçti. Çalıştık, deli gibi gezdik, sabahlara kadar oyunlar oynadık, aylaklık ettik. Ta ki 30 yaşıma kadar.

Çok mutlu ve sevgi dolu hissediyordum eşimle ama içimde asla mutlu olmayan bir yer vardı ve onu neyin yok edeceğini biliyordum. Psikologum da aynı şeyi söyledi; Loreth senin çocuk yapman lazım, içindeki sevgiyi paylaşman, onun büyüdüğünü seyretmen... Eşim de benim istememi bekliyormuş sanırım. Psikolog onaylı üreme çalışmalarına başladık yani. :KK53:

Hiç tereddüt etmedim, korkmadım. Hayatımızın değişmesine hazırdık. Bulunduğumuz şehirde tek bir tanıdığımız yoktu, ama umurumda değildi, kimseye ihtiyacım yok gibi hissediyordum. Eşim vardı, hazırdık, yeterliydi. 32 yaşında anne oldum. Anne oldum deyince bile gözlerim yaşarıyor. Kızıma her baktığımda şükrediyorum ve şansıma şaşırıyorum. İçimde asla mutlu olmayan o boşluk yok oldu gitti. Şimdi ikinci kızım yolda, tamamen sürpriz yumurta oldu. Feci heyecanlıyım kendisiyle tanışmak için. Korkum yok da sadece bu lanet dünyada iki kız yetiştirmek zorunda olduğumun farkında olduğumdan savaşçı anne moduma level atlatıyorum. :sopa:
Genişletmek için tıkla...


Gozlerim doldu okurken.. Yazmak istedim. Saglikla kavusun yavrunuza :KK74:
 
Processes .!.:
kimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?
Genişletmek için tıkla...
bu hislerin hepsini ikinci cocuguma karar vermeden önce yasadim.
hem cok istiyordun hemde ödüm patliyodu sacmalama be diyosun sen felan oluodum.
uykusuz kalacam gezemicem kendime vakit ayiramicam diodum sonra bebek gorunce keske bnmde olsa diodum 1 saat sonra ohh be ne rahatim diodum.
simdi 5 aylik hamileyim kizim olacak insallah Allahim diyorum zaman gecmio ki dogsun hareketlerini hissedince cok mutlu oluyorum butun parami ona harciyorum oyuncak kiyafet hersey keyif verio ne bilim cok asigim oglumada kizimada valla yasamadan bilmiosun .
o kadar guzel bir duygu ki dunya umrunda olmuo gezmeydi yemekti aktivite falan cunku soyle hissediosun sanki iki kisisin onsuz asla yemek yenmez onsuz eglenilmez onsuz mutlu olunmaz ne bilim anlatilmaz ya
 
Merhabalar benimde 5 yaşında bir oğlum var ve ikinci çocuğu asla düşünmüyordum ki istemeden hamile kaldım.şu an yedi aylık hamileyim.çocukları çok seven yakından ilgilenen,yeğenlerime bakan biriydim,çocuğum olduğu zaman eminim ona çok iyi bir anne olurum diye düşünürken resmen çuvalladım.bu iş uzaktan sevmekle başkasının çocuğu işe ilgilenmekle bir değilmiş.inanılmaz zor zahmetli ve sabır gerektiren bir süreçmiş.ve açıkcası şu düşünceye katılmıyorum hele doğur asla pişman olmassın her kadın annelik güdüsü ile doğar mutlaka tatmalı vs..bence öyle değil.açık açık kimse söyleyemese de pişmanlık yaşayan eski hayatını özleyen bir çok kadın var.zorluklarını sıralayıp sonrasında şükürsüzlük olmasın diye ama yine de çok güzel bir duygu deyip derin bir ah çekiyoruz.evet çok seviyorum oğlumu ama çoğu kez eski düzenimi özlerken buluyorum kendimi.bir canlının sorumluluğunu taşıma fikri bazen yüreğime ağır geliyor.
 
Anne değilim hatta şu anda ortada baba adayı bile yok. Şimdiye kadar anne olmalıyım diye yanıp tutuşmadım ama hiç yapamam edemem de demedim annelik konusunda. Herkes nasıl yapıyorsa bi şekilde yapılır, düşe kalka hayatı yaşamaya devam ederim gibi geliyor ki normalde epey kaygılı bir insanım. Yanılıyor olabilirim ama ben bu tür korkuların mükemmeliyetçilikle ilgisi olduğunu düşünüyorum. En iyisi olamayacağım o zaman olmayayım diye düşünülebiliyor bilinçaltında, benim de hayatta böyle düşünmeye eğilimlerim olmuştu hala da oluyor zaman zaman.
 
Processes .!.:
kimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?
Genişletmek için tıkla...

Kendinizi tam olarak hazır hissetmeden hamile kalmayın derim. Bende aynı gel gitleri yaşıyordum, hamile kaldım. Çok zor bir dönem geçiriyorum. Depresyona girdim kabullenemedim. Psikolojim bozuldu. Keşke bende bebeğini heyecanla bekleyen bir anne olsaydım diye oturup oturup ağlıyorum. Evet bedenim iyi bebek iyi ama psikolojim mahvoldu. Önümde hayata dair bir iki planım vardı. Onları keşke gerçekleştirseydim nasip olursa sonra da bebek olurdu. Önceliğinize karar verin sonra yapın derim.
 
kuyudakises .!.:
Bu nasil bisey biliyor musun? Anne al şunu allahaskina 1 saat kafa dinleyeyim diyip 5 dk sonra anne napio diye arayip sormak..

Evet cok yorucu, evet hicbi zaman hicbisey eskisi gibi olmuyor. Ve evet insan cocuktan onceki sorumsuz hayatini cok özlüyor ama ama amaaa.. Gördün ya onu bikere, aldin kucagina, öptün kokladin.. Biraz büyüdüğünde sana güldü, korktu ışık hiziyla kucagina sokulup sımsıkı sarildi ya.. Sevdigi biseyi eline verince sanki dünyalar onun olmus gibi minnetle bakti ya sana.. Inan hicbiseye degisilmeyecek duygular bunlar. Annem hep "evlat sahibi olmak hem cok tatli hem cok aci" derdi. Mutluysa bin mutlusun, üzgünse bin kati.

Bebek sahibi olmayi dusunuyorduk ama planli bi sekilde hamile kalmadim ben. Kendimi hazırlayayım diyene kadar da eminim menopoza falan girerdim cunku cok ince eleyip sık dokuyan biriyim. Iyi bi anne miyim? Bilmiyorum. Bunu zamanla gorecegim. Elimden gelenin bin fazlasini yapmaya calisiyorum. Zorunluluk degil bu, istemdisi olan bisey.. Elindeki tum imkanlarini seferber ediyorsun çünkü.. Eski ben olsam ehh yeter diyecegim seyleri bin kere tekrarliyorum sadece onun gülüşünü izleyebilmek icin.

Tereddutlerini cok cok iyi anliyorum ama dogurduktan sonra ben boşa yasıyormuşum diyecegine eminim. Ha herkes anne olmak zorunda degil. Icinde bebek sahibi olmak gibi bi dusunce varsa ama korkuyorsan diye yazdim bunlari.. En hayirli, en dogru zamanda kavus bebegine insallah.. Sevgiler :anne:
Genişletmek için tıkla...
<3 bak yine gözüme bir şey kaçtı
 
asli1605 .!.:
bu hislerin hepsini ikinci cocuguma karar vermeden önce yasadim.
hem cok istiyordun hemde ödüm patliyodu sacmalama be diyosun sen felan oluodum.
uykusuz kalacam gezemicem kendime vakit ayiramicam diodum sonra bebek gorunce keske bnmde olsa diodum 1 saat sonra ohh be ne rahatim diodum.
simdi 5 aylik hamileyim kizim olacak insallah Allahim diyorum zaman gecmio ki dogsun hareketlerini hissedince cok mutlu oluyorum butun parami ona harciyorum oyuncak kiyafet hersey keyif verio ne bilim cok asigim oglumada kizimada valla yasamadan bilmiosun .
o kadar guzel bir duygu ki dunya umrunda olmuo gezmeydi yemekti aktivite falan cunku soyle hissediosun sanki iki kisisin onsuz asla yemek yenmez onsuz eglenilmez onsuz mutlu olunmaz ne bilim anlatilmaz ya
Genişletmek için tıkla...
ne güzel anlattınız ❤️ Allah isteyen bütün kadınlara nasip etsin, bana da doğru zamanda istetsin inşallah
 
eceeylul .!.:
Merhabalar benimde 5 yaşında bir oğlum var ve ikinci çocuğu asla düşünmüyordum ki istemeden hamile kaldım.şu an yedi aylık hamileyim.çocukları çok seven yakından ilgilenen,yeğenlerime bakan biriydim,çocuğum olduğu zaman eminim ona çok iyi bir anne olurum diye düşünürken resmen çuvalladım.bu iş uzaktan sevmekle başkasının çocuğu işe ilgilenmekle bir değilmiş.inanılmaz zor zahmetli ve sabır gerektiren bir süreçmiş.ve açıkcası şu düşünceye katılmıyorum hele doğur asla pişman olmassın her kadın annelik güdüsü ile doğar mutlaka tatmalı vs..bence öyle değil.açık açık kimse söyleyemese de pişmanlık yaşayan eski hayatını özleyen bir çok kadın var.zorluklarını sıralayıp sonrasında şükürsüzlük olmasın diye ama yine de çok güzel bir duygu deyip derin bir ah çekiyoruz.evet çok seviyorum oğlumu ama çoğu kez eski düzenimi özlerken buluyorum kendimi.bir canlının sorumluluğunu taşıma fikri bazen yüreğime ağır geliyor.
Genişletmek için tıkla...
Söylemek istediğimi o kadar güzel örneklediniz ve anlattınız ki... Allah kolaylıklar versin, sağlıkla kavuşun inşallah ❤️
 
Mihail Zoscenko .!.:
Anne değilim hatta şu anda ortada baba adayı bile yok. Şimdiye kadar anne olmalıyım diye yanıp tutuşmadım ama hiç yapamam edemem de demedim annelik konusunda. Herkes nasıl yapıyorsa bi şekilde yapılır, düşe kalka hayatı yaşamaya devam ederim gibi geliyor ki normalde epey kaygılı bir insanım. Yanılıyor olabilirim ama ben bu tür korkuların mükemmeliyetçilikle ilgisi olduğunu düşünüyorum. En iyisi olamayacağım o zaman olmayayım diye düşünülebiliyor bilinçaltında, benim de hayatta böyle düşünmeye eğilimlerim olmuştu hala da oluyor zaman zaman.
Genişletmek için tıkla...
Gerçekten, Benim günlük rutinlerimde yaşantılarımda da süreç istediğim gibi işlemezse hayal kırıklığı yaşıyorum, kopuyorum. Hevesim kaçıyor.
En kısa zamanda adayınızla karşılaşıp mutlu olmanızı diliyorum...
 
asli1605 .!.:
dunya umrunda olmuo gezmeydi yemekti aktivite falan cunku soyle hissediosun sanki iki kisisin onsuz asla yemek yenmez onsuz eglenilmez onsuz mutlu olunmaz ne bilim anlatilmaz ya
Genişletmek için tıkla...
Benim umrumda ,evde bir ömür geçiremem . Bu saydıkların benim için çok değerli fakat çocuklarımın önüne koymuyorum tabi ki ..onların yeri çok başka ..yalnız ben dışarı çıkamadığımda sinirli oluyor (çocuklara yansıtmıyorum) ,eşimin gelmesini beklerken kafayı yiyecek kıvama geliyorum .aldığım tedavinin de etkisi var ama önceden de sabirsizdim .çocuklarım için herşeyi yapıyorum ,severek de ilgileniyorum ama ben dışarı hayatını tamamen sildim ,çöp ,diyemem ..insan ölür evde yaa ..ben aynı şehirde bile 1 aydan fazla kalmam .aynı duvarları 24 saat görmek komaya sokar beni.
Gerçekten böyle düşünüyorsan tebrik ederim .
 
Sanırım geri iadesi olsa ederdim. Sanırım diyorum çünkü hareket ettiğinde bi kıpır kıpır oluyorum yüzünü görünce nasıl olurum bilmem.

İsteyerek hamile kaldım.
Hamile kaldığım andan itibaren hayatımın tepetaklak oldu.
Eşim işten çıktı, başka iş buldu çıktı, kendi bişeyler yapmaya çalıştı olmadı, ben işten çıktım, şimdi yeni bir işte düşük maaşla çalışıyor eşim. Bekarlıktan kalma krediyi karşılıyor maaşı sadece. Kira fatura falan.
Eee bir de Mart ayında kv ve kp nin ağlayarak kandırıp çektirdikleri kredi var
Sürekli arayan kağıt gönderen avukatlık icralık olacaksınız diyen bankalar
Patlayan kredi kartları
Faize düşen eksi maaş hesapları
Kesilen elektirik su doğalgaz...
bunlar 6 ay da olanlar... Allah beterinden korusun
daha aklıma gelmeyenlerde var elbet.

Sanırım maddi yükün altında kaldığımız için bebek bana biraz fazla geldi.
Görümcemin kızının eskileri var şuan kıyafeti. Doğarsa gazete kağıdına sararım diyordum neyse ki gazete kağıdından iyidir diyip ağlamamı susturuyorum. :)
Demem o ki ne kadar hazır hissedersen hisset ne kadar plan yaparsan yap olmuyor hayat nasıl isterse öyle akıp gidiyor.
Pişman mıyım bilmiyorum
İstiyor muyum bilmiyorum
Bildiğim çok yoruldum..
 
okyanus2016 .!.:
Kendinizi tam olarak hazır hissetmeden hamile kalmayın derim. Bende aynı gel gitleri yaşıyordum, hamile kaldım. Çok zor bir dönem geçiriyorum. Depresyona girdim kabullenemedim. Psikolojim bozuldu. Keşke bende bebeğini heyecanla bekleyen bir anne olsaydım diye oturup oturup ağlıyorum. Evet bedenim iyi bebek iyi ama psikolojim mahvoldu. Önümde hayata dair bir iki planım vardı. Onları keşke gerçekleştirseydim nasip olursa sonra da bebek olurdu. Önceliğinize karar verin sonra yapın derim.
Genişletmek için tıkla...
Benim de bir kaç planım var, aradan çıkardıklarım da var ama henüz tamam değilim. Belki de bahane ediyorum kendime itiraf edemiyorum bilemedim. Yaşadığınız süreç kolay değil, bu sürecin bu hale gelmesi genel geçer “bebeğine aşık anne” olmak zorunda hissetmek olmamız. herkes gibi hissedemeyiz ki belki anne adaylarında yaşanan süreç böyledir? yüzdesinde yüksektir ama dile getirmekten çekiniliyordur? Size saygı duyuyorum, kaygılar taşıdığınız halde bu yolda ilerlemeye çalışıyorsunuz, kaygılarınızı ifade ediyorsunuz. Süreci yaşarken destek almaya çalışın, hayattan öğrendiğim bir şey varsa sen iyi hissetmiyorsan zamanla senden kötüsü olmuyor. Öyle ya da böyle, bu günleri atlatacağınızdan Eminim. Kendinize iyi bakın lütfen, mümkünse akşam saatlerinde yürüyüş yapın, bedensel aktiviteler ruha gerçekten iyi geliyor ❤️
 
xAnteros .!.:
Sanırım geri iadesi olsa ederdim. Sanırım diyorum çünkü hareket ettiğinde bi kıpır kıpır oluyorum yüzünü görünce nasıl olurum bilmem.

İsteyerek hamile kaldım.
Hamile kaldığım andan itibaren hayatımın tepetaklak oldu.
Eşim işten çıktı, başka iş buldu çıktı, kendi bişeyler yapmaya çalıştı olmadı, ben işten çıktım, şimdi yeni bir işte düşük maaşla çalışıyor eşim. Bekarlıktan kalma krediyi karşılıyor maaşı sadece. Kira fatura falan.
Eee bir de Mart ayında kv ve kp nin ağlayarak kandırıp çektirdikleri kredi var
Sürekli arayan kağıt gönderen avukatlık icralık olacaksınız diyen bankalar
Patlayan kredi kartları
Faize düşen eksi maaş hesapları
Kesilen elektirik su doğalgaz...
bunlar 6 ay da olanlar... Allah beterinden korusun
daha aklıma gelmeyenlerde var elbet.

Sanırım maddi yükün altında kaldığımız için bebek bana biraz fazla geldi.
Görümcemin kızının eskileri var şuan kıyafeti. Doğarsa gazete kağıdına sararım diyordum neyse ki gazete kağıdından iyidir diyip ağlamamı susturuyorum. :)
Demem o ki ne kadar hazır hissedersen hisset ne kadar plan yaparsan yap olmuyor hayat nasıl isterse öyle akıp gidiyor.
Pişman mıyım bilmiyorum
İstiyor muyum bilmiyorum
Bildiğim çok yoruldum..
Genişletmek için tıkla...
Planların tutmaması:KK43: Allah yardımcınız olsun
 
İçinizdeki o küçük sandığınız '' bebeğim olsa onunla şunu yapardım'' ışığı emin olun, çocuğunuz olduğunuzda yaşamınızı aydınlatan en büyük ışık kaynağı olacak. Bu küçük düşünce bile bence annelik arzunuz olduğunun bir işareti. Siz sadece bu küçük düşünceyi büyük korkularla bastırmaya çalışıyorsunuz. Pişmanlık duyacağınızı hiç sanmıyorum, çünkü hem zamanınız olmayacak a tatlı koşturmada hem de bir anlık pişmanlık duyarım korkusu bile içinizi titretecek..
Çok geç kalmayın derim naçizane. Çünkü ilkinde tattığınız duygulardan sonra belki ikincisini de isteyeceksiniz, ona zamanınız olsun.
Bu arada imla kurallarına dikkat etmedim ama giriş bölümündeki anlatımınız çok güzeldi. Onu da belirtmeden geçemeyeceğim..
 
Processes .!.:
kimimiz istemeden anne olduk i, kimimiz yavrusunu yitirdi, kimimiz kavuşmak için gece gündüz dua ediyor, kimimiz sahip olduktan sonra pişmanlığını bastırmak adına devamlı anne olma güdüsü aşılamakta anneliğin kutsallığını gece gündü anlatmaya çalışıyor, kimimiz depresyona girdik, kimimizin umudu yok en minik ışık peşinde doktor kovalıyor, kimimiz en mükemmel anne, kimimiz en çekilmez anne, kimimiz sorumsuz anne, kimimiz anne olup dünyadaki misyonunu tamamlamak için doğurmak istiyor, kimimiz anne olunmaması gerektiğini savunuyor, kimimiz anneliğin hayatını etkilemediğini söylüyor, kimimiz aileyi kurtarmak için anne oluyor, kimimiz büyükler istediği için anne oluyor, kimimiz çocuğu kardeş istediği için tekrar doğuruyor, kimimiz kilodan kimimiz başka canlının hayatının kendisine bağlı olmasından ürküp anne olmak istemiyor, kimimiz zorla anne olmak zorunda kalıyor... listemi upuzun çoğaltabilirim gelgelelim benim hislerime.
Gün içinde bir an, spor yaparken ya da seyahat halindeyken ya da çok sevdiğim bi yemeği yerken “hayat süper değilse bile kendimi idare ediyorum, çocuk olsaydı bunları böyle rahat yapamayabilirdim” gibi şeyler söylerken buluyorum. Aynı günün başka bi saati, bi anda içimden mesela kitap alırken “acaba bebeğim olsaydı onunla hangi etkinlikleri yapardım, bu masal kitabını da alayım olunca okurum sakinleştiririm” diyorum. İşte günün bi saati televizyonda saçma sapan bi anne Bebek sahnesine rastlayıp gözlerim dolmaya başlıyor o an “galiba hazırım” diyorum. Bi saat sonra “bu ne duygusallık saçmalama ne gerek var bak gayet iyisin” diyorum o an zerre çocuk isteğim olmuyor.
Velhasıl ben hem çok istiyorum hem hiç istemiyorum anne olmakla ilgili nice Doğum ve sonrası hikayeleri okudum- izledim, bu histeri içinde savrulurken İçimden bir ses beni bu konuyu buraya açmaya itti.
Belki bilinç akışımı okuyup görmem gerekiyordu bilmiyorum. Düzensiz yazdığım da farkındayım imla hataları için kusuruma bakmayın.
Ömrünün ilk yıllarından itibaren “ben anne olmalıyım, kızım olursa adı şu olsun oğlum olursa adı şu olsun, şu kadar çocuğum olsun” diye planlayan arkadaşlardan ziyade; benim gibi med cezir yaşayan arkadaşlar, karar vermekte git gel yaşayan arkadaşlar, anne olmak istediğinize nasıl emin oldunuz? Nasıl karar verdiniz? Sonrasında bu karar sizi üzdü mü? Eşinizle ilişkinize nasıl yansıdı? Bebek öncesine dönme şansınız olsa yine anne olma kararını verir miydiniz?
Genişletmek için tıkla...
Bende hem çok isteyerek hemde cok korkarak bi deli cesaretiyle anne olanlardanim yani henuz adayim ama bes ay sonra insallah olmus olacagim:emir_bebek: ilk hamileligimi ogrendigimde belki garip gelecek ama nasil dogucak korkusu yasamistim cunku bi arkadasim 15 saat sanci cekerek dogum yapmisti buda beni hayli korkuttu:bicak: sonra kalp atisini ilk duyduğumda ilk iyikimi demistim icten ice. Tabi cok günluk gulistanlik bi hamilelik yaşadığımı soyleyemem bulantilarim geceli 15 gun oluyo yani 110 gun kadar surekli bi bulanti yemek yiyememe falan simdide bel agrilari sicaklardan uyuyamamak var :deli: yani dogumdan degil aslinda hamilelikten korkmaliymisim:KK70: ama daha simdiden onun minik hareketleri ultrason resimleri her sabaha daha mutlu uyandiriyo. Onunla ilgili hayaller kurmak bilgiler edinmek daha simdiden onun icin endiselenmek bile ne bulantilarimi ne bel agrimi umursatmiyo. Yeterki o saglikli olsun hayirlisiyla zamaninda sag salim kucagima gelsin ben bi sekilde idare ediyorum diyorum. Yani demem o ki o kalp atisini duyunca sanki sizin kalbiniz duruyo ve sadece onun icin yasamaya basliyosunuz. Yani annelige hic kimse hazir olamaz cunku neyle karsilasilcagini hic birimiz bilemeyiz ama annelik ic gudusu zaten bizim dogamizda var. Ben stemeden hamile kalan insanlarin bile gercek anlamda pisman oldugunu sanmam. Bu yuzden bence onun kalp atisini duymadan hazir olup olmadiginizi anlayamazsiniz.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
X