Ayni durumdayim hatta bilinçli insanları kendimden de uzaklaştiriyorumHerkese merhaba öncelikle.Yasadıgım şehire 10 yıl önce taşındık.Eskiden çok çevresi çok arkadası olan bir insanken zaman içerisinde kurduğum arkadaşlıkların sahte olduğuna benim yanımda başkası hakkında ben olmadığım yerde de benim arkamdan konuşulduğunu hissettim (başka birçok sebeplerden dolayı da) arkadaşlığımı devam ettirmedim.
Farketmeden yalnızlıktan keyif alıp zaman içerisinde yalnızlaştım.Ben üniversitede de arkadaşlarımla aktiviteler yapan ama aynı zamanda ailemle aynı şehirde yaşadığım için kendim spor salonuna giden kendim arkadaş aramadan kurslara giden bir insandım zaten.
Yaşadığım şehirde çocukluktan ya da liseden bir arkadaşım dostum yok.Buraya üniversitede taşındık.bir süredir evliyim ve bir bebeğim var.
herhangi bir kamu kurumunda çalışmıyorum iş arkadaşlarım da yok böylece.İşim kendi kurduğum işim.Yüksek lisansta yine arkadaşlarım oldu.Evime yemeğe de geldiler neredeyse yan yana olan binadan arkadaşım oldu birlikte geldik gittik de.Babam hastalandı çok uzun bir süre hastane sürecimiz oldu.Bunu biliyorlardı babam vefat etti bir baş sağlığı dahi dilemediler.Cok ilginç.tüm girişimlerim sonuçsuz kalıyor yine kendime dönüyorum.
uzun süredir bir duvar örüyorum istemeden insanlara karşı.bunu psikoloğa gidiyorum onun sorduğu soru neticesinde farkettim.Duvarlarım var ve karşımdaki insanlar kafama göre kim olursa olsun keyif alacağım birileri değilse anlık görüşüp anlık konuşuyorsam şayet kendi beni asla göstermiyorum.Konusuyorum içten ve samimi gözüküyor ama bir o kadar kendimi bildiğim için samimi değilim.Kendimi açmıyorum.Zaten dediğim dedik bir insan değilim karşımdaki insanla fikirlerim uyuşmuyorsa dahi evet evet der dinler geçerim.
Bu duvarlarımı nasıl yıkabilirim ? Yıkabilir miyim ? Yoksa yalnızlaşmayı kabul mü etmeliyim. bazen eski arkadaşlıklarımı dahi özlüyorum. bana yanlış gelen şeylerle bir bir uzaklaştım her şeyden.Toydum belki de..Ben çok çok şeyi annesiyle yapan biriyim.Ama insan yine de yakın arkadasları olsun istiyor..
İçimi dökmek istedim.Cok Uzun olduysa hakkınızı helal edin
Ben de boyleyim ve cok konforlu degil mi?Herkese merhaba öncelikle.Yasadıgım şehire 10 yıl önce taşındık.Eskiden çok çevresi çok arkadası olan bir insanken zaman içerisinde kurduğum arkadaşlıkların sahte olduğuna benim yanımda başkası hakkında ben olmadığım yerde de benim arkamdan konuşulduğunu hissettim (başka birçok sebeplerden dolayı da) arkadaşlığımı devam ettirmedim.
Farketmeden yalnızlıktan keyif alıp zaman içerisinde yalnızlaştım.Ben üniversitede de arkadaşlarımla aktiviteler yapan ama aynı zamanda ailemle aynı şehirde yaşadığım için kendim spor salonuna giden kendim arkadaş aramadan kurslara giden bir insandım zaten.
Yaşadığım şehirde çocukluktan ya da liseden bir arkadaşım dostum yok.Buraya üniversitede taşındık.bir süredir evliyim ve bir bebeğim var.
herhangi bir kamu kurumunda çalışmıyorum iş arkadaşlarım da yok böylece.İşim kendi kurduğum işim.Yüksek lisansta yine arkadaşlarım oldu.Evime yemeğe de geldiler neredeyse yan yana olan binadan arkadaşım oldu birlikte geldik gittik de.Babam hastalandı çok uzun bir süre hastane sürecimiz oldu.Bunu biliyorlardı babam vefat etti bir baş sağlığı dahi dilemediler.Cok ilginç.tüm girişimlerim sonuçsuz kalıyor yine kendime dönüyorum.
uzun süredir bir duvar örüyorum istemeden insanlara karşı.bunu psikoloğa gidiyorum onun sorduğu soru neticesinde farkettim.Duvarlarım var ve karşımdaki insanlar kafama göre kim olursa olsun keyif alacağım birileri değilse anlık görüşüp anlık konuşuyorsam şayet kendi beni asla göstermiyorum.Konusuyorum içten ve samimi gözüküyor ama bir o kadar kendimi bildiğim için samimi değilim.Kendimi açmıyorum.Zaten dediğim dedik bir insan değilim karşımdaki insanla fikirlerim uyuşmuyorsa dahi evet evet der dinler geçerim.
Bu duvarlarımı nasıl yıkabilirim ? Yıkabilir miyim ? Yoksa yalnızlaşmayı kabul mü etmeliyim. bazen eski arkadaşlıklarımı dahi özlüyorum. bana yanlış gelen şeylerle bir bir uzaklaştım her şeyden.Toydum belki de..Ben çok çok şeyi annesiyle yapan biriyim.Ama insan yine de yakın arkadasları olsun istiyor..
İçimi dökmek istedim.Cok Uzun olduysa hakkınızı helal edin
Aslında çok konforlu güvenli alan olduğu icin.Evet keyifli bir sosyal cevre bana da yetiyor memnunum aslında genel olarak ama bazen de diyorum neden yakın dostlarım yok.Belki de ihtiyaç duymuyoruzdurBen de boyleyim ve cok konforlu degil mi?
Yakın arkadaşlık yetişkinte zor zaten. Keyifli küçük bir sosyal çevre yetiyor bana.
Evet insan ne yaptığını biliyor aslında ama yapmaktan da geri kalmıyorAyni durumdayim hatta bilinçli insanları kendimden de uzaklaştiriyorum
Duygularıma arkadaşlıkta hissettiklerim olarak tercüman olmuşsunuz babamın hastalık ve vefat döneminde.evime gelen arkadaşlarım biliyordu bir bas sağlığı dilenmez mi yok ales puanım şöyle yok ales puanım böyle yüksek diye anlatacağına.Ne üzücü ya düşününce böyle böyle uzaklaşıyoruz zatenBenim de benzer bir sürecim var. babam uzun süre hastaydı çok zor zamanlar geçirdim sonra vefat etti. Etrafımda arkadaş kalmadı. Herkesin menfaat peşinde olduğunu, gerçekten bir derdin olduğunda asla yanımda olmadıklarını gördüm, çok incindim çok yalnız kaldım ve ben de duvar ördüm. Samimiyete inanmaz oldum. Benim için de görümcem "etrafında bir duvar var, kimseyi içeriye almıyorsun" dedi. Eşime bile zor güvendim. Sonra bu bir süreçti, uzun bir süreç, sonra geçti. Evet doğru, sen iyiysen insanlar iyi ama yalnızlık da çözüm değil... Aslında ne var biliyor musunuz. İnsanların çiğ süt emdiğini bildikten sonra, fazla bir şey de beklemedikten sonra, ama en önemlisi de kendini korumayı öğrendikten sonra duvara da gerek kalmıyor.
Kesinlikle sonra diyorum ki niye saçmalıyorumEvet insan ne yaptığını biliyor aslında ama yapmaktan da geri kalmıyor
yaa kendimle ilgili ben de öyle düşünüyorum bir de hayvanları çok severim.Sokak hayvanlarıyla artık insan sevmeyen hayvan besleyen insanlara karşı huysuz teyzeler olur ya onlara dönüşmesem bariBen daha da kötü durumdayim.Annemle de ilişkimiz iyi değil ve bişeyler paylasmiyoruz.İnsan ilişkilerinden bıkmış ve tükenmiş hissediyorum.Yasadigim yerde hiç dostum yok.Arkadasim da bir tane Ona da kendimi uzak hissediyorum.Cok farklı insnalariz.3 ayda bir kahve o da belki
Cok yoruldum insanlardan.Sanki kimse birbirini sevmiyor da herkes can sıkıntısından birbiriyle görüşüyor gibi geliyor.Herkesle mesafeli bir iliski kurmak istiyorum.İsin garibi artık bu durumdan rahatsız da olmuyorum.zaten kızım çoğu zamanımı alıyor.Bos zamanımda da oturup film dizi izlerim tamam.
Sanırım daha da yaslandigimda dizilerdeki suskun diye bir karekter olur ya.Ya da yaşlı ve huysuz kişi kimseyle konuşmaz.Onlardan birine donusecegim.
Ben de kendimi şu şekilde motive ediyorum diyorum kızım kreşe giderken onların anneleriyle sosyalleşirizi aktiviteler yaparız.Sonra da diyorum ya ordan da kendimi soyutlarsam.Ya duvarlarımdan dolayı yine yakın olamazsam.Bebegim ya benim yüzümden sosyallesemezse. Bu konu üzerinden düşünüp farkına vardım bir süredir bundan dolayı düşünüyorum aslındaben artık yakın arkadaş aramıyorum çünkü en son geçen ay en yakın arkadasım dediğim kişiden aklıma gelmeyrcek bir sebebpten büyük tavır yedim. Kendisi ile konusuyorum ama aramıza koca bir sınır çizdim. Eşimin arkadaş eşleri ve kızımın oyun gruplarındaki arkadaşlarının anneleri ile sosyalleşiyorum. Günü geçiriyorum , yüzeysel sohbet muhabbet bence yeter. Ve gözlemlediğim artık herkes aynı.
Erkek arkadaşınızı tanımladığınız kelimeler var ya nasıl güzel kullanmışsınız işte o kelimeler beni ifade ediyor. Yüzeysel ilişki,asla yükselmeyen ve alçalmaya,derin konuşmalar yapmayan,aile dışındaki kimseyle kavga etmeyen,birbiriyle esas dertleri paylaşmayan dümdüz ilşkiler.kendimi tanımlamama yardımcı oldunuz çok teşekkür ederimAşarsin aşarsin. Duvar dediğin yıkılabilir şeylerdir. Benim de çok gencken duvarlarım vardi. Asla kimseye kırıldığımı, incindiğimi göstermezdim. Yengeç kabuğu gibiydim içim hassas dışım sertZamanla zamanla aşmaya çalıştım. Şimdi ne kabuk var ne duvar. Artık cat diye beni kıran davranışları paylaşabilirim :) kötü ve kırılgan hislerimle de baristim
Erkek arkadasim da aynı şekilde, biz takılırken kendisini korumak için ördüğü bir duvar vardi. Mutluyken tabii degil ama mutsuzken ya da kalbi kırılmışken hemen duygusuz ruhsuz bir surata gecerdi:) "duygusal berlin duvari" adini takmistim :) ben isim takınca o da farkina vardi yaptigi seyin duvar ormek olduğunun.
çok fazla yakın arkadasi var ama hepsiyle ilişkisi yüzeysel, asla yükselmeyen, alçalmayan, derin konuşmalar yapmayan, kavga etmeyen, birbirleriyle esas dertlerini paylasmadiklari düz düz ilişkiler yanı. Ama şimdi (en azından bana karşı) o duvarları yıkıldı. Artık hassas kalbi kırılınca bu konuda konuşabilecek, hatta aglayabilecek biri haline geldi.
Siz de kirarsınız duvarlari merak etmeyin. Terapiste gitmeniz çok güzel. Aksatmayin, onun dediklerini uygulayın.
Evet sahteliği kabul edip güzel zamanlar geçirip eve dönmek.Yüzeysel ilişkiler böylece de dostluk diye bir kavram kalmadı hayatımızdaBende böyleyim sahte ilişkilere gelemiyorum,o yüzden benim de çok arkadaşım yok işte sohbet muhabbet evde de çoluk çocuk zaten..Bunun çözümü sahteligi kabullenip arkadaşlıklar dan çok beklentiye girmemek o anın tadını çıkarip yaşamak
Bende böyleyim, o duvarları yıkmakta istemiyorum. İnsanlardan beklentim olmadığı için olumsuz davranışları beni etkilemiyor boylece daha çok mutlu oluyorum.
Ben de çok severim hayvanları.Kucucukken atılmış ,bir gözünde sorun olan ,az huysuz ,benim gibi insnalara belli bir mesafeye kadar yaklaşan bir kedim bile var.Yaslaninca 150 kedisiyle evinde yaşayan kadin diye Show habere bile çıkarım belki ,kimbilirÇ
yaa kendimle ilgili ben de öyle düşünüyorum bir de hayvanları çok severim.Sokak hayvanlarıyla artık insan sevmeyen hayvan besleyen insanlara karşı huysuz teyzeler olur ya onlara dönüşmesem bari
rahatsız da değiliz aslında bazen derinlemesine düşününce neden böyleyiz diye düşünüyoruz sadece.İnsan bir anda böyle olmuyor bir şeyler yaşaya yaşaya bir şeyler göre göre bu noktaya geliyor.Belki de farkındalığa ulaşıyor