Duvarları olan insan olmak

Madamu .!.:

Herkese merhaba öncelikle.Yasadıgım şehire 10 yıl önce taşındık.Eskiden çok çevresi çok arkadası olan bir insanken zaman içerisinde kurduğum arkadaşlıkların sahte olduğuna benim yanımda başkası hakkında ben olmadığım yerde de benim arkamdan konuşulduğunu hissettim (başka birçok sebeplerden dolayı da) arkadaşlığımı devam ettirmedim.

Farketmeden yalnızlıktan keyif alıp zaman içerisinde yalnızlaştım.Ben üniversitede de arkadaşlarımla aktiviteler yapan ama aynı zamanda ailemle aynı şehirde yaşadığım için kendim spor salonuna giden kendim arkadaş aramadan kurslara giden bir insandım zaten.

Yaşadığım şehirde çocukluktan ya da liseden bir arkadaşım dostum yok.Buraya üniversitede taşındık.bir süredir evliyim ve bir bebeğim var.
herhangi bir kamu kurumunda çalışmıyorum iş arkadaşlarım da yok böylece.İşim kendi kurduğum işim.Yüksek lisansta yine arkadaşlarım oldu.Evime yemeğe de geldiler neredeyse yan yana olan binadan arkadaşım oldu birlikte geldik gittik de.Babam hastalandı çok uzun bir süre hastane sürecimiz oldu.Bunu biliyorlardı babam vefat etti bir baş sağlığı dahi dilemediler.Cok ilginç.tüm girişimlerim sonuçsuz kalıyor yine kendime dönüyorum.

uzun süredir bir duvar örüyorum istemeden insanlara karşı.bunu psikoloğa gidiyorum onun sorduğu soru neticesinde farkettim.Duvarlarım var ve karşımdaki insanlar kafama göre kim olursa olsun keyif alacağım birileri değilse anlık görüşüp anlık konuşuyorsam şayet kendi beni asla göstermiyorum.Konusuyorum içten ve samimi gözüküyor ama bir o kadar kendimi bildiğim için samimi değilim.Kendimi açmıyorum.Zaten dediğim dedik bir insan değilim karşımdaki insanla fikirlerim uyuşmuyorsa dahi evet evet der dinler geçerim.

Bu duvarlarımı nasıl yıkabilirim ? Yıkabilir miyim ? Yoksa yalnızlaşmayı kabul mü etmeliyim. bazen eski arkadaşlıklarımı dahi özlüyorum. bana yanlış gelen şeylerle bir bir uzaklaştım her şeyden.Toydum belki de..Ben çok çok şeyi annesiyle yapan biriyim.Ama insan yine de yakın arkadasları olsun istiyor..
İçimi dökmek istedim.Cok Uzun olduysa hakkınızı helal edin

Genişletmek için tıkla...

ordinary .!.:

Benim duvarlarım kurşun geçirmez çünkü suistimal edildiğimi geç anlıyorum ve aldandığımı fark edince fazlasıyla kötü hissediyorum. Biraz bende salaklık var da

Canım isteyince sosyalleşmeye çalışıyorum ama canım hiç istemiyor. Yalnızlığı daha çok seviyorum. Liseden, üniversiteden, iş yerinden tek tük yakın arkadaşlarım var. Görüşmesem de sık olarak, varlıkları yetiyor.

Eğer sosyalleşeyim istiyorsam da yüzeysel takılıyorum, belki kendimi çok çok az açıyorum. Bu şekilde ne ben hayal kırıklığı yaşıyorum ne de karşı taraf benim sınırları ihlal edebiliyor. Bu ilişki yıllarca sürerse zaten bir süre sonra güvenip kendimi açıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Madamu .!.:

Herkese merhaba öncelikle.Yasadıgım şehire 10 yıl önce taşındık.Eskiden çok çevresi çok arkadası olan bir insanken zaman içerisinde kurduğum arkadaşlıkların sahte olduğuna benim yanımda başkası hakkında ben olmadığım yerde de benim arkamdan konuşulduğunu hissettim (başka birçok sebeplerden dolayı da) arkadaşlığımı devam ettirmedim.

Farketmeden yalnızlıktan keyif alıp zaman içerisinde yalnızlaştım.Ben üniversitede de arkadaşlarımla aktiviteler yapan ama aynı zamanda ailemle aynı şehirde yaşadığım için kendim spor salonuna giden kendim arkadaş aramadan kurslara giden bir insandım zaten.

Yaşadığım şehirde çocukluktan ya da liseden bir arkadaşım dostum yok.Buraya üniversitede taşındık.bir süredir evliyim ve bir bebeğim var.
herhangi bir kamu kurumunda çalışmıyorum iş arkadaşlarım da yok böylece.İşim kendi kurduğum işim.Yüksek lisansta yine arkadaşlarım oldu.Evime yemeğe de geldiler neredeyse yan yana olan binadan arkadaşım oldu birlikte geldik gittik de.Babam hastalandı çok uzun bir süre hastane sürecimiz oldu.Bunu biliyorlardı babam vefat etti bir baş sağlığı dahi dilemediler.Cok ilginç.tüm girişimlerim sonuçsuz kalıyor yine kendime dönüyorum.

uzun süredir bir duvar örüyorum istemeden insanlara karşı.bunu psikoloğa gidiyorum onun sorduğu soru neticesinde farkettim.Duvarlarım var ve karşımdaki insanlar kafama göre kim olursa olsun keyif alacağım birileri değilse anlık görüşüp anlık konuşuyorsam şayet kendi beni asla göstermiyorum.Konusuyorum içten ve samimi gözüküyor ama bir o kadar kendimi bildiğim için samimi değilim.Kendimi açmıyorum.Zaten dediğim dedik bir insan değilim karşımdaki insanla fikirlerim uyuşmuyorsa dahi evet evet der dinler geçerim.

Bu duvarlarımı nasıl yıkabilirim ? Yıkabilir miyim ? Yoksa yalnızlaşmayı kabul mü etmeliyim. bazen eski arkadaşlıklarımı dahi özlüyorum. bana yanlış gelen şeylerle bir bir uzaklaştım her şeyden.Toydum belki de..Ben çok çok şeyi annesiyle yapan biriyim.Ama insan yine de yakın arkadasları olsun istiyor..
İçimi dökmek istedim.Cok Uzun olduysa hakkınızı helal edin

Genişletmek için tıkla...

Madamu .!.:

Herkese merhaba öncelikle.Yasadıgım şehire 10 yıl önce taşındık.Eskiden çok çevresi çok arkadası olan bir insanken zaman içerisinde kurduğum arkadaşlıkların sahte olduğuna benim yanımda başkası hakkında ben olmadığım yerde de benim arkamdan konuşulduğunu hissettim (başka birçok sebeplerden dolayı da) arkadaşlığımı devam ettirmedim.

Farketmeden yalnızlıktan keyif alıp zaman içerisinde yalnızlaştım.Ben üniversitede de arkadaşlarımla aktiviteler yapan ama aynı zamanda ailemle aynı şehirde yaşadığım için kendim spor salonuna giden kendim arkadaş aramadan kurslara giden bir insandım zaten.

Yaşadığım şehirde çocukluktan ya da liseden bir arkadaşım dostum yok.Buraya üniversitede taşındık.bir süredir evliyim ve bir bebeğim var.
herhangi bir kamu kurumunda çalışmıyorum iş arkadaşlarım da yok böylece.İşim kendi kurduğum işim.Yüksek lisansta yine arkadaşlarım oldu.Evime yemeğe de geldiler neredeyse yan yana olan binadan arkadaşım oldu birlikte geldik gittik de.Babam hastalandı çok uzun bir süre hastane sürecimiz oldu.Bunu biliyorlardı babam vefat etti bir baş sağlığı dahi dilemediler.Cok ilginç.tüm girişimlerim sonuçsuz kalıyor yine kendime dönüyorum.

uzun süredir bir duvar örüyorum istemeden insanlara karşı.bunu psikoloğa gidiyorum onun sorduğu soru neticesinde farkettim.Duvarlarım var ve karşımdaki insanlar kafama göre kim olursa olsun keyif alacağım birileri değilse anlık görüşüp anlık konuşuyorsam şayet kendi beni asla göstermiyorum.Konusuyorum içten ve samimi gözüküyor ama bir o kadar kendimi bildiğim için samimi değilim.Kendimi açmıyorum.Zaten dediğim dedik bir insan değilim karşımdaki insanla fikirlerim uyuşmuyorsa dahi evet evet der dinler geçerim.

Bu duvarlarımı nasıl yıkabilirim ? Yıkabilir miyim ? Yoksa yalnızlaşmayı kabul mü etmeliyim. bazen eski arkadaşlıklarımı dahi özlüyorum. bana yanlış gelen şeylerle bir bir uzaklaştım her şeyden.Toydum belki de..Ben çok çok şeyi annesiyle yapan biriyim.Ama insan yine de yakın arkadasları olsun istiyor..
İçimi dökmek istedim.Cok Uzun olduysa hakkınızı helal edin

Genişletmek için tıkla...

stare stare .!.:

Ben daha da beterim ne annem ne babam ne kardeş ne akraba hiç biri yok evlenip başka şehre geldim geçmişteki dostum dediklerim sırtını döndü ailem hepsi öldü sadece 4 yaşında kızım var calışıyordum işten çıkardılar eşim az sesini yükseltse cocuk gibi ağlıyorum 42 yasındayım ne ölülere ne dirilere karistım koca gün evdeyim ne tel çalar ne evimin kapası iyice yalnızlastım birilerini kahve içmeye çağırırım kimse gelmez kızımı parka götürdüğüm orda bir iki kişiyle konuşup gelirim yine ağlarım kafamda gitmeye başladı artık herseyi unutuyorum eltim var oda sevmez ne ölüme ne dilime dediğini duyuyorum yani yaşamak mı ölmek mi anlayamadımAllah yardımcımız olsun sayenizde bende içimi döktüm sağlıcakla kalın

Genişletmek için tıkla...

Madamu .!.:

ahh be hayat.bazen hayatta çöküş dönemlerimiz olur battıkça dibe batarız sonrasında öyle bir çıkış başlar ki.Rabbim tüm sıkıntılarınızı unutturacak mutluluklar nasip etsin size

Genişletmek için tıkla...

Tardis_2718 .!.:

Ben daha da kötü durumdayim.Annemle de ilişkimiz iyi değil ve bişeyler paylasmiyoruz.İnsan ilişkilerinden bıkmış ve tükenmiş hissediyorum.Yasadigim yerde hiç dostum yok.Arkadasim da bir tane Ona da kendimi uzak hissediyorum.Cok farklı insnalariz.3 ayda bir kahve o da belki

Cok yoruldum insanlardan.Sanki kimse birbirini sevmiyor da herkes can sıkıntısından birbiriyle görüşüyor gibi geliyor.Herkesle mesafeli bir iliski kurmak istiyorum.İsin garibi artık bu durumdan rahatsız da olmuyorum.zaten kızım çoğu zamanımı alıyor.Bos zamanımda da oturup film dizi izlerim tamam.

Sanırım daha da yaslandigimda dizilerdeki suskun diye bir karekter olur ya.Ya da yaşlı ve huysuz kişi kimseyle konuşmaz.Onlardan birine donusecegim.

Genişletmek için tıkla...