Görümcem yok ama eltim var.
Benzer durum yaşandı. 25 sene sonra bebek sahibi oldular ama hem sevinç hem duygu karmaşası yaşadı eltim lohusayken.
Bebek doğduğunda kayınpederim hastaydı bir kere gördü sonra vefat etti. Çok üst üste gelmişti her şey o dönem.
Kayınvalidem ve eltimin annesi bebek için yardımcı olmak adına orda kalıyorlardı.
Biz doğum hediyesini takmak için gittiğimizde eltim sıkıntılıydı anladım. Ne oldu diye sordum.
Benim eşimin ailesi çok fazla konuşur eleştiri olarak değil ama sadece çok konuşmayı severler, bir kapı kolunun nasıl takıldığından başlayıp imalat aşamasına kadar konuşurlar, maksat muhabbet olsun diye :)
Neyse sordum dedim neyin var ? ne oldu ? '' çok seviyorum ama çok konuşuyor kafam şişti kalbini kırıcam diye korkuyorum, sen git artıkta diyemiyorum ne yapıcam bilmiyorum'' dedi. Gerçekten de ama severiz kayınvalidemi iyidir, karışmaz, etmez, tek kusuru bu der geçeriz. Dedim tamam üzülme ben giderken yanımda götürücem onu :) Bana sarılıp nasıl ağladı hiç unutamam.
Sonrasında aldım bize getirdim kayınvalidemi, eltim de kendi annesini yollamış eve. O gün yaptığın o hareket beni çok mahcup etti çünkü ben senin kınana işimi bahane edip gelmemiştim dedi. O dönem çalışıyordu eltim.
Çok uzattım ama yardıma ihtiyacı olan insan dile getiriyorsa sabrının son noktasındadır artık. Bence gitmelisiniz.