Canım çoooook sıkılıyor...Biliyorum nedenini aslında...Sanırım yine ümitsizliğe kapıldım...
Kendimi motive etmek için o kadar çok uğraşıyorum ki...Ama bazen her şey bir anda bozuluveriyor...
Ne motivasyon ne inanç ne de başka olumlu şey kalıyor içimde...
Kızım yanımda ödevlerini yaparken ben de yüzümü gizleyerek yazıyorum...Çünkü ağlıyorum...
Kendime, iradesizliğime, başarısızlığıma ...her şeye...
Sonra aslında ağlanacak bir derdim olmadığı halde böyle şeylere ağladığım için tekrar kendime kızıyorum ve daha da ağlıyorum..
Keşke kendimi olduğum gibi kabul edebilseydim diye ağlıyorum...Ama edemiyorum...Ben bu görüntüde ki beni kabul edemiyorum..
Başkaları bu halime laf ettikçe (eşim hariç), bu halimi kabul edemedikçe ben hiç edemiyorum...Ben de zayıf, narin ince bir kadın olmak istiyorum...
Ayna baktığımda kendimi beğenmek istiyorum...Artık yeter yaa...Lütfen olsun artık...Ben de o hissi bir kere olsun tatmak istiyorummm...
Evet sağlığım için istiyorum...Ama fiziksel sağlığımdan ziyade ruhsal sağlığım için...
Çünkü bu duygular hayatımı çekilmez hale getiriyor ne yazık ki...