Abartılı bulabilirsiniz belki ama ben gece yatağımda uyumaya çalışırken aklımda bu kız vardı. İçim içimi yedi acaba konuştular mı, adam nasıl karşıladı, kabul etmeyip tersledi mi, şiddet kullandı mı diye. Gergin uyudum ve gergin uyandım. Şimdi her şeyi okudum ve kendimi daha bi gergin ve üstüne aptal gibi hissediyorum.
Sayfalarca kendimizi paraladık burada. Kimsenin hayatına yön vermek kimsenin haddine değil ama görmüş geçirmiş bir sürü kadının söyledikleri insanın kafasında bari bir soru işareti oluşturur. Her şey de o kadar bariz ki.. Şimdiye kadar köle hayatı yaşamış, şu son olanlardan sonra da kıçını kırıp o evde oturunca artık boynuna bir de tasma geçirirler.
Bir insan nasıl bu kadar kafasız olabiliyor anlamıyorum. Kimse bana yaşı küçük, hamile psikolojisi falan demesin. Aklı çalışsa kendinden önce bebeğinin selameti için oradan koşarak uzaklaşırdı, kendine neler yapıldığını ve yapılacağını anlayamıyor mu? Arkadaşımın 5.5 yaşında bir kızı var, o bile kendisine zarar verebilecek şeylerin daha bilincinde. Bir insan bile bile kendini böyle ateşe atar mı ya!
Ne kıymetli adammış yahu. Reşit bile olmadan türlü vaatlerle seni eve kapatsın, nikah bile kıymasın, üstüne çocuğu koysun, evden dışarı yalnız çıkarmasın, ailenle görüştürmesin, kendi hırpaladığı yetmezmiş gibi annesine de dövdürsün, aileni kapıdan sokmasın, diğer tarafta ailen perişan olsun, her şeye rağmen seni yanlarına kabul etsinler ve sen o adamı ve anasını bırakıp gideme! Bunun adı sevgi veya bağlılık veya tutku değil, bildiğin aptallık. Aile ile de sorunlar yaşanmış olabilir ama her şeyi boş verip "yeter ki gel" diyen bir aileye sırt çevirmek aptallığın daniskası.
Neymiş efendim, sen ne zaman ailenle görüşsen adamla aranız bozuluyormuş. E az bile oluyor, sen benim kızım ya da kardeşim olacaktın ki o adam ve anası görecekti günlerini, istismardan sürüm sürüm süründürürdüm, eve döndüğünde de seni asla geri bırakmaz, gerekirse sinirlerin yatışana kadar odaya kilitlerdim. ha orada kapıdan dışarı çıkamamışsın o burada... En azından zamanla insan olduğunun farkına varırdın.
Ama senin bunu istediğini pek sanmamaya başladım. Şu an da sana mı kızıyorum, yoksa "ben burada kalayım, ne yaparlarsa yapsınlar" diye ısrar eden birini kendime dert edindiğim için kendime mi kızıyorum bilemiyorum. Aman başına ne gelirse gelsin müstehak sana, sen şimdi bile gidemiyorsun ya, emin ol sana yapacaklarının daha fazlasını bile hak ediyorsun aslında. Bunun bedelini çok çok ağır ödeyeceksin. Ama olan bebeğine olacak, sen zaten insanlığından vazgeçmişsin, ama bebeğini de buna dahil etmeye hakkın yoktu, asıl bunun vebalini düşün.
Ailene de Allah'ım sabır versin. Sana haklarını helal etmeseler yeri.