düğün yapıldı.salon tutuldu gelinlikle...herhanggi bir gelişme yok..belki bir gelişme olur diye kapatmadım konuyu.bi türlü tam karar veremediğim için..lolo benim akrabam.dayımın eşi..o da beni sizler gibi çok uyardı söyledi..ama ben kabullenemedim..burada kalmayı tercih ettim..yanlış olduğunu,hata olduğunu bile bile..bu yaptığım delilik biliyorum..niye kaldım...belkilerle..belki bebek doğunca düzelir,o da baba olunca babamı anlar.yanlışını hatasını anlar ve herşey eskiye döner diyorum..eğer babamın evine gitseydim oradada yine belki diyecektim..belkide herşey düzelirdi..biraz daha sabretseydim keşke diyecektim..onları çok yıktım,çok paspas ettim biliyorum..ama ben babamın evine gidip tekrar keşke deyip geriye dönmeye kalkabilirdim..o zaman annem babam şuankinden çok daha fazla yıkılırdı...
son bir defa daha denemek istiyorum..aslında kafamda düzeleceğine dair hiç bir umut yok..ama böyle bir umut olsun istiyorum...ben burdan çıkarsam bir daha geriye dönüşüm olmayacak.bu iş tamamen kapanıcak..ama burada kalırsam bir umut işte.düzelebilir umudu..
18 yaşındayım..bir kere olsun doğru bir karar vermedim..eğer bu süre zarfında anneme yada babama herhangi bişey olursa kendimi asla affetmiycem...artık onlarda beni sildiler..sildik dediler..ama onlar anne baba..ben gitsem yine bana kapıları sonuna kadar açık biliyorum..benim yüzüme tükürseler,dövse gebertselerde haklılar..
belki sevgim bile yok içimde eşime karşı..bi takıntı saplantı..sahiplenilme duygusu var..bir erkeğin beni sahiplenmesi,bi evimin olması.bir bebeğimin doğacak olması..belki bunlar beni burda tutuyor..
ne deseniz,ne söyleseniz haklısınız..kendi çekmek isteyen çeker..çıkmaz karanlık bir yolda,küçücük bir ışık arıyorum..herşeyin düzelmesi imkansız gözüküyor..bi mucizeye bakıyorum..
bu işte...
