Benimki plansız ve çok erken bir gebelikti. Sorunum bebeğimi çok sevmem, her şeyiyle dört dörtlük ilgilenmem ve çok mutlu bir bebek olmasına rağmen hala annelik kimliğine alışamamam.Herkes için dünyanın en kutsal ve mucizevi rolü olarak görülen "anne" "çocuklu kadın" kavramları bana hala çok itici geliyor. Anneliğimi en mükemmel şekilde yapmak için çabalıyorum.Ama o kimlikten nefret ediyorum. Hamileliğimin başlarından beri ömrümde olmadığım kadar bakımlı ve "kadın" olmaya çalışıyorum. Sanırım bilinçaltımda daha gençliğe, yeni evliliğe doyamadan ve bir çocuk hasreti çekmeden anne olmanın; hayatım bir daha eskisi gibi olmayacak düşüncesiyle kızgınlığı, çatışması var. Böyle zamanlarda Allah'a isyan etmekten çok korkuyorum Rabbim kimseye çocuk aratmasın. Ailelerimiz çok destek, eşim çok anlayışlı bir insan. Ama inanın onu bile bebekten kıskandırın, dibimden ayrılmasın dediğim günler oldu. Kusura bakmayın telefondan yazıyorum.Paragraflarım yok ve çok uzun oldu. Dün ilk kez psikiyatr ile görüştüm. Senin için beklenmedik bir durum ve hala bunun şokunu yaşıyorsun defi. Geçici bir durum, tecrübesizsin ama bu duruma ve annelik fikrine alışman gerek dedi. Belki erkek olduğu ve erkek gözüyle baktığı için belki de beni gerçeklerle yüzleştirmek için biraz acımasız konuştu. İlaç tedavisine şimdilik gerek görmedi. 10 gün kendimi gözlemlememi, konuştuklarımızı düşünmemi ve ağlama krizlerim devam ederse ilaca başlamayı uygun gördüğünü söyledi.