Okuduğunuz gibi her kadın yaşıyor bu durumu.Anne de olmanın avantajını kullanın.Mutlaka her gün dışarı Çıkın.Yarım saat olsa bile yürüyün.Bir yerde oturup kahve için.Bebeklerin kısa Süreli bile uzaklaşmak size iyi gelecek
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
doğum sonrası depresyonu yaşayanlar
- Konu Sahibi benil
- Başlangıç Tarihi
- 11 Şubat 2015
- 526
- 385
- 35
Zaten genelde doğum sonrası annelerin canı çıkmak istemez ama ruh sağlığı Çalışanları mutlaka günde en az yarım saat temiz hava önerir.Bunun dışında her gün mutlaka duş ALIN.Fırsat buldukça sosyalleşmeye çalışın.Doğum sonrası depresyon başka türlü daha uzun Sürüyor.Kısa zamanda daha iyi hissedeceksiniz.Sevgiler...
- 11 Şubat 2015
- 526
- 385
- 35
Merhaba arkadaşlar doğum sonrası depresyonunu yasayanlardan biride benim hatta konuda açtım lohusalik depresyonu mu diye 20 ocakta dogum yaptim bebekle bir türlü anne bebek ilişkisi kuramadim gibi geliyor çok seviyorum ama kendi çocuğum gibi değil kucağına alınca dunyan değişecek bambaşka biri olacaksın derlerdi maalesef olumlu anlamda olmadı bu çok da utanıyorum bu hislerimden ama elimden bir şey gelmiyor
Insan istemez mi bebegine tam anlamıyla bağlanıp hayatı kendine zehir etmemek ama benim için dünyanın sonu gelmiş sanki bir daha hiç mutlu olamayacakmisim gibi geliyor boguldugumu hissediyorum ve tek istediğim bir an önce bu duygulardan kurtulmak
Insan istemez mi bebegine tam anlamıyla bağlanıp hayatı kendine zehir etmemek ama benim için dünyanın sonu gelmiş sanki bir daha hiç mutlu olamayacakmisim gibi geliyor boguldugumu hissediyorum ve tek istediğim bir an önce bu duygulardan kurtulmak
- 11 Şubat 2015
- 526
- 385
- 35
Aynı beni anlatmışsın her kelimende ve benim ikizlerim var annemdeyim daha hic yalnız kalmadım bile
Merhaba arkadaşlar, ben de 23 günlük çok taze bir anneyim.
Ben de yaşıyorum bu sendromu. Aslinda çok güzel, balayı gibi bir hamilelik geçirdim. hiç sorun yaşamadım desem yeridir. Eşim zaten çok anlayışlı ve sevgi dolu, iş yerinde de herkes işimi kolaylaştırmak için çok yardımcı oldu allah razı olsun hepsinden. son ana kadar kendimi normal doğuma hazırlamisken sezaryen olmak zorunda kaldım. Hastane eşimin de ameliyata girmesine müsaade edince epidural oldum korka korka. Eşim olmasaydı genel anestezi istemiştim. 1 gece hastanede yattım. İlk Geceden başladım uykusuzluğa. Eve çıktığımda da durum değişmedi. Bebek uyumuyordu. Kendi ağrımı sancımi unuttum tabiki. Neticede ameliyat olmuştum en azindan 1 gece uyumam gerekirdi belki ama Hayır bebeği emzirdigim için geceleri ne anneme bıraktım ne kayınvalideme. Ve ertesi gün başladı sıkıntım. Bir taraftan dikişlerim ağrıyor, göğüslerim çatladi diğer taraftan içimden sürekli ağlamak geliyor. Iştahım kapandı, yüzüm kireç gibi bembeyaz. Annem beni nasıl büyüttügünden bahsediyor Ağlıyorum. Eşimi özlüyordum aynı evde hasret kalmıştım ayrı yatıyorduk ilgilenemiyordum. Hamileyken bile her sabah kahvaltısını hazırlamistim, şimdi hiç birşeyinden haberim olmuyorDu. Yatak odasında hapis hayatı yasiyordum. KayınValideme ne olur gitmeyin anne kalın biraz daha diyorum. Bebekle yalnız kalmaya hiç cesaretim yoktu. Aksam olunca panik oluyordum, acaba bu gece uyuyacak mi ağlayacak mi diye. Geceleri ayağımda sallarken burda yazılanları hep okudum. Kendimi yalnız hissetmemek için. Tabi eşim annem KayınValidem bu durumu garipsedi. ama onlara anlatmaya çalıştım normal oldugunu çoğu kadının yaşadığını. Açın okuyun internetteN diyordum.
Evet belki uzun yazdım biraz ama bunlar hissettiklerimin çok küçük bir kısmı. Belki birileri gelir benim yaptığım gibi okur ve geçeceğine dair umuda kapılir, 10 dk bile rahat nefes alabilirse ne mutlu bana.
Kendimi şuan daha iyi hissediyorum. Tam olarak toparla KayınValidemler gittiler, annem yanımda. Bir süre de göndermeyi düşünmüyorum elbet alışacagiz. Sadece zamana ihtiyacimiz var.
Siz de yardım isteyin ailenizden. Ki uyumaya imkanınız olsun. UykusuzKen başa çıkmak daha zor. Ağlamak istiyorsanız ağlayın.
Ama unutmayın geçecek. 2 ay da sürse 5 ay da sürse geçecek.
Ben de yaşıyorum bu sendromu. Aslinda çok güzel, balayı gibi bir hamilelik geçirdim. hiç sorun yaşamadım desem yeridir. Eşim zaten çok anlayışlı ve sevgi dolu, iş yerinde de herkes işimi kolaylaştırmak için çok yardımcı oldu allah razı olsun hepsinden. son ana kadar kendimi normal doğuma hazırlamisken sezaryen olmak zorunda kaldım. Hastane eşimin de ameliyata girmesine müsaade edince epidural oldum korka korka. Eşim olmasaydı genel anestezi istemiştim. 1 gece hastanede yattım. İlk Geceden başladım uykusuzluğa. Eve çıktığımda da durum değişmedi. Bebek uyumuyordu. Kendi ağrımı sancımi unuttum tabiki. Neticede ameliyat olmuştum en azindan 1 gece uyumam gerekirdi belki ama Hayır bebeği emzirdigim için geceleri ne anneme bıraktım ne kayınvalideme. Ve ertesi gün başladı sıkıntım. Bir taraftan dikişlerim ağrıyor, göğüslerim çatladi diğer taraftan içimden sürekli ağlamak geliyor. Iştahım kapandı, yüzüm kireç gibi bembeyaz. Annem beni nasıl büyüttügünden bahsediyor Ağlıyorum. Eşimi özlüyordum aynı evde hasret kalmıştım ayrı yatıyorduk ilgilenemiyordum. Hamileyken bile her sabah kahvaltısını hazırlamistim, şimdi hiç birşeyinden haberim olmuyorDu. Yatak odasında hapis hayatı yasiyordum. KayınValideme ne olur gitmeyin anne kalın biraz daha diyorum. Bebekle yalnız kalmaya hiç cesaretim yoktu. Aksam olunca panik oluyordum, acaba bu gece uyuyacak mi ağlayacak mi diye. Geceleri ayağımda sallarken burda yazılanları hep okudum. Kendimi yalnız hissetmemek için. Tabi eşim annem KayınValidem bu durumu garipsedi. ama onlara anlatmaya çalıştım normal oldugunu çoğu kadının yaşadığını. Açın okuyun internetteN diyordum.
Evet belki uzun yazdım biraz ama bunlar hissettiklerimin çok küçük bir kısmı. Belki birileri gelir benim yaptığım gibi okur ve geçeceğine dair umuda kapılir, 10 dk bile rahat nefes alabilirse ne mutlu bana.
Kendimi şuan daha iyi hissediyorum. Tam olarak toparla KayınValidemler gittiler, annem yanımda. Bir süre de göndermeyi düşünmüyorum elbet alışacagiz. Sadece zamana ihtiyacimiz var.
Siz de yardım isteyin ailenizden. Ki uyumaya imkanınız olsun. UykusuzKen başa çıkmak daha zor. Ağlamak istiyorsanız ağlayın.
Ama unutmayın geçecek. 2 ay da sürse 5 ay da sürse geçecek.
- 14 Şubat 2014
- 99
- 47
- 34
bu duyguları hepimiz yaşadık ki bu depresyonu en derinden yaşayan bendim. burda bi çok yazı yazdım motive oldum. sorunu olanlarda benle paylaştı yalnız olmadığımı anladım 3.5 aylık oldu bebeğim bunalılımım tam anlamıyla geçmedi tabi ki ama eskiye göre çok iyiyim. ölmek istiyordum ne kadar aciz bir düşünce oysaki benden başka kimsesi olmayan minik bi bebeğim vardı. anneydim ben ya anne nası olurda bebeğimi benimseyemezdim. çok ağladım evimden taşınmak bile istedim. Allah razı olsun eşim en büyük destekcimdi. ama ben kendi bunalımında kaybolmuş biriydim sürekli ağlayan bibebek gaz sancıları huysuzluk derdini anlayamama kendimi yetersişz hissediyordum ben anne olamam ki diodum o sabır yok bende. sürekli anneme gidiyorum hala gidiyorum ama inannın evde bebeğinizle baibaşa kalmak çok iyi geliyo kendinizi bol bol motive ediyorsunuz. 2 haftadır başbaşayız babamız 8 de geliyo nerdeyse tüm gün yalnızım ama Rabbim sabrını veriyor. haa düzeldimi bebeğim hayır bu seferde kucagından inmem gezdir beni oynat beni die ağlıyo.. öğle uykusu sen sallamazsan asla uyumaz mesela :) bebek işte herşeye ağlıyor. hatta dün onu illkez avm götürdüm oyle eğlendi ki insanları inceleyip kendi kendine guluyo :) ay çok konuştum heralde :) inşaallah bi gun tamamen geçicek
- 11 Şubat 2015
- 526
- 385
- 35
Sadece bende var saniyodum bende onlara yetemicem sanıyorum aslında beceriksiz biride değilim ama gece ikisi aynı anda ağlarsa napıcam diyorum şimdilik annem var tek olsaydı diyorum sonra diğerine haksızlık yapıyorum diye ağlıyorum hangisinden vazgeçilir ki kendine kızıyorum. Şans bu ikiz herkese nasip olmaz deyip geçiyorum ama inanın kk arkadaşlar kadar kimse destek olmadı eşim bile. Allah hepsinden razi olsun
Doğum sonrası depresyon için profesyonel yardım alanlar varsa acaba nasıl bir yol izlediler? Hastanelerin ruh sağlığı ve hastalıkları bölümünde psikiyatri doktorlarına mı başvurdunuz yoksa psikolojik danışmanlardan mı uzman yardımı aldınız? Burada yeni üyeyim 5 ay 3 haftalık bebeğim var beklenmeyen bir gebelikti. Uzun araştırmalarım sonucu anladım ki doğum yaptığım günden beri devam eden durumum tamamen doğum sonrası depresyon belirtileri. Profesyonel yardım almaya karar verdim fakat nasıl bir yol izleyeceğimi bilmiyorum. Cevaplarınız için şimdiden çok teşekkür ederim.
- 24 Eylül 2007
- 1.205
- 1.379
Ben psikiyatrist e gittim.İki aylık bebegimi emzirdigim halde bana rahatlıkla ilaç kullanabileceğimi söyledi ve ilaçverdi.ama ben kullanmadım.iki tablet kullandım ama devam edemedim.vicdan azabı çektim ve daha da mutsuz oldum. Durumu doktora ilettigimde o da bana madem ilaç kullanmak istemiyorsun o halde psikologumuz ile görüş dedi ama ben onunla da gorusemedim. Teşbih cekiyorum namaz kiliyorum bayağı rahatladim gibi.ama bazen de çok kotu bir mutsuzluk cokuyor içime o zaman da geçecek diyorum.sabir diyorum.
- 11 Şubat 2015
- 526
- 385
- 35
İlaç tedavisini ben de istemiyorum ama psikiyatri birimine karar verdim çünkü kontrolsüz ağlamalarım ve ağlama krizlerim var. Doğum sonrası koşturmacada insan manevi boşluğa da düşüyor mutsuzluğumda bunun da etkileri var.Bahsettiğiniz mutsuzluk hali bende hergün var duygu ve davranışlarımı hayatımda ilk kez kontrol edemiyorum.Bugün ilk randevum var doktorla. Neler olacak merak ediyorum.
- 24 Eylül 2007
- 1.205
- 1.379
Canım doktor ne dedi nasıl bir yol gösterdi mutlaka burada bizimle paylaş olur mu çok geçmiş olsun
- 14 Şubat 2014
- 99
- 47
- 34
aslında baya bi zaman geçmiş neydeyse 6 aylık minik tam olarak sıkıntınız ne merak ettim sizi rahatsız eden ve bi türlü geçmeyen
Benimki plansız ve çok erken bir gebelikti. Sorunum bebeğimi çok sevmem, her şeyiyle dört dörtlük ilgilenmem ve çok mutlu bir bebek olmasına rağmen hala annelik kimliğine alışamamam.Herkes için dünyanın en kutsal ve mucizevi rolü olarak görülen "anne" "çocuklu kadın" kavramları bana hala çok itici geliyor. Anneliğimi en mükemmel şekilde yapmak için çabalıyorum.Ama o kimlikten nefret ediyorum. Hamileliğimin başlarından beri ömrümde olmadığım kadar bakımlı ve "kadın" olmaya çalışıyorum. Sanırım bilinçaltımda daha gençliğe, yeni evliliğe doyamadan ve bir çocuk hasreti çekmeden anne olmanın; hayatım bir daha eskisi gibi olmayacak düşüncesiyle kızgınlığı, çatışması var. Böyle zamanlarda Allah'a isyan etmekten çok korkuyorum Rabbim kimseye çocuk aratmasın. Ailelerimiz çok destek, eşim çok anlayışlı bir insan. Ama inanın onu bile bebekten kıskandırın, dibimden ayrılmasın dediğim günler oldu. Kusura bakmayın telefondan yazıyorum.Paragraflarım yok ve çok uzun oldu. Dün ilk kez psikiyatr ile görüştüm. Senin için beklenmedik bir durum ve hala bunun şokunu yaşıyorsun defi. Geçici bir durum, tecrübesizsin ama bu duruma ve annelik fikrine alışman gerek dedi. Belki erkek olduğu ve erkek gözüyle baktığı için belki de beni gerçeklerle yüzleştirmek için biraz acımasız konuştu. İlaç tedavisine şimdilik gerek görmedi. 10 gün kendimi gözlemlememi, konuştuklarımızı düşünmemi ve ağlama krizlerim devam ederse ilaca başlamayı uygun gördüğünü söyledi.
- 14 Şubat 2014
- 99
- 47
- 34
tek bildikleri ilaç! bende en yakın arkadaşımın eşinden terapi aldım psikologtu. dedim ki anneliğe adapte olamıyorum ve mutsuzum sanki hayatımda herşey bitti dedim. bebeğim sürekli ağlayan gazlı bibebek sevmeme bile izin vermiyo dedim o da bana aynen şöyle dedi bebek % 50 gaza ağlıyorsa %50 annesinin mutsuzluğuna ağlıyor dedi beynimden vurulmuşa döndüm. bana dünyadalki sıkıntı yaşayan anne sen değilsin dedi avmlere git emzirme odasına git gözlemle insanları dedi. onlarda anne ve mutlulular sen kendin mutsuzluğu çağırıyosun dedi aklıydı. ne yaptıysam kendi kenime yaptım.
ben doğumdan sonra baktım kötüyüm hemen aradım Terapistimden randevu aldım. Zaten devamli gittiğim Terapist olunca hemen durumu anladı.eşimle gittik konuşmaya. Hem ağladım hem anlattım. Bana dediği " sen zannetme ki çiftler bebekleri yeni doğduğu zaman mutluluktan havalara uçuyor, heyo çok mutluyuz çok rahatiz çocuğumuz oldu demelerini. Bunu her kadın yaşıyor. Burda kilit nokta durumu biran once kabullenmek. Gözünü kapatıp yeni duruma ayak uydurmak"
bi üniversitede ebelik bölüm Başkanı doçent bi bayan dayımin eşi, geçenlerde bebek görmeye geldiler. yaşadığım bunalımla ilgili hiçbir şey bilmemesine rağmen bu sendromla ilgili uyardı beni, uyum sağlamada sorun yaşayacaksın, çık gez dolaş alışveriş yap zamanla geçecek dedi.
bi üniversitede ebelik bölüm Başkanı doçent bi bayan dayımin eşi, geçenlerde bebek görmeye geldiler. yaşadığım bunalımla ilgili hiçbir şey bilmemesine rağmen bu sendromla ilgili uyardı beni, uyum sağlamada sorun yaşayacaksın, çık gez dolaş alışveriş yap zamanla geçecek dedi.
- 11 Şubat 2015
- 526
- 385
- 35
Evet ben artık oyle yapıyorum bu bebekler benim benimle bi ömür yaşayacaklar diyorum bide olumsuz yanlarından ziyade güzel anları daha çok gormeye çalışıyorum yarın evime gidicem ikizlerim é eşimle bakıcam artık inşallah evde de bu duygularda olurum biz artık anneyiz arkadaşlar bunu kabullenmek zor geliyo sadece bana oyle en azından.
Benzer Konular
- Kilitli
