doğum sonrası depresyonu yaşayanlar

hafsa anne · 13 Mart 2015

Aloha19 .!.:
Benimki plansız ve çok erken bir gebelikti. Sorunum bebeğimi çok sevmem, her şeyiyle dört dörtlük ilgilenmem ve çok mutlu bir bebek olmasına rağmen hala annelik kimliğine alışamamam.Herkes için dünyanın en kutsal ve mucizevi rolü olarak görülen "anne" "çocuklu kadın" kavramları bana hala çok itici geliyor. Anneliğimi en mükemmel şekilde yapmak için çabalıyorum.Ama o kimlikten nefret ediyorum. Hamileliğimin başlarından beri ömrümde olmadığım kadar bakımlı ve "kadın" olmaya çalışıyorum. Sanırım bilinçaltımda daha gençliğe, yeni evliliğe doyamadan ve bir çocuk hasreti çekmeden anne olmanın; hayatım bir daha eskisi gibi olmayacak düşüncesiyle kızgınlığı, çatışması var. Böyle zamanlarda Allah'a isyan etmekten çok korkuyorum Rabbim kimseye çocuk aratmasın. Ailelerimiz çok destek, eşim çok anlayışlı bir insan. Ama inanın onu bile bebekten kıskandırın, dibimden ayrılmasın dediğim günler oldu. Kusura bakmayın telefondan yazıyorum.Paragraflarım yok ve çok uzun oldu. Dün ilk kez psikiyatr ile görüştüm. Senin için beklenmedik bir durum ve hala bunun şokunu yaşıyorsun defi. Geçici bir durum, tecrübesizsin ama bu duruma ve annelik fikrine alışman gerek dedi. Belki erkek olduğu ve erkek gözüyle baktığı için belki de beni gerçeklerle yüzleştirmek için biraz acımasız konuştu. İlaç tedavisine şimdilik gerek görmedi. 10 gün kendimi gözlemlememi, konuştuklarımızı düşünmemi ve ağlama krizlerim devam ederse ilaca başlamayı uygun gördüğünü söyledi.

Bebeğin erken gelmesiyle alakası yok bence arkadaşım üç seneye yakın bekledim bende harika bi evliliğim var gezdim tozdm da yine de erkenmiş diyorum ne kadar zaman geçerse geçsin boyle olacaktı diyorum sonra kendi kendime ama bunları düşündükçe ardı arkası kesilmiyor iki tane ama yinede dışarı çıkmaya çalişiyorum eskisi gibi kendime bakmaya çalişiyorum bi arkadaş Yazdı burdan her gün duş almaya çalişiyorum giyiniyorum makyaj yapıyorum iyi geliyo bunlar tavsiye ederim Allahın izniyle atlatıcsz bunları sonra bakarsın ilerde anlatır güleriz halimize sağlıkları yerinde olsunda hayırlı evlat olsunlarda başka bişey istemeyelim halimiz için de dua edelim bide abdestli olalım diyorum bana iyi geliyo oyle hissediyorum

glbyz · 13 Mart 2015

hafsa anne .!.:
Evet ben artık oyle yapıyorum bu bebekler benim benimle bi ömür yaşayacaklar diyorum bide olumsuz yanlarından ziyade güzel anları daha çok gormeye çalışıyorum yarın evime gidicem ikizlerim é eşimle bakıcam artık inşallah evde de bu duygularda olurum biz artık anneyiz arkadaşlar bunu kabullenmek zor geliyo sadece bana oyle en azından.

bende sen gibi korkuyordum ama yalnız kalınca daha iyi konsantre oluyosun emin ol

hafsa anne · 13 Mart 2015

glbyz .!.:
bende sen gibi korkuyordum ama yalnız kalınca daha iyi konsantre oluyosun emin ol

O kadar istiyorum ki dediğiniz gibi olsun.

Aloha19 · 14 Mart 2015

Hepimizin özde problemleri aynı.Bebek bakımında tedirginlik, uykusuzluk, yorgunluk, kendine bakamamak belli bir süreç yaşanacak ve zamanla yavaş yavaş geçecek durumlar.Bakıyorum her geçen hafta ve ay bebek daha da kolaylaşıyor.Ama asıl alışmamız ve ömür boyu bizimle olan durum bir canlının sorumluluğu, bundan sonra atılacak her adımda bunun yüküyle yaşamak ve toplumdaki "anne" kimliği.Bebek doğmadan önce 1 yaşına kadar çalışmayı düşünmediğim halde 1 ay önce dayanamadım ve işe geri döndüm.Hazır kek yiyordum ve iş arkadaşlarım şakayla karışık "aaa anne oldun artık çocuklu kadınsın öyle zararlı şeyler yenir mi" dediklerinde inanın hepsini dövesim geldi. Nefret ediyorum şu toplumdaki şu "anne" algısından.Birileri bana "evet artık bir çocuğun var ama sen hala aynı sensin.Sadece ailene yeni bir üye katıldı.Sen aynısın." desin istiyorum.

Psikiyatr'a durumumuzda uzmanlaşmış bir psikolog önerip öneremeyeceğini sordum ve bulunduğum şehirde kimseyi tavsiye edemeyeceğini söyledi.Dünden gerginlik, sinirlenme, ağlama ve kendime acıma durumlarım tekrarlandıkça derin bir nefes alıyorum ve kendimi telkin etmeye çalışıyorum.Tamam sakin ol, geçecek bu günler, bak kuzuşun büyüdükçe ne tatlı oluyor.Daha çok büyüyecek ve bir kaç yıla beraber bir yerlerde oturacaksınız.O meyve suyunu içerken sen yanında kahveni yudumlayacaksın.Onu hayatına dahil edeceksin.Onun hayatına dahil olmayacaksın diyorum.Eşimle daha fazla yalnız kalmaya ve sohbet etmeye birlikte vakit geçirmeye çalışıyorum.Yoksa ondan uzaklaştıkça kendimi yalnız hissediyorum.O zaman öfkem artıyor ve bu sefer ona karşı hırçınlaşıyorum.Bu da ilişkimize zarar verecek diye çok korkuyorum.

Doktorun dediği gibi kendimi 10 gün boyunca gözlemleyeceğim ve gelişmeleri sizinle paylaşacağım.Bir de manevi yönden son zamanlarda kendimi çok boşladım.Bu konuda da neler yapabiliriz birbirimizle paylaşalım.

Defne1980 · 28 Mart 2015

Merhaba
Benzer problemleri bende yaşadım. Ben yurtdışında yaşıyorum bebeğimde kolik olunca eşimi bırakıp annemin desteğini alırım diye annelik iznimi Türkiyede geçirmeye karar vermiştim. Şimdi bebeğim on aylık ama herşey çok zor geliyor. Eskisine oranla daha kolay tabii. Reflü kolik uykusuzluk derken tükenmiştim eşimden uzakta evimden uzakta annemin eşin dostun desteği olmasa çıldırırdım. Ben yarım zamanlı bakıcı oyun ablası tutmuştum. Spora yazıldım ve nefret ettiğim kilolarımdan kurtuldum. Bakıcımız bebekle oynarken ben kafamı meşgul edip herşeyden uzaklaşıp kitap okudum. Annem sağolsun bakıcıyıda yalnız bırakmadı. Ama sık sık düşünürüm doğru bir karar mı bana göre mi diye herşey bir nebze daha kolaylaşmış olmasına rağmen annemin yaptığı fedakarlıklar karşısında ben kendimi kötü buluyorum. Psikiyatrım var yurtdışında ve ilaç kullanıyorum. Asıl sorunum uyku uyuyayamam sürekli bebek ağlıycak zaten uyanıcam diye taktım kafama günde dört saat ancak o da bölük pörçük tabii ki bununda depresyona katkısı var. Bence bu çoğu annenin yaşadığı bir süreç yurtdışında anneler çok rahatlıkla ifade ediyolar ama burada ayıplanırım korkusuyla konusulmuyor. İlk önce sesli düşünmezsek saklarsak paylşasmazsak nasıl üstesinden gelebilirizki herşeyden önce insanız bırakın toplumun üstümüze verdiği yüklediği anlamlara bu yükü taşımak zorunda değiliz . Ben bu şekilde sesli düşünerek atlatmaya çalışıyorum

hafsa anne · 29 Mart 2015

Defne1980 .!.:
Merhaba
Benzer problemleri bende yaşadım. Ben yurtdışında yaşıyorum bebeğimde kolik olunca eşimi bırakıp annemin desteğini alırım diye annelik iznimi Türkiyede geçirmeye karar vermiştim. Şimdi bebeğim on aylık ama herşey çok zor geliyor. Eskisine oranla daha kolay tabii. Reflü kolik uykusuzluk derken tükenmiştim eşimden uzakta evimden uzakta annemin eşin dostun desteği olmasa çıldırırdım. Ben yarım zamanlı bakıcı oyun ablası tutmuştum. Spora yazıldım ve nefret ettiğim kilolarımdan kurtuldum. Bakıcımız bebekle oynarken ben kafamı meşgul edip herşeyden uzaklaşıp kitap okudum. Annem sağolsun bakıcıyıda yalnız bırakmadı. Ama sık sık düşünürüm doğru bir karar mı bana göre mi diye herşey bir nebze daha kolaylaşmış olmasına rağmen annemin yaptığı fedakarlıklar karşısında ben kendimi kötü buluyorum. Psikiyatrım var yurtdışında ve ilaç kullanıyorum. Asıl sorunum uyku uyuyayamam sürekli bebek ağlıycak zaten uyanıcam diye taktım kafama günde dört saat ancak o da bölük pörçük tabii ki bununda depresyona katkısı var. Bence bu çoğu annenin yaşadığı bir süreç yurtdışında anneler çok rahatlıkla ifade ediyolar ama burada ayıplanırım korkusuyla konusulmuyor. İlk önce sesli düşünmezsek saklarsak paylşasmazsak nasıl üstesinden gelebilirizki herşeyden önce insanız bırakın toplumun üstümüze verdiği yüklediği anlamlara bu yükü taşımak zorunda değiliz . Ben bu şekilde sesli düşünerek atlatmaya çalışıyorum

Inanmayacaksıniz belki ama burda yazarak atlattım bu sorunları bi nebze de olsa.bende annemde kaldım uzuuuun bi süre iki haftadır falanevimdeyim . Allah razı olsun ailem hiç yalnız bırakmadı. Ama insanın evi bi başka. Şimdi herşey çok düzenli hayatımda temizliğimi de yemeğimi de aksatmiyorum hiç.hepsi halloluyo şükür. Keşke önce gelip otuttursaydim bu düzeni diyorum.ama tek başıma kalmaya cesaret edemiyodum. Hemde ikizlerim var. Sitedeki arkadaşlar çok yardimci oldular ve evimdeyim şimdi mutluyum huzurluyum eşimle her şey daha da güzel

hafsa anne · 29 Mart 2015

Defne1980 .!.:
Merhaba
Benzer problemleri bende yaşadım. Ben yurtdışında yaşıyorum bebeğimde kolik olunca eşimi bırakıp annemin desteğini alırım diye annelik iznimi Türkiyede geçirmeye karar vermiştim. Şimdi bebeğim on aylık ama herşey çok zor geliyor. Eskisine oranla daha kolay tabii. Reflü kolik uykusuzluk derken tükenmiştim eşimden uzakta evimden uzakta annemin eşin dostun desteği olmasa çıldırırdım. Ben yarım zamanlı bakıcı oyun ablası tutmuştum. Spora yazıldım ve nefret ettiğim kilolarımdan kurtuldum. Bakıcımız bebekle oynarken ben kafamı meşgul edip herşeyden uzaklaşıp kitap okudum. Annem sağolsun bakıcıyıda yalnız bırakmadı. Ama sık sık düşünürüm doğru bir karar mı bana göre mi diye herşey bir nebze daha kolaylaşmış olmasına rağmen annemin yaptığı fedakarlıklar karşısında ben kendimi kötü buluyorum. Psikiyatrım var yurtdışında ve ilaç kullanıyorum. Asıl sorunum uyku uyuyayamam sürekli bebek ağlıycak zaten uyanıcam diye taktım kafama günde dört saat ancak o da bölük pörçük tabii ki bununda depresyona katkısı var. Bence bu çoğu annenin yaşadığı bir süreç yurtdışında anneler çok rahatlıkla ifade ediyolar ama burada ayıplanırım korkusuyla konusulmuyor. İlk önce sesli düşünmezsek saklarsak paylşasmazsak nasıl üstesinden gelebilirizki herşeyden önce insanız bırakın toplumun üstümüze verdiği yüklediği anlamlara bu yükü taşımak zorunda değiliz . Ben bu şekilde sesli düşünerek atlatmaya çalışıyorum

Yani demem o ki evinizde değilseniz biran önce gidin derim

hulyaemre · 1 Nisan 2015

Arkadaşlar aynı durumları birebir yaşıyorum. Önceden evi.eşyası kendisi.çok bakımlı bir.hanimdim ama bebeğim dogunca hepai rafa kalkti. Şimdi o kadar bakimsiz o kadar.yorgun.bi.anneyim ki kendime.acimaktan.depresyona.giricem.sanirim. hiç yardımcım yok. Eşim 12 saat çalışıyor işten yorgun.gelince.de.hiçbir iş yapmıyor. Bebeğim çok şükür kolik.değil ama.cok.ilgi.gormek.isteuen.biri ve.bu.beni.çok yipratiyor. Kocama Bakmaya.utaniyorum o.kadar bakimsizim ki. Okuduklarimdan.güç aldım az.dalsa. .insallah tez.vakitten.herşey duzelir. Bu ara oğlum 2.5 aylij

hafsa anne · 2 Nisan 2015

hulyaemre .!.:
Arkadaşlar aynı durumları birebir yaşıyorum. Önceden evi.eşyası kendisi.çok bakımlı bir.hanimdim ama bebeğim dogunca hepai rafa kalkti. Şimdi o kadar bakimsiz o kadar.yorgun.bi.anneyim ki kendime.acimaktan.depresyona.giricem.sanirim. hiç yardımcım yok. Eşim 12 saat çalışıyor işten yorgun.gelince.de.hiçbir iş yapmıyor. Bebeğim çok şükür kolik.değil ama.cok.ilgi.gormek.isteuen.biri ve.bu.beni.çok yipratiyor. Kocama Bakmaya.utaniyorum o.kadar bakimsizim ki. Okuduklarimdan.güç aldım az.dalsa. .insallah tez.vakitten.herşey duzelir. Bu ara oğlum 2.5 aylij

En zor dönemleri şimdi arka da şim.uyku düzeni yemek düzeni falan yok tabi. Bende senin gibi soyleniyodum bakımsız oldum hiçbişey yapamıyorum tuvalete bile gidemiyorum bu nasil dvm edecek diye. Ama büyüdükçe düzene giriyolar daha rahat edeceksin inşllh. Ama bunları beyinde düşündükçe daha kötü oluyor insan. Annen falan yakında değil mi bebeği bırakıp yürüyüşe falan çıkın hatta havalar açtı bebeğinizi de alın alışveriş merkezine falan gidin.ben iki taneyle bile çıkmaya çalişiyorum. Yoksa kafayı yicem zor oluyo ama çıkıyorum

Aloha19 · 3 Nisan 2015

Aylar geçtikçe daha kolaylaşıyor gibi. En azından bebeğin ilgisi etrafa dağılmaya başlıyor. Bebeğim 6,5 aylık ve onunla yan yanayken başka şeylerle ilgilenebilmeye başladım. Doktora bir daha gitmedim. Ilk gidişimde tüm söylediği önceden de anlattığım gibi kısaca "bu düzene alış, yersen" modundaydı. Bir daha gitsem ve konuşsam yapacağı tek şey ilaç vermek olacaktı. Ben de kendime " ya bu düzene alış, ya da mutsuz olmaya devam et" deyip kendi başıma devam etme kararı aldım. Ilk aylarda bebeğin kıymetini anlamak çok zor çünkü sürekli bebekle birliktesin, devamlı ilgi bekliyorlar. Şimdi bir kaç haftadır onunla vakit geçirmekten çok zevk almaya başladım. Ek gıdalara geçiş, anlamsız seslerle konuşmaya çalışması, beni daha iyi tanıması ve gözlerimin içine bakışı onunla hayatı daha eğlenceli kılıyor. Bir de çalışmaya başlamam her ne kadar bende bebeğim açısından vicdan azabı çektirse de ben daha mutluyum ve normalim böylece bebeğim de daha mutlu. İçimde bazı keşkelerin burukluğu hala var. Ama alışıyorum. Bir yerde insanlar aa bebeğiniz mi var inanmam dediklerinde ya da toplu taşıtlarda öğrenci mi tam mı diye sorduklarındaki mutluluğu tarif edemem. Bu hala anneliği benimseyediğim gerçeğini bana tokat gibi vursa da sadece alışmaya çalışıyorum.

Aloha19 · 3 Nisan 2015

hafsa anne .!.:
En zor dönemleri şimdi arka da şim.uyku düzeni yemek düzeni falan yok tabi. Bende senin gibi soyleniyodum bakımsız oldum hiçbişey yapamıyorum tuvalete bile gidemiyorum bu nasil dvm edecek diye. Ama büyüdükçe düzene giriyolar daha rahat edeceksin inşllh. Ama bunları beyinde düşündükçe daha kötü oluyor insan. Annen falan yakında değil mi bebeği bırakıp yürüyüşe falan çıkın hatta havalar açtı bebeğinizi de alın alışveriş merkezine falan gidin.ben iki taneyle bile çıkmaya çalişiyorum. Yoksa kafayı yicem zor oluyo ama çıkıyorum[/QUOTE. Kesinlikle içinde bulunduğun durumu beyinde düşünmek, kendine acımak insanı ikinci bir kat yoruyor. 2,5 ay daha çok yeni bir süreç, benim en diplerde olduğum zamanlara tekabül ediyor. Zamanla bitmiyor ama kolaylaşıyor ve eğlenceli hale geliyor.

hafsa anne · 3 Nisan 2015

Aloha19 .!.:
Aylar geçtikçe daha kolaylaşıyor gibi. En azından bebeğin ilgisi etrafa dağılmaya başlıyor. Bebeğim 6,5 aylık ve onunla yan yanayken başka şeylerle ilgilenebilmeye başladım. Doktora bir daha gitmedim. Ilk gidişimde tüm söylediği önceden de anlattığım gibi kısaca "bu düzene alış, yersen" modundaydı. Bir daha gitsem ve konuşsam yapacağı tek şey ilaç vermek olacaktı. Ben de kendime " ya bu düzene alış, ya da mutsuz olmaya devam et" deyip kendi başıma devam etme kararı aldım. Ilk aylarda bebeğin kıymetini anlamak çok zor çünkü sürekli bebekle birliktesin, devamlı ilgi bekliyorlar. Şimdi bir kaç haftadır onunla vakit geçirmekten çok zevk almaya başladım. Ek gıdalara geçiş, anlamsız seslerle konuşmaya çalışması, beni daha iyi tanıması ve gözlerimin içine bakışı onunla hayatı daha eğlenceli kılıyor. Bir de çalışmaya başlamam her ne kadar bende bebeğim açısından vicdan azabı çektirse de ben daha mutluyum ve normalim böylece bebeğim de daha mutlu. İçimde bazı keşkelerin burukluğu hala var. Ama alışıyorum. Bir yerde insanlar aa bebeğiniz mi var inanmam dediklerinde ya da toplu taşıtlarda öğrenci mi tam mı diye sorduklarındaki mutluluğu tarif edemem. Bu hala anneliği benimseyediğim gerçeğini bana tokat gibi vursa da sadece alışmaya çalışıyorum.

Bende aynen sürekli eski günlerimi düşünüyorum annelik duygusu ara ara bırakıyor beni yada ben öyle düşünmek istiyorum.

hafsa anne · 3 Nisan 2015

Herkes yürüsün sen o zaman gör diyo ama umursamıyorum ikizler olur o kadar tatlı telaşlar diyecekletine neler diyolar sinir oluyorum ama ben oğlışlarımla artık mutluyum onlar bi büyüsün herşey yapıcaz herşey

Aloha19 · 3 Nisan 2015

hafsa anne .!.:
Herkes yürüsün sen o zaman gör diyo ama umursamıyorum ikizler olur o kadar tatlı telaşlar diyecekletine neler diyolar sinir oluyorum ama ben oğlışlarımla artık mutluyum onlar bi büyüsün herşey yapıcaz herşey

Bu süreçte ne sıkıntılar yaşandıklarını bildikleri halde geleceğe dair negatif konuşan insanlara çok kızıyorum, gün geçtikçe kolaylaşacak deseler, umut verseler en azından anneliğe ve geleceğe daha mutlu ve pozitif bakıyorum.

hafsa anne · 3 Nisan 2015

Aloha19 .!.:
Bu süreçte ne sıkıntılar yaşandıklarını bildikleri halde geleceğe dair negatif konuşan insanlara çok kızıyorum, gün geçtikçe kolaylaşacak deseler, umut verseler en azından anneliğe ve geleceğe daha mutlu ve pozitif bakıyorum.

Bide şu var tabi bizim şartlarımiz daha zordu bezi elimizde yıkıyoduk tarla vardı tapan vardı vs vs

hulyaemre · 10 Nisan 2015

hafsa anne .!.:
En zor dönemleri şimdi arka da şim.uyku düzeni yemek düzeni falan yok tabi. Bende senin gibi soyleniyodum bakımsız oldum hiçbişey yapamıyorum tuvalete bile gidemiyorum bu nasil dvm edecek diye. Ama büyüdükçe düzene giriyolar daha rahat edeceksin inşllh. Ama bunları beyinde düşündükçe daha kötü oluyor insan. Annen falan yakında değil mi bebeği bırakıp yürüyüşe falan çıkın hatta havalar açtı bebeğinizi de alın alışveriş merkezine falan gidin.ben iki taneyle bile çıkmaya çalişiyorum. Yoksa kafayı yicem zor oluyo ama çıkıyorum

Valla canım cok şükür kısmetse 5 gün sonra tam tamına 3 aylık olacağız. Maalesef hiç yardımcım yok. Annemler var bana.yarım saat uzakta oturuyorlar. Ama her zaman gelemiyorlar. Bebeğim sanırım ona bir tek ben baktığım için bana çok bağımlı. Sürekli kucakta. Kilo.aldıkça da zorlaşıyor taşımak. Aloha atkadasimin da dedigi.gibi.eskiler hic yardimci olmuyor cogu zaman. Hep kendi zamanlarinda gecirdikleri.hamilelikleri anlatip seninki ne ki deyip senin yasadiklarini kucumsuyorlar. Sonra da arkasindan ya evet ben.cok.az sey.yasadigim halde beceremiyorum.ben.beceriksizim.moduna.giriyorsun. çocuğumun 6 aylık olduğu zamanlari iple çekiyorum

benil · 10 Mayıs 2015

Bütün annelerin anneler gününü kutluyorum

Ysmnzgr · 15 Mayıs 2015

gzmslck .!.:
Benimde bebegim dort aylik ve kotu durumdayim bebegim cok aglayan cok huysuz bi bebek.. butun hayatim cok degisti yemek yapmaya tuvalete bile girmeye vaktim yokk.. cok bunaldim tukendim artik dokuz ay boyunca ben bu gunleri hayal ettim hersey cok guzel olucakti ama simdi hersey berbat.. bebegim surekli agliyo kolik dediler halami gecmedi kolik.. hep boylw gidicek diyorum kendime agliyorum surekli eski hayatimi geri istiyorum tekrardan en basa donmek istiyorumm.. ailem sehir disinda ben zaten yanimda bitek esimi istiyorum sadece surekli onunla basbasa kalmak istiyorum eskisi gibi.. bebegim agladikca cildircakmis gibi oluyorum.. daha yirmi dort yaşındayim ama kendimi cok yaslanmis hissediyorum hayatim bitti artik benim bidaha hic mutlu olmicam diyorum.. bundan sonra sadece dert sikinti olucak eski ben hic bizaman geri gelmicek.. napicam bilmiyorum doktora gitmek istemiyorum zaten bana bisey yapabilceklerini dusunmuyorum ilacta kullanamam emziriyorum.. bu gunler gecicekmi eskisi gibi mutlu neseli normal bi insan olucakmiyim yoksa bidaha o gunler hicmi gelmicek..

canım şimdi nasılsın

Ysmnzgr · 15 Mayıs 2015

hafsa anne .!.:
Burası bile iyi geldi sanki çok sağolun:)

şuan nasılsın?

hafsa anne · 15 Mayıs 2015

Ysmnzgr .!.:
şuan nasılsın?

Ne kadar memnun oldum sormanıza çok sağolun. En yakınlarım bile sormadı hiç inanın çok mutlu oldum.şimdi daha iyiyim bi çok şeyi rayına oturttuk bende bebişlerim e alıştım. Hâlâ zorlandığım yerler var ama halletmeye çalışıyorum. Gece uykuları düzene girmedi. O yüzden uykusuzluk yoruyo biraz.ama ne yalan söyliyim eski günlerimi çok ama çok özlüyorum. Ama sonra ilerde tosuncuklarımla yaparım diyorum avutuyorum kendimi. Tekrar çok sağolun. Hayırlı kandiller

doğum sonrası depresyonu yaşayanlar

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Üye

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Aktif Üye

Aktif Üye

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Aktif Üye

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Aktif Üye

Aktif Üye

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Aktif Üye

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Aktif Üye

Nirvana

Popüler Üye

Popüler Üye

Tosuncuklarımla Yeni Hayat

Benzer Konular