yasadıkların kolay değil arkadasım. Allah yardımcın olsun.
sırf baba sıfatını haketmeyen o adamın yaptıkları ıcın bıle bende hemen evlenmek ıcın aynı baskıyı yapardım sanırım sevgılıme.
ama okudugum kadarıyla eşin kötü biri değil. senı 3 yıl içinde bıle kımseye muhtac etmemiş. cocuklarını ıhmal etmemiş.
burda neler neler okuyoruz....
adama yaptıgın baskılar yuzunden sanırım bu noktaya gelmıssınız. kendını eşinin yerıne koy düşün. bu adam senı sürekli izlese takip etse, evden cıkmana izin vermese, kimseyle gorusturmese, kafese kapatmıs gıbı davransa ne hissederdin?
adamda bunalmıs zaten hem maddi zorluk, hem pataküte alelacele bi evlilik bide üstüne ona destek olması gerekn yerde inadına sıkan bı eşnolur alınma ayna tutyorum sadece sana. maksadım kırmak değil.
keşke bu kadar sıkmasaydın... ayrıca adam sana düzgün düzgün sartlarla ayrılalım demıs, herseyı sağlamış. bıde hala ınadına yapar gıbı adamı bunaltma yoluna gidiyorsun. yuklu bı tazmınat istemişsin. carsıdakı pirinc için evdekı bulgurdan da olucaksın.
eşinle bu bıze anlattıklarını acıkca paylaş. insanlar bırbırıne derdını anlatmazsa nasıl çözücekler?
sorunların üstü örtülmüş oluyor böylelikle, acık acık konusmayıp çözülmedikce ilerde daha kötü seylere sebep oluyor. keza sende söylemişsin daha kötü şeyler yapabılecegını.
konuş eşinle, dinlesin seni. sonradasında sende onu dinle. olay cıkarmadan, tartısmadan, kavgasız anlasmaya calışın.
buyuk ıhtımal tekrar bırlıkte olmak istemeyecektir. gönlü olsa zaten gelırdı 3 senede. ama en azından özür dile eşinden. davayla ilgili son adımını geri al. o yuklu tazmınattan vazgec bence. dediğin gibi olsun kabul edıyorum de. sen zaten benı bu kadar zaman kımseye muhtac etmedın, bundan sonra da ne benı ne cocuklarımı kımselere muhtac etmezsın de. (güzel sözler söyle, öv onu, gonlunu boyle kazanabılırsın bahsettıgın o cırkın tartısmadan sonra)
ve kesınlıkle terapilerine devam et. olmuyorsa doktor degıstır. antıdepresan hangı durumlarda kullanılmalı bılmıyorum ama senın uyusmaya ıhtıyacın yok. senın ayakta dimdik durup cocuklarını koruyup kollaman gerek. uyusuk halde bunu yapamazsın. sen bır annesın ve grip olmak bıle senın ıcın bir lüks sayılmalı.
eşin senin için cok fedakarlık yapmıs, ona fazlaca baglılıgının sebebı bu sevmenın yanı sıra.
o da baskasıyla bırlıkte olabılır sende olabılırsın. vakıt gecsın, tedavını ol, sağlıgına tmaamen kavus. karsına bırgun bırı cıkar. yasın daha cok genc. evlnemesen bile cocukların var yanlız degılsın. onları düşün, üniversitelerden mezun olduklarını hayal et, okuldakı basarılarını hayal et.iyi şeyler düşün iyi şeyler olsun. kötüyü cagırma.
Evet haklısınız çok konuştum ama kesinlikle birlikte olmak istemiyor, çünkü kıskançlıklarımla eşime gereğinden fazla haksızlık yaptım,şimdi yaptıklarımı düşünüyorumda,hiç olmadık şeyler yapmışımutanç duyuyorum kendimden onu hiç olmadık insanlardan kıskandım, annemden kız kardeşlerim ve ablalarımdan onun ailesinden ve küzenlerinden kimseyi yaklaştırmak istemedim yanına, tüm aile,akrabaları hatta,iş ve sosyal arkadaşları,iş yerine giren çıkan insanları bile hep gözetleyip denetledim.
Bu kadar kötü yaşanmışlıklardan sonra nasıl olur da hala dönmesini umit edebilirim ki?
Şimdi size
Yeni yeni farkına vardığım ancak hiç aklımdan çıkmayan en iğrenç kıskançlıklarımdan birini anlatayımrahatlamak için,"günah çıkarır gibi".
Şimdi, o zamanlar evliliğimizin ilk yıllarıydı, bulduğu ilk fırsatta kaçamak yapıp bize gelen daha 13-14 yaşında olan kız kardeşimden bile çok kıskanıyordum,o yıllarda, ben evlendikten sonra evde annem babam ve kız kardeşim kalmıştı,annem babam yaşlı ve annem sürekli ve çok hasta olduğu için evin tüm işlerini kız kardeşim yapmak zorundaydı, zaten bu yüzden okuluda bırakmıştı,daha çocuk denilecek yaşta evin tüm sorumluluğu omuzuna binmişti,okula gitmiyor,arkadaşları ile gezip oynayamıyor,günlerce haftalarca evden çıkamıyordu,bu yüzden 3-4 haftada yada ayda 1 bulduğu ilk fırsatta bize geliyordu,zaten babamda bi bize gelmesine izin veriyordu oda en faza akşam gidip sabahın ilk saatlerinde gelmek koşulu ile.
Eşimde bu kötü yaşantısını bildiği için ve onu çok sevdiği için fazlaca ilgi gösterip çocuğu mutlu etmeye çalışıyordu,çünkü ilgiye sevgiye o kadar çok ihtiyacı vardı ki,bize geldiği gün sanki onun bayramı oluyordu sevinçten gözlerinin içi parlıyordu.
Eşimde bu kısacık zamanını onu mutlu etmek için çabalıyordu, dışarı çıkıp istediği yerleri gezdiyor eğlenmesini sağlıyordu,çünkü ailem dışarı çıkmasına izin vermiyordu,bi gün yine kardeşim babamdan zar zor izin alıp bize gelmişti, birlikte akşam yemeğini yedik,sonra kardeşim, enişte ben bir aydır hiç dıraşarı çıkmadım, biraz dışarı gezdirebilirmisin dedi! eşimde tabi gezdiririm hemen giyin çıkalım dedi, o anda krizlerim tuttu ama belli ettirmedim ve eşime kaç saat sonra döneceklerini söyledim,eşimde bilmiyorum bakacağız küçük hanım nereyi istiyorsa oraları gezdirecem bir iki saate döneriz herhalde dedi. bunlar çıktılar, ama benim içimde kuruntular başladı daha bir saat geçmeden nerde olduklarını sormak için aradım ama eşim tlf nu yanına almayı unutmuştu,dahada kudurmaya başladım, bekliyorum zaman geçmek bilmiyor anlatamam içimi kemiriyorum kıskançlık,kızgınlık,öfke tavan yaptı bendebüyük bir kavga için kendimi hazırlamaya başladım, bunlar 2 saat sonra geldiler eve girer girmez kardeşime baktım çok eğlenmiş mutlu olduğu yüzünden belliydi,nerelere gidip ne yaptıklarını anlatmaya başlayacaklardı ki; fırsat vermeden saldıraya başladım,eşime öyle laflar ettimki şimdi aklıma geldikçe gerçekten iğreniyorum kendimden
O akşam evde kıyameti kopardım apt.da sesimi duymayan kalmadı,eşim ve kardeşime bağırarak,2 saat boyunca neredeydiniz ne yaptınız! bu kadar saat gezilirmi! yoksa bir yerelere gidip seviştiniz mi, rahatladınız mı bari! gibi ağıza alınmayacak laflar etttim
Eşim, öylece tepkisiz başından aşağı kaynar sular dökülmüşe döndü, bir süre olduğu yerde dona kaldı,sonra hiç bir şey söylemeden evden çıkıp gitti,ben arkasından söylenmeye devam ettim,kardeşimede çok bağırıp hakaret ettim
Eşim haftalarca konuşmadı benimle,o günden sonra ilgisizliği dahada artmıştı,tamamen kopmuştu benden,içinden boşanalım gibi,kesin ve net bir şeyler söylemek istediğini hissedebiliyordum,ama hiç söylemedi,işte böyle kötü anılarla dolu bir evlilik geçmişimiz oldu,bu saatten sonra herşeyi unutup yeniden başlamanın imkansız olduğunu çok iyi biliyorumyaşadıklarımdan,kadınlığımdan,insanlığımdan herşeyden nefret ediyorum!
Evet haklısınız çok konuştum ama kesinlikle birlikte olmak istemiyor, çünkü kıskançlıklarımla eşime gereğinden fazla haksızlık yaptım,şimdi yaptıklarımı düşünüyorumda,hiç olmadık şeyler yapmışımutanç duyuyorum kendimden onu hiç olmadık insanlardan kıskandım, annemden kız kardeşlerim ve ablalarımdan onun ailesinden ve küzenlerinden kimseyi yaklaştırmak istemedim yanına, tüm aile,akrabaları hatta,iş ve sosyal arkadaşları,iş yerine giren çıkan insanları bile hep gözetleyip denetledim.
Bu kadar kötü yaşanmışlıklardan sonra nasıl olur da hala dönmesini umit edebilirim ki?
Şimdi size
Yeni yeni farkına vardığım ancak hiç aklımdan çıkmayan en iğrenç kıskançlıklarımdan birini anlatayımrahatlamak için,"günah çıkarır gibi".
Şimdi, o zamanlar evliliğimizin ilk yıllarıydı, bulduğu ilk fırsatta kaçamak yapıp bize gelen daha 13-14 yaşında olan kız kardeşimden bile çok kıskanıyordum,o yıllarda, ben evlendikten sonra evde annem babam ve kız kardeşim kalmıştı,annem babam yaşlı ve annem sürekli ve çok hasta olduğu için evin tüm işlerini kız kardeşim yapmak zorundaydı, zaten bu yüzden okuluda bırakmıştı,daha çocuk denilecek yaşta evin tüm sorumluluğu omuzuna binmişti,okula gitmiyor,arkadaşları ile gezip oynayamıyor,günlerce haftalarca evden çıkamıyordu,bu yüzden 3-4 haftada yada ayda 1 bulduğu ilk fırsatta bize geliyordu,zaten babamda bi bize gelmesine izin veriyordu oda en faza akşam gidip sabahın ilk saatlerinde gelmek koşulu ile.
Eşimde bu kötü yaşantısını bildiği için ve onu çok sevdiği için fazlaca ilgi gösterip çocuğu mutlu etmeye çalışıyordu,çünkü ilgiye sevgiye o kadar çok ihtiyacı vardı ki,bize geldiği gün sanki onun bayramı oluyordu sevinçten gözlerinin içi parlıyordu.
Eşimde bu kısacık zamanını onu mutlu etmek için çabalıyordu, dışarı çıkıp istediği yerleri gezdiyor eğlenmesini sağlıyordu,çünkü ailem dışarı çıkmasına izin vermiyordu,bi gün yine kardeşim babamdan zar zor izin alıp bize gelmişti, birlikte akşam yemeğini yedik,sonra kardeşim, enişte ben bir aydır hiç dıraşarı çıkmadım, biraz dışarı gezdirebilirmisin dedi! eşimde tabi gezdiririm hemen giyin çıkalım dedi, o anda krizlerim tuttu ama belli ettirmedim ve eşime kaç saat sonra döneceklerini söyledim,eşimde bilmiyorum bakacağız küçük hanım nereyi istiyorsa oraları gezdirecem bir iki saate döneriz herhalde dedi. bunlar çıktılar, ama benim içimde kuruntular başladı daha bir saat geçmeden nerde olduklarını sormak için aradım ama eşim tlf nu yanına almayı unutmuştu,dahada kudurmaya başladım, bekliyorum zaman geçmek bilmiyor anlatamam içimi kemiriyorum kıskançlık,kızgınlık,öfke tavan yaptı bendebüyük bir kavga için kendimi hazırlamaya başladım, bunlar 2 saat sonra geldiler eve girer girmez kardeşime baktım çok eğlenmiş mutlu olduğu yüzünden belliydi,nerelere gidip ne yaptıklarını anlatmaya başlayacaklardı ki; fırsat vermeden saldıraya başladım,eşime öyle laflar ettimki şimdi aklıma geldikçe gerçekten iğreniyorum kendimden
O akşam evde kıyameti kopardım apt.da sesimi duymayan kalmadı,eşim ve kardeşime bağırarak,2 saat boyunca neredeydiniz ne yaptınız! bu kadar saat gezilirmi! yoksa bir yerelere gidip seviştiniz mi, rahatladınız mı bari! gibi ağıza alınmayacak laflar etttim
Eşim, öylece tepkisiz başından aşağı kaynar sular dökülmüşe döndü, bir süre olduğu yerde dona kaldı,sonra hiç bir şey söylemeden evden çıkıp gitti,ben arkasından söylenmeye devam ettim,kardeşimede çok bağırıp hakaret ettim
Eşim haftalarca konuşmadı benimle,o günden sonra ilgisizliği dahada artmıştı,tamamen kopmuştu benden,içinden boşanalım gibi,kesin ve net bir şeyler söylemek istediğini hissedebiliyordum,ama hiç söylemedi,işte böyle kötü anılarla dolu bir evlilik geçmişimiz oldu,bu saatten sonra herşeyi unutup yeniden başlamanın imkansız olduğunu çok iyi biliyorumyaşadıklarımdan,kadınlığımdan,insanlığımdan herşeyden nefret ediyorum![/QUOTE
Canım ilk başta yapman gereken iyi bir psikiyatri uzmanı bulmak,bence evliliğinin bu hale gelmesinin sebebi güvensizliğin.Özellikle kardeşinnle eşini kıskanman çok feci olmuş,karşı tarafın ne kadar üzüldüğünü tahmin bile edemiyorum.Ama senin bu kadar güvensiz olmanın sebebi de baban tarafından taciz edilmiş olman,yani bu hikayede suçlu olan sen değilsin,o yüzden bir kere kendini suçlamaktan vazgeç ve hemen bir psikiyatriste görün,bak göreceksin kendini çok daha iyi hissedeceksin.
kıskanç olduğunu söyledin, kıskançlık sanırım şundan kaynaklanıyor: baba evindeki acziyetten sonra eşini ne kadar kıymetli görmüşsen onu kaybetmek istemiyorsun.
burda dediğin kötü eleşdrilerdeEvet kızlar bir sürü derdim var ve anlatıp fikir almayada çok ihityacım var, çevremde güvenebileceğim ve beni anlayacak kimsede yok tüm bunların üstüne birde psikolojim bozuk doğru yol konusunda hiç bir şekilde sağlıklı karar veremiyorum,kendim ve çocuklarım için.
kk nü uzun zamandır takip etmeme rağmen, konuyu tam anlamadan eleştirmeleri ve farklı yönlere çekiştirmeleri, alaycı ifadeleri, saldırganlık ve hemen taaruza geçme gibi özelliklerinden dolayı sorunlarımı anlatmaya hep çekinir oldum ve halada anlatmaktan çekiniyorum! Kırılgan bir yapım var empati kurup derdimi tam anlamadan yapılcak ağır sert ve alaycı yorumlara gerçekten dayanamam çok kötü olurum.Anlatmakta kararsızım!
Hikayem biraz uzun olabilir şimdiden kusura bakmayın hanımlar,elbette bir çok hatalarım olmuştur ama lütfen hikeyemi tam okumadan ve anlamdan, ve hikayemin belli kısımlarını cımbızla alıp saçma sorular eleştiriler ve saldırılarda bulunmayın, çünkü kafam pek yerinde değil hikayede tarih,mekan,zaman gibi kavramların hesaplamalarına girip konunun fake olma düşüncesi ve açığımı yakalama girişimleri gibi yersiz düşüncelere hiç tahammülüm yok, bu konudaki hassasiyetimi belirttim, çünkü çok zor durumdayım ve ikinci bir travma daha yaşamak istemiyorum
Neler yaşadıysam onları anlatacağım ve anlatıklarımda açık ve adil olacam.
Doğuda yaşıyorum lise mezunu ve 30 yaşındayım, bir mesleğim yok, eşimle aynı yaştayız 10 yıllık evliliğimin 7 yılını mutsuz ve zor şartlarda birlikte, son 3 yıldır da ayrı yaşıyoruz.
Eşimle 17 yaşında tanıştım 3 yıl flörtümüz oldu evlilik için sağlıklı kararlar veremeyecek bir yaşta, 20 yaşında evlilik kararı aldık,açıkçası bu karar en çok ta benim diretmelerim ve kışkırtmalarımla oldu,sevgilimin maddi ve diğer bir takım sorunlarından dolayı henüz erken ve hazır olmadığını ve çok zor da kalacağınıda tahmin ediyordum.
Ama aşırı baskıcı bir aile ortamında yaşadığım için,sevmediğim bir insanla akraba evliliğine zorlandığım için ve, tek kurtuluşumun evlenip o evden bir an önce çıkmam olduğunu düşündüğüm için en önemliside baba tarafından "taciz" edildiğim içinbu yaşantıdan bir an önce kurtulmak istiyordum.
Bir çok kez intiharı denedim ama sonuç alamadım.O zamanlar tek çarem sevgilimle evlenip o evden çıkmaktı, çünkü beni anlayan ve tek dayanağım olan insan oydu.
sevgilim laboratuvar teknisyeni ,kendi işini yapıyordu ve orta düzeyde bir geliri vardı askerliğinide henüz yapmamış düzenini kurmaya çalışıyordu ki benim diretmelerim artınca bir gün dayanamayıp tamam dedi, henüz hiç bir şey için hazır ve emin değilim ama senin hayatını böyle sürekli baskı altında da yaşamana gönlüm razı olmuyor dedi ve ailemi gönderip isteyeceğim dedi.
Taciz dışında diğer bütün sıkıntılarımı biliyordu.
İsteme olayından sonra ,nişan,düğün,ev kurma hepsini en hızlı şekilde (20 günde) yaptı ve biz evlenip evimize geçtik.Ben sanki yeniden doğmuş ve yeni bir hayata başlamıştım ama eşim için sıkıntılı bir sürecin başladığını biliyordum, çünkü verdiği ani bir karardı ve böyle bir sorumluk için hazır değildi, en önemlisi beni evlenecek kadar sevip aşık olduğundan bende oda emin değildik ama ben seviyordum, ve zor durumdaydım,
neyse düğün masraflarını herşeyi borçlanarak yaptı evlendikten sonra işleride kötüye gidince iyice bunaldı
Evliliğimizin ilk yılı eşimin gece gündüz farklı işlerdede çalışıp borçları ödeme telaşı onu iyice hayattan soğutmuştu hiç mutlu değildi,ben baskıcı ailenden kurtulduğum için rahatlamıştım ama eşim için aynı şeyi diyemem, o mutlu değildi ve zor dönemler yaşıyorduk. doğal olarak bende son derece mutsuzdum.
maddi manevi tüm sıkıntılara rağmen bir yılın sonunda bir bebişim oldu ama doğumdan sonra bir kaç dk anca yaşayabildi, kaybettim çocuğumu ve deprasyona girdim. Hassas yapımdan dolayı uzun yıllar yaşadığım travmanın etkisinden çıkamadım.
Evliliğimizin 2 . yılında eşim askere gitti (uzun dönem) Ben hem maddi imkansızlıklar hemde kv, kp ve görümcelerle anlaşamadığım için ailemin kaldığı apt.da alt katta babama ait bir daireye yerleşmek zorunda kaldım eşimin askerliği boyunca.
Ailemde, orta geliri olan bir aile ve eşimin askerliği boyunca annem baktı bana.
Evlendikten sonra eşimin bana karşı ilgisizliğini hep maddi sıkıntılar ve bulunduğu zor duruma bağlıyordum elbette maddi sorunların büyük etkisi vardı,ama askerden geldikten sonra ve evliliğimiz devam ettiği süredede hiç ilgisini görmedim,hiç güzel sözler söylemedi,bazen özel günler yapardık ama hiç içinden gelerek davranmıyordu,ama yanı sıra diğer tüm huyları dört dörtlük bir insandı, kahvehane,gece hayatı, alkol,kadın kız düşkünlüğü vs..
Hiç bir yanlışını hatasını asla görmedim,çünkü güvensizlikten değil ama aşırı kıskanç yapımdan dolayı çoğu kez dedektiflik yaptım ama tek yanlışını görmedim.tek kötü tarafı günün en az 18-20 saatini çalışması kariyer ve kişisel olarak kendini geliştirmesi, başka mesleğe yönelmesi ve bana karşı ilgisizliğiydi,bu durum da, beni saçma düşüncelere itiyor,bir gün beni bırakıp gitme düşünceleri aklımdan çıkmıyordu,ailem dahil olmak üzere herkes tarafında çok sevilen ,sayılan saygın inançlı,merhametli ,düşünceli ve otoriter bir insandı ama aşırı kıskançlığım yüzünden ona her gününü zehir ediyordum.
7-8 yıl böyle sürdü bu süredede 2 tane kızım oldu ancak huzursuzluğumuz hergün dahada arttıyordu tüm bu zorluklara rağmen bir gün olsun ailevi sorunlarımızı ailelerimize ve yakınlarımıza yansıtmadık,dışarıdan herşey güllük gülistanlık görünüyordu, ki bir gün çok büyük bir kavga ettik, birbirimize daha önce hiç olmadığımız kadar iğrençleştik sadece saygımız ve çozuklarımıza olan sorumluluk bilinci sayesinde zorunlu devam ettirdiğimiz birlikteliğimizi karşılıklı son kozlarımızıda kullanarak geri dönüşü imkansız bir yola sürükledik ve bitirdik ,adam çekip gitti şimdi 3 yıla yakındır ayrı yaşıyoruz.
Şimdi sağlık sorunlarım var çok yanlız, mutsuz, umutsuz ve büyük boşluktayım.hayattan soğudum bir daha evlenmeyi hiç düşünmüyorum, bir işim mesleğim yok ailemden hiç bir beklentim yok, baba evine dönmek istemiyorum,babamdan nefret ediyorum tacizlerinde dolayıyüzünü dahi görmek istemiyorum,yaşadığımız sorunları hepsini biliyor ,beni suçlu buluyorlar damatlarını çok seviyorlar halada görüşüyorlar eşimle.
Resmi olarak boşanmadık henüz, 3 yıldır ayrıyız maddi olarak zor günler yaşadık ve yaşıyoruz ama,eşim elinden geldiğince hiç kimseye muhtaç ettirmedi bizi,kiramızı elektrik ,su,mutfak masrafllarımız,çozukların okul masrafları,özel ihtiyaçları, çocuklara ilgisini sevgisini,sinema ,tiyatro,gibi sosyal yaşantılarını hiç esirgemedi,çocuklar babalarına çok düşkün ve seviyorlar.
Ama bizim sonumuz ne olacak böyle ? eşim artık bir arada olmamız mümkün değil dedi hem bizim hemde çocuklarımız açısında daha fazla yıpranmadan anlaşmalı olarak boşanalım dedi.
Ve bir protokol hazırladı,protokolde çocukların velayatini bana verdi, evdeki tüm eşyları bana bıraktı ,kazandığı gelire göre çocuklara iştirak nafakalarını ve bana süresiz nafaka belirledi ayrıca borçları olduğu halde 5 bin lirada yoksulluk tazminatıda vereceğini söyledi.
Protokolu imzalamam için verdi ama ben imzalamadım,çünkü korkuyorum,tüm yaşadıklarımıza rağmen hala seviyormuyum bilmiyorum ama onu hala çok kıskandığımı çok iyi biliyorum,başka bir hayat kurmasını ve başka bir kadınla olmasını asla düşünemiyorum, kendimi yiyip bitiriyorum. çünkü ruh hastası oldum herhalde,boşanmayı kabul edemediğim ve kendime yediremediğim için asla ödeyemeyeceğini bildiğim büyük maddi tazminat istedim,
bu da onu çılgına çevirdi,şimdi ne kadar kötü olduğunu tahmin bile edemiyorum, bundan sonrasında ne yapacak bilmiyorum ,çekişmeli bir dava mı açacak süreç lehime mi alehimemi snuçlanacak hiç bir fikrim yok.
Yada boşanmadan evlenip yeni bir hayat kuralabilirmi yada düşünüyormu,hayatında biri varmı onuda bilmiyorum, kendimde ne yaptığımı bilmiyorum kafayı yediğimi düşünebilirsiniz, anti deprasan ilaçlar beynimi uyuşturdu,sağlıklı tek bir karar veremiyorum,yaşadığımı hissetmiyorum(