- 20 Mart 2017
- 812
- 659
- Konu Sahibi ShellShock
- #41
Herhalde bebeğimi büyütene kadar haftada en az bir konu ile karşınızda olacağım. Bittim artık yoruldum. Eşimin anlayış gösterip daha sonra başıma kakmalarından... En son kavgamızdan sonra oturduk konuştuk bebeğimizin mutluluğu bizim mutluluğumz için birbirimize anlayış gösterelim daha ılımlı olalım yapıcı olalım dedik. Ama bilemedim tabi eşimi mutlu etmek demek önce ailesini mutlu edip onlar ne derse yapmak olduğunu bilemedim yine..... Bir haftadır gayet iyiydik sütümün bebeğime yetmediğini kabullenip mamaya da başladım.... bebeğim huzurluydu onun huzuru benimde huzurumdu. ailesini ağırladık hepsine son derece güleryüzlü davrandım elimden ne gelirse yaptım. (daha önceki konumu bilmeyenler için :yine böyle perişan bir günde tam bebeği uyuttuk yemek yiyeceğiz çat kapı toplanıp geldikleri için o sinirle anneme mj atmıştım yemek bile yemeden damladılar diye görümcemde telefonumu karıştırıp tepki koymuşlardı) Son bir kaç gündür kızım gece gündüz hiç uyumadı desem yeridir. artık uykusuzluktan elim ayağım tutmuyordu burnum falan kanamaya başlayınca. eşim anneni çağır istersen dedi. (kendisi annem ile küs bu eve gelmesinden rahatsız oluyor ama söylediğine göre sırf ben iyi olayım diye katlanıyormuş bu duruma) bende dedim iyi bari beni düşünüyor çağırayım birkaç gün kalsın hem bana ev işlerinde yardımcı olur hem biraz olsun uyur dinlenir çocuğuma faydalı olurum dedim. annem geldi yemeğimi yaptı ev işlerimi yaptı geceleri bebeğimle ilgilendi. inanın sütüm hiç olmadığı kadar çok geldi taştı resmen. eşimde sağolsun çok bunaldım diye aldı beni sinemaya götürdü. olaylarda orada başladı.... ben biraz huzrsuzdum çünkü kızımı ilk kez bıraktım ve nedense vicdan azabı çektim. biraz duygusaldım ama abartmadım eşime bu huzursuzluğumu pek yansıtmadım. sinemadan çıktık dedi ki yarın bebeği annemlere götür (aramızda bir sokak var) bende dedimki canım ben tek basıma nasıl götüreyim (kendisi bütün gün işte olacaktı) o yokuşu inemem korkarım dedim (çok dik bir yokuşu var) salı günü hastane kontrolüne götürdüğümüzde eve değilde oraya geçeriz dedim. neyse eve geldik annesini aradı annesine shell tek basına inemezmiş sen o yokuşun başından onları al dedi. o da dediki oğlum hava soğuk hasta olur dedi telefonu kapattılar. sabah oldu az önce kahvaltısını hazırladım sonra da dedimki sen hastasın zaten bütün gün ve gece nöbette olacaksın yarın ki aşısına annemle beraber götürelim dedim. nee bugünde mi kalacak annen dedi. bende dedimki temizlik yapacağım hem sen de yoksun gece çok zorlanırım neyse söyleyim gitsin o zaman dedim. cevap vermedi. sonra üzerini giyinirken yanına gittim annem bugünde kalsında ben annenlere götürürüm bebeği dedim (sırf annem bugünde kalsın diye söyledim). başladı neymiş efendim o söyleyince burun kıvırmışım sonra bir anlamı yokmuş. zaten annesi gil bize soğukmuş çocuktan uzakmış. benim bu davranışlarım yüzündenmiş. o mjı attıktan sonra ailemle bu meseleyi konustun mu sen falan diye yine sıkıştırmaya başladı bende dedimki evet konustum daha ne yapayım dedim. işte benim yüzümden gelemiyorlarmış benim o mjımdan sonra soğukluk olmuş vs vs. dünden beri sinirliymişim stresliymişim güya stresim bitsin diye sinemaya götürmüş nankörmüşüm. o söyleyince annesi gile gidemem demişim ama sonra gideyim demişim istiyormuşki o söyleyince tamam diyecekmişim. annesi de hava soğuk hasta olur diye bahane bulmuş halbuki benim istemediğimi biliyormuşta sırf eşime yansıtmamak için bahane buluyormuş hava soğuk diye. bende dedimki eğer gitmek istemesem sen yarın götür dediğinde yarın ben gidemem ama salı günü götürelim demezdim diyorum ee o gün dışarı mecbur çıkacağız götürmesek eşşeklik olur diyor. bende dedimki canım gösterdiğin anlayışlar için tşk ederim ama artık kafama her defasında kakacaksan yapma olur mu benim bu dönemde huzura ihtiyacım var beni strese sokma lütfen dedim. vay efendim ben çok nankörmüşüm bencilmişim kafa yapımız uyuşmuyormuş. o mutsuzmuş ailesiyle böyle olduğumuz için illa onun mutsuzluğunu görmem için perişan mı olması lazımmış. adam resmen benimle yaşıyor lohusalığı. deidm kafa yapımız uymuyorsa bitsin ya bende yoruldum durmadan bu aileni mutlu etmemi istemenden. kafa yapımızda uymuyor madem bitsin dedim. ben kafamda hesap yapıyormuşum ne zamandır kafama koymuşum bitmesini durmadan bitsin diyormuşum. merak etme hiçbir maddi talepte bulunmam korkma dedim. ağzından çıkanı kulağın duysun vs falan dedi işe gitti. istiyorki ailesini başıma taç edeyim her dk bize gelsinler her gün çağırayım falan. ya ben afedersiniz wc bile zor gidiyorum artık kafam kaldırmıyor yok o gelsin bu gitsin. bana bu dönemde faydası olmayan kimseyi istemiyorum. annesi gece o işe gittiğinde geliyor sabaha kadar uyuyor sorana da bana yardımcı olmaya geliyor. bana 5 dk uzaklıkta oturuyor evde bırakın yemek yemeyi ekmek arası bir şeyleri bile zar zor yapıp günü 1 öğünle geçirdiğimi biliyor. dalga geçer gibi senin iyi beslenmen lazım çok ye çok ye diye bana telefon açıyor iyice deliriyorum. geçen hafta benim akrabam bebeği görmeye gelcek haberin olsun istersen evi süpür diye arıyor kadın o gün elimde bebekle iş yaptım ve o gün eşim arkadaşlarıyla buluşmaya gitti o zor halimi gördüğü halde. işleri bitirdim kaynanam aradı gelmeyeceklermiş diyor. resmen dalga geçiyorlar benimle. yani annemin buraya her gelişinde sırf senin için katlanıyorum sen mutlu hzuurlu ol diye duygu sömürüsü yapıyor. annem gelince ailesi gelmiyor bize onlar gelemediği için benim huzurumu kaçırıyor.ama arada fark var onlar misafir gibi gelip gidiyorlar ama benim annem resmen elim ayağım oluyor. ben ne yapayım artık gerçekten yoruldm bıktım usandım
Konunuzun tamamını okumadım. Ama neden hep eşlerimizin ailesini mutlu etmeye mecburuz, onlar bizim ailemizi neden mutlu etmeye çabalamıyorlar. Hem biz onları mutlu etmek içinmi evlendik. Mutlu olalım istedik, bir yuva kuralım istedik. Ben bu sorunları yaşamıyorum ama kardeşimde aynı durumda o yüzden sizi anlıyorum. Bizim toplumumuz gelinleri eve alınmış bir obje gibi görüyor. Bu artık değişmesi lazım, şu zamanda hiç bir kadın bunu kabulenmemesi lazım.
