Derin bir acıdır içimdeki.. yaradır.. anlatıp rahatlamak istedim sadece..

tuzlukk .!.:

ufak bır tartışmada annem şimdi çıkar gıderım, ayrılırım vs dıyordu.. bır keresınde kusup gıtmıştı. ben dayıya sahsiyetsız dediğim için... .ama en sonunda abım tamam gitmek istiyorsan gıt.. avukat ismi söyledi vekaleti ver bız hemen boşanmanı saglarız.. rahat rahat kardeşine aglarsın demişti. bızde ısrar edince annem ben saka yaptm dedi. ama senlerce burnumuzdan getirdi... ve kardeşi yuzunden son iki sene baba evınde annemle küs geçti ((

babam annen gıderse ben ne yaparım bana kım yapar vs. diyordu.. kaç defa dedim.. daha iyi bırı olur, yenıden evlenırsın.. ama bıraz huzur olur evımızde dedım.. ayrıca annemle babam teyze çocukları..

erkek çocugu kıymetlı, kız çocugu yarın el ogluna gıdecek beslemek bile boş diyen bır anne ve babam vardı benım...

Genişletmek için tıkla...

babanla teyze çoukları olmasının etkisi de olmuştur.
annen blöflerle babanın gözünü korkutmuş.
annenin kendi oğlunu önemsememesi de tuhaf.

aslında kendi içinde o da birçok şeyin farkındadır ama gururundan söyleyemez ve sizleri suçlamak daha kolayına gelmiştir.

şu putlara tapanlar gıbı taptılar kardeşlerine.. herşeyımız feda diyecek kadar, ve feda edıp sonrada bıze sız unutun dediler.. yapılanları anlattıgımda kımse ınanmıyor.. benım abim şu anda annemlerin evınde kalmak istemıyor, çunku annesıne, babasına hıç guvenmıyor..

annem herşeyini hayat planını kardeşine göre yapmiş bır kadındır.. babamın arabası vardı. dayı yurt dışından gelınce bız köye giderdik.. ancak onu karşılamaya köyden dede veya anneanne gelınce onlarda bızımle dönerdı köye.. tabı arabada yer kalmadıgı için ben 13 yaşındayken benı bırıyle otobuse bındırıp köye gönderırlerdı.. hala babama bu konuda kızıyorum.. sen kız çocugunu nasıl otobusle gönderirsin.. bırak dıgerleri otobusle gıtseydın.. annam ise aman abartma tek otobuse bınen senmısın diyordu..

bana bayramlarda hep cevrenın köye göturun dıye verdıklerını giydiriler, ama dayıya marka alacak paraları olurdu

sadece teyzemın çocuguna bır gun bakmadım diye annem benımle tam 1 sene konuşmadı.. aynı mekanda oturmadı, yemek yemedi.. evlenırken bıle küs sayılırdık.. çunku dogum deprosyonuna girmiş.. ya hıç çocuga bakmayan ben 2 tane 3 yaşında ve 7 aylık bebege nasıl bakabilirdim ki...

ve onlara sert tepkıler vermeye eşim sayesınde başladım.. annem eşimin benı degiştirdigini düşündügü için hep nefret ettı.. arkamda eşim olunca onlara karşı daha güçlü olmuştum...

annemın kardeşi bırıyle buyuk bır iş sorunu yaşıyor.. tabı arada tartışma falan oluyor.. kavga ediyorlar.. bunu annem ögrenınce o iş yaptıgı kişiye gidiyor ve diyor ki: "onun tüm işlerini bız takıp ederız. o daha çocuk ona nasıl kıyıyorsunuz.. neden onunla kavga edıyorsunuz. vs diyerek adamla tartışıyor" tabı adam anneme epey gulmuştu... bu arada dayı (42 yaşında)

herkez ettiğini çeker oyüzde artık geçmişin izleriyle yaşamayı bırakmak belki de en güzel olanıdır...belki aylin de daha akıllı davranabilirdi o kadar yıl bekleyee kadar biraz daha olaylara gerçek bir gözle bakmayı başarsaydı o zaman belki de bu kadar yıpranmazdı diye düşünüyorum ben

Çok zor şeyler yaşamışsın be canım, ALLAH sabır ihsan etsin demekten başka elimden birşey gelmiyor..

Aylin n'apıyor acaba şimdi ? Ben de merak ediyorum...

iyi akşamlar arkadaşlar...benimde bir hikayem var hayat hikayem...çok haylaz ve mutlu bir çocuktum bilmiş cimcimeydim..anneme hayran babama aşıktım...istanbulda yaşıyorduk sonra babam dolmuşunu sattı marmarise yerleştik..herşey harikaydı villada yaşıyorduk dadım vardı evimiz bahçeliydi site içindeydi bir anda hayat standardımız yükselmişti ki hatırlıyordum abimle benim kumbaramızdan ekmek parası birleştirdiğimiz günlerimizi...babam gezip tozuyordu çok ufaktım annemle hep tartışıyorlardı evlilik yıl dönümlerinde hepimiz hazırlanıp beklemeye başladık babamı çok geç olmuştu abimle ben koltukta uyukluyorduk babam geldi tabiki sarhoştu annemle kavga ettiler babam anneme vurdu annem televizyonun sehpasına anlını vurdu kanıyordu ben kormuştum ağlıyordum abim annemi aldı dışarı çıktı babam babaannemi aradı bişeyler dedi artlarından biz çıktık yolda bulduk annemle abimi hastane yakındı evimize dikiş attırmaya gidiyorlardı babam zorla jeep e bindirmeye çalıştı annemi binmedi annem babam zorla bindirdi yine kavga ediyorlardı yazın jeeplerin kapıları sökülür orda annem durdur arabayı yoksa atlıcam dedi babam durmadı annem bir çok kez dur dedi durmadı sonra annemi yerde gördüm abim arabadan atladı kucakladılar babamla annemi kuş kadardı zaten her yeri kanıyordu hastaneye çok yakındık hemen götürdük ben ufacıktım korkuyordum anneme bişey olucak diye ölücek diye heryeri dikişli ve sargılıydı annemin ertesi gün eve getirdiklerinde annem yaşıyordu çok şükür yıllar sonra annemin en yakın arkadaşından öğrenecektim ki annem arabadan atlamamıştı babam itmişti ben büyük bi deşhete kapılmıştım nefret çoğalmıştı içimde.bu kazadan bir kaç ay sonra annem rahatsızlandığı için yine hastaneye gitti ordaki doktorlar ciğerlerinde kist olduğunu istanbul yada izmir gibi büyük bir şehirde daha iyi teşhis konulabileceğini söylemişlerdi babaannemler halamlar herkes ordaydı bizde istanbula gittik babam marmariste kaldı okula istanbulda devam etmeye başladım anneme kanser teşhisi konulmuştu ciğerleri su topladığı için sırtından bir hortum yardımıyla bir kabın içine ciğerlerindeki sıvı akıtılıyordu bir gece çok ateşlendim annem o çok hasta haliyle bile sabaha kadar benimle ilgilendi o günden sonra beni okuldaki sınıf arkadaşımın evine gönderdiler annemin yakın arkadaşıydı arkadaşımın anneside günlerce haftalarca onlarda kaldım soğuk bir mart günü uyanmış okula gitmek için hazırlanıyorduk telefon çaldı fatoş teyze olduğu koltuğa çöktü ardından beni apar topar giydirip 2 sokak ötede oturan halamın evine getirdi babam gelmişti ne çok seviniştim boynuna atladım hemen bi gariplik vardı ama çözemedim sonra halamla ikisi aralarına oturtular beni annen melek oldu dediler önce anlayamadım boğazımda düğümlenen şey neydiki çığlıkla atabildim onu olamazdı gidemezdi annem beni bırakamazdı ben daha onu tanımaya fırsat bulamadan beni terkedemezdi daha 2 sınıf öğrencisiydim küçücüktüm ona o kadar çok ihtiyacım vardı ki..annemin naşını bana gösterdiler hiç ölmüş gibi değildi pembeydi gülümsüyordu hala gözlerimin önünle o tatlı tebessümü.annem öldükten sonra okula yakın olduğu için beni halamın yanına bıraktılar abim anneannemle beraber izmire gitti babam marmariste barmenlik yapmaya başladı bölündük parçalandık.halamda kaldığım halde bütün maddi manevi itiyaçlarımı babaannem karşılıyordu halam hep soğuk ve mesafeliydi anne şevkatine ihtiyaçla yanıp tutuşuyordum yazları babamın yanına tatile gidiyorduk babaannemle babam bir kış istanbula geldi bir bayanla görüştüğünü evlenmek istediğini söyledi rustu bayan tatile marmarise gediğinde tanışmışlardı babamı çok özlüyordum evlenmesini hemen kabul ettim bayana anne demem söylendi bende ufacıktım kabul ettim ama benim annem vardı ki garipti hep ağzımda geveledi ona anne deyişlerimi.babam evini yuvasını düzeltince üstelik bayanda hamile kalınca beni yanına almak istedi bende uçarak gittim marmarise ortaokula orda başladım.bir ailem vardı artık en azından ben öyle zannediyordum o yaz babam ve üvey annem işlerini kaybettiler zaten sezonluk çalışıyorlardı.o kış çok maddi sıkıntılara düştük kardeşim bebek olduğu için ona mama alıcak paraları yoktu babamın bi arkdaşı vardı çocukları olmuyordu kardeşimi çok sevdikleri için ona ve evimize alışveriş yapıyorlardı birde evde üvey annemin ilk eşinden olan kızı vardı onu çok sevmiştim ablalık yapıyordum her daim ona ama küçüğü hiç sevemedim kıskanmadım asla ama içim kaynayamadıda.üvey annem ben yeni yeni genç kız olurken benimle hiç ilgilenmedi birkere bile saçımı okşamadı oysa benim ne kadarçok ihitiyacım vardı anne sevgisine ilgisine.ilk kez hastalandığımı bile ev sahibimizin kızına söylemiştim korkumdan tirtir titriyordum üstelik derslerime çok asıldım bu süre boyunce 2 yıl üst üste okul birincisi oldum başarılı olmak için çırpındım tek isteğim o lanet yerden evden ayrılmaktı yavaş yavaş babama olan sevgimde azalıyordu ve ben bundan korkuyordum.anadolu lisesi kazandığım halde gitmedim istanbulda düz liseye başladım babam kıyametleri koparttı ama dinlemedim babaannemin evine yerleştim ben dedem ve babaannem yaşar giderdik hiç öyle kolay olmadı babaannem 75 yaşındaydı çok katı kuralları vardı çok otoriterdi ağzıda biraz bozuktu ben yeni bir genç kızdım gülmek eğlenmek isteğiyle doluydu içim her gülüşümde sus gülme derdi babaannem sustum bir süre sonra bir daha arkadaşlarımın esprilerine bile gülemez oldum gençliğim gimişti sanki nefret ediyordum yaşamaktanda herşeyden hergün babaannemle kavga etmekten küfür yemekten bezmiştim lise sona giderken aşık oldum ben deliler gibi hemde güç bela izin alıp gittiğim dershanemde sevdalandım yemekten içmekten kesildim titrerdim bakarken sevdime oda beni sevdi hemde çok sevdi üniversite sınavına girdik o yaz ikimizde istanbul dışını yazamadık korkumuza ben kazandım istanbulu o kazanamadı seneye denerim başka şehire gitmem seni bırakamam dedi her geçen gün daha da sevdim canımdan değerlimi evdeki tüm sıkıntılarım onun yanında gidiyordu sanki ailesiyle tanıştım sevdim ailesini kendi ailemden çok sevdim sevildim 1 sene sonra babaanneme dedim ki babaanne benim bir sevdiğim var o da beni seviyor okullarımız bitince biz evlenmek istiyoruz kıyametler koptu evden kovmaktan beter etti babamı aradım yanına gelmek istiyorum dedim ben sana bakamam babaannene muhtacım dedi yıkıldım önüme koyucakları bir tas yemek ve bir dilim ekmek fazla gelmişti ki ben onun ilk göz ağrısıydım sırf babaannemden uzaklaşmak için tatile babamın yanına gittim sevdiğimle birbirimizi çok özlemiştik o beni görmeye geldi babam zorla tanıştı ve çocuğa ve ailesine etmediği hakaret kalmadı üstelik alkollüydü yerin dibine battım o gün iyice nefret ettim ondan koptum.bir hafta konuşmadım deliye döndü ölmüş meleğime küfür etti o gün biraz dha düştü gözümden yetmişti canıma 1 hafta sonra babaannemle halam geldiler marmarise babaannem ben sana bakamam artık diyordu halam zaten bende bakmam biliyorsun diyordu babam zaten bakamazdı daha önceden de söylediği gibi napıcaktım ben yemekten içmekten kesildim 7 kilo veridm 1 haftada o sırada sevdiğim dediki gel bize anlışanlı düğünümüzüde yaparız kimse karışamaz dedi.babamlara deidm ki gelsinler istesinler yüzünüz yere eğilmesin düğün yapalım dedim kattiyen karşı çıktılar babam sildim seni benim kızım değilsin dedi bütün bebeklik fotoğraflarım dahil hepsini parçalayıp ufak kız kardşimle gönderdi bana sabahında halamla babaannem çıktılar yola bende ufak bi notla nereye gittiğimi yazıp özürdiledim iyi bir evlat olamadım diye halbuki onlar iyi aile olamamışlardı.çıktım evden bindim otobüse ve doğruca geldim sevdiğime telefon numaramı dğiştirmedim arayıp bulabilsinler diye ama ilk 1 ay hiç bir telefonada bakmadım nefret etmiştim çünkü hepsinden.düğün hazırlıkları yaptık kayınvalidem beni gelin değilde kızı gibi gördü bağrına bastı koynunda uyuttu saçlarımı okşadı öptü sardı bütün yaralarımı ve bize öyle bir düğün yaptılar ki dillere destan oldu babaannemi davet ettim senelerce baktı diye babam ve halam biz gelmeyiz demişler kendileri bilirler yıllar yılı görüşmediğim anneannem ve dayımda geliler düğünüme babam ve babaannem yasaklamıştı görüşmemi yıllardır...canım eşim beni gelinliğimle meleğimin kabrinede götürdü 2 yıl önce o kabirde verdiği sözü tuttu ve ellerimi bırakmadı beni hep korudu kolladı meleğimiz bizi damatlık ve gelinlik içinde gördü mutlu olduğuna o kadar da eminim şimdi benim kafam rahat mutlu ve huzurluyum senelerdir çektiğim çile sona erdi inşallah kötü şeylerle karşılaşmam artık Allahımda sevdiğimi bana bağışlar onun acısını göstermez bana şimdi o mışıl mışıl uyurken bende bunları yazdım içimi rahatlattım hayatımda ilk defa kendi kararımı kendim aldım ve çokta mutlu oldum inşallah herkes mutlulluğu yakalar benim şimdi tek beklediğim 3 yıla bitecek okulum ve 3 yılın sonunda sahip olmak istediğim bebeğim herkese iyi geceler!!!!