(biraz uzun) Kendimi bildim bileli bu durum böyleydi, hani ergenlik filan derken, üniversite, iş hayatı filan herşey değişti ama bu durum hiç değişmedi, sürekli tartışma, laf söyleme, yaptığım hiçbir şeyi beğenmeme, hep eleştiri filan…. Ben artık annemin beni sevmediğini, istemediğini filan düşünüyordum. Çocukluğumdan beri bana karşı sizin sülale böyle, sizin sülale şöyle, yani babamın sülalesi, sen bize düşmansın, bana bişey olsa sevinirsin….vs
Hani diyorlar ya anne olunca anlarsın diye aynen öyle oldu, artık bu düşüncelerimden eminim, doğumda sadece 2-3 gün kaldı yanımda keşke onda bile kalmasaydı, hastanede annem bebeği tutarken biraz yamuk tutuyordu, hatta birkaç fotoğrafta da öyle çıkmış, eşim “bebeğin boynunu biraz düzeltirmisin” dedi diye “şimdi camdan aşağı fırlattıracaksınız” filan dedi, düşündükçe ne kadar acı bir olay, hastaneden eve gelirken de kavga gürültü buna benzer birkaç cümle…
Yıllarca bana karşı bu kadar acımasız olmasına filan alışmıştım ama söz konusu bebeğim olunca kesinlikle tahammül edemiyorum, lohusalığım boyunca annem yüzünden çok ağladım, sürekli herşeye laf söylemeleri, en ufak bir itirazda bağırmalar filan, telefonu kapatmalar, alışkınım aslında dilinin ayarı yok, saman alevi gibi bağırıp çağırıp sonra hiçbirşey olmamış gibi davranmalar ama artık tahammülüm kalmadı,
Bana karşı bu kadar acımasız olması benim babama benziyor olmam, bir yerde okumuştum kadınlar eşleriyle sorun yaşıyorlarsa, ona benzeyen çocuklarına da tepkili davranıyorlarmış, onlardan alamadıklarını öfkelerini, çocuklarından çıkarıyorlarmış, bende tam olarak bunu yaşıyorum,
Acaba istenmeyen gebelik miydim diye düşünüyorum , bana hamileyken çok sıkıntılar yaşamış babamla ailesiyle filan, hatta ben doğduktan sonra bir kere üstümü mü ne kapatmış nefessiz kalmışım, bir kere üstüme biri basmış filan, bunlara benzer şeyleri duymak ne kadar kötü, ne kadar üzücü,
2.evliliğimi birazda onun yüzünden yaptım 
, 30uma yaklaşmışım bana şiddet uygulamaya kalktı boğazıma filan sarıldı, hastaydım salonda yatıyordum annem güne mi ne gitmişti, gelsin diye beklerken, ordan başka yere filan geçmiş neyse geldi tartışmaya filan başladık, sonra ne oldu nasıl oldu anlamadım su içerken arkadan boğazıma yapıştı, evden nasıl çıkıp gittiğimi hatırlamıyorum ağlaya ağlaya babaannemlere gittim orda kaldım….bu olaydan sonra belki de hemen evlenmeye karar verdim Mutlu ve huzurlu bir yuvaydı tek istediğim, sonuç yine hüsran, bu arada eş kişisi çalışmıyor çocuğumuza bakıyor, annemin olaya bakışı, paranı ben yiyemedim o yiyor, ki kendisi 1 yıl oldu emekli olalı, hala çalışıyor, 2 evi var emekli olunca araba aldı, 2.evi beraber aldık 4 yıl boyunca her ay en az bin tl verdim ama asla adı geçmiyor, hiçbir zaman dile getirmiyor, herhalde yıllarca okuttu ya ona sayıyor, ama asla hakkımı helal etmiyorum....
sonuç olarak aştım artık umrunda değil diyorum annem yeni bir süprizle geliyor, dün watsaptan msj atmış, dayımla ortak yer alıp ev yapacakları yazlık tarzında, öceden haberim vardı siz bilirsiniz alın güzel olur filan diye konuşmuştuk, dün benden para istiyor…şaştım kaldım ya, benim zaten zar zor geçindiğimi kredimin olduğunu filan biliyor, buna rağmen nasıl ne cüretle benden para isteyebiliyor ya, ben çocuğumu 3 aylıkken bırakıp işe gelmişim, hiç mi vicdanı sızlamıyor anlamıyorum, artık Allaha havale ediyorum,
bir tavsiye, bir akıl, bir teselli verin lütfen çok üzgünüm, bu konuyu açarken kaç yerde ağladım, bu aralarda aşırı duygusalım dokunsan ağlayacağım…bu anneyle bu eşle 21 aylık bir bebekle ne yapacağım 
neden boşanamadığımın bir nedeni de budur, boşandıktan sonra gidecek bir anne baba evim yok maalesef, bu arada babamla resmi olarak ayrı değiller ama uzun yıllardır ayrı yaşıyorlar babamın bizden uzakta başka bir hayatı var kafasına göre yaşıyor, ara sıra görüşüyoruz, kardeşim 2 yıldır yurtdışında 
2 yaşında bir çocuk melek ya neden böyle yapılır ki...
