Benim eşim de sizin gibi. Her gece, istisnasız her gece depremde ne yapmam gerektiğini söylüyor. O çıkacakmış dışarı çünkü birinin kurtulup enkaz altındaki bizi kurtarması lazımmış. Ben çıkayım sizi kurtarırım dedim de beceremezsin diyor ahahjsjs. Çocuğu kolonun altına atacakmışım. Ben şimdi analık yüreği ile çocuğun üstüne kapaklanırmışım sakın yapmayacakmışım onu boğulurmuş çocuk. Olur da biz ölürsek oğlumuz da ölsünmüş. Geride kalmasınmış. O ölürse biz sağ çıkarsak maaşı varmış. Ben ölürsem sçtk maaş da yok.
Dün gece artık o kadar darladı ki beni ay ben ölem tamam siz çıkın ben ölem yeter ya dedim. Ben de onun aksine ölüm konusunda fazla kaderci bir tipim. Depremde öleceksem bunu değiştiremem yapacak bir şey yok kafasındayım. Ama bir kez daha deprem derse evi yıkıp içine sokucam onu, aşırı darlıyor beni bu korkusu.
Size ne diyeyim bilemedim. Böyle yaşamak zor olsa gerek. Tamam hepimiz felaketlerden az Biraz korkuyoruz ama olacak olana da engel olmak mümkün değil. Öleceğimiz tarih belli, şekli belli. İnanıyorsanız tabi. E engel olamadığım son için de endişe edemiyorum ben. Böyle düşünün belki işe yarar.