Arkadaşlar mutsuz bir evliliğim var, otuzbeş yaşında ve iki yaşında bir çocuk annesiyim. Ayrılsam yalnız kalmak var, ömür boyu hayat yanlız nasıl geçer. Ayrıca yeniden çocuklarım olamaz. İlerde yeniden aile kurabilirmiyim. Amacım aslında çok çocuklarım olsun büyük bir ailem olsun. Mutlu olanlar varmı.. kararsızlık beni bitiriyor. Ayrıntılara gelince: ben evlenmeden önce eşim bana evlenelim ama annemin şu şu konudan bu bu konudan haberi olmasın dedi, sonradan bu konular açığa çıkınca annesi onu çekmiş bir kenara hesap sormuş (bunları aylar sonra rastgele öğreniyorum çünkü hiç bir konuyu benle paylaşmaz) oda hepsini inkar etmiş. Ancak bu verilip tutulmamış sözler benim hayatıma mal oldu, ona güvenim hep sonsuzdu. Bu arada ben doğuya gelin geldim, burada son söz genelde annelerin, daha doğrusu eşimde bu durum biraz daha çok. Gelecek ile ilgili hiç bir fikrimiz uyuşmuyor, benden sadece onun isteklerinin doğrultusunda yaşamamı istiyor. Ailesinde hiç biri okumamış, eltimin okuma yazması bile yok (bu benim onu aşağı görmem anlamına gelmedi asla) ama ben hiç bir zaman saygıda kusur etmedim. Yeni evlendiğimde ailemin yanına gitmiştik örn. görümcemler (eşim bana sormadan evin anahtarlarını teslim etmiş ailesine) evime girmiş elbise dolaplarımı açıp ne buldularsa karıştırıp giymişler (sonradan fotoğraflarda gördüm!), evime kalabalık yabancı misafirler getirmişler, başka bir gün yatağımızda uyumuş kaynım eşiyle, sonradan saçlarını yastıktan topladım(!) -bir kere izin alma ihtiyacı duymadan (eşim herşeye göz yumuyor herhalde abimin evi zaten ne olacak diye düşünmüşlerdir). Ben neticede eşya dedim hiç birşey söylemedim çünkü eşya için kavga etmeye değmez dedim hesap sormadım. hoşgörülü davrandım, görümcelerimin iğneli sözlerine her zaman olgunlukla yaklaşıp tartışmadım. O kadar çok şey yaşadım ki, aslında tek beklediğim aradada olsa eşimin benim yanımda olduğunu göstermesiydi, bunu hiç bir zaman göstermedi hep göz yumdu, belki bundandır ki ailesi her istediği şekilde hareket ediyor. Ailesi ilede aramı iyi tutuyorum, her şekilde onlara destek oluyorum, tüm olanlara rağmen sürekli gidip gelirim, maddi olarakta yardımcı oldum durumları kötü olduğu için. Kavgaya girmedim, herşeye katlandım ama bir yerde yavaş yavaş tükendiğimi farkettim, insan hem sevgiden yoksun hemde sürekli verici olunca yoruluyor.
Çalışan bir bayanım, gelirim iyi, evlenmeden önce çok özgür yetiştirildim, dünyayı gezdim. Şimdiki hayatımdan çok farklıydı. Kültür farkı uçurum gibi.
Eşimle herşeyi açık bir şekilde konuşan birisiyim, ayrılmaktan bahs ettiğimde bir kere olsun ayrılmayalım demedi, sevdiğini zaten hiç söylemiyor. Düşüncelerimi kaygılarımı ilk onunla konuşurum. Konuyu çok kez açtım ama hiç umursamıyor, konuşmuyor, sus diyor gayret bile göstermedi bu güne kadar nasılsa hep ben herşeye göğüs gerdiğim için. Zaten ne sohbeti vardır ne sıcaklılığı.. ruh gibi gibi ne konuşur ne duygularını gösterir (burası doğu). Genelde hep 'sen vefakar kadınsın katlanacaksın' diyor, kestirip atıyor.
Çocuğum babasız büyüsün istemiyorum ama git gide tükeniyorum bende..
Çalışan bir bayanım, gelirim iyi, evlenmeden önce çok özgür yetiştirildim, dünyayı gezdim. Şimdiki hayatımdan çok farklıydı. Kültür farkı uçurum gibi.
Eşimle herşeyi açık bir şekilde konuşan birisiyim, ayrılmaktan bahs ettiğimde bir kere olsun ayrılmayalım demedi, sevdiğini zaten hiç söylemiyor. Düşüncelerimi kaygılarımı ilk onunla konuşurum. Konuyu çok kez açtım ama hiç umursamıyor, konuşmuyor, sus diyor gayret bile göstermedi bu güne kadar nasılsa hep ben herşeye göğüs gerdiğim için. Zaten ne sohbeti vardır ne sıcaklılığı.. ruh gibi gibi ne konuşur ne duygularını gösterir (burası doğu). Genelde hep 'sen vefakar kadınsın katlanacaksın' diyor, kestirip atıyor.
Çocuğum babasız büyüsün istemiyorum ama git gide tükeniyorum bende..
Son düzenleme:
