Merhabalar hanımlar,
İnsan ailesini secemiyor.
Annem de babam da biz çocukken,ergenken hatta yetişkinken(evleninceye kadar) en ufak hatamizda hep parlayıp eleştirdiler,azarladilar,kaş cattilar.Küçük çocukken büyük olgunluğu beklediler.
Geçen yıl 5 yaş olan oğlum bana "Anne her şeye kızmak zorunda değilsin,uyarabilirsin." dediğinde farkettim ki gerçekten anne babamın onaylamadigim o tepkilerini ben de çevremdekilere uyguluyormusum ve bundan aşırı rahatsızım.Her akşam eve geldiğimde,şu öğrencime neden hatasından dolayı kızmak yerine tatlı dille uyarmadim,neden annesine bildirmek yerine sakince çözmedim,bugün oğluma neden kızdım,kibarca konuşmadım diye icim içimi yiyor.
Mesela biliyorum ki insanın karakteri 0-6 yaş arasında oluşur, çocuklar ebeveyninin krizlere verdiği tepkileri yetişkinlikte taklit ederler biliyorum sakin karsilamaliyim,iyi örnek olmalıyım fakat parliyorum sert çıkıyorum sonra da üzülüyorum.
Artık hiç kimseye kaş catmayan,sakin, ılımlı, yapıcı biri olacağım diyorum ama günün sonunda yine aynı şeylerle yüzleşiyorum.
Sizce bir insan 44 yaşından sonra da olsa değişebilir mi ,nasıl değişebilirim