- Konu Sahibi daphneIsLife
- #1
Merhaba,
Küçük Prensesimiz Defnemize kavuşma serüvenmizi sizlerle büyük bir keyifle paylaşmak istiyorum...
2003 Temmuz ayında eşimle evlendik. Daha evlenmeden çok önceleri en az 5 yıl bebek istemiyorum diye eşimle pazarlık yapıyordum. Şimdi neden bekledim bunca zaman diyorum...
klava:
2008 Eylül ayında çok stresli bir işim olduğu ve o ortamda bir hamilelik geçirmemin çok sakıncalı olduğunu düşündüğüm için işi bıraktım. Fedakarlıklar başlamıştı...
Evlendiğimde tam kıvamında bir hatunken kaydirigubbakcemile2 (59 kilo), evliliğin verdiği rahatlık ve kilo almaya musait oldugum için aradan geçen 6 yılda, bebek düşünmeye başlayana kadar 79 kilo olmuştum... mafoldumben Önce kilo vermem gerekiyordu ve birkaç aylık spor + dr.kontrolünde diyet yaparak 7 kilo verdim. Doğum sonrası dombili oldum ama o ayrı
Tabi bu arada çalışmalara başlamıştık. :kedi: Bir kaç ay hamile kalamadığım için hemen bir panik havası aldı bizi. Derken...03.Ocak 2009 da şüphelenerek hastaneye gittik veeee hamile olduğumu öğrendik. Şeniz Dünyalar bizim olmuştu, ayaklarım yerden kesiliyordu. İçimde bir canlı olduğunu bilmek acayip bir duyguydu. Daha o an artık kendime daha iyi bakmalıyım demeye başlamıştım. Herşeyimi paylaştığım, eşimin kuzeni Aslıyı aradım hemen ve o da çok sevindi. Bu arada onlar da bebek düşünüyordu ve o heyecanla eczaneye gidip test aldı veee sonuç pozitifdi. Oldu mu çifte bayram :dance: Daha ailelere söylememiştik. Bir organizasyon yaptım hemen. O akşam annemlere kayınvalidemlere gelin, ne zamandır görüşemiyoruz dedik. Eşim ablasını çağardı aynı bahaneyle. Aslı da annelerini aradı. Biz büyük bir pasta ile gittik, içimizden geldi dedik. Sonra pastayı kesmek için getirdik ve açıkladık. Tabi herkes şokkk !!! Aynı anda 2 hamile. Uzun süre sonra bizden torun bekleyen aileler tabi çok mutlu oldu, gözler doldu, ben anneme sarıldım, bir süre ağladıkkk :gitme: mutluluktan...
Veee hamilelik serüveni başlamıştı.. Bundan sonra başka işim gücüm yoktu. Oturdum bilgisayarın başına. Neler lazım tek tek detaylı bir liste yaptım. Sonra araştırmalar, alışverişler..zaman iyice yaklaşmıştı. Hatta bu araştırmalarım esnasında Kadınlar Klübü ve sevgili arkadaşlarımla tanıştım. Bir sürü şey paylaştık. İyi ki varsınız!
Çok şükür sıkıntısız bir hamilelik dönemi geçirmiştim her açıdan. Başlarda normal doğum istemiştim ama vakit yaklaştıkça kendimi sezeryan ile doğuma daha yakın hissettim. Her hamile nasıl istiyorsa, şartlar el verdiği sürece öyle doğum yapmalı bence! Doğuma az kala tüm hazırlıkları tamamlamıştık. Ancak son hafta hamileliğimin başından beri gittiğim dr.a o kadar kızdım ve beni o kadar üzmüştü ki tutturdum ben o adamda doğum yapmam diye. Allahtan arada gidip muayne olduğum başka bir dr.um vardı, çok tatlı dilli. Ona çok güvendiğim için ve kendisini de ikna ederek dogum dr.umu değiştirmeye karar verdim. Bu çok radikal ve zor bir karardı ama çok doğru bir kararmış...
09.09.09 (38+1) tarihini, sezeryan tarihi olarak belirledik. O gece sabah doğuma gideceğimi bilerek uyumak çok garipti. 2 gün sonra eve 3 kişi dönecektik... Sabah kalktım, duşumu aldım. Çantalarımızı arabaya indirdi eşim. Annemler de geldi ve hastaneye gittik. Çok heyecanlıydık. Odamızı süsledik. Makyajımı yaptım. Hemşireler birkaç kez geldi gitti beni giydirmek için ama ben ne aceleniz var dedim ısrarla giyinmedim. Vakit yaklaştı, dr.um geldi. Sen daha giyinmedin mi dedi? :))) Hemencecik soyundum ve önlüğü giydim. Kendi kendime daha önceden devamlı ağlamayacağım demiştim ve ağlamadım. Kendimi tuttum. Ama o odadan giderken insan kendini çok garip hissediyor. Tüm sevdiklerini bırakıp gidiyorsun...
Epidural sezeryan oldum ben ve çok memnun kaldım. Dr.um sürekli ilgilendi, elimi tuttu. Kameraya çekti, konuşturdu :)). Sen 1 tane doğururken, yukardakiler 9 doğuruyor dedi :)). Anestezi ekibinden biri de resimleri çekti. Herşey çok güzeldi, sabırsızlıkla bekliyordum kızımızı. Veee o müthiş an... Önce sesini duydum, sonra kendisini gördüm.. Herşeyin farkındaydım, biraz sersemlik dışında. "Çirkin şey, aynı babası" oldu ilk sözlerim. Kontrolleri yapıldı ve hemen bana getirdiler. Öptüm onu, çok güzel kokuyordu, minicikdi, inanılmazdı. Benim bir parçamdı. 9 aylık sabırsızlıgımız, tüm uğraşımız, canımız artık kollarımdaydı. Önce bebeğimi yukarı çıkardılar, o arada benim dikişlerim yapıldı. Herkes ağlamış kızımı görünce. En çok da babası... Daha sonra beni çıkardılar odama. Bebeğim ordaydı. Doya doya baktım ona, şükür ettim allaha. Acılarım falan hiç önemli değildi. O dünyalara bedeldi.
Hoşgeldin DEFNE.. İyi ki Varsın.. :asigim:
:asigim:
Küçük Prensesimiz Defnemize kavuşma serüvenmizi sizlerle büyük bir keyifle paylaşmak istiyorum...
2003 Temmuz ayında eşimle evlendik. Daha evlenmeden çok önceleri en az 5 yıl bebek istemiyorum diye eşimle pazarlık yapıyordum. Şimdi neden bekledim bunca zaman diyorum...
klava:2008 Eylül ayında çok stresli bir işim olduğu ve o ortamda bir hamilelik geçirmemin çok sakıncalı olduğunu düşündüğüm için işi bıraktım. Fedakarlıklar başlamıştı...
Evlendiğimde tam kıvamında bir hatunken kaydirigubbakcemile2 (59 kilo), evliliğin verdiği rahatlık ve kilo almaya musait oldugum için aradan geçen 6 yılda, bebek düşünmeye başlayana kadar 79 kilo olmuştum... mafoldumben Önce kilo vermem gerekiyordu ve birkaç aylık spor + dr.kontrolünde diyet yaparak 7 kilo verdim. Doğum sonrası dombili oldum ama o ayrı
Tabi bu arada çalışmalara başlamıştık. :kedi: Bir kaç ay hamile kalamadığım için hemen bir panik havası aldı bizi. Derken...03.Ocak 2009 da şüphelenerek hastaneye gittik veeee hamile olduğumu öğrendik. Şeniz Dünyalar bizim olmuştu, ayaklarım yerden kesiliyordu. İçimde bir canlı olduğunu bilmek acayip bir duyguydu. Daha o an artık kendime daha iyi bakmalıyım demeye başlamıştım. Herşeyimi paylaştığım, eşimin kuzeni Aslıyı aradım hemen ve o da çok sevindi. Bu arada onlar da bebek düşünüyordu ve o heyecanla eczaneye gidip test aldı veee sonuç pozitifdi. Oldu mu çifte bayram :dance: Daha ailelere söylememiştik. Bir organizasyon yaptım hemen. O akşam annemlere kayınvalidemlere gelin, ne zamandır görüşemiyoruz dedik. Eşim ablasını çağardı aynı bahaneyle. Aslı da annelerini aradı. Biz büyük bir pasta ile gittik, içimizden geldi dedik. Sonra pastayı kesmek için getirdik ve açıkladık. Tabi herkes şokkk !!! Aynı anda 2 hamile. Uzun süre sonra bizden torun bekleyen aileler tabi çok mutlu oldu, gözler doldu, ben anneme sarıldım, bir süre ağladıkkk :gitme: mutluluktan...
Veee hamilelik serüveni başlamıştı.. Bundan sonra başka işim gücüm yoktu. Oturdum bilgisayarın başına. Neler lazım tek tek detaylı bir liste yaptım. Sonra araştırmalar, alışverişler..zaman iyice yaklaşmıştı. Hatta bu araştırmalarım esnasında Kadınlar Klübü ve sevgili arkadaşlarımla tanıştım. Bir sürü şey paylaştık. İyi ki varsınız!
Çok şükür sıkıntısız bir hamilelik dönemi geçirmiştim her açıdan. Başlarda normal doğum istemiştim ama vakit yaklaştıkça kendimi sezeryan ile doğuma daha yakın hissettim. Her hamile nasıl istiyorsa, şartlar el verdiği sürece öyle doğum yapmalı bence! Doğuma az kala tüm hazırlıkları tamamlamıştık. Ancak son hafta hamileliğimin başından beri gittiğim dr.a o kadar kızdım ve beni o kadar üzmüştü ki tutturdum ben o adamda doğum yapmam diye. Allahtan arada gidip muayne olduğum başka bir dr.um vardı, çok tatlı dilli. Ona çok güvendiğim için ve kendisini de ikna ederek dogum dr.umu değiştirmeye karar verdim. Bu çok radikal ve zor bir karardı ama çok doğru bir kararmış...
09.09.09 (38+1) tarihini, sezeryan tarihi olarak belirledik. O gece sabah doğuma gideceğimi bilerek uyumak çok garipti. 2 gün sonra eve 3 kişi dönecektik... Sabah kalktım, duşumu aldım. Çantalarımızı arabaya indirdi eşim. Annemler de geldi ve hastaneye gittik. Çok heyecanlıydık. Odamızı süsledik. Makyajımı yaptım. Hemşireler birkaç kez geldi gitti beni giydirmek için ama ben ne aceleniz var dedim ısrarla giyinmedim. Vakit yaklaştı, dr.um geldi. Sen daha giyinmedin mi dedi? :))) Hemencecik soyundum ve önlüğü giydim. Kendi kendime daha önceden devamlı ağlamayacağım demiştim ve ağlamadım. Kendimi tuttum. Ama o odadan giderken insan kendini çok garip hissediyor. Tüm sevdiklerini bırakıp gidiyorsun...
Epidural sezeryan oldum ben ve çok memnun kaldım. Dr.um sürekli ilgilendi, elimi tuttu. Kameraya çekti, konuşturdu :)). Sen 1 tane doğururken, yukardakiler 9 doğuruyor dedi :)). Anestezi ekibinden biri de resimleri çekti. Herşey çok güzeldi, sabırsızlıkla bekliyordum kızımızı. Veee o müthiş an... Önce sesini duydum, sonra kendisini gördüm.. Herşeyin farkındaydım, biraz sersemlik dışında. "Çirkin şey, aynı babası" oldu ilk sözlerim. Kontrolleri yapıldı ve hemen bana getirdiler. Öptüm onu, çok güzel kokuyordu, minicikdi, inanılmazdı. Benim bir parçamdı. 9 aylık sabırsızlıgımız, tüm uğraşımız, canımız artık kollarımdaydı. Önce bebeğimi yukarı çıkardılar, o arada benim dikişlerim yapıldı. Herkes ağlamış kızımı görünce. En çok da babası... Daha sonra beni çıkardılar odama. Bebeğim ordaydı. Doya doya baktım ona, şükür ettim allaha. Acılarım falan hiç önemli değildi. O dünyalara bedeldi.
Hoşgeldin DEFNE.. İyi ki Varsın.. :asigim:
:asigim: 
