- 9 Mart 2017
- 1
- 8
İlk olarak merhaba arkadaşlar, ben yeni bir üyeyim ve size sorunumla ilgili danışmak için bir konu açmak istedim.
Ben küçüklüğümden beri çoğunlukla yalnız olan bir insandım. Yani etrafımda birçok arkadaşım vardı ama onlara derdimi hiç anlatmaz, duygularımı açmaz her şeyi kendi içimde yaşardım. Bir zaman sonra bu alışkanlık haline geldi ve artık kimseye güvenmiyorum. O kadar yalnızım ki kendi kendime konuşuyorum sürekli. Kendi kendime kızıyorum, sövüyorum, bazen seviyorum. Kısacası her şeyi kendi içimde yaşıyorum, dediğim gibi.
İnsanlar bana çok ciddiyetsiz geliyor. Bir türlü kendi kafama göre bir arkadaş bulamıyorum. İnsanların yalanlarına katlanamıyorum. Etrafımdaki herkes midemi bulandırıyor. Herkes çok soğuk olduğumu söylüyor ama neden samimi gibi davranıp insanlara yalandan sevgi sözcükleri söyleyeyim ki? Gerçek olmadıkça bunun ne anlamı var...
İşte böyle yalnız kaldıkça ben içime kapanık bir hale geldim. Çevremdeki insanlara karşı aşırı utangacım, iki çift laf asla edemem. Dilim dolanır, insanların hoşuna giden şeyler söyleyemem. Genellikle hep gülümserim cevap olarak. Bir zaman sonra da insanlar bunun sahte olduğunu anlıyorlar ve benden uzaklaşıyorlar.
Erkeklere karşı zaten bir faciayım. O konuya girmek bile istemiyorum.
Yalnız olmayı seviyorum ama bazen insan yanında güvenebileceği, her şey anlatabileceği birisi istiyor. Artık kendi kendime konuşmaktan çok sıkıldım ve kendi içimde verdiğim savaş beni oldukça yordu. Ne yapsam bilemiyorum. Ruhen çok yorulmuş hissediyorum.
Ben küçüklüğümden beri çoğunlukla yalnız olan bir insandım. Yani etrafımda birçok arkadaşım vardı ama onlara derdimi hiç anlatmaz, duygularımı açmaz her şeyi kendi içimde yaşardım. Bir zaman sonra bu alışkanlık haline geldi ve artık kimseye güvenmiyorum. O kadar yalnızım ki kendi kendime konuşuyorum sürekli. Kendi kendime kızıyorum, sövüyorum, bazen seviyorum. Kısacası her şeyi kendi içimde yaşıyorum, dediğim gibi.
İnsanlar bana çok ciddiyetsiz geliyor. Bir türlü kendi kafama göre bir arkadaş bulamıyorum. İnsanların yalanlarına katlanamıyorum. Etrafımdaki herkes midemi bulandırıyor. Herkes çok soğuk olduğumu söylüyor ama neden samimi gibi davranıp insanlara yalandan sevgi sözcükleri söyleyeyim ki? Gerçek olmadıkça bunun ne anlamı var...
İşte böyle yalnız kaldıkça ben içime kapanık bir hale geldim. Çevremdeki insanlara karşı aşırı utangacım, iki çift laf asla edemem. Dilim dolanır, insanların hoşuna giden şeyler söyleyemem. Genellikle hep gülümserim cevap olarak. Bir zaman sonra da insanlar bunun sahte olduğunu anlıyorlar ve benden uzaklaşıyorlar.
Erkeklere karşı zaten bir faciayım. O konuya girmek bile istemiyorum.
Yalnız olmayı seviyorum ama bazen insan yanında güvenebileceği, her şey anlatabileceği birisi istiyor. Artık kendi kendime konuşmaktan çok sıkıldım ve kendi içimde verdiğim savaş beni oldukça yordu. Ne yapsam bilemiyorum. Ruhen çok yorulmuş hissediyorum.
