- 13 Ocak 2014
- 1.232
- 302
- 103
- 34
ben hatalarımın farkındayım, farkında olduğum için asla tekrarını yapmıyorum. bana güvensin diye elimden gelen herşeyi yapıyorum. sözünden çıkmıyorum, sesimi çıkarmıyorum. bazen düşündüğüm zamanlar oluyor bekaret yüzünden mi diye. ama sonra onu ne kadar çok sevdiğim aklıma geliyor. uzaktayız bir fotoğrafı ağlamama neden olabiliyor. özlüyorum.
belki ailesinden çok seviyorum, değer veriyorum.
kii ailemden ayrı olduğum zamanlar o askerdeyken, ailemi de özlüyordum tabi ama onun özlemi bir başkaydı.
ben ilk defa birine körü körüne bağlandım. ilk defa biriyle evlilik hayalleri kurdum. herşeyimin ilki o.
hatalarımı tabiki kabul ediyorum bunlar çok mu geri dönülmez hatalar.
dediğim gibi onunda hataları oldu hatta bana doğum gününe gittiğim kızla ilişkimi kestirdi. ama şuan o kızla kendi konusuyor. sanki arkadasıymış gibi.
hatta o kıza da lunatic çok iyi biri biraz beklesin beni kesinlikle evleneceğim insan demiş.
bunu da o kızla ortak bi arkadasım var o söyledi. ben bu kişiyle görüştüğünü bildiğim halde sesimi çıkarmadım. ınstagramdan bi foto paylaşmış altına bi kız oooo x buralara geliyorsun neden bana yazmıyorsun demiş. o da altına yine gelecem görüşürüz demiş. bunu ona söyledim ama asla tartışma yaratacak biçimde değil ve dinledim onu açıklaması mantıklı gelince yine sesimi çıkarmadım. bu tarz şeyleri onun da oldu. aslında benim hatalarım da buna benzer şeyler değil mi?
