Çok utanıyorum kendimden,dertlerimden..
Şimdi yine haberleri izledim,yine ağlıyorum.
Benim derdim insanlığın geldiği nokta.
Bir zamanlar Bosna sebebiyle içim yanmıştı.
Sonra sırayla Afganistan,Irak,Filistin,Arakan..
Ve şimdi de Suriye..
Her haberleri iziediğimde içim yanıyor.
O kameraya korkuyla bakan çocukları gördüğümde kendimden utanıyorum.
Ben ne kadar rahattayım bir kardeşim orada tecavüze uğrarken,işkence altındayken.
Ben çok kaçırdığım yemekten rahatsız olurken orada bir çocuğun açlıktan ağladığını düşündüğümde utanıyorum kendimden.
Yeğenimi her sevdiğimde orada öksüz,yetim kalmış çocuklar geliyor aklıma, utanıyorum.
Bilmiyorum yine çok kötüyüm.
Artık dayanamıyorum gördüğüm zulümlere..
Onlara yarım gün mesafede olupta birşey yapamamak..
Şimdi bir yazar anlatıyor.
8 yaşındaki cocuga camii de tecavüz etmiş askerler.
Aklım almıyor.
Bu sadece Suriye'yle sınırlı değil.
Şuan belki aynı semtte olupta aç olan,şiddet gören insanlar var ve benim tek derdimin kendi hayatım oluşundan utanıyorum.
N'olur beni ayıplamayın.buda dert mi demeyin.
Şuan ağlayarak yazıyorum bu satırları kalbim dinmek bilmiyor.
Bu utançla mutlu olamıyorum.
Bilmiyorum.
N'olur dua edelim.
Şimdi yine haberleri izledim,yine ağlıyorum.
Benim derdim insanlığın geldiği nokta.
Bir zamanlar Bosna sebebiyle içim yanmıştı.
Sonra sırayla Afganistan,Irak,Filistin,Arakan..
Ve şimdi de Suriye..
Her haberleri iziediğimde içim yanıyor.
O kameraya korkuyla bakan çocukları gördüğümde kendimden utanıyorum.
Ben ne kadar rahattayım bir kardeşim orada tecavüze uğrarken,işkence altındayken.
Ben çok kaçırdığım yemekten rahatsız olurken orada bir çocuğun açlıktan ağladığını düşündüğümde utanıyorum kendimden.
Yeğenimi her sevdiğimde orada öksüz,yetim kalmış çocuklar geliyor aklıma, utanıyorum.
Bilmiyorum yine çok kötüyüm.
Artık dayanamıyorum gördüğüm zulümlere..
Onlara yarım gün mesafede olupta birşey yapamamak..
Şimdi bir yazar anlatıyor.
8 yaşındaki cocuga camii de tecavüz etmiş askerler.
Aklım almıyor.
Bu sadece Suriye'yle sınırlı değil.
Şuan belki aynı semtte olupta aç olan,şiddet gören insanlar var ve benim tek derdimin kendi hayatım oluşundan utanıyorum.
N'olur beni ayıplamayın.buda dert mi demeyin.
Şuan ağlayarak yazıyorum bu satırları kalbim dinmek bilmiyor.
Bu utançla mutlu olamıyorum.
Bilmiyorum.
N'olur dua edelim.
Her yerde acıyan canlar bizim de canımızı acıtır.. Çok üzücü bütün bunlar dünyanın neresinde olursa olsun 
