Burda problem herkesi kendiniz gibi sanmanız. Kendimiz evlendik, herşeyimizi kendimiz yaptık. Bu anne baba yapmadı diye değil biz öyle istediğimiz için, kimseye yük olmak istemediğimiz için böyle oldu. 2.5 senedir evliyiz hala borç ödüyoruz. Önümüzdeki 10 ay daha ödeyeceğiz. Hiç gocunmuyoruz.
Eşimin anne babası yok, evlendiğimiz ay benimkilerin bütün faturalarını kendi kartına aldı, ben söylemeden, istemeden. Tamamen kendi isteğiyle. Eve alışveriş yaparken arayıp anneme sorar mutlaka bir şeye ihtiyacınız var mı diye. Kendi ablası bir süre işsiz kaldı kirasına kadar iki kardeş ortaklaşa ödedik. Bunların lafı bile edilmez bizim evimizde. Aile kavramımız bu şekilde.
Çocuğumuz olursa biz nasıl yetiştirildiysek o da öyle yetişecek. Aile kültürünü alacak. biz böyleyiz, siz öylesiniz. Bunun doğrusu ya da yanlışı yok.
ne güzel yürekli, bir eşiniz varmış,çok takdir ettim.
ilk evlendiğimiz yıllarda,maddi durumumuz yetersizdi..ailemden çok destek gördük.nakdi olarak değil ama,kılık kıyafetten tutun da,haftalık market,pazar alışverişine kadar yardımcı oldular.
çocuğumu büyüttük beraberce,manevi desteklerini de hiç eksik etmediler.
gün oldu,devran döndü.biz geliştik kendimizi topladık.evimizi,arabamızı aldık.babacığım,kardeşimi ve beni okutmak,sonrasında da evlenince destek olmak için,kendisine bir çöp bile alamadı.bir dikili ağacı yok.şimdi kirada
87 yaşında bir çınar,73 yaşında ki anacığımla kirada yaşıyor. şimdi de ben faturalarını,ödüyorum.aylık alışverişlerini yapıyorum.doktor, hastane ihtiyaçlarını karşılıyorum.elimden gelen herşeyi yapıyorum,yine de birşeyler eksik gibi geliyor bana.ne yapsam haklarını ödeyemem...allah başımdan eksik etmesin onları.
aile olmak budur bence.ihtiyacı olana yardım etmek
yaparım heralde
Anne/baba çocuğuna bakmak zorunda olduğu kadar zamanla roller değişip, şartlar farklılaştığında kapımızı kapatıp evimizde oturacak değiliz. (Farklı düşünenlerin kendince sebepleri vardır, bir kısmının hayatımda hiç uygulamadığım şeyler olduğuna da eminim)
