- 14 Mayıs 2015
- 86
- 13
- 8
- 31
Merhaba arkadaşlar, ablalarım;
Daha önce de ailemle ilgili bir konum olmuştu yaz aylarında, bir kısa özet geçeceğim. Ben 23 yaşındayım. Sanat alanında bir bölüm okuyordum ve bu yıl dil bölümüne geçtim üniversitede. Öğrenmesi ve konuşması zor, dilimizin yatkın olmadığı bir dil ama severek seçtim. Ben İzmir de yaşıyordum. Okul Bursa da anne tarafım Bursalı bende liseyi burda bitirdim. Bilirim severim Bursayı ama sonra iş güç İzmire taşındık. Anneannem ile yaşamam kararlaştırıldı en azından bir yıl. Bana kolaylık olacağını düşündü ailem.
Ama büyük işkence oldu, oluyor.
Anneannem zor bir kadın. Ben gelince kurulu düzeni bozuldu tabi. Çamaşırlar filan arttı, bana haftalık veriyor. En çok canını sıkan o. Aldığım nefes batmaya başladı kadına. Arkadaşlarımdan tutun saçıma kadar karışmaya başladı. Evde çöp kaybolsa benden biliniyor. Sürekli eşyalarım, dolaplarım karıştırılıyor. Masamın üstü sürekli kendi kafasına göre düzenleniyor ( elleme dediğim halde ) dışarı çıkmam çok büyük bir sorun zaten. Akşam ezanı olmadan gel diyor, nasıl geleyim biraz uzak bir yerdeyiz merkeze gitmem rahat 1,5 saat sürüyor zaten. Okulum da uzak 1,5 saatte orası sürüyor. Arkadaşlarım eve gelse surat yapıyor bir süre sonra. Odamda otursam yanımıza gelmiyor oluyor, yanlarına gitsem niye geldin deniyor, dedem de zor biri çocuk gibi bağırıyor kızıyor kaçıyor ben gelince. Bir şeyler anlatmaya çalışıyorum mesela okuldan olan bir şeyi. aman sen karışma aman sanane filan diyor. Ben tüp mideliyim, beslenmeme dikkat etmem lazım. Proteinli besinler tüketmem lazım, evde ciddiyim 12 13 günlük yemekler duruyor, en son kendini zehirledi öyle dışardan yemekten ya da sürekli makarna tost yemekten yine kilo alacağımdan korkuyorum. Ben yapayım desem yumurta kırmama bile razı değil başımda bekliyor.
Bu aralar annemde bir garipleşmeye başladı. Sürekli surat asıyor, aramıyor mesela hiç. Ben yazıyorum tek kelimelik cevaplar. Anneannemle bir olup sürekli birşeyler karıştırdığımı ima edip beni darlıyorlar. Benim birşeyler karıştırmak gibi bir lüksüm yok. Okul ev arası mekik döşüyorum. Evde çok durmak istemediğim. Bunaldığım, huzursuz olduğum için okulda çok zaman geçiriyorum. Ama sürekli brşeyler karıştırıyorsun sekiz buçuğa kadar nerdesin gibi sorular hep bağırıyorlar, bir Noira kızım derdin mi var? Noira kızım nasıl hissediyorsun kendini demiyorlar. Ben okuldan yedide çıksam ki dersim beşte bitiyor, yemek yiyorum bir sigara içsem filan anca sekiz buçukta evde oluyorum 2-3 vesait yapıyorum onlarda bunun farkında aslında. sabah 9 daki derse yetişmek için 6 da kalkıyor 7-7.30 gibi evden çıkıyorum. Geçen gün, Bursalılar bilir, yeni stadyumun açılışı vardı. cumhurbaşkanı filan geldiği için o gün dersimizin olduğu bir kaç hoca diğer kampüse gitmek durumunda kaldı. O günkü dersler diğer güne eklendi ve 10 saat gibi bi dersim oldu o gün. eve geldiğimde dokuza geliyordu. kandildi aynı zamanda evde dayımlar filan güldük konuştuk, anlattım hatta dayıma bayağı kötü olmuş filan dedi. aynı gece anneme Noira arkadaşındaymış geç geldi demiş. annem bugün söyledi. bana bağrınıyor artık birşeyler karıştırdığım imasından, sürekli hakarete uğramaktan sorgulanmaktan bıktım. tamam yaşım çok büyük değil ama çok küçük de değilim. bir lise öğrencisi değilim ki. ve en çok canımı acıtan başıma birşey geleceğinden korkup bana bu baskıyı yapsalar ağzımı açıp bişey demem ama tek korkuları bir bela açmam başlarına, dert çıkarmam, üstlerine laf getirmem. beni böyle böyle kaybettiler. ne derdimi anlatabilecek bi insanım var ne omzunda ağlayabilecek biri...
en yakın saydığım 8-9 yıllık iki arkadaşımda benden son zamanlarda uzaklaşmıştı. üstüne bunlar bindi. inanın bana otobüste filan giderken düşünüyorum gözlerim doluyor. ben gurbetteyim ailem, annem yanımda durmuyor. erkek arkadaşımla bile görüşemiyoruz. kamerayla anca o da yorgunluktan beynim duruyor bir süre sonra zaten, uyuyorum. aynı şehirde olduğumuz halde bu haldeyiz. Ben hiç bi zaman telefonumu kapayıp saatlerce kaybolmadım. ne zaman arasalar bana ulaştılar, nerede kiminle ne yaptığımı söyledim. ama sürekli yalancı, sürekli üç kağıtçı muamelesi görmekten bıktım. Okumaktan, hayattan soğudum. Ben ne büyük yükmüşüm diyorum şimdi sürekli. ufak tefek olduğum halde iki hane bir eve sığdıramadılar, bir sevemediler beni.
Bazen kaçıp gitmek istiyorum, mesela bi kaza olsa kimliğimi parçalanmış bir cesete sıkıştırsam gitsem kaybolsam. üstümde çok ağır bu yük. bana ağır geliyor. sürekli dışarılarda gezeyim mekanlarda eğleneyim gibi bir arzum yok. ama olmadığı halde bu ağır ithamlar yüzünden durup durup ağlıyorum. yaşama hevesim kalmadı, evlenip kurtulsam bile dedim artık. Çok bunaldım, çoook
Daha önce de ailemle ilgili bir konum olmuştu yaz aylarında, bir kısa özet geçeceğim. Ben 23 yaşındayım. Sanat alanında bir bölüm okuyordum ve bu yıl dil bölümüne geçtim üniversitede. Öğrenmesi ve konuşması zor, dilimizin yatkın olmadığı bir dil ama severek seçtim. Ben İzmir de yaşıyordum. Okul Bursa da anne tarafım Bursalı bende liseyi burda bitirdim. Bilirim severim Bursayı ama sonra iş güç İzmire taşındık. Anneannem ile yaşamam kararlaştırıldı en azından bir yıl. Bana kolaylık olacağını düşündü ailem.
Ama büyük işkence oldu, oluyor.
Anneannem zor bir kadın. Ben gelince kurulu düzeni bozuldu tabi. Çamaşırlar filan arttı, bana haftalık veriyor. En çok canını sıkan o. Aldığım nefes batmaya başladı kadına. Arkadaşlarımdan tutun saçıma kadar karışmaya başladı. Evde çöp kaybolsa benden biliniyor. Sürekli eşyalarım, dolaplarım karıştırılıyor. Masamın üstü sürekli kendi kafasına göre düzenleniyor ( elleme dediğim halde ) dışarı çıkmam çok büyük bir sorun zaten. Akşam ezanı olmadan gel diyor, nasıl geleyim biraz uzak bir yerdeyiz merkeze gitmem rahat 1,5 saat sürüyor zaten. Okulum da uzak 1,5 saatte orası sürüyor. Arkadaşlarım eve gelse surat yapıyor bir süre sonra. Odamda otursam yanımıza gelmiyor oluyor, yanlarına gitsem niye geldin deniyor, dedem de zor biri çocuk gibi bağırıyor kızıyor kaçıyor ben gelince. Bir şeyler anlatmaya çalışıyorum mesela okuldan olan bir şeyi. aman sen karışma aman sanane filan diyor. Ben tüp mideliyim, beslenmeme dikkat etmem lazım. Proteinli besinler tüketmem lazım, evde ciddiyim 12 13 günlük yemekler duruyor, en son kendini zehirledi öyle dışardan yemekten ya da sürekli makarna tost yemekten yine kilo alacağımdan korkuyorum. Ben yapayım desem yumurta kırmama bile razı değil başımda bekliyor.
Bu aralar annemde bir garipleşmeye başladı. Sürekli surat asıyor, aramıyor mesela hiç. Ben yazıyorum tek kelimelik cevaplar. Anneannemle bir olup sürekli birşeyler karıştırdığımı ima edip beni darlıyorlar. Benim birşeyler karıştırmak gibi bir lüksüm yok. Okul ev arası mekik döşüyorum. Evde çok durmak istemediğim. Bunaldığım, huzursuz olduğum için okulda çok zaman geçiriyorum. Ama sürekli brşeyler karıştırıyorsun sekiz buçuğa kadar nerdesin gibi sorular hep bağırıyorlar, bir Noira kızım derdin mi var? Noira kızım nasıl hissediyorsun kendini demiyorlar. Ben okuldan yedide çıksam ki dersim beşte bitiyor, yemek yiyorum bir sigara içsem filan anca sekiz buçukta evde oluyorum 2-3 vesait yapıyorum onlarda bunun farkında aslında. sabah 9 daki derse yetişmek için 6 da kalkıyor 7-7.30 gibi evden çıkıyorum. Geçen gün, Bursalılar bilir, yeni stadyumun açılışı vardı. cumhurbaşkanı filan geldiği için o gün dersimizin olduğu bir kaç hoca diğer kampüse gitmek durumunda kaldı. O günkü dersler diğer güne eklendi ve 10 saat gibi bi dersim oldu o gün. eve geldiğimde dokuza geliyordu. kandildi aynı zamanda evde dayımlar filan güldük konuştuk, anlattım hatta dayıma bayağı kötü olmuş filan dedi. aynı gece anneme Noira arkadaşındaymış geç geldi demiş. annem bugün söyledi. bana bağrınıyor artık birşeyler karıştırdığım imasından, sürekli hakarete uğramaktan sorgulanmaktan bıktım. tamam yaşım çok büyük değil ama çok küçük de değilim. bir lise öğrencisi değilim ki. ve en çok canımı acıtan başıma birşey geleceğinden korkup bana bu baskıyı yapsalar ağzımı açıp bişey demem ama tek korkuları bir bela açmam başlarına, dert çıkarmam, üstlerine laf getirmem. beni böyle böyle kaybettiler. ne derdimi anlatabilecek bi insanım var ne omzunda ağlayabilecek biri...
en yakın saydığım 8-9 yıllık iki arkadaşımda benden son zamanlarda uzaklaşmıştı. üstüne bunlar bindi. inanın bana otobüste filan giderken düşünüyorum gözlerim doluyor. ben gurbetteyim ailem, annem yanımda durmuyor. erkek arkadaşımla bile görüşemiyoruz. kamerayla anca o da yorgunluktan beynim duruyor bir süre sonra zaten, uyuyorum. aynı şehirde olduğumuz halde bu haldeyiz. Ben hiç bi zaman telefonumu kapayıp saatlerce kaybolmadım. ne zaman arasalar bana ulaştılar, nerede kiminle ne yaptığımı söyledim. ama sürekli yalancı, sürekli üç kağıtçı muamelesi görmekten bıktım. Okumaktan, hayattan soğudum. Ben ne büyük yükmüşüm diyorum şimdi sürekli. ufak tefek olduğum halde iki hane bir eve sığdıramadılar, bir sevemediler beni.
Bazen kaçıp gitmek istiyorum, mesela bi kaza olsa kimliğimi parçalanmış bir cesete sıkıştırsam gitsem kaybolsam. üstümde çok ağır bu yük. bana ağır geliyor. sürekli dışarılarda gezeyim mekanlarda eğleneyim gibi bir arzum yok. ama olmadığı halde bu ağır ithamlar yüzünden durup durup ağlıyorum. yaşama hevesim kalmadı, evlenip kurtulsam bile dedim artık. Çok bunaldım, çoook