Çocuktan sonra evlilik

Kedilibebekli .!.:

Bazen de bizim gibi çocuktan önce mükemmel bir ilişki varken çocuk sonrası sıkıntı yaşamışken çat diye ikinciye hamile olduğunu öğrenme şoku yaşanıyor napıcam bilmiyorum çocuğumu çok seviyorum ama çok zor geçti 1 yıl.

Genişletmek için tıkla...

zemheri4717 .!.:

Yazdıklarınız ilk çocukta herkesin yaşadığı standart sorunlar. Kız çocukları zaten yaradılış gereği çok konuşkan ve oyun meraklısıdır, sizinki de öyle bu çok güzel bir şey aslında ama sizi yorduğu da bir gerçek, maalesef bununla yaşamaya alışmak zorundasınız çünkü tek çocuğun oyun ve sohbet arkadaşkarı sonsuza kadar enne ve babasıdır. Bunun kardeşten başka çözümü yok o da araya 4 yaş koymak koşuluyla.

Kızınızın kendi yatağına dönmesi için uyguladığım yöntemi yazayım size belki işinize yarar. İnternette çocuktan daha büyük bir oyuncak ayı buldum ve bundan sonra kendi yatağında yatacağına söz verirse bu ayıyı ona uyku arkadaşı olarak alacağımı söyledim. Ayıyı görümce durumu sorgulamadan kabul etti. İlk bir kaç akşam da bunun mutluluğuyla yatağında uyudu, sonrasında sizin yanınıza gelme teşebbüsünde bulunması sizin dirayetinize kalmış, kesinlikle reddedeceksiniz, çok ağlarsa pazarlık yapacaksınız "seni yatağıma almam, burası babanla bizim ama istersen çok kısa süreliğine ve sadece bir seferlik yanına yatarım ama sonra sen ayınla bu yatakta yatarsın ben kendi yatağımda yatarım, gece uyanırsan da kesinlikle yanına tekrar yatmam ve seni de yanıma almam" 2.5 yaşında çocuk pazarlığa uygun anlama kapasitesi fazlasıyla yeterli bir çocuktur. Kullanın ve dirayetli olun.

Yan yana oturmanızı bile kıskanmasına gelince, güzel güzel anlatarak ağzının payını verin ve yere yatıp çığlıklarla tepinse bile taviz vermeyin. Katı olun. Şu yaşlarda ipleri kaptırırsanız bir daha asla kontrol altına alıp sözünüzü dinletemezsiniz.

Genişletmek için tıkla...

d3nizz .!.:

aaa ayni benim kiz tek fark pandemi dolayisiyla ve de geceleri surekli benimle uyu diye yanina cagirdigi icin ben onu yanima aldim babayi tekli yataga biraktim.
aksama kadar ne konusacagimiza kendisi karar veriyo resmen
hadi simdi soyle de hadi simdi boyle de, cok komigim dimi gulelim hadi.
deniz neden komik neden boyle yapti
bizim ki 3.5 yasinda.
benim bu konuda bir umudum kalmadi umarim sizinki degisir .

Genişletmek için tıkla...

Yabanelma .!.:

En büyük darbeyi kızınızın yanınızda uyuması vurduysa ise onu düzeltmekle başlayın.
Beraber uyumaniz da doğru değil zaten.
Herşeyi her koşulda kızınızın istediği gibi yapıyorsunuz sanırım. Yan yana oturmanıza kadar karışmasın küçük hanım mesela.

Eşlere kalma vakit çocuklarin uyku saatlerinden kalan oluyor. Onu değerlendirmeniz lazım. Kreşe gittiği günlerde ki uyuma saatini daha erkene çekmeye çalışın. Eşiniz 9 buçukta uyumasın. Tabi ki yorgun, halsiz canımızın hiçbirsey yapmak istemediği zamanlar olur ama bu sürekli oluyorsa sıkıntı. Kendinize birlikte vakit geçirecek zamanı oluşturmanız buna çaba göstermeniz gerekiyor. Biz de durum bu en azından. Bazen film izleyecek bazen bir sadece bir kahve içecek vakit oluyor bazen daha fazlası ama çaba gösteriyoruz onun için.

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Benzetmene çok güldüm :)
Fark etmezdi bak ben 6 sene sonra yaptım gene sonuç aynı



Yanından kalkmak mümkün değil inanın abartmıyorum. Elimi hafif oynatsam açıyor gözünü.
O yatarken ben yerde oturup elini tutayım uyutayım dedim o da iniyor yanıma. Ağlata ağlata uyutmayı da denedim Tam uyudu diyip çıkıyorum 2 dk sonra kalkmış gelmiş buluyorum. Kuyruğum gibi :) gündüz her şeye razıyım gece uyusun yeter ki.



Eşimle iletişimi sanırım ben yürütüyorum o öyle konu açıp muhabbet falan başlatmaz ketumdur. Fark ettim ki hep ben iletişimi başlatıp devam ettiriyormuşum. Benim halim mecalim kalmayınca ondan da tık yok ama şikayet etmeyi biliyor sohbetime doyum olmuyormuş.

Evet çocuğumuzu merkeze koyduk. Sonra böyle olduk :/
Kocamda dayanabilme gücü yok düzenimi bozuyor yatağında yatırcam diyorum tabi susmamacasına ağlayınca ya işe gidicem niye bana da çocuğa da eziyet ediyosun yatsın seninle sanki kaç sene daha yatacak demek ki ihtiyacı var diyor. Adam tam attachment parenting ekolünden gibi.




İşte emzirme bitti ama uykular kesintisiz olmadı
2.5 senede toplamda 4 gece sabaha kadar uyudu onlarda da hastaydı antibiyotik falan içmişti.



Kreşte uyutuyorlarmış. 1 saat uyuyor diyorlar ama inanmıyorum. Çünkü evde öğlen uyursa en az 2 saat uyuyor.



Ah kardeşim odasında tavana yıldız şekil oluşturan ışık var her şey var ayılıp bayılıyo çok güzel diye ama uyumaya gelince ben burda uyumam diye ortalığı ayağa kaldırıyor. Bağırsam mı ne yapsam bilmiyorum. ben aslında kuralları olan biriyim. Onlara da uyuyor gece uykusu hariç. mesela gece su içecek ya yanında duran suyu kendi içmiyor anne sen tut diyor.
İstekleri bitmiyor :/


İşte benim çocuk 1.5 senedir atakta 1.5 senedir diş çıkarıyor. 2.5 senedir iştahsız. Persentilde %3


Aynen öyle

Ay gece bir de fena ama gerisini güzel oturtmuşsunuz.

Yok ki bırakabilecek biri. Biz hep beraberiz.




Aslında hep ağlıyor ve ağlayarak bişey elde edemiyor benimle yalnızsa ama babasıyla öyle değil.
Tablet saati bittiği için kapattım az önce. Çok fena ağladı babası uyuyordu kalktı geldi değer mi ağlatmaya al kızım dedi verdi. O da babasının yumuşak karnına oynuyor hep. Babacım lütfen istiyorum diyor falan.


Valla akrep burcu
Her dediği bence de yapılmamalı makul olanları yapıyorum ama ipin ucu kaçtı bi yerlerde. Anne baba olarak ortak tavır sergileyemiyoruz galiba



Başbaşa zaman geçirmeyeli düşüneyim bi 2 yıl falan oldu. Bırakacak kimsemiz yok malesef





Onu da aramıza alıp üçümüz sarılıyoruz falan en iyi ihtimalle. Yemek konusunda zaten hiçbir şey yemiyor 10 kilo ve özel mama kullanıyor o konuda faZla üstüne düştük son bi kaç aya kadar haklısınız



Tek çocuk kalacağına göre ben çilemi çekmeye devam o zaman bunu anlıyorum :)


Uyku eğitimi için ya babasının destek olması ya da en azından köstek olmaması lazım ben gecenin köründe ağlayan çocuğu sakinleştirmeye çalışırken kapıya dikilip ağlatma al gel yanında yatsın diye tepki verince işler yürümüyor.

Genişletmek için tıkla...

Parolaben .!.:

Uykusu çok hafif demekki. Ayıcığa falan sarılsa sizi azat eder mi acaba. R

Yorumlarda gördüm eşiniz fazla her dediğini yapıyormuş sanırım. Eşim de böyleydi ( ki hala yaptığı oluyor) şimdi oğlum babasından çekinmiyor. Yani nasıl diyim onun söylediği kurallara uymuyor. Fazla arkadaş gibi. Şimdi pişman düzeltmeye çalışıyor. Ama hala babasını kandıracak birşeyler buluyor.

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Evet eşim zor bir çocukluk geçirmiş anne babadan ayrı ve ilgisiz. Öyle olunca sanırım kendi travmalarını böyle yansıttı ebeveynliğine. Bir de zaten başka çocuğum olmayacak diye ekstra üstüne düşüyor galiba. Empati gücü de yüksek biridir. Çocuk ağlayınca falan kendi içinde hissediyormuş kısacası benim çeki düzen vermem gereken iki çocuğum var

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Gözünü kapat anne şimdi aç anne, Şaşır anne şimdi gül anne çok komik di mi
Hahhaha 3.5 yaşta da aynen devam demek. Napalım....

Genişletmek için tıkla...

Esra .!.:

Şu an bunları okuyup biraz olsun büyütebildiğime şükrettim. Geçiyor merak etme.
Kızım zor bir çocuktu bizim de, ilgi delisiydi. Çok ilgilendim her anımı ona verdim, kendi başına hiçbir şey yapmaz oldu. İşe çok erken gidiyordum, yerde yapboz yaparken uyuyakaldığımı bilirim. Puzzle parçasını bile ikimiz aynı anda tutardık, yerini bilmesine rağmen kendi koymazdı, hadi anne ikimiz derdi Şimdi 10 yaşında odasından çıkmıyor, yemeklerde görüşüyoruz
İkincide bu şekilde davranmadım, kendi kendine oynamasını öğrendi çok şükür. Daha bağımsız bir çocuk.

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Ay hayır ister miyim aynı yatakta yatmak
başından beri hiç zevk almadım ki

Öyle kokusunu koklayıp uyuyayım romantikliği falan yok bende

Gece 5 kere falan emiyordu diş döneminde ağrısı çoktu. damakları şiş mor ve iltihaplıydı. Doktor dişleri çok zor çıkıyor anne sütü ona doğal ağrı kesici dediğinden gece beslenmesini bırakamadım. Artık kucağımda tutarken uyur vaziyette bir kaç kaza yaşadığımız için bizm yatağa getirip yanımızda yatırmaya başladık her şey böyle başladı. Ben doğduğu gün bile yanımda yatırmamıştım halbuki.

Genişletmek için tıkla...

sonanda .!.:

Siz beni yanlis anlamissiniz. Bebeklerde koku gelisimi anne karninda baslar. Cocugu beslemek icin her yataga getirip yataginizda yatirdiginizda sizin kokunuzu hisseden o bebek tabi ki kendi yataginda yatmaz. Huysuzluk cikarir. Doktor bana sakin aranizda yatirmayin yoksa omur boyu üç kisi yatarsiniz demisti. Bu saatten sonra da anne kokusunu alan o cocuk kendini guvende hissettigi icin kendi yatagina alistiramazsiniz. Liseye giderken bile sizinle yatar artik. Ablam da sizin gibi yapti. Kizi liseye gidiyordu korkuyorum diye hala ablamla yatiyordu. Onlarin dda kari koca iliskileri bu yuzden zedelenmisti. Zaten sonra da ayrildilar.

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

şimdi düşündüm de şöyle bir şey olmuştu bir de. Kızım 14 aylıkken kreşe başladı mecburen. Sabah 8-17 arası kreşteydi ve eşim çok vicdan yaptı o dönem. Gündüz göremiyorum gece de başka odada erkenden yatıyor ben çocuğumu göremiyorum öpüp sevemiyorum diye yanımızda olmasını istiyordu o aylarda üçümüz uyuyorduk.
Sonra da benim tayinim çıktı çocuğu aldım başka şehre geldim. Ağustostan sonra 3 ay kızımla tek başımıza yaşadık o zaman da ben de onunla beraber uyudum bunları yazmayı unutmuşum. Babasının tayini çıkıp yanımıza geldiğinde bizim yatağa iyice alışmıştı.

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Herkese selamlar
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de çalışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi görünüyor da çocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.

Sorunum şunlar:

1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en büyük darbeyi bu vurdu.

Çocuğum haftada 3 gün kreşe gidiyor. Kreşe gittiği günler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği günler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de çıt çıkarmadan zaten çocuk bütün gün canımı çıkarmış olduğu için koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben çok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.

Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hiçbir şey yapamıyoruz. Üçümüz aynı anda sokağa da çıkamıyoruz.

Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammül edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor :)

Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz çünkü iştahsız kızım illa bir olay çıkarıyor. Yemeği dökmek, ağlamak, üstünü ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.

Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, çizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Sürekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gül gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi böyle bize mi böylesi denk geldi :)

Eşimle en son ne zaman çocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan önceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir çift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.

Ben 2 yaşa kadar düzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hiç uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tükendim.
Eşim de sen artık yüzüme bile bakmıyorsun doğru düzgün diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.

Kısacası bizim işler düzelir mi? İnsanların çocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye üçüncüye nasıl cesaret ediyorlar?

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Herkese selamlar
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de çalışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi görünüyor da çocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.

Sorunum şunlar:

1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en büyük darbeyi bu vurdu.

Çocuğum haftada 3 gün kreşe gidiyor. Kreşe gittiği günler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği günler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de çıt çıkarmadan zaten çocuk bütün gün canımı çıkarmış olduğu için koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben çok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.

Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hiçbir şey yapamıyoruz. Üçümüz aynı anda sokağa da çıkamıyoruz.

Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammül edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor :)

Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz çünkü iştahsız kızım illa bir olay çıkarıyor. Yemeği dökmek, ağlamak, üstünü ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.

Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, çizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Sürekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gül gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi böyle bize mi böylesi denk geldi :)

Eşimle en son ne zaman çocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan önceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir çift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.

Ben 2 yaşa kadar düzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hiç uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tükendim.
Eşim de sen artık yüzüme bile bakmıyorsun doğru düzgün diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.

Kısacası bizim işler düzelir mi? İnsanların çocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye üçüncüye nasıl cesaret ediyorlar?

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Herkese selamlar
Ben 9.5 yıllık evliyim. Eşimle toplamda 15 senedir falan beraberiz. Evliliğimizin 7. Yılında bir kızımız oldu ve şu an 2.5 yaşında.
İkimiz de çalışıyoruz. Her şey iyi hoş gibi görünüyor da çocuktan sonra eşimle olan hayatımız bitti gibi hissediyorum.

Sorunum şunlar:

1 yaşına kadar kendi odasında kendi yatağında uyuyan kızım 1.5 senedir bizim odamızda yatağımızda yatmaya başladı. En son babasını da yataktan attı 6 aydır ben kızımla uyuyorum, eşim de kızımın odasında.
Bence bizim ilişkimize en büyük darbeyi bu vurdu.

Çocuğum haftada 3 gün kreşe gidiyor. Kreşe gittiği günler akşam 22 de uyuyor ben onu uyuturken uyuyakalıyorum
Kreşe gitmediği günler akşam 19 -20 gibi uyuyor. Biz de çıt çıkarmadan zaten çocuk bütün gün canımı çıkarmış olduğu için koltukta sessizce oturuyoruz. Sonra kocam 21.30 gibi ben çok yoruldum diyerek uyumaya gidiyor.

Pandemi kısıtlamaları sebepli ailecek beraber hiçbir şey yapamıyoruz. Üçümüz aynı anda sokağa da çıkamıyoruz.

Kızım babasıyla yanyana oturmamıza bile tahammül edemiyor. O benim annem sen git baba ya da tam tersi sen git anne ben babacığımı seviyorum diye bizim fiziksel temasımızı anında kesiyor :)

Yemeğe hep beraber oturuyoruz ama asla beraber bitiremiyoruz çünkü iştahsız kızım illa bir olay çıkarıyor. Yemeği dökmek, ağlamak, üstünü ıslatmak vs. birimizi esir alıyor.

Ayrıca kendisi uyumuyor ise uyanık kaldığı her dakika oyun oynuyor. Ya benimle ya babasıyla ya da ilimizle. Kitap okuma, dans etme, çizgi film izleme, oyuncak oynama, bebek konuşturma, spor yapma aklınıza ne gelirse hepsini illaki ya benimle ya babsıyla yapacak. Oyuna dahil olmasak bile illa onu izleyeceğiz ve tepki vereceğiz. Sürekli anne baba bana bakın, şaşırın, alkışlayın, sen şimdi gül gibi bize rol de vererek kendi yaptığı her şeyde bizden full katılım bekliyor. Bilmiyorum bunların hepsi mi böyle bize mi böylesi denk geldi :)

Eşimle en son ne zaman çocuk dışında bişey konuşabildik bilmiyorum. Kızımın doğumundan önceki ilişkimiz saatlerce sohbet edebilen, bayağı uyumlu bir çift ilişkisi iken şimdi birbirimizl ilgilenecek mecalimiz yok.

Ben 2 yaşa kadar düzelir diyordum işler daha da zorlaştı sanki.
Gece hiç uyanmıyorsa 2 defa uyanıyor. Ben uykusuzluktan zaten tükendim.
Eşim de sen artık yüzüme bile bakmıyorsun doğru düzgün diyor. Valla ben istesem de bakamıyordum ki artık onu isteyecek halim de kalmadı sanki.

Kısacası bizim işler düzelir mi? İnsanların çocuğu hayatlarını bizimki gibi değiştiriyorsa ikinciye üçüncüye nasıl cesaret ediyorlar?

Genişletmek için tıkla...

victoryvivi .!.:

Sizi eskiden biliyorum evet iyi bir çifttiniz
Üzüldüm sizin için ama sizin düzelebilir gbi duruyor
Aranızda bir kavga münakaşa saygısızlık yok ise tabiki eski haline gelebilir

benim kızım da 2 yasında
3 ay memede yasadı
Hala birlikte uyuyoruz ve gece emmek için en az 6-7 kere uyanıyor
Ben de onu uyutmak için bir / bir buçuk saatimi harcıyorum
Snr eşimin yanına inecek mecalim kalmıyor

çocuktan önce aynı koltukta kıvrılıp birmiz saçımızı birimiz karnımızı severdik
Günde kaç kere telefonda konuşurduk
Mutlu uyumlu bir çifttik
Yani ben hep derdim dünyadaki en iyi erkekle ben evlenmişim diye

ama çocuktan snr tepetaklak olduk
Tek konuştuğumuz nokta kızımız o da çok değil
Bizde kavgalar da çok oldu
Bilmiyorum sonumuz ne olacak
Biz çok koptuk
İns siz düzelirsiniz

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Sen de kendinizden ümidi kesme, bizim sonumuz emekliler gibi öylece oturmak olur ben kötü düşünmüyorum sadece çoook yorgunum bi uyusam belki daha pozitif bakıcam hayata

Genişletmek için tıkla...

Legal Alien .!.:

Ben de yazsam bunları yazardım ufak tefek farklarla...

Benimki 2 yaşında, o bizim yatakta değil ama ben onun yataktayım çünkü eşim şantiyeci. 24/7 çalabilen bir iş telefonu ve tehlikeli sınıfına giren bir mesleği var. En azından biraz da olsa uyuyabilsin istiyorum. Bir de hala anne sütü alıyor o da gece uykusunu böldüğü için uyku olayına daha çözümüm yok.

Yemeklere hep beraber oturuyoruz, yediği kadar kendisi yiyor, sonra ben devralıyorum. Bu esnada babası kendi yemeğini bitirip kızı alıyor ki ben sakin bir yemek yiyebileyim.

Kreşe başlattım devam ettiremedim çok ciddi tepki verdi, yüzyüze dersim de olmadığı için zorlamadım. Yaşadığımız yerde sıfır akraba, aile, tanıdık. Hani bi yarım saat anneannesi parka götürsün, markete giderken dayısı yanına alsın durumu da yok. Bu nedenle sürekli bana yapışık bir çocuk.

İşe de gidemeyince resmen hayatım bitmiş gibi hissediyorum.

Ev zaten aldı yürüdü, temiz kıyafetimiz ve yemeğimiz olması yeterli zira diğer türlüsüne yetişemiyorum mümkün değil. Saldım gitti ne yapayım.

Tek başına oyun kurmak bazen bizimkinde de sıkıntı ama 5dk bile kendi kendine oyalanırsa assssla müdahale etmiyorum, hatta varlığımı unutsun diye başka bir odada sessizce oturuyorum.. Süresi giderek uzar ümidiyle.

Bunları, yalnız olmadığınızı bilin diye yazdım. Çünkü ben de akıl sağlığımı "yalnız değilimdir yaw" diyerek korumaya çalışıyorum :)

Ama çok şükür eşimle olan ilişkimizi çok etkilemedi bu durumlar. İkimiz de bunun bir süreç olduğunu ve geçeceğini söylüyoruz birbirimize, akşam 22:00 gibi uyuyor bizimki de, o saatten sonra biraz mutfakta sohbet ediyoruz falan veya karanlıkta uzanıp günün kritiğini yapıyoruz iyi geliyor.

Biz de ailecek hiçbir şey yapamıyoruz. Haftaya bir yıllık izin ve yolculuk durumumuz var, iyi geleceğine inanıyorum.

Çözümüm sadece bol bol konuşmak, tekrar tekrar tekrar anlatmak, sonra yeniden konuşup anlatmak. Bence işe yarıyor. Kızım dünyanın kendi etrafında dönmediğini bilir, işim varsa bırakmam, her istediği olmaz. Sınırları öğretin yeter bence.

Başka tavsiyem yok maalesef çünkü zaten gördüğüm, gözlemlediğim kadarıyla her çocuk kendi habitatında kendine özgü bir yaşantı inşa ediyor çünkü deneyimler her çocukta ve ebeveynde farklı.

Misal ben kızım 7 aylıkken bir ameliyat oldum, ameliyat sonrası gelişen sorunlar nedeniyle tam bir ay hastanede kalmak zorunda kaldım, ölüyordum. Kızımla birbirimizi hiç göremedik. Sütümden de ümidi kesmiştim, kızın emeceğinden de. Eve geldiğim an hiç gitmemişim gibi koynuma sokulup emmeye başladı. Şimdi de o istemedikçe kesmiyorum, o beni üzmedi yormadı, ben de onu üzmeyeceğim.

Ya ne bileyim bir yerlerde ebeveynlik lastikli çarşaf katlamak gibidir, hiçkimse doğrusınu bilmez herkes kendine göre bir yöntem bulur diye bir şey okumuştum. Yorumları okudukça hak verdim bu söze.

Tek doğru yok zira değişken çok.

nomunomuchua çok sevindim yazdıklarına, daha da güzel olsun inşallah her şey..

Genişletmek için tıkla...