Çocuklukta dayak

Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?

Merhaba.
Şiddet gören hicbir çocuğun bunu hafızasından silebileceğini sanmıyorum.
Kolay şeyler yaşamamışsınız, öfke, üzüntü her ne hissediyorsanız normal.
Hayatınıza devam etmenizi etkiliyorsa psikolojik destek almalısınız.

bence de psikolojik destek almalısınız.
çocuklukta yaşanan olumsuzluklar çok derin yaralar açabiliyor.
çok küçük yaşlarda bile yaşanmış olsa hatırlıyor insan.

bir kitap okumuştum bununla ilgili..
"affedin" diyordu. "ancak öyle rahatlarsınız"...
ama öyle ağızla "affettim" demek değil sadece hakikaten içten hissederek..
"nasıl yapabilirim" derseniz o tarafı biraz derin...
kitabın ismini tam hatırlayamadım.
bulmaya çalışayım yoksa evden bakıp yazabilirim..

Sen ben misin yoksa ben sen miyim yada kızkardesım sen misin . Aynıyız canım şuan 29 yasındayım ve babamı sevmiyorum sın hatası herseyı tuzbyz etti. Seni çok iyi anlıyorum ama bu kendınde eksiklik vb duygular hissetmene sebep olmasın.

kitabı ararken bu yazıya rastladım :)

Size bir görev verildiğini düşünün. Zincirle elleri bağlanmış bir adam var. Zincirin ucu sizin elinizde. Ve siz bu adamı zapt etmekle sorumlusunuz. Zincirin ucunu bırakamazsınız. Yemek yerken ve yatarken bile teyakkuz halinde olmalısınız. Ne kadar zor değil mi? Zincir hem onu hem de bizi bağlıyor aslında. Zincirin ucunu bıraktığımızda serbest bıraktığımız sadece o adam değil aynı zamanda kendimiz de oluruz. Çünkü en az onun kadar biz de o zincirin esiri olmuşuzdur. Belki de zincir ondan daha fazla bizi esir etmektedir. Affetmemek bu örneğe benzer.
Affetmediğimiz kişiyi zihnimize hapsederiz. Zihnimiz devamlı o kişi ile meşgul olur. O kişinin yaptığı hata zihnimizin içinde dolaşıp durur. Düşüncelerimiz o kişiye ve onun yaptığı hataya tutsak olur. Affetmek zihnimin ve düşünce dünyamızın kapısını açmak ve hata işleyeni serbest bırakmaktır. Zincirin ucunu bırakmaktır. Bunu yaptığımız anda üzerimizden büyük bir yük kalkacaktır.
Bu konuda yazılmış çok güzel bir öykü vardır:
Bir zamanlar affetmenin değerini oğluna anlatmak isteyen bir baba oğluna bir görev verir. Der ki: sana karşı her kim bir hata işlerse bir patates alacaksın üzerine hata işleyenin adını yazıp şu çuvalın içine atacaksın. Ve bu çuvalı yanında taşıyacaksın. İnsanlar hata işledikçe çuvalın içine patates atacaksın. Çocuk bir haftaya boş çuvalla başlar. Zamanla arkadaşlarının hataları olmaya başlar ve çocuk her bir hata için çuvala patates koyar. Çuval hafta sonuna doğru o kadar ağırlaşır ki artık çocuk çuvalı taşıyamaz olur. Babasına çuvalı taşıyamadığını söyler. Babası çuvalın içindeki patateslere bakmasını ve affettiği hataları çuvaldan çıkarmasını söyler. Çocuk başta hiçbir hatayı affetmek istemez. Ancak zamanla çuvalı taşıyamaz olur. Ve içlerinden bazı hataları affeder. Sonunda bir karar alır ve tüm hataları affeder. Böylece müthiş bir hafiflik yaşar
Evet her affedilmeyen hata ruhumuza esir eder ve ona yük olur. Öyleyse muhatabımız için olmasa bile kendimiz için de alsa gelin affedelim.
webhatti.com

İnşallah aranızda sıcaklık olurda kucukkem veremedıklerını verır sana. Baba sevgisı tarafım eksık benim

Babamdan değil ama titizlik hastası annemden dayak çok yedim ama bende öyle bir etki bırakmadı hatta hep böyle düşünürüm

yast .!.:

Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?

Genişletmek için tıkla...

size benzer durumdayım. ailem cok dar gelirli olmasa da bizi cok ezdiği anlar olurdu. annem bazen döverdi ama kötü kelimeleri de coktu. o kötü kelimeler daha kabul edilemez. babam bize sevgi göstermezdi. birinde hiç unutmam bizim günlerce istediğimiz bir oyuncağı bize zor bela aldı ama eve gelen misafire hemen almıştı.
insan en cok cocugunu sevmeli. kızıma bazen kızıp bağırıyorum ama dünyada en cok onu sevdiğimi defalarca söylüyorum.
sevgi kısmına gelince aileme duyduğum hisler sizinle aynı. ve bu sebepten psikoloğa ben de gitmeyi cok düşündüm. çünkü şuan yaşlandılar ve onlara iyi davranamıyorum.

Babamı çıldırtmışlığım çoktur küçükken ama sabırlı adam hiç vurmadı. Ama annemden bolca terlik, tokat vb şeyler yedim. Kadına hak veriyorum o kadar işinin gücünün derdinin arasında benim gibi bir çocukla uğreşmak insanı çileden çıkartabilir. Sanırım bu yüzden travma yaratmadı bu konu bende. Gerçi anne dayağı ile baba dayağı farklı şeyler sanırım.

yast .!.:

Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?

Genişletmek için tıkla...

evet canım doktora git.taşıma bu yükü.ilaç kullanmaktan çekinme.kolay değil yaşadıkların

yast .!.:

Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?

Genişletmek için tıkla...

benim babam 1 tokat atmış adam değildri.hele bana asla.bir kere kızsın kavga edelim peşimde dolanır af dilerdi. ama çok sorumsuzdu.öyle eziyetler etti ki dayaktan çok çok beterdi.hele anneme neler neler.

baba sevgisinden yoksun olmak büyük eksiklik. çok şükür babam sevgisini eksik etmedi bizden. el kaldırmadı hiç ama ablamın eşi çocuklarına sizin yaşadıklarınızı yaşatıyor diyebilirim. ve çok üzülüyorum bu duruma. umarım onlarda babalarına nefret duymazlar.

Ben çocuklukta değil ama ergenlikte çok dayak yedim.(13-17 yaşlarımda)Hem de sokakta filan uluorta...çok travmatik durumlardı gerçekten..
sebepleri şunları :lise giriş sınavında tuvaletim geldiği için heyecanlandım ve sınavı düzgün bitiremedim ağlaya ağlaya çıktım meğer tuvalete gidiş serbestmiş bilmiyordum çocukluk işte
evde bir temiz sopa yedim ama nasıl üzüldüm günlerce ağladım
yok kendi hayatımı mahvetmişim de bilmemne de bir dolu laflar hakaretloer annemden de...
(ve bir daha sınav heyecanım geçmedi halen hiçbir sınava sakin giremem ve hala hiçbir sınavda performansımı sergileyemem hep bir odaklanamam filan bir bahane bulurum kendime yani)

sonrasında bir de 16-17li yaşlarımda gerçekten güzel bir kızdım ve etrafımda bir dolu erkek vardı (şimdi nerdeler ulen) neyse iştee o zaman da erkeklerle arkadaşlık ediyorum , cafelerde geziyorum diye duymadığım hakaet , yemediğim dayak kalmadı ...koşa koşa kaçtığım bir gün bir apartmana sığınmıştım hiç unutmuyorum bodrum kata kaçtım , babam da peşimden koşuyor tabi.o katta demirliklerle kapatırlar ya kömürlüğü orada kafamı demirlere vura vura dövmüştü beni...sonrasında tabi ses çıkan komşular oldu gerizekalılar onlar da ayrı bir...işte ben babasıyım dedi mi bunlar içeri girdi var mı böyle bi,r şey yaa ...ve sebep ne biliyor musunuz bana kızdığı için kaçmışım evden kaçacağım sanmışmış...var mı böyle bir şey ya evden niye kaçayım korkup kaçtım kızdılar diye ...dayak yeme sebebim kendi kafasında oluşturduğu saçmasapan kuruntular ...neyse yine gerildim..hatırladım...

""""Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?"""""
demişsin arkadaşım ben psikoloğa gittim 23 yaşında -şu an 25im- iştee babam değiştiği için onu affedebildim sanırım.artık dayak yok hakaret yok çünkü davranışlarından sonra ben bir epey yıl sarılmadım ona o sarılmak istediğinde tepkisiz durdum öyle.hissetmiyorum sana karşı bir şey ne biçim babasın filan dedim her şeye rağmen dik tuttum başımı pısmadım...belki ondan bilmiyorum adam değişti sevgisizliğimden...şimdi iyi bir insan iyi bir baba...
annemle iletişim sorunlarımız hala devam ediyor çünkü onun üslubu hiç değişmedi hala hakaret ve psikolojik baskı ile yaptırmaya çalışıyor istediğini...böyle...
aşağılık kompleksini psikologla aşabilirsin.kendini değerli hissedemiyorsun biliyorum..

Annem ve ben de babamdan dayak yerdik onceden,
Buyukbabam babamin agzina ederdi afedersiniz adam da cildirir bizden alir de hincini.

Ama ben babama degil buyukbaba degigim serefsize kkzardkm hep.
Biraz buyuyunce yine babami doldurdu doldurdu saldi ustumuze
Evimiz dubleks, biz ust katta dayak yedik kosa kosa alt kata indim o serefsizin bogazina oyle bir sarildim ki gozleri kaymisti en son nasil durdurdum kendimi bilmiyorum ama oldurmeden biraktim.

Anlatirken bile kan beynime sicriyor oldu gitti mekani cehennemin dibi olasica

Sakin ama sakin birisi cikip ta bana buyukbabaya oyle mi denirmis aaa demesin

Bende lise bitene kadar dayak yedim. Babam dengesiz. Mesela bir gün hiçbirşey işe yaramıyorsun der, bin tane beş para etmez insanı örnek gösterir. Bir gün iyi ki varsınız der. Ama onun tek derdi para. Bize para verdiği sürece bütün yapması gerektiğini yaptı gibi düşünüyor. Bu öfkeme karşılık bende ondan hıncımı sanki parasını alarak yapıyorum gibi. Yani bana çektirdiklerini ödüyormuş gibi hissediyorum ve minnet duygumda gün geçtikçe azalıyor. Psikolojik destek almam şart sanırım havuzda oynayıp normal olarak yandı diye kararmışsın diye ailenin ortasında kösele ayakkabı ile dayak atan bir babam vardı sonuçta. Ve lütfen çevrenizde bu tarz sözlü ya da fiziksel şiddette uğrayan çocuk varsa izin vermeyin. Keşke annem ayrılsaydı ve biz bunları yaşamasaydık. Para hiç. Önemli olan ruhunuzun sağlığı.

babmdan çok dayak yedim 20li yaşa kadar nerdeyse. çokta hakaret duydum. psikoljik baskıda. çok kere intihar etmeyi düşündüğümü hatırlıyorum o küçücük aklımla. parası olmasına rağmen herşeyi ağlayarak elde ettiğimi hatırlıyorum. herşey çok zordu. ara ara aklıma gelsede şu anda başka bi adam oldu. ya da ben değiştim hayatımız başka. yinede çok samimi olamadık hiç yanına oturup sarıldığımı bilmem. sadece bayramda bayrama öper. psikolojimi mutlaka etkilemiştir ama düşünmemeye çalışıyorum yardımda almadım.yardım almak aklıma bile gelmedi. şu anda zaten kötü duygularda beslemiyorum.
sizin kounuuz görünce kafam karıştı aslında. kendimi sorgulamaya başladım. acaba hayatımı etkiledi mi?

pcpca .!.:

babmdan çok dayak yedim 20li yaşa kadar nerdeyse. çokta hakaret duydum. psikoljik baskıda. çok kere intihar etmeyi düşündüğümü hatırlıyorum o küçücük aklımla. parası olmasına rağmen herşeyi ağlayarak elde ettiğimi hatırlıyorum. herşey çok zordu. ara ara aklıma gelsede şu anda başka bi adam oldu. ya da ben değiştim hayatımız başka. yinede çok samimi olamadık hiç yanına oturup sarıldığımı bilmem. sadece bayramda bayrama öper. psikolojimi mutlaka etkilemiştir ama düşünmemeye çalışıyorum yardımda almadım.yardım almak aklıma bile gelmedi. şu anda zaten kötü duygularda beslemiyorum.
sizin kounuuz görünce kafam karıştı aslında. kendimi sorgulamaya başladım. acaba hayatımı etkiledi mi?

Genişletmek için tıkla...

Benim hayatımı etkiledi, kendimi övmek için değil ama iyi bir okulda okudum, iyi bir konumdayım, elim yüzüm düzgün Allaha şükür ama sadece sözde bunları söyleyebilirim. Dışarda inanılmaz özgüvenli görünsem de içimdeki eziklik duygusu hiç geçmedi. Bunun dışında kızını seven bir baba görsem bile gözlerim dolar. Bende o kadar küçüktüm bana nasıl bunları yaptı diye düşünürüm. Benim babam yok. Para veren ve bu parayla üzerimde hak iddia ettiğini düşünen bir adam var. Bunu yıllarca geçtikçe daha çok kanıksadım.

pcpca .!.:

babmdan çok dayak yedim 20li yaşa kadar nerdeyse. çokta hakaret duydum. psikoljik baskıda. çok kere intihar etmeyi düşündüğümü hatırlıyorum o küçücük aklımla. parası olmasına rağmen herşeyi ağlayarak elde ettiğimi hatırlıyorum. herşey çok zordu. ara ara aklıma gelsede şu anda başka bi adam oldu. ya da ben değiştim hayatımız başka. yinede çok samimi olamadık hiç yanına oturup sarıldığımı bilmem. sadece bayramda bayrama öper. psikolojimi mutlaka etkilemiştir ama düşünmemeye çalışıyorum yardımda almadım.yardım almak aklıma bile gelmedi. şu anda zaten kötü duygularda beslemiyorum.
sizin kounuuz görünce kafam karıştı aslında. kendimi sorgulamaya başladım. acaba hayatımı etkiledi mi?

Genişletmek için tıkla...

benim etkiledi mesela erkek arkadaşım hala yok , içten içe bir korku var hala çünkü.çoğu ile iş ciddiye binmeye başlayınca sevgili moduna gelmeye başlayınca pırr yok oluyorum.psikologla bunun üzerine tartışmaya devam etmeye karar vermiştik ancak annem para mevzusunu çok dile getirince yarım bıraktım, maaşa geçince devam edeceğim...
mutlaka vardır bence...

CathyLizzie .!.:

benim etkiledi mesela erkek arkadaşım hala yok , içten içe bir korku var hala çünkü.çoğu ile iş ciddiye binmeye başlayınca sevgili moduna gelmeye başlayınca pırr yok oluyorum.psikologla bunun üzerine tartışmaya devam etmeye karar vermiştik ancak annem para mevzusunu çok dile getirince yarım bıraktım, maaşa geçince devam edeceğim...
mutlaka vardır bence...

Genişletmek için tıkla...

Psikologa isim veriyor musun ? Yani isimsiz gidebilir miyim ? Ayrıca gerçekten faydası var mı ?

insan o minicik bedenleri nasıl kıyabiliyor aklım almıyor gerçekten..geçen gün 4 yaşındaki oğlum öfke patlaması yaşadı,suratımın ortasına bir yumruk indirdi..ben de o şaşkınlıkla eline vurdum bir tane,elim de ağırdır biraz,kızardı biraz....nasıl vicdanım sızladı anlatamam size....ben öyle ağladım ki,gelip beni teselli eti çocuk..inanın hala üzerimden atamadım durumu..nasıl yaptım diye..
o savunmasız evlada nasıl şiddet uygulanır düşünemiyorum..hem de dayak yani bayaa bayaa...
arkadaşım çocuklukta görülen şiddet,çocukta özgüven sorununa sebep oluyor..hayattta karşılaştığı sorunların üstesinden gelmekte zorlanıyor..çünkü sorun çözmeyi bilmiyor..
bence psikolog size çok yardımcı olabilir.