Çocuklukta dayak

Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?
Benim yediğim dayağın haddi hesabı yok. Annem babama amcama kızar hırsını benden alırmış. Cok oklava kırıldı sırtımda. Haa böyle söyleyince haylaz bir cocuk olduğum zannedilmesin. Ağzım var dilim yokmuş.

Sanırım o dönemlerin etkisi cok asabiyim, cabuk sinirleniyorum.
 
bizde cocukken dayak yedik ama olduresiye degil daha sonra annem birakti dayagi babamada yasakladi , suan babam annemi suclar senin yuzunden bu cocuklar boyle , dayak yemediler diye terbiyeleri yok fln fistn ne terbiyesizligimizi gorduyse artk :KK14: dayakla terbiye olmaz , bunuda ogretebilsek bazilarina :KK14:
 
Aradaki soğukluğun bence dayakla alakası yok.
Benimde annemden yediğim dayak Bağdat'a yol olur bir de geri döner.
Babamdan tek bir kere tokat yedim. Ufacık çocuktum, sebep ise babam tv izlerken gürültü yapmışsız.
Ama babamla uzağız. Yapısı bu. Maddi olarak hiç muhtaç etmemiştir Allah razı olsun.
Ama onun dışında babanla duygusal bağın, bir yakınlığın ne diye soracak olsan biyolojik babam işte derim.
Daha ne diyim ki!
 
Benim derdimi deştin..... Babam dövmezdi fakat çok otoriterdi,korkardık,yanında konuşamazdık bile.hiç iletişimimiz olmadı hala da yok. Depresyon bile geçirdim.25 yasindayim ve evliyim. Çocuk yapmak istemiyordum çocuğumda bunları yaşar belki diye.eşimle çok konuştuk bu konuyu ikna oldum. Hala aglarım ama çocuğunu seven onunla güzel güzel konuşan babaları görünce.


Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?
 
Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?
ben de cok dayak yedim ama babam ve annemden degil. abimden , onlara da ofkeliyim ama sonucta surekli sen kucuksun sen kizkismisin diye abimi cesaretlendirdiler, amaclari bu olmasa da.
esim asla el kaldirmaz, sakin biridir, ama ben tartismamiz hararetlendiginde aniden gelip vuracak gibi hissediyorum, kalbim hizli hizli atmaya basliyor.
bence bunda cocukken gordugum siddetin etkisi var.
 
yanı sadece bir kere
senide anlıyorum( aslıdna anlamıyorum, cocuklar tabıkı yaramazlık yapacak) ama kendıne hakım olamıyorsan doktor gıt demıstım
o gunden berı cok sık gormedım
ama daha hafta sonu baska bırı sahıt olmus gardolaba kafasını vurmus vurmus dolabnın ıcıne koymus sonra cıkarmıs.
ve cok yakınım
ve karısamıyorum
baska bır konumda yazmıstım
ben onları bırak elestırmek soyle dursun da
ben neden cocugumu dovmuyorum dıye agzıma sıcmıs ınsanlar bunlar.

ben denk gelmemeye calısıyorum evlerıne gıtmıyorum bılmıyorum acıkcası

O cocuk buyuyunce onlari sokar gardolaba.
Sonta yaslaninca ana babalar, merak ederler, evladim niye hayirsiz diye.
 
Ben
bence gidesin yok senin
gizlilik ilkesine uymazsa hakkında dava açabilme şansın bile var


Arkadaşım özelden yazdılar yardımcı oldular gideceğim, gidesin yok demek. Burada anlatamayacağım olaylar yaşadım ben bu dayak mevzusu onların yanında ufak kalır. Bu yüzden tanınacak bir yere gidemem demiştim. Ne hemen yargılamadır bu ? Konuşmadan önce bir düşünün bu neden gidemem diyor bu kadar zor durumdayken diye.
 
Ben



Arkadaşım özelden yazdılar yardımcı oldular gideceğim, gidesin yok demek. Burada anlatamayacağım olaylar yaşadım ben bu dayak mevzusu onların yanında ufak kalır. Bu yüzden tanınacak bir yere gidemem demiştim. Ne hemen yargılamadır bu ? Konuşmadan önce bir düşünün bu neden gidemem diyor bu kadar zor durumdayken diye.


yargılama değil ki bu
çoğu danışan gitsem mi gitmesem mi ikilemi içerisinde olur doğaldır
ilk sorulan sorulardan biri "hepsi burada kalacak değil mi" dir
çoğu da bir iki kereden sonra devam etmez..
bu sebeplerden...

güvenceniz var merak etmeyin
 
Ben de küçüklüğümde babamdan dayak yerdim,keşke o gün biri farketseydi de beni bir pedagoga götürselerdi.Ne kadar günlük yaşamda farkında olamasak da yaşanılanlar bireyde çok büyük travma yaratıyor.
 
benim esim cok dayak yemis babasindan, ozellikle dersleri kotu olunca.
sirtinda hala sopa izleri var.
esimin bu tuhaf karakteri belki de bu travmalardan.
buna nazaran esim cok sinirlidir ama asla ne oglumu ne beni fiziksel olarak incitmez.
bense tam tersine hic dogru olmadigini bilmeme ragmen 2 yasindaki oglum inatla buyuk bir hata yapinca kendime cok zor hakim oluyorum. ileride oglumun akli ermeye basladiginda ya doversem diye cok korkuyorum. :(
 
benim esim cok dayak yemis babasindan, ozellikle dersleri kotu olunca.
sirtinda hala sopa izleri var.
esimin bu tuhaf karakteri belki de bu travmalardan.
buna nazaran esim cok sinirlidir ama asla ne oglumu ne beni fiziksel olarak incitmez.
bense tam tersine hic dogru olmadigini bilmeme ragmen 2 yasindaki oglum inatla buyuk bir hata yapinca kendime cok zor hakim oluyorum. ileride oglumun akli ermeye basladiginda ya doversem diye cok korkuyorum. :KK43:

Cok dayak yedigi icin asabidir esin.
Ne kotu yaa, cocuklari boyle hirpalayabiliyor aileler.
Cok sasiriyorum.


Ama en cok sasirdigim sey piskolojik siddet.
Bir ana baba nasil yapabilir, nasil cocugunun haysiyetini hunharca ezebilir hic aklim almiyor.
 
Beni de annem çok dövmüş öyle diyor kendisi.. kardeşim olduktan sonra bunalıma girmiş ben çok mutlu bi çocukken durgunlasmisim herseyden korkmaya baslamisim ama işin tuhaf tarafı tek bi fiske bile hatirlamiyorum halbuki uzun yillar devam ettiğini biliyorum bilincaltim resmen silmiş herşeyi hakaretler hariç annem pisman olduğunu söylemişti bi keresinde bense suan hala ozguvensiz biriyim bi cok şeyi aştım ama mutsuzum umarım bigun tamamen aşarım sende aşarsın inşallah
 
dayımın eşi çok döverdi kocaman kızlarını o bile ne kadar üzerdi beni bir iki çimdik şaplak dışında dayak yemedim ben bu konunun konuşulması bile bana çok iğrenç geliyor..
 
Merhaba arkadaşlar,

Aranızda küçükken dayak yiyen var mı? Ben sözde maddi durumu iyi ve kültürlü görmüş geçmiş bir aileden gelmiş olsam da (bunu söylememin nedeni insanların şiddeti kültüre bağlamaları) çocuklukta çok ağır dayaklar yedim. Ve fazlasıyla uslu çocuklardır ben ve kardeşim. Baba korkumuz fazlaydı hala fazla. Babam ama sürekli bizi ezer nerdeyse gözünüzün üstünde kaş var diye öldüresiye döverdi. Annem ayırmaya kalksa ona da vururdu. Diğer zamanlarda yakın olmasa da maddi yönden her isteğimizi sağladı bu da ona minnet duymamız sebep oldu. Babamla aramızda bir uçurum var. Onu hem çok seviyorum hem nefret ediyorum çocukluğumu mahvettiği için hala baba eksikliğini hissetirdiği için- hala bir yabancı gibi olduğu için- bize göstermediği insaniyeti çevresindeki çocuklara gösterdiği için. Şimdi artık büyüdük dayak yok ama uzağız. Bunu nasıl aşabilirim ? Son zamanlarda neden bilmiyorum bu öfkem daha çok gün yüzüne çıkmaya başladı ? Aranızda çocukluğunda bu tarz şiddet görüp bugün unuttup geçmiş olan var mı ? Ne konumda olursam olayım ne kadar güzel olursam olayım içimdeki aşağılık kompleksine sebep olan o hiçbirşeyi aşamıyorum kendimi sürekli eksik hissediyorum. Sizce psikologa mı gitmeliyim?
Kesinlikle gitmelisin çünkü geçmiyor. İlerde çocugun olduğunda daha da aklına gelir. Ben babamdan hiç dayak yemedim. Onun psikolojik şiddeti ayrıydı. Annemden çok büyük dayaklar yedim (hortum vb şeylerle). Ve annem bir öğretmen. Dışarıda melek:). İki erkek kardeşim olmasına rağmen tek sorunu benimleydi. Zamanla insanların gözünün içine bakamaz hale gelmiştim. Üniversiteye giderken hocalarımın önerisiyle gizli gizli tedavi oldum. (Haberi olursa yine dayak:)). Aşılıyor mu peki? Hayır. Ömrünün sonuna kadar sakinleştiricilerle yaşarsın, yine de aşılmaz.
 
Teşekkürler arkadaş gideceğim zaten karar verdim en yakın zamanda.
 
Back
X