İnatçı olmaktan kaybettim daha önce şimdide inadımla başaracağım inşallahta nasıl bir yol izlemem gerektiğini öngörmeden kabuğumda bekliyorum sadece. Tek başıma gidecek olsam giderdim zaten şuanda açta yatsam açıkta kalsam idare ederdim ama çocuğuma düzgün bir hayatın garantisini veremeden biraz daha ölçüp biçiyorum.Aa 4 yıl olduğunu kaçırmışım o zaman şimdi ayrilin kesinlikle hukukta devam zorunluluğu yok zaten hem çalışır hem okursunuz . Inşallah başarırsınız o elektriği aldım ben sizden niyeyse
tabi nasıl insanlar bilmiyorum. Ama senin çabaladığını görürlerse destek olabilirler. Okulunu bitirmeye işe girmeye çalışmaya azmini görürlerse arkanda olurlar belki.Anlatmak mesele değil artık herşeyi anlatabilirimde onlarlada çok uzun süre yaşayamam sorun burda aslında
Kendini sağlama almadan boşanmaya kalkma bence . Yerinde olsam ailemin yanına gider hem çalışır hemde hukuk eğitimimi tamamlardim. Ondan sonraki hamlem ise kendime ait bir ev ve duzen olurdu. Ama ailemin yanında uzun süre kalamam demişsin. Eğer gururdan ötürü böyle diyorsan gurur yapma onlar ailen. Seni hatalarınla beraber kabul ederler. Onlara da planlarından bahsedersin. Yaşın çok küçük eğitimini tamamlaman için hala fırsatın var. İyi bir avukat olabilirsin. Asgari ücretle hem kira hem faturalar hem kreş ya da bakıcı masrafi altından kalkamazsin çünkü.
Annem çalışıyor ve ona işi bırak çocuğuma bak diyemem. Evde olsaydı zaten şuanda bu tereddütleri yaşamadan çoktan gitmiştim.Sanırım adalet okuyorsun KPSS kursuna git ve atan böylece temelli bir işin olur
Ufakta olsa bir nafaka alır küçük bir ev tutarsın.
Annen çocuğuna bakar gündüzleri de çalışırsın.
Sorun ailem değil aslında sadece biraz baskı yaparlar art niyetli olmazlar ama yıllardır belli düzenim var. Kendi evimde başlasam yeni hayatıma daha rahat olurum diye düşünüyorum sadecetabi nasıl insanlar bilmiyorum. Ama senin çabaladığını görürlerse destek olabilirler. Okulunu bitirmeye işe girmeye çalışmaya azmini görürlerse arkanda olurlar belki.
Kendi evinde başlamak için çalışıyor olmalısın ama. O zaman biraz daha sabır..Sorun ailem değil aslında sadece biraz baskı yaparlar art niyetli olmazlar ama yıllardır belli düzenim var. Kendi evimde başlasam yeni hayatıma daha rahat olurum diye düşünüyorum sadece
Kısmen haklısınız size şimdi bütün başarılarımı anlatmam mümkün değil tabikide.. Ve evet geçmişe özlem duyuyorum çünkü geleceğimi çok farklı hayal etmiştim. Teşekkürler yorum için.Sizin direkt şahsınıza söylemiyorum ama ,Ben bu tarz benzer kadın hikayelerini burada veya gazete de ,başka yerde okurken dikkatimi çeken 'hep çok başarılı bir öğrenciydim okusaydım avukat ,mühendis ,doktor olurdum 'gibi ifadeler var .okadar kolay mı ,yani siz zaten en baştan 16yaşında evlenmeyi tercih etmişsiniz.tercihlerinizin pişmanlığını yaşadığınızda şöyle olsaydı şöyle olurdum ben aslında gibi gibi düşünceler olduğunuz yerde sadece eskiye özlem duymanızı sebep olur öteye götürmez.aynı şekilde eşiniz de sizin tercihinizmiş ilk baştan iyiydi sonra kötü kısmında en sonki raddeyi düşünüp karar vermeniz gerekir .ilk zamanlar kıstas olmamalı .Ve... en azından şimdi güzel bir bölüm okuyabilirsiniz ,ki boşanırsanız da bu süreçte uğraş olur ders çalışmak da bir nevi kafa dağıtmak olabiliyor .
Mutluluklar dilerim
O halde öncelikle kendini sağlama al derim.Annem çalışıyor ve ona işi bırak çocuğuma bak diyemem. Evde olsaydı zaten şuanda bu tereddütleri yaşamadan çoktan gitmiştim.
Evle ilgili birşeyi eksik etmez o konuda hakkını yemem almıyor diye. Kızıma karşı aslında birşeyi yok. Eve gelirken sevdiği şeyleri alır kapıda bir kucaklaşma faslı ve o kadar. Benim bir günde onunla vakit geçirdiğim kadar bir ayda vakit geçiremez bile yani.Kendi evinde başlamak için çalışıyor olmalısın ama. O zaman biraz daha sabır..
Bu adam evine şu anda maddi olarak düzgün bakıyor mu peki. Çocuğuna karşı nasıl?
Ailem asla istemedi. İkna etmem yarım senemi almıştı belki de. Yanlış üstüne yanlış yaptım yanibütün yazanlari okumadim konusuldu mu bilmiyorum ama 16 yasinda bir cocukla 29 yasindaki bir kazigin iliiskisine nasil onay verilebilir ya? hic kimse bu sapkinlik demedi mi? size normal geliyor mu 30 yasindaki adamin liseli kiz kovalamasi? inanilmaz. size bol sans diliyorum umarim mesleginizi kazanir hayatinizi yoluna sokarsiniz.
Bu konu küçücük çocukların evlenmelerini her platformda destekleyen, gençler istiyor diyenlere örnek olsun.Merhaba sevgili kk ailesi
Baştan söylüyorum, bu genç bir annenin iç dökmesidir ve biraz uzun olacak çünkü en baştan başlıyorum.
16 yaşında idealist bir genç kızken, eş kişisiyle tanıştım.Kendimi çok akıllı sanarken aslında nasıl bir aptal olduğumu öğrendim. Çok aşıktım. Aramızda 13 yaş vardı, ama bu gözüme dünyanın en iyi erkeği gibi gözükmesine engel değildi.
17 yaşıma kadar ayrıl barış süren ilişkimizi artık bi yerlere taşımak istiyordu. Evlenmek istediğini söyledi. Ailemin olmaz diyeceğini bile bile evliliğin, aile olmanın, büyümenin vereceği sorumlulukları bilmeden elimde güvendiğim şeylerden çok az olan şeylerden biri olan aşkıma ve cesaretime kapılıp kabul ettim.
Sorunlar da beraberinde başladı tabiki. Ailem şiddetle karşı çıkıyordu ve onlar karşı çıktıkça ben daha çok inat ediyordum. Okulum devam ediyordu- lise 3 öğrencisiydim- ama umrumda değildi. Halbuki küçücük bir çocukken bile tek istediğim avukat olmaktı, çok başarılı bir öğrenciydim. Ailem ve aile buyuklerimin ısrarla olmaz demelerine rağmen, bir sürü kalp kırgınlığıyla birlikte herkesi ikna etmiştim.
Burada bir es verip o zamanki erkek arkadaşımın şimdiki eşimin huyundan suyundan bahsetmek istiyorum. Kıskanç, otoriter,kısıtlayıcı tabiri caizse kadını köşe süsü olarak gören bir adamdır kendisi. İstediğinde şiddete başvurmaktan kendini geri koymayan, sesimi çıkardığım anda daha çok sinirlenen ama aldatma vb şeyler olmadığı için kendini dünyanın en iyi erkeği sanan biri işte.
Bütün bunları bile bile niye evlendin aptal diyebilirsiniz, çünkü 2 senedir aklım başıma gelmiş olacak ki 17 yaşındaki halime şuan bende aynı şeyi söylüyorum. Düğün dernek ile ilgili kısma girmeme gerek bile yok. İmkânlar olmadığı için herşeyin en azına yetinmek zorunda kaldım hepsi bu.
Herşeyin farklı olacağını düşünmüştüm çünkü evli olunca her an yanımda olacaktı. Yanlış birşey yapmadığımı bilecekti ve görecekti. Ama bilmedide yetmedide. Akrabalarımla uzaklaştım arkadaşlarımla görüşmedim varlığımın tek sebebi eve hizmet etmekle yükümlü bir kadına dönüştüm.
Ara ara şiddet hayatımızda hep oldu. Gözlüklerim parçalandı, yüzüm gözüm morardı. O anlarda hep nefret ettim ama sevginin ne demek olduğunu hala öğrenmediğimden ya da aileme zorla kabul ettirdiğim için utandığımdan mı bilmiyorum herşeye katlandım.
Evliliğimizin en başından beri çocuk istiyordu. Kendime hiç sormamıştım anne olmak istiyor muyum diye ama kısa bir tedaviden sonra hamile kaldım. 2016 Kasım ayında.
Hamilelik dönemimde son zamanlara kadar iyiydik birkaç basit tartışma sadece.. Ta ki kuzenimin düğününe kadar. Doğumuma bir ay kala.. Birlikte düğüne gitmek için evden çıktık (genel olarak hiç bir akrabamla bir arada olmak istemez ama o gün zorla ikna etmiştim) salona girip akrabalarımın yanına oturdum o dışarda vakit harcıyordu ve beni dışarı çağırdı. Ayrı masaya oturmadım diye tartıştık. Tehdit ettiği için ordan çıkmam gerekiyordu çünkü kuzenimin düğününü mahvedemezdim. Anneme ağrım var biraz diyip çıktım. Eve gidesiye kadar birbirimizi yedik ve evde çocuğumun yıkayıp ütüleyip kokusunu bile hissettiğim eşyalarını etrafa savurup beni itekleyip şeytansın sen diyene kadar.
Tam o noktada artık birşeyler kopmuştu. Çünkü karnımda bir melek varken evim için uğraşıp didinirken tek yaptığım sesimi çıkarmak bağırmak diye bunu haketmemistim.
Kızım doğdu bir ay sonra, kalbime gömdüğüm aşkımın yerine bir mucize..
Liseyi dışardan bitirip üniversitesi sınavına girmiştim. AÖF okuyorum şuan.
Fiziksel şiddet şuanda yok ama kızım doğduktan sonrada büyük kavgalarımız oldu. Ama psikolojik şiddet olduğu gibi devam ediyor.
2019 un son aylarında boşanmak için karar verdim. Ailemle konuştum. Ama babası vefat etmek üzere olduğu için ailem ısrarla şuan olmaz dedi direttim ama aldığım tek cevap konuşun oldu. Evet gitsem gelme demezlerdi ama arada babamla geçen birkaç konuşmadan sonra kalbim kırıklarla dolu kaldı.
Tek başıma birşeyler yapmak zorundayım ve sanırım çaresiz hissediyorum. Bide kahrolası gururum var ya benim.. Şimdiye kadar defalarca ayaklar altına aldığım..
Kızım 3 yaşına girmek üzere.. 2020 sonuna doğru bitmesini hedeflediğim bir okulum var ama bölümümle ilgili iş hemen bulamayabilirim. DGS geçiş imkanından dolayı ve hayalim olan meslek adına bu bölümü okuyorum. Şuan 23 yaşındayım. Kızımla birlikte yaşayabileceğim bir evim olsun ve bir işim olsun istiyorum şuanda sadece. Sizlerin bir çoğu benden büyük ve daha tecrübelisiniz.
Bu yüzden akıl vermenize ihtiyacım var.
Okulumun bitmesini bekleyip sonrasında iş bulup mu ayrılmalıyım yoksa şimdiden kızımla beni idare edebilecek düzeyde bir işe girip hemen mi kurtulmalıyım? ( Ailemin yanında uzun süre kalamam bazı sebeplerden ötürü ama yaşadığım şehir küçük olduğundan yakınlarında olacağım) Annem çalışıyor ve kızımı nereye bırakacağım ayrı bir muamma..
Lütfen göremediğim birşeyler varsa önümde seçenek olarak beni aydınlatın. Eğer buraya kadar tahammül ettiyseniz teşekkür ederim..
Asgari ücretle dahi çalışsa nafaka bağlanır hem size hem kızınıza ve icraya konduğu zaman da paşa paşa maaşından kesilir nakit olarak size geçer. Benim tavsiyem maddi olarak biraz kendinizi toparlayıp öyle ayrılın ki o kapıdan çıktıktan sonra çaresizlikten geri dönmek zorunda kalmayın. Kendi çarenizi üretecek kadar imkanınız olsun.Alabileceğim hiçbir şey yok.Asgari ücretli çalışan olarak gözüküyor şuan. Olsada zaten bana bişeyler verdiği müddetçe kendini üstümde hak sahibi görebilecek kadar kibirlidir. Çocuğum için birşeyler verir ama onuda nakdi olarak değilde kıyafet oyuncak vs olarak yapacağını düşünüyorum.
Çok mantıklı. Şu anki okulunuzu bitirene kadar ailenizin yanına gidebilirsiniz. Sonra atanmaya ve hem çalışıp hem okumaya bakın kızınızin yaşı da kreş için müsait artık. Bu arada tebrik ederim kötü bir başlangıç yapmışsınız ama pes etmeyip hayatınıza devam etmişsiniz başkası olsa bu saatten sonra okumak istemezdi. Bazen kaderin önüne geçilmiyor olan olmuş bundan sonra önünüzde inşallah kizinizla uzun bir hayat var. Herşeyin yoluma gireceğine eminim.Hemen araştırmaya başlayacağım. Çok teşekkürler
Teşekkür ederimBu konu küçücük çocukların evlenmelerini her platformda destekleyen, gençler istiyor diyenlere örnek olsun.
17 yaşındaki kızın mantığıyla verdiği evlenme kararı bu kadar olur.
Eşinin ne denli pislik biri olduğu kendi 29 yaşındayken 16 yaşında kıza göz koymasından belliymiş.
Kolayca lafını sözünü geçireceği kölesi yapabileceği birini aramış.
Şu an malesef sabretmekten, okulunu bitirip iş bulmaktan başka çaren yok
Kendim için ondan birşey istemem çünkü kendini üstümde söz sahibi sayar. Ve bir sürü seçeneğim var aslında ama hangisi en doğrusu onu bulmaya çalışıyorum artık. Teşekkür ederim yorumunuz için sağolun.Asgari ücretle dahi çalışsa nafaka bağlanır hem size hem kızınıza ve icraya konduğu zaman da paşa paşa maaşından kesilir nakit olarak size geçer. Benim tavsiyem maddi olarak biraz kendinizi toparlayıp öyle ayrılın ki o kapıdan çıktıktan sonra çaresizlikten geri dönmek zorunda kalmayın. Kendi çarenizi üretecek kadar imkanınız olsun.