• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çocuklarınızı dövmeyin...

çok değerli bi insansın canım sen bunu bil.okadar şeye rağmen okumuşsun kendi ayaklarının üzerinde durabiliyorsun.ve Rabbimin hikmeti çok iyi insanlarla berabersin.şimdi zor olsa da herşeyi unutmaya bak derim ben.kendi çocuklarını doğur ve nasıl anne olunacağını herkese göster.
Allah yardımcın olsun.
 
canım seni doğuran sana iyi bir anne olamamış ama sen çok iyi, çok güzel bir anne olacaksın bence..
çünkü eş bakımından çok şanslı bir insansın..
hayat sana daima güzellikler sunsun inşallah...
 
bende sana benzer olaylar yaşadım canım ,yazdıklarını da yüreğimin derinliklerinde hissettim bu yüzden ..benimde içimden atamadığım dolu kırgınlıklar var ve bazen hatırlıyorum ,şayet bunları birine anlatmaya çalıştığım zaman işte gözyaşları sicim oluyor bende ,anlatamıyorum ,anlatırken o anı yaşıyorum..
ne güzel sana değer veren insanlar var ,geçmişi bırak geleceğine bak ,eşinle bir bütün ol,merak etme temeli sağlam olan evlilikler ilelebet sürerler ...kuşkuyu bırak..ailen sana değer vermiyorsa sende unut gitsin..başka yapacak bir şey yok..
 
anne baba
bizim dünyaya gelme sebebimiz
ama her anne baba ne yazıkki aynı olmuyo :1no2:
annemin annesini babasını gördüm sizde
ailenizin yaptığı cahillik başka bişi diil
ben sizden çok anne ve babanıza üzüldüm yazık hallerine :kahve:

ama siz artık eskileri bi şekilde unutmaya bakın
eşinizin kıymetini bilin
dediklerimi yapmak zor ama hayat bi şekilde devam edio :teselli:
 
"Bu dunyaya birdaha gelinecekse tek istegim onlarin cocugu olmamak... 27 yasima kadar her firsatta vurmak icin bahane aradilar, eziyet ettiler. Biktim ben ve artik onlari istemiyorum. Artik onlari sevmiyorum. Anneler, cocuklarinizi kollayin, koruyun, sevin. Asla ve asla dovmeyin. Yillar sonra hala aciyorum ben. Bu eziyeti yapmaya kimsenin hakki yok. Ben bu eziklikle nasil mutlu olucam bilmiyorum.... Cok uzgunum cokk."

gerçekten çok üzüldüm... ve senin azmine hayran kaldım... onların seni ezmesine aşağılamasına karşın sen okumuş tahsilini yapmışsın... nice insanlar o kadar pohpohlamaya bile okuyamıyorlar... sen yüksek lisansını yapmışsın... kutlarım seni... ama kendini hiçbir zaman bırakma ve eşini yuvanı düşün... eşin senin bundan sonra dünyan olsun... maalesef ki aile doğurup büyütmekle olunmuyor... bazen bir komşu bir arkadaş onlardan daha yakın olabiliyor... bundan sonra ki yaşantında mutluluklar dilerim sana ve eşine... :1hug:
 
buna benzer seyleri bende yasadım ve hala yasıyorum... seni kutluyorum ben azmını okuma ıstgını kaybetmemıssın ve basarmıssın.. senı seven bı esın var herseyınle kabul eden... yınede durumuna sukret canım ınan kendınden assagıdakılerı dusun .. ozman rahatlarsın inş... unut bosver onları sana deger vermeyene sen hıc deger verme... annelik sadece dogurup bırakmak degıl... ben kendı anneme soyluyorum bunu annelık yemek pısırıp karnını doyurmakla da olmaz... duygu ıster sevgı ıster emek ıster... Rabbim tez zamanda sıkıntılarına hal caresi versin inş canım benım
 
öncelikle seni tebrik ediyorum canım azminden ve dayanma gücünden dolayı
çok yara almışsın belli bu zamana kadar acılarını içinde yaşamışsın
ama Allahın şanslı kullarındansın ki eşin ve ailesi sana sahip çıkmış değer vermiş
bence şüpheleri üzüntüleri kederleri at bi tarafa eşine sarıl
mutlu olmaya çalış unut geçmişi bügün var olsun senin için
ama tek başına bunun üstesinden gelemeyebilirsin
o yüzden muhakkak bi profosyonelden yardım almalısın
hem kendi mutluluğun hemde eşin için yapmalısın bunu canım
unutma sen çok değerlisin..
 
bende yaşadım böyle şeyler...şuan gözlerim doldu.....bana kala .kala öfke kaldı.çocuğuma ben aynını yapmak istemiyorum..ama o kadar asabiyimki...korkuyorum ..bu öfkeden
 
geçmişi kabullenmek gerekiyor sanırım a.sne kadar acı verse de!bence eşinizle iyi olun:teselli:sizi anlamaya çalışmış ve yaralarınızı sarıp sarmalamış sanırım!ailenizden de uzaktasınız öyle de kalın derim çok gerekli olmadıkça!...
 
seni çok iyi anlıyorum bende anneme hayatımın bazı dönemlerinde çok kızdım
çünkü onun hayatımı kararttığını düşünüyordum hatta onu sevmediğimi düşündüğüm zamanlar bile oldu buna rağmen son nefesini verene kadar ona çocuğum gibi baktım
sonra birgün annemi kaybettim annem öldükten sonra o kadar çok üzüldümki senelerce kendime gelemedim

birşeyi çok iyi anladım aslında ben annemi seviiyordum sadece ona yaptığı büyük hatadan dolayı kızıyordum

ama ona baktığım ve bir evladın yapabileceği herşeyi yaptığım için vijdanım pırıl pırıl

ne kadar kızsanda o senin annendir ve yaşarken onun kıymetini bil canım bir annenin yerini hiçbir şey dolduramaz
 
şimdi yukarda seyma'nın konusuna (ki seninle aynı sorunu onunda var)uzun uzun 3 yorum yaptım...geldim senin konunu gördüm..orda tüm düşüncelerimi paylaştım dilersen orayı okuyabilirsin...
seni okurken kahroldum:1no2:benim gözümde annen olan hanımın caniden hiç bir farkı yok Allah hakettiğini yaşatsın...buyur işte "anne"imiş ne annesi bir insan evladını bu kadar hiç edermi:oklava:canının acısından kah beslenmiş,kah yok oluşlar yaşamışsın...bak o durumda neleri başarmışsın ama hala örselenmişliğini telafi edemiyorsun ve hakettiğin mutluluğu bile yaşayamaz olmuşun:çok üzgünüm:ben ne diyeyim o hasbelkader anne olmuş kadına:mymeka:cenab_ı Allah'ın işine karışılmaz....geçmişi sil lütfen farzetki yoklar...farzetki bir kazada hepsini kaybettin biliyorum çok zor ama eşin için şu anda seni seven yeni aile üyelerin için....bir erkeğin böylesine aşık olduğu,böylesine değer verdiği bir kadın bana göre çok çok güzel bir kadındıryerimsenibensana sevgi duyabilmem için,seni tanımak ve dokunmak zorunda değilim...seni satırlarındanda sevebilirim,anlayabilirim ve benimseyebilirim...yüreğim seni çok sevdi bunu bil lütfenŞeniz kimseyi sevmek zorunda değilsin ...onların anne baba veya kardeş sıfatlarına sahip olmaları seni buna mecbur kılmaz...ne boşluğu hissedeceksin ki...sevgi zaten yokmuş...ayrıca doğada hiç bir boşluk olmaz olsada muhakkak dolar ...sende olduğu gibi...gitsin değersizlik ve ezinçlik duygusu gelsin aşk,sadakat ve bağlılık...özen ve itina:asigim:kaydirigubbakcemile5senin boşluğun harika dolmuş kuzum çok şanslısın inan...Allah önünü yolunu açık etsin...yüreğinden geçen tüm dilek ve arzuların henüz diline ulaşmadan hayırlınında hayırlısı ve güzeli ile önüne gelsin...etrafında hep sevenlerin olsun ve ne yapmak istiyorsan,nasıl mutlu ve rahat olacaksan öyle yap ve öyle yaşa...:1hug:Şenizbırak herkes kendi çukurunda debelensin...sen önüne ve geleceğe bak...esenkal
 
bende biraz bunlara benzer birşeyler yaşıyorum arkadaşım...
ve ailesini sevmeyen bir tek ben kendimi zannediyordum ve kendimi kötü hissedip suçluyordum...
evliliğim biraz onlardan kaçmaktı....evliliğimde şahane sayılmaz....
ama çabalıyorum...4yaşında bir kızım var....
ona hiç birşey yaşatmamaya uğraşıyorum...
beni tanıyan bütün herkeste kızıma düşkünlüğümü bilirler....
bütün herkes çocuklarını sokaga bırakırlar ama birtek ben sap gibi çocuğumun her zaman başındayım...
kötü birşey olacak diye aklım gider üzülecek diye....
gerçek anneler beni anlar zaten...

sende bundan sonra önüne bak arkadaşım unutmak zor unutlmaz da ama hiç birşey düşünmeden sadece önüne bak...
 
Herkese tekrar merhabalar,

Tum destekler ve iyi niyet dilekleri icin cok cok tesekkur ediyorum. :)

ekrulum_mor ametist!!!! Tum yorumlarin desteklerin ozetini buldum senin yazinda. Seyma icin yazdiklarini da dikkatlice okudum. Ogullarinin ne kadar sansli oldugunu dusundum ve ne mutlu onlara deyip gulumsedim...

Anne olmak ve anneligi yasamak farkli seyler. Cocugu olan her kadina anne diyoruz ama her anne olan anneligi yasamiyor maalesef.

Benim annem dogum yaptiginda ben cok ufak, burusuk ve sis dogmusum. Babam zaten orada degilmis, akraba islerinin pesinde kosuyormus. Annem besigin ustunu ortuyle kapatmis .Yan yatakta yatan kadinin "topac gibi oglu!" olmus. Kadinin esi, oglunu gormeye geldiginde beni de izin isteyip gormek istemis. Annem nasil ezildigini ve utandigini soylerdi hep. Sonra adam anlamis buyuk ihtimalle ve " bu kiz ileride cokk akilli ve guzel bir kiz olacak" demis. :)) Annemin yuzunde nasil bir ifade varsa artik onu rahatlatmaya calismis herhalde... Bu arada akil kismini tutturmus sanirim canim amcam :) kim oldugunu hic bilmedim ama ilk gordugu anda beni boylesine seven ve deger veren o kisi hep hayatimda oldu. Ne ilginc degil mi????

Bu hikayeyi dinleyerek buyudum ben. Kendime degil de, dunyaya getirdigi cocuktan utanan, hayatin en buyuk mucizesini bile reddedecek kadar annelik duygusundan uzak olan anneme acidim hep. Babam zaten belli ki hic heyecanla beklememis beni... Hangi akrabasinin ayak islerini yapiyordu allah bilir. Hic sormadim sormam da...

Ben kucucukken hep keske annemle babamdan once ben olsem de, bi daha dunyaya gelirsek annem babam olma ihtimalleri olmasa diye dusunurdum. Komsularin kucaklarinda gezdirdikleri kopeklere bile icin icin bakardim. Etrafimizdaki insanlar hep cocuklarini el ustunde tutarlardi. Onlara imrenirdim. Kimseyle arkadas olamadim. Gunluk yazayim dedim. Yazilarimdaki cigliktan korktu annem besbelli, ona bile tahammul edemedi. 3 yasimdayken bir dayak sonrasi tamamen susmusum . 2 ay boyunca bir kelime bile konusmamisim. Hep sindirmeye calisilmis belli ki.

Cocukken bile kitap kurduydum ben. Deli gibi okurdum. Benim icin herseyden uzak kalma yoluydu. Oyle oyuncaklarim falan yoktu. Bana ait sadece kitaplarim vardi. Defalarca okurdum. Kucucuk gazete parcasini bile yerden alir okurdum. Baska dunyalardi kitaplar. Dayagin, asagilamanin olmadigi, cocuklarin neseyle oyun oynadiklari, kesifler yaptiklari, sevildikleri bir dunyaydi. Herseyi kitaplardan ogrendim ben... Cocuklunu ozleyenleri, cocukluga donebilsek keske diyenleri iyi niyetle kiskanirim ben.. Ben istemem cocukluguma donmeyi. Kitaplari bu halimle daha iyi okuyorum....

Annemin de zor bir hayati olmus. Ananem de dovmus onlari. Onun da ruhu kanamistir elbet. Ama boyle bir kotu cocuklugu olan birinin, boyle bir hayati kendi cocuguna tasimasini hicbir zaman anlamadim. Neden kendi ruhundaki yaralari bana verebilecegi sevgiyle sarmadi hicbir zaman anlayamayacagim. Oysa ben ne cok isterdim onun yaralarina merhem olayim... Cocuklarin bedenleri kucuktur ama kalpleri tum dunyayi saracak kadar genistir, tum yaralari iyilestirir. Kucucuk bir cocuk eli yanaginizi oksasa, tum dertleriniz ucar gider. Onlarin sevgileri masumdur, kirlenmemistir ve karsiliksizdir. Onca kapanmamis yaraya ragmen hala "annecim nasilsin?" diyebilmenin ozunde o masum sevgi yatar.

Diyorum ya onun kirginliklarini anliyorum ama beni neden acittigini anlamiyorum. Ve vazgectim artik. Cocuk masumlugumu kaybettim belki ondan oldu bu bosluk... Belki sevgi yoktu ama cocuk masumlugum tasiyordu bu iliskiyi buyuk ihtimalle. ekrulum_mor ametist demissin ya dolar diye. Dolar tabi.. Zaman herseyin ilaci... Bu yasimda anladim ki benim ruhumu anca cocugum iyilestirir. Bir gulusuyle dunyalar benim olur... Cok istiyorum anneligi yasamak...

Allahimdan tek dilegim anneligi yasayabileceklere anneligi vermesi. Bir yanda cocugunu sokaga atanlar, boganlar, eziyet edenler, peskes cekenler, dovenler.... Ve bir yanda da anne olabilmek icin varini yogunu ruhunu ortaya koyanlar.... Allah herseyi daha iyi bilir. Vardir bir sebebi....

Benzer durumu yasayan arkadaslarim varmis. Sizler de acik gonullulukle paylasmissiniz dertlerinizi. Boyle bir aile nasil olur diye soran arkadaslarimizin saskinligi ne kadar normal degil mi?? Uzucu seyler yasandi belki. Ama hayat devam ediyor. Ben burdan aldigim destekle oyuna tekrar katilmaya karar verdim. Sizler de ayni seyi yapin lutfen. Kim olursak olalim, seklimiz, rengimiz ne olursa olsun hepimiz insaniz ve sadece bu nedenle bile sevgi ve saygiyi hakediyoruz. Herseyin bir sebebi var, mutlaka guzel gunler gelecek...

Cocugu olan sevgili arkadaslarim. Nasil bir mucize yasadiginizi cocugu olmayanlara sorun birde... :)) Ve bu mucizeye hakettigi onemi degeri verin lutfen... Birakin cocuklariniz sizi doyasiya sevsin, sarilsin. Kucaklayin ve yaninda oldugunuzu hissettirin. Dunyada herseyi secebiliyoruz. Annemiz ve babamiz disinda....

Herkese tekrar tesekkurler ve sevgiler.....
 
ayağa kalkacağına ve hayata sıkı sıkı sarılacağına eminima.s sen yazdıklarına bakılırsa öyle kolay kolay vazgeçecek biri değilsin arkadaşım!Allah sana da en kısa sürede anneliği tattırır umarım:CüvCüv: gerçekten anlatılması zor yaşanması gereken mucizevi birşey annelik!yazdıkların için sana teşekkür ediyoruma.s. çünkü sabah kızıma çok sinirlenmiştim kızım üç yaşına girecek bir ay sonra ama felaket yaramaz bir çocukhihoyyyt kendimle ilgili hiçbirşey yapamıyorum doğduğundan bu yana babası da çok meşgul sürekli ders çalışıyor! şu an doktorasını yapıyor evlendiğimizden bu yana çok yararı olmadı yani bana!şimdi teyzem yanımda da rahat rahat okuyup yazabiliyorum!neyse kızım sabah sabah heryeri yazmış ve artık evde lekeleri çıkaracak deterjan bulamıyorum delikafaduldenkan beynime çıkıyor yazdıklarını okuyunca ne olursa olsun bana ne kadar ihtiyacı olduğunu bir kez daha anladım kaydirigubbakcemile2kızımın onu bırakıp çalışamadım bile ben!kıyamadım!:asigim:
benim de çok iyi bir çocukluk geçirdiğim söylenemez:1no2: ama benim babam daha sorunluydu o da ben doğduğumda maçtaymış!bir tanede erkek kardeşim var çok severim o doğduğunda herşey bambaşkaydı erkekti çünkü a.sama ben umursamıyorum artık! birşeyler katmam gereken bir çocuğum var ve hayatı çok seviyorum iyi ki doğurmuşum canım kızımı!...:emir_bebek:
 
Allah Allahhh.... Olamaz böyle bişey diye düşünüyorum ama olmuş işte.Arkadaşım anne babn bile olsa artık onlarla arana bir sınır koy bence.Çünkü hayatını bu kadar zorlaştıran insanlarla ne kadar az muhatap olursan senini için iyidir.Peki bundan sonra ne yapabilirsin?Çok kolay .Kimler seni insan gibi değerlendiriyorsa onları ayır ve bu yönde hayatına devam et.Bi de eminim ki sen cok iyi bir anne olursun.Geçmişin verdiği sıkıntılar seni cok iyi bir anne adayı yapmıştır hiç şüphem yok canım.Kalan hayatında mutlu olman dileğiyle...
 
Ah ah... Yummymummy. Ben de annemden yana çok şanssızım. Babamdan da gerçi. ıkisini de sevmiyorum. Bunu söylerken bile en ufak pişmanlık duymuyorum.
Benim hikayem çok uzun ama sürekli annem ve babam tarafından kullanıldım. Gençliğimi, çocukluğumu harcadılar. Yaşıtlarım üniversiteye giderken ben hala liseyi bitiremedim. Çok büyük travmalar yaşadım, yaşattılar. Bir annenin bencil olması, sürekli kendini düşünmesi kadar iğrenç bir şey yok. Akıl sağlığımı yitirmek üzereyim. Tek istediğim dışarıdan liseyi bir an önce bitirip, üniversiteyi kazanıp evden uzaklaşmak. Hiçbiri umrumda olmayacak. 21 yılımı onlara, onun hastalıklı düşüncelerine ve bencilliklerine verdim. Artık yeter.

Psikolojik olarak çökmüş durumdayım. Çıkış yolu bulduğum anda göçeceğim.

Hayattan, arkadaşlıktan, insanlardan, sosyallikten nefret ettim bütün yaşadıklarım yüzünden. Yeni bir başlangıç yapmak istiyorum. ıleride anne olursam asla çocuğuma bunları yaşatmam.

Çok üzgünüm çok.
 
benimde ailem buna benzer şeyler yaşattılar bana. hep annemin dizi dibinde oturmaya mahkumdum. okutmak istemediler inat ettim okudum okurkende binbir türlü eziyet. kızsın sen gidilmez deyip arkadaşlaırma göndermediler kocakarı gibi hep evde el işi örerken buldum kendimi. çalışmaya başladım parama karıştılar kendi maaşımı harcatmadılar neymiş yarın evlenmek isteyecen çeyiz al deyip herşeyimi kendi paramla aldırdılar. ama gel görki abime hiç aziyet yok bol bol para verdiler halada öyle onu yere göğe sığdıramıyorlar. ben zaten el gibiydim evlendim iyice yabancı oldum onlar için. eşimde aynı şekilde onunda ailesi yabancı gibi. kaderimiz böyleymiş diyoruz.
iyiki birbirimizi bulmuşuz. iyiki mükemmel bir kocişim var. geçmişe mazi diyemiyoruz her ikimizde ama mutlu olmaya bakıyoruz. evlendinmi anne baba olmuyor sadece eş oluyor seni anlayan hatırlayan. hayat o kadar kısaki hiçbir anımızı üzülerek geçirmemeliyiz. önceleri çok ağlardım neden böyle diye şimdi ise üzülsem bile çabuk geçiyor.
 
Allah'ın sevgili kuluymuşsunuz ki herşeye rağmen çok iyi okuyup kurtulmuşsunuz çok sabırlı ve iyi olduğunuz belli.ya okuyamayıp annenizin babanızın eline baksaydınız bu hikaye çok kötü bitecekti ama siz bunu aşmış çok güçlü bir insansınız.tekrar tekrar geçmiş olsun diyorum hepimize çok iyi öğütler verdiniz.
 
ben çocuktum, halının ustunde oturmuş çızgı fılm ızlıyordum, annem de mutfakta mıkserle kek çırpıyormuş. babam kapıyı çalmış duymamışız. kapıyı yumruklamış elı kesılmış daha da delırmış. hatırladıgım tek şey kanlı ellerıyle uzerıme yuruyup bana tokat atmasıydı. kanlar gözumun ıçıne dolmuştu ve dışım kırıldı yere çaerptım yuzumu. aradan 20 yıl geçtı ben o kırmızı göruntuyu hıç unutmadım. babam cok sınırlıydı bızı severdı ama öfkesı herşeyın onundeydı. bugun bıle geçmış benım canımı yakıyor babam bu acıyı hıç hıssetmedı. onu sevıyorum ama bu sevgı ne kadar hakedılmış bılemıyorum.
senı anlıyorum. paylaşman çok doğru bır davranış sakın ıçıne atma tatlım.
 
ağlayarak okudum...
çok ama çok üzüldüm yaşadıklarınıza...
işte zaman geçse de,bilinçaltında olanlar,
ufak bir kıvılcımla tekrar alevleniyor...
tabiki unutmak mümkün değil ama
hatırlamamaya çalışacaksınız..bakın uzakta da olsalar,
hala sizi üzmeyi başarabiliyorlar...
onların inadına yaşayın ve mutlu olun...
 
Back