bilemiyorum ki hangisi doğru.biz de çocuk büyüttük,hiç aklmıza gelmiyordu böyle şeyler.şimdi yeni nesil annelerin bir çoğu böyle.
kız çocuklarını çok severim.normalde,gülümserdim.göz kırpardım.çünkü çocuk bana bakıyor,gülümsüyor.şimdiye kadar,hiç bir yabancının çocuğunu kucaklayıp,opmedim ama artık el sallama,gülümseme olaylarını bile yapmıyorum.burada okuduklarımdan sonra.
geçenlerde toplu taşımada eşimle beraber giderken,ön koltuğumuzda,küçük bir erkek çocuğu annesinin kucağında,yüzü bize dönük,olarak seyahat ediyoruz.bize şirinlikler yapıyor,gülücükler atıyor.eliyle eşimin,eline ,gözlüğüne dokunmaya çalışıyor.eşim de tam bir dede tipi var.(60 yaş)bir iki kez uyardım,annesi bozulabilir,yüz verme diye.eşim ,çocukla oynamaya başladı ,gözlüğünü çocuğa veriyor,eline dokunmasına müsade ediyor.nihayetinde,çocuğun annesi,durumun farkına vardı.arkasına dönüp,eşime bir bakışı vardı ki,resmen,yüzünde,tiksinti ifadesi oluştu.eşim çok bozuldu.
yerinden kalkıp,başkasına yer verdi.
çocuklarınızı koruyun,bunda yerden göğe kadar haklısınız ama bu kadar paranoyak olmaya gerek yok.
