Çocuk yaptığım için çok pişmanım 😭

Neden böyle düşünüyorsunuz?
 
Neden böyle düşünüyorsunuz?

İnan bilmiyorum.

Öyle hop diyede doğurmadım.

Eşimle düşündük konuştuk bekledik.

Tedaviyle anne oldum. Hamileliğim doğumum gayet rahattı.

Nezaman eve geldim bebeğimle sanki hayatım kabusa döndü.

Lohusalıktır geçer diye bekledim ama gittikçe daha beter hissediyorum.

Ne yapacağımı bilmiyorum.

Bu histen kurtulmak için herşeyimi feda ederdim.
 
Sen bunu yazacak biri değilsin, sadece adapte olamadın yenisin kendine zaman vermek zorundasın.

Bende öyle düşünüyordum, yetemiyorum olmuyor hayatım kısıtlandı diyordum ama geçti 🙏🏻
Biraz daha sabır her şey rayına oturacak

İnan bende Inanamiyorum kendime.

Senelerdir maddi manevi bir sürü çocukla ilgileniyorum. Gönüllü faaliyetler kurslar vs.

Bebeğimi kucağıma almak için sabırsızlıkla bekledim, doktor doktor gezdim ona kavuşmak için ama şuan kocaman bi boşluk hissediyorum.

Sürekli ağlıyorum ve mutsuzum.

Eski benden eser yok.

Allahtan korkmasam ve vicdan yapmasam bi saniye durmadan intihar ederdim.
 
Böyle düşünen ilk kişi sen değilsin şu an en zor zamanlardasın. Zamanla her şey iyileşecek, bu esnada profesyonel destek alabilirsin. Bebek bakımı konusunda etrafındakilerden destek alabilirsen o da çok rahatlatır,
 
İnan bende Inanamiyorum kendime.

Senelerdir maddi manevi bir sürü çocukla ilgileniyorum. Gönüllü faaliyetler kurslar vs.

Bebeğimi kucağıma almak için sabırsızlıkla bekledim, doktor doktor gezdim ona kavuşmak için ama şuan kocaman bi boşluk hissediyorum.

Sürekli ağlıyorum ve mutsuzum.

Eski benden eser yok.

Allahtan korkmasam ve vicdan yapmasam bi saniye durmadan intihar ederdim.
En ufak değişikliklere bile zor adapte olan bizler çocuk sahibi olma kararı almışız ve çocuk sahibi olmuşuz bu büyük bir değişim büyük bir sorumluluk, hayatın akışından hareketlerimize sorumluluklarımıza kadar her şey değişiyor tabii ki böyle hissetmemiz normal ama asıl olan bu değil, sadece zaman ve düzene girmesini beklemek

Sadece sen değilsin bunları düşünen yaşayan bizlerde yaşadık kuşum
 
İnan bende Inanamiyorum kendime.

Senelerdir maddi manevi bir sürü çocukla ilgileniyorum. Gönüllü faaliyetler kurslar vs.

Bebeğimi kucağıma almak için sabırsızlıkla bekledim, doktor doktor gezdim ona kavuşmak için ama şuan kocaman bi boşluk hissediyorum.

Sürekli ağlıyorum ve mutsuzum.

Eski benden eser yok.

Allahtan korkmasam ve vicdan yapmasam bi saniye durmadan intihar ederdim.
Bebegin daha cok kucuk cherry, 3.5 aylik daha...

Uykusuzluktan halusinasyon gorecek halde oluyor insan ilk 6 ay, canindan da beziyor ama buyudukce cocugun sosyal temasi basladikca inan geciyor.

Profesyonel destek alsan dahi daha kac kez gorusebildinki bebegin dahi 14 haftalıkmis, biraz surece sans ver.

Allah anali babali huyutmek nasip etsin.
 
Ben herkes ayni seyi yasiyor gibi yorumlara katilmiyorum. Evet ilk 6 ay cok stresli, zor ama sizin bahsettiginiz baska bir sey. Herkes intihar dusunceleriyle falan bogusmuyor bu surecte. Ilac destegi aliyor musunuz? Sadece konusarak duzelmeyecek bir durum belli ki. Bende lohusa depresyonu degil ama anksiyetesi vardi, 6 ayim cehennem gibi gecti. Sonunda sut vermeyi biraktim ilac kullanmaya basladim dunya bir anda guzellesti. Emziriyorsaniz falan hic onemli degil inanin o sutten bebege de bir hayir gelmiyor. Beyin kimyanizi duzeltmeniz gerek bu is telkinle falan olmuyor. Gececek gececek diye bekler gecmedikce daha kotu olursunuz. Lutfen soylediklerimi ciddiye alin.
 
Sadece yazıp rahatlamak istiyorum.

Çocuk yaptığım için çok pişmanım ve her gün ağlıyorum.

Allah affetsin ama hiç yaşama hevesim sevincim kalmadı. Yaşayan ölü gibiyim.
Bende aynı şekilde hissediyorum. Eşimle çok güzel bir hayatımız vardı derdim neydi de çocuk yaptım diyorum, her gün defalarca kez ağlıyorum. Eski hayatımı çok özlüyorum, şimdi saçım başım dağınık... Yaklaşık 3 aydır ailemin yanındayım tek bakamıyorum. Bebeğe annem daha çok bakmasına rağmen yine de bunaldım herkes geçecek diyor ama hiç geçmeyecek gibi. Çok zor her şey
 
Benim bebeğimde neredeyse 14 haftalık
Ve senin gibi başta düşünüyordum.
Çok istedik hatta bir buçuk sene denedik
yaşım çok gençte değil
37 yaşındayım.
İnan hastaneden eve geldikten sonra kaç gün ağladım.
Bu süreçte eşinin desteği çok önemli olduğunu anladım.
Artık sana 100/100 muhtaç olan bir varlık var ve onun sana ihtiyacı var.
Bütün hayatını ona göre yaşıyorsun.
Ben nezaman iyi olmaya başladım biliyormusun
Bebeğimle bana iyi gelen şeyleri yapmakla .
Gidip göl kenarında bebegimle temiz havada güneşe karşı kahve içtim .
Bol bol temiz havada yürüyüş yaptım.Haftada bir iki kere 2 saatliğine yalnız dışarı çıkıp kendimle kalıyordum.
Sütümü sağıp geçen hafta ilk defa 2 saatten fazla uzak kaldım dag yürüyüşü yaptım iki arkadaşımla .6 saat yoktum.
Senin birazcık kısada olsa kendine vakti ayırman lazım bu 1-2 saate olsa inan çok iyi geliyor.
 
Daha çok küçük, hepsi geçecek merak etme. Ben de böyle hisler içindeydim nereden gittim de bebek yaptım diyordum kendime kızıyordum. 5-6 aydan sonra yavaş yavaş kendime gelmeye başlamıştım. Çok iyi anlıyorum. Güzel bir annesin sen, gerçekten pişman da değilsin büyük ihtimalle sadece lohusasın, yorgunsun, uykusuzsun. Yürümeye başladıktan sonra en rahatladığım döneme girdim, büyüdükçe kolaylaşıyor bence. 18 aylık oldu oğlum o kadar güzel anlıyor ki beni, oynuyoruz dışarı çıkıp koşuyoruz, parka gidiyoruz, kedileri seviyoruz, bana öpücük veriyor, sarılıyor. Tabii ki zor yanları hala var ama asla yenidoğan dönemi gibi değil. Sen de kendine geleceksin o büyüdükçe, en iyi arkadaşın olacak çok güzel anılarınız olacak. Sadece biraz sabır ❤️
 
Acaba içten içe mükemmel olma arzunuz vardı da olmayacağını anlayınca ya hep ya hiç gibi bir duruma mı girdiniz? Olmayın siz de mükemmel hatta iyi bir anne, biraz kendinizi rahat bırakın. Çocuğa kendi bakan, depresyona girmeyen, her şeyi sırtlanan herkes de iyi anne değil, destek gören, kendine zaman ayıran herkes de iyi anne değil..Bir çok değişken var, herkesin şartları, psikolojisi, mücadelesi birbirinden çok farklı. Yaşadıklarınızı yaşamadım çok anlayamam tabi, destek de alıyormuşsunuz zaman sizin için iyi işler inşallah.
 
Back
X