haklısınız ama benim için boşvermek o kadar da kolay değil
hayatım boyunca okudum, çalıştım, ilk defa evdeyim, kızımın kreş yaşına kadar da çalışmayı düşünmüyorum, bütün arkadaşlarım çalışıyor, çok yalnızım, o da öyle... neden şu günlerde birbirimizin yanında değiliz? neden ben acil bir işim çıktığında arkadaşlarımı arıyorum kızımla 1 saat kalsınlar diye, kuzenim dururken, ya da o neden artık tek gidiyor doktorlara
ister istemez ben de kıyaslıyorum, teyzemin tam 15 sene çocuğu olmadı, ama bizi canı gibi severdi, hatta bana anne dedirtirdi, şimdi üniversiteye giden çocuğu var, hala anne derim ben teyzeme. o da kadın değil miydi, onun da duyguları yok muydu...
nasıl ki herkesin ten rengi saç rengi göz rengi farklıysa herkesin psikolojisi ve duygularıda farklı ....
teyzenizde duygularına yenilmiş size ANNE dedirtmiş işte ! kendince tatmin etmiş duygularını !
kimse hiç bir şeyi yaşamadan kıyaslayamaz ! bende 6 senedir tedavilerle uğraşıyorum tam 5 kere tüp bebek denedik ama olmadı .
kimseyle görüşmemi kesmedim ama içimdeki yangını yüreğimin acısınıda ben bilirim
bizimle aynı vakitlerde evlenenler kimisi 2.ye hamile kimi 3.ye her hamile haberinde ne çektiiğimi anlatamam
şimdi sana sorsam o bebeğin karnında dönmelerini tekmelemelerini hereketlerini
sonra doğunca kucağına aldığında ki sevincini heyecanını ilk gülümsemesini
sana anne dediğinde neler hissettiğini ne kadar anlatsanda ben yaşamadığım için anlayamam
işte bizim gibi bebek hasreti çekenlerinde içindeki o tarifsiz sızıyı ancak çeken anlar
o yüzden kuzeninide böyle düşünerek yargılama bence zamana bırak ...
