Merhabalar
Öncelikle sağlıkla gelsin yavrunuz. Hamileliğin ilk aylarında biraz daha sakin olmak kaydıyla, her işimi kendim hallettim, eşim yoktu yalnızdım. Çalışsam çalışırdım yani rahatlıkla. Hatta kendimi meşgul tutmak, gebelikte kendimi dinleyip kuruntu edinmemi önledi ve beni zinde tuttu. Tabi risksiz bir gebelik için söylüyorum bunu. Sonra bebek doğunca ilk bir çarpıyor tabi
ama inanın çok uzun sürmedi -yine sorunsuz geçen bir lohusalık dönemi olmak kaydıyla- hemen kendimi toparladım. Bebeğim birkaç aylıkken hayal ettiğim bölüme başladım ve yine tek bakmama rağmen hayal ettiğim başarıyla devam ediyorum ve kendimle ilk defa gurur duyuyorum. Çocuğuma tek bakıyorum, biraz da bunun etkisiyle tek başına oynamaya, oyalanmaya biraz daha alışık sanırım. Ters günleri olmuyor mu elbette her daim oluyor ve olacak. Ancak, bilmek toleransı arttırıyor, mesela sendrom, atak haftaları gibi şeyleri bilince ona göre kendinizi ayarlıyorsunuz. Yani evet, çocuk bakmak zor -bence özellikle manevi olarak- ancak, ben rahatlıkla diyorum ki bu döneme kadar, hamilelik de dahil evden çalışabilirdim. Dışarıda çalışmak söz konusu olunca daha farklı açılardan düşünmek gerekeceği için onu katmıyorum.
Bir sürü ihtimal var, bazen her şey yolunda gitmiyor, bazen beklediğimiz gibi olmuyor ancak kendisini bir çocuğa maddi manevi hazır hisseden bilinçli ebeveyn adaylarının bu denli korkutulması benim canımı sıkıyor dürüst olmak gerekirse. Evet zor, asla kolay demiyorum ancak çok ekstrem durumlar olmadığı sürece bir kadının hayatını kökten bitiren, başka şeylere odaklanmasına izin vermeyen bir şey değil ebeveyn olmak. Ben de bebek isterken çok korkutuldum, ancak hayatımın en başarılı olduğum dönemlerinden birini yaşıyorum. Umarım her şey sizin için de kolay olur