biliyorum defalarca soruldu ama ben de kendi durumumdan bahsetmek ve fikir almak istiyorum.
2019 ağustos ayında evlendik. yani 1,5 senedir evliyiz. öncesinde de 1,5 yıllık sevgililik var. yaşlar ben 29, eşim 27. buçukluyuz hatta. evliliğimizle ilgili hiç bi sorun yok. eşim benden çok yemek yapar. temizlik vs de yapar, kesinlikle işten kaçmaz. yani çocuğun bakımı konusunda elinden geleni yapacağına eminim. yani manevi olarak bir korkum yok. yüzde yüz istediğimden emin miyim? hayır değilim ama kimse değildir diye düşünüyorum. aklımızdaki en erken tarih mayıs gibi denemelere başlamak.
toplam gelirimiz şu an 9bin(yeni yıl zamlarıyla biraz daha artar). sabit giderimiz de dönem dönem eklenen taksitlerle birlikte 5-6 bin civarı + mutfak masrafı.
3 sene sürecek bir araba kredimiz var, aylık 2.500 tl
ev kira. çocuk da olursa ev hayal olur diye düşünüyorum çünkü kayda değer bir peşinatımız yok. 50bin gibi bir altınımız var sadece. evimiz 2+1. kedimiz de var, o yüzden pek sığamıyoruz aslında. evden memnun değilim pek ama kiradan kiraya taşınmak çok manasız geldiği için oturuyorum. bir de konumuna vs göre kirası idare eder. 1100 tl. haziranda zam gelir. ankara batıkentteyiz bu arada.
kenarda birikimiz var altın harici. ama o da doğum masraflarına filan gider. aslında özelde doğurma hevesim yok ama panik biriyim biraz o yüzden devlet zor olur. yakın doğum hastanesi yok zaten. medicalpark var 10.000 civarıdır sanırım. bu da ayrı bi başlığın konusu olsun.
eşim de ben de cumartesi çalışmıyoruz ama eşim hazirandan sonra cumartesi çalışacak sanırım. iş yüküm artarsa belki ben de çalışırım ama iş arkadaşlarım anlayışlılar, yardımcı olurlar diye düşünüyorum. önceki işimde işten çıkar, kreş yaşına kadar kendim bakarım diyordum çünkü işim dandikti. bu işim ise iyi. istifa edip gidemem. 6 aylık ücretsiz izinden sonra işe başlarım. asıl kafamı kurcalayan da bu.
maaşım net 3.000. şu an bir çocuğum olsa heralde maaşı olduğu gibi bakıcıya vermem gerekirdi. o zaman da çalışmak manasız geliyor. benim ailem uzakta oturuyor, kardeşim engelli. yani annem devamlı bakamaz. eşimin ailesi yakın oturuyor. aramız da çok iyidir. maddi olarak da yardımcı olurlar sağolsunlar. düşünceli insanlar aynı zamanda. davet ederiz, size zahmet olmasın der gelmezler, siz gelin derler. kayınpederim yemek bırakmaya gelse asla içeri girmez. çalışmadığım dönemde dahi kayınvalidem haftada bir yemek gönderirdi. öyle insanlar yani. ama çocuk bakımı başka iş. kayınvalidem güçsüz, rahatsızlıkları olan biri. teklif etmem yani gel bak diye. gönüllü olacağını da sanmam zaten herkesin bir düzeni var, belli yaşa gelmiş, zor artık. ha yardımcı olur mu olur, ama devamlı olmaz. bir de zor dönemler, iyiyken kötü olmak istemem. bu durumda kreş yaşına kadar maaşımı olduğu gibi bakıcıya mı vereceğim tereddütleri var aklımda.
ne diyorsunuz? nasıl yapıyorsunuz? öyle konuşalım diye geldim.
teşekkürler şimdiden.
evler çok küçük artık ya da eşyalar mı büyük bilemiyorum.
Geniş bir 2+1 e sığarız ama mesela biz ama geniş bir 2+1 bu il sınırları içinde henüz görmedim
Başka şehirden geldim, geldiğim yerde salonlar kocamandı, sığmayan ev görmemiştim. Burda öyle değil küçük küçük hep evler. Dolabımız standart çift kişilik bir dolap vallahi büyük değil
ebeveyn banyosu var diğer duvarda da. Ayak ucuna koyayım desem yatakla dolap aynı anda sığmıyor oda dar. Yani evi görmeniz lazım bana da biri anlatsa nasıl sığılmıyor derdim. Çok düşündük yerleştirirken en uygun bu şekilde oldu. 
Bende yıllarca gittim geldim çok şükür bebeğim 44 günlük Rabbim sizde nasip etsin çok aratmasin. Pes etme hep kendine güç ver
