Arkadaşlar öncelikle sizden yargılamadan linç girişimlerinde bulunmadan cevap vermenizi rica ediyorum. Yaklaşık 5 yıldır evliyim ve kendini tükenmiş hissediyorum. Gerçekten tüm enerjim, hayat sevincim, umudum, yarınlara olan inancım bitmiş gibi. Bu evlilik tüm enerjimi emdi. Tam bir toksik ilişki diye düşünüyorum. Etrafımda eşinden şikayet edenler arasında hiç bu türlü bir konuya rastlamadığım İçin burdan sormayı uygun buldum. Belki eşi böyle olanlar veya ne bileyim psikolog psikiyatrist arkadaşlar yorum yaparlar diye. Dediğim gibi etrafımda genelde kadınlar eşlerinin şiddet yanlışlığından, çapkınlığından, kumar veya alkol bağımlılığından şikayet edip dururlar. Benim eşim tüm o diğer anlatılan erkekler ve davranışlarından çok farklı hem olumlu hem de olumsuz yönleriyle. Gerçekten çok tuhaf, değişik ve çözümlenemez bir insan olduğunu söyleyebilirim. Öncelikle diğer erkeklerden farklı olumlu yönlerinden bahsetmem gerekirse; ev işlerinde bana yardımcı olur bunu Görevi gibi görür, ben ne dersem yapar mesela gezme tozma konusunda nereye gidelim dersem götürür. İkimiz de çalışıyoruz benim maaşımı vs sormaz kendisi parasını dışarıya harcamaz her ay getirir beraber hesap kitap yaparız. Kumarı dışarı hayatı aldatması vs yok. Ayrıca harama uzak durur yani menfaati için alevere çevirmez ki bu evlenirken en dikkat ettiğim şeydi. Sonra diyorum ya olumlu özellikleri genel olarak onu diğer erkeklerden ayırırken olumsuz özellikleri de tamamen diğer erkeklerden ayırıyor. Bi kere sürekli duygusal, narin, alıngan ve aşırı pasif. Hiçbir zaman bir erkek duruşu o gücü o heybeti yok. Asla kriz yönetimi yok herhangi bir olayda hemen yıkılır. Yani ben kadınım benden çok yıkılır ve o ilgi bekler. Kendine acındırmayı, acıtasyonu çok sever. Mesela elinden bir yara mı çıktı size öyle bir anlatır ki sanki kanser. Aşırı derecede ona acıyıp onunla ilgilenmemi bekler. Sonra küser buz gibi olur ve kin güder. Örnek vermem gerekirse diyelim ki büyük bir yanlış yaptı herkese göre bu yanlıştır bir erkeğin yapmaması gereken şeydir ama ona göre öyle değildir. Genel geçer birşey vardır kadın erkek tartıştığında genelde erkek yaklaşır kadına ama bizde öyle birşey yok suçlu da olsa suçsuz da olsa benden adım bekler. Mesela kavga ettik diyelim ve işinden dolayı 1 ay başka şehire gitti sörf kocam olduğu İçin beni arayıp iyi miyim diye sorması benden haberdar olması gerekir yani herkes için bu böyledir ama ona neden aramadın diye sorduğunda sen arasaydın kavga etmiştik psikolojim bozuktu aramadım diyebilir. Ben uyardıktan sonra özür dilemeye başladı ama tamamen yalandan yani içten değil hatta özür dilerken bile bana kinlenir. Diyelim ki ben ağlıyorum benim ağlamam ona birşey ifade etmediği gibi rahatsız olur bundan. Nefret eder hatta. Ondan genel olarak erkeklerden beklenen şeyler beklendiğinde rahatsız oluyor yani sanki o bir çocuk ve ona öyle davranılması gerekiyormuş gibi... Tartışıyoruz diyelim empati resmen sıfır. Çocuk gibi ben ona sen şöylesin dediğimde hemen o da bana sen de böylesin der bunun bir çözüm olmadığını çocuk gibi birbirimizi suçlamanın saçmalık olduğunu söyleyip dururum. Sizi söyledikleriyle(bencilce çocukça yaklaşımlarıyla) çıldırtır sonra siz çıldırıp laf sayarken çocuk gibi susar lafları dinler sonra konu tamamen onun yaptığı yanlıştan çıkar ve sizin söylediğiniz sözlerin ağırlığına onun bunları kaldıramamasına küsmesine döner. Yani elinizde asla konuşarak bir çözüm bulunamayan konuyla siz suçlu gibi ortada kalırsınız. Bu küsmeler bazen 1 ayı bulur. Siz onun size yaptığını hazmetmeye çalışırken hem de onun size attığı triplerle uğraşırsınız. Kendi kendine hiçbir soruna çözüm bulması yoktur. Hep benden yönlendirme şöyle yap dememi bekler. Kocalık sorumluluğuyla ilgili hiçbir fikri yok resmen. Ben ona canım diye seslenirsem o da bana canım der ben ona ismiyle seslenirsem o da bana ismimle seslenir. Çocuk gibi işte.Yani çok uzun oluyor genel olarak bir profil çizebildiğimi düşünüyorum. Cinsellik konusunda isteksizliği var erken boşalması var ara ara da iktidarsızlığı var yani hiçbir zaman bir erkek gibi istekli tutkulu olduğunu görmedim uykuya aşırı düşkün. Düşünün birgün telefonda tartışırken uyuyakalmışlığı var. Her zaman uykuyu cinselliğe tercih eder. İnsanların olduğu cafe, düğün gibi ortamlarda çok gerilir biran önce eve gelmeye çalışır. Arkadaş ortamı filan yok. Hiç arkadaşı bile yok diyebilirim. İş yerinde konuştukları dışında. Beraber tatile filan gittiğimizde asla eğlenemeyiz çünkü suratı hep donuk ve ifadesiz sanki zevk almak nedir bilmiyor gibi. Ne bir esprisi ne bir sempatik davranışı yani tatildeyiz gülüp eğlenelim bu suratsızlık neden. Bir sohbeti muhabbeti yoktur. Paylaşımı yoktur. Hep kendi içinde yaşıyor gibi. Ben kendimi onun hayatında bir figüran gibi hissediyorum. Gerçekten çok yoruldum. Yani sanki evli değiliz de o benim çocuğum gibi yaşıyoruz. Ki çocuklar bile yaptığı şeylerin sorumluluğunu alabiliyor yer yer. Yemek yaparım dünyanın en güzel yemeği olsa da farketmez makarna da olsa... yahu bir tepkin olsun bir neşen olsun. Fiziksel hareketleri 70 beyin yaşı da 12 gibi. Artık dayanacak halim kalmadı arkadaşlar. Ne yapacağımı bilmiyorum. Olumlu yönleri çoğu kadının arayıp bulamadığı şeylerden olumsuz yönleri de onu eş olmaktan çıkarıyor. Bana lütfen yardımcı olur musunuz. Bu adam neden böyle. ? Boşanmayı düşünüyorum çünkü hiç mutlu değilim.
