- 23 Haziran 2013
- 1.090
- 1.966
-
- Konu Sahibi gulmevsimi
- #1
Arkadaşlar 6 yaşında bir kızım var. ilkokula başlayacak bu sene.
Eşimle o 3 yaşındayken boşandık. Şimdi yazacaklarımı hemen boşanmaya bağlamayın lütfen. Ayrı olmayan ailelerin tüm çocukları çok mu atik, atılgan ve özgüven sahibi?
Ben sizden bu şartlarda neler yapabileceğim konusunda tavsiye istiyorum.
Evim arabam gelirim kızımın kendine özel bir prenses odası, akülü arabası vb vb herşeyi var. yani maddi sıkıntımız yok. buradan şu da çıkarılmasın. Her istediği alınmış şımartılmış bir çocuk değil. Kızım bir şey almadan önce pahalı mı anne? Paramız var mı? Alabilir miyiz? vb sorar. paramız yok kızım alamayız deyince anlayış gösterir. Çok anlayışlıdır.. Olgundur. Ama şansına dayıları dedesi babası üzerine titrer. Yazın ben elbise almayacağım geçen senekileri eskitsin diye karar vermişsem dayılarından yengelerinden yağar. Nasipli bir çocuk diyelim.
Etrafa karşı da çok güleryüzlü vb iken 4.-4.5 yaşlarında durum değişti. bensiz bir yere gitmez oldu.
Büyüdükçe düzeleceği yerde daha da kötüleşti. mesela bir kursa yazdırıyorum. Ağlıyor. Ben izlersem kenarda, iyi. ben yoksam hemen ağlıyor. (ki ben haber verip yakındaki bir markete su almaya vb gitmiş oluyorum. max 2-3 dakika)
Parktayız. Her zaman görüştüğümüz birine emanet edip eve birşey almaya gidiyorum. azıcık geciksem ağlıyor. Kızım ben seni asla bırakmam diye çok konuştum.
İşten azcık geç kalsam üzülüyor. Bu arada ben de çok ilgilenirim, oynarım, teşvik ederim. Çocukla çocuk olurum.
Defalarca konuştum anlamaya çalıştım olmadı. Çok pasif. Özgüveni çok yüksekti, şimdi ise çok çekingen. Apartmanımızın önüne bile bensiz çıkmıyor. ben pencereden bakıyorum desem de, yok.
Geceleri beraber yatıyorduk. Beraber yatmayı ben de çok seviyordum. İşime geliyordu yani:) Geçen gün lk iş yatağını ayırdım. Artık uyutup kendi yatağıma geçiyorum. Problem yaşamadık, yaşamayız da.
4 yaşındayken kreşe gitti. Kreşi önce çok sevdi sonradan, öğlen uyutmaları yemekleri sevmemesi yüzünden psikolojisi bozuldu. o kadar bozuldu ki çok kararlı olmama rağmen baktım çocuk elden gidecek mecburen aldım.
Bu sene anasınıfına başladı. İlk başlarda azcık sıkıntı çektik ama gerek öğretmenine olan güvenim gerekse kararlılığım sebebi ile birşey diyemedi. Gitti geldi. ama öyle koşa koşa seve seve değil. ama geldiğinde soruyordum nasıl geçti diye. süper geçti diyor.
Şimdi hafta içi günde 2,5 saatlik bir kursa götürüyorum. kademeli olarak orada tek bıraktım. ilk gün ben bekledim başında, ikinci gün anneanne, 3. gün kızımın kendinden büyük bir ablası, arkadaşı. son gün de tek başına kaldı. Orada ağlamış falan. Allahım ben bu çocukla ne yapacağım.
Allah'ıma bin şükür bir sağlık vb problemi yok ama bu aşırı bağımlılık beni çok yoruyor.
not: Hem ben hem babası ona cesaret kırıcı bir harekette sözde asla bulunmayız. severiz, sevgimizi gösteririz. çok nazlı. ayrıca hafta sonu babasına gider ama akşamları gelip benim evimde yatar. babası ertesi sabah gene alır. hiç zorlamadık. o nasıl mutluysa o şekilde davranıyoruz bu evden alma verme vb konularda. Babası hafta içi de fırdat buldukça alır. Yani babasını da görür ve kaliteli zaman geçiriler.
Çocuğu böyle olup sonradan düzelen vb arkadaşlar varsa bu sorunu nasıl aştıklarını paylaşabilirler mi?
Eşimle o 3 yaşındayken boşandık. Şimdi yazacaklarımı hemen boşanmaya bağlamayın lütfen. Ayrı olmayan ailelerin tüm çocukları çok mu atik, atılgan ve özgüven sahibi?
Ben sizden bu şartlarda neler yapabileceğim konusunda tavsiye istiyorum.
Evim arabam gelirim kızımın kendine özel bir prenses odası, akülü arabası vb vb herşeyi var. yani maddi sıkıntımız yok. buradan şu da çıkarılmasın. Her istediği alınmış şımartılmış bir çocuk değil. Kızım bir şey almadan önce pahalı mı anne? Paramız var mı? Alabilir miyiz? vb sorar. paramız yok kızım alamayız deyince anlayış gösterir. Çok anlayışlıdır.. Olgundur. Ama şansına dayıları dedesi babası üzerine titrer. Yazın ben elbise almayacağım geçen senekileri eskitsin diye karar vermişsem dayılarından yengelerinden yağar. Nasipli bir çocuk diyelim.
Etrafa karşı da çok güleryüzlü vb iken 4.-4.5 yaşlarında durum değişti. bensiz bir yere gitmez oldu.
Büyüdükçe düzeleceği yerde daha da kötüleşti. mesela bir kursa yazdırıyorum. Ağlıyor. Ben izlersem kenarda, iyi. ben yoksam hemen ağlıyor. (ki ben haber verip yakındaki bir markete su almaya vb gitmiş oluyorum. max 2-3 dakika)
Parktayız. Her zaman görüştüğümüz birine emanet edip eve birşey almaya gidiyorum. azıcık geciksem ağlıyor. Kızım ben seni asla bırakmam diye çok konuştum.
İşten azcık geç kalsam üzülüyor. Bu arada ben de çok ilgilenirim, oynarım, teşvik ederim. Çocukla çocuk olurum.
Defalarca konuştum anlamaya çalıştım olmadı. Çok pasif. Özgüveni çok yüksekti, şimdi ise çok çekingen. Apartmanımızın önüne bile bensiz çıkmıyor. ben pencereden bakıyorum desem de, yok.
Geceleri beraber yatıyorduk. Beraber yatmayı ben de çok seviyordum. İşime geliyordu yani:) Geçen gün lk iş yatağını ayırdım. Artık uyutup kendi yatağıma geçiyorum. Problem yaşamadık, yaşamayız da.
4 yaşındayken kreşe gitti. Kreşi önce çok sevdi sonradan, öğlen uyutmaları yemekleri sevmemesi yüzünden psikolojisi bozuldu. o kadar bozuldu ki çok kararlı olmama rağmen baktım çocuk elden gidecek mecburen aldım.
Bu sene anasınıfına başladı. İlk başlarda azcık sıkıntı çektik ama gerek öğretmenine olan güvenim gerekse kararlılığım sebebi ile birşey diyemedi. Gitti geldi. ama öyle koşa koşa seve seve değil. ama geldiğinde soruyordum nasıl geçti diye. süper geçti diyor.
Şimdi hafta içi günde 2,5 saatlik bir kursa götürüyorum. kademeli olarak orada tek bıraktım. ilk gün ben bekledim başında, ikinci gün anneanne, 3. gün kızımın kendinden büyük bir ablası, arkadaşı. son gün de tek başına kaldı. Orada ağlamış falan. Allahım ben bu çocukla ne yapacağım.
Allah'ıma bin şükür bir sağlık vb problemi yok ama bu aşırı bağımlılık beni çok yoruyor.
not: Hem ben hem babası ona cesaret kırıcı bir harekette sözde asla bulunmayız. severiz, sevgimizi gösteririz. çok nazlı. ayrıca hafta sonu babasına gider ama akşamları gelip benim evimde yatar. babası ertesi sabah gene alır. hiç zorlamadık. o nasıl mutluysa o şekilde davranıyoruz bu evden alma verme vb konularda. Babası hafta içi de fırdat buldukça alır. Yani babasını da görür ve kaliteli zaman geçiriler.
Çocuğu böyle olup sonradan düzelen vb arkadaşlar varsa bu sorunu nasıl aştıklarını paylaşabilirler mi?