Çocuğum benden ayrılmak İstemiyor, çok pasif.

Arkadaşlar 6 yaşında bir kızım var. ilkokula başlayacak bu sene.
Eşimle o 3 yaşındayken boşandık. Şimdi yazacaklarımı hemen boşanmaya bağlamayın lütfen. Ayrı olmayan ailelerin tüm çocukları çok mu atik, atılgan ve özgüven sahibi?

Ben sizden bu şartlarda neler yapabileceğim konusunda tavsiye istiyorum.

Evim arabam gelirim kızımın kendine özel bir prenses odası, akülü arabası vb vb herşeyi var. yani maddi sıkıntımız yok. buradan şu da çıkarılmasın. Her istediği alınmış şımartılmış bir çocuk değil. Kızım bir şey almadan önce pahalı mı anne? Paramız var mı? Alabilir miyiz? vb sorar. paramız yok kızım alamayız deyince anlayış gösterir. Çok anlayışlıdır.. Olgundur. Ama şansına dayıları dedesi babası üzerine titrer. Yazın ben elbise almayacağım geçen senekileri eskitsin diye karar vermişsem dayılarından yengelerinden yağar. Nasipli bir çocuk diyelim.

Etrafa karşı da çok güleryüzlü vb iken 4.-4.5 yaşlarında durum değişti. bensiz bir yere gitmez oldu.
Büyüdükçe düzeleceği yerde daha da kötüleşti. mesela bir kursa yazdırıyorum. Ağlıyor. Ben izlersem kenarda, iyi. ben yoksam hemen ağlıyor. (ki ben haber verip yakındaki bir markete su almaya vb gitmiş oluyorum. max 2-3 dakika)

Parktayız. Her zaman görüştüğümüz birine emanet edip eve birşey almaya gidiyorum. azıcık geciksem ağlıyor. Kızım ben seni asla bırakmam diye çok konuştum.
İşten azcık geç kalsam üzülüyor. Bu arada ben de çok ilgilenirim, oynarım, teşvik ederim. Çocukla çocuk olurum.

Defalarca konuştum anlamaya çalıştım olmadı. Çok pasif. Özgüveni çok yüksekti, şimdi ise çok çekingen. Apartmanımızın önüne bile bensiz çıkmıyor. ben pencereden bakıyorum desem de, yok.

Geceleri beraber yatıyorduk. Beraber yatmayı ben de çok seviyordum. İşime geliyordu yani:) Geçen gün lk iş yatağını ayırdım. Artık uyutup kendi yatağıma geçiyorum. Problem yaşamadık, yaşamayız da.

4 yaşındayken kreşe gitti. Kreşi önce çok sevdi sonradan, öğlen uyutmaları yemekleri sevmemesi yüzünden psikolojisi bozuldu. o kadar bozuldu ki çok kararlı olmama rağmen baktım çocuk elden gidecek mecburen aldım.

Bu sene anasınıfına başladı. İlk başlarda azcık sıkıntı çektik ama gerek öğretmenine olan güvenim gerekse kararlılığım sebebi ile birşey diyemedi. Gitti geldi. ama öyle koşa koşa seve seve değil. ama geldiğinde soruyordum nasıl geçti diye. süper geçti diyor.

Şimdi hafta içi günde 2,5 saatlik bir kursa götürüyorum. kademeli olarak orada tek bıraktım. ilk gün ben bekledim başında, ikinci gün anneanne, 3. gün kızımın kendinden büyük bir ablası, arkadaşı. son gün de tek başına kaldı. Orada ağlamış falan. Allahım ben bu çocukla ne yapacağım.

Allah'ıma bin şükür bir sağlık vb problemi yok ama bu aşırı bağımlılık beni çok yoruyor.

not: Hem ben hem babası ona cesaret kırıcı bir harekette sözde asla bulunmayız. severiz, sevgimizi gösteririz. çok nazlı. ayrıca hafta sonu babasına gider ama akşamları gelip benim evimde yatar. babası ertesi sabah gene alır. hiç zorlamadık. o nasıl mutluysa o şekilde davranıyoruz bu evden alma verme vb konularda. Babası hafta içi de fırdat buldukça alır. Yani babasını da görür ve kaliteli zaman geçiriler.

Çocuğu böyle olup sonradan düzelen vb arkadaşlar varsa bu sorunu nasıl aştıklarını paylaşabilirler mi?

Bunun kat ve kat fazlası nazlı bir görümcem var 7 yaşında ama bizimki tamamen ailenin yanlış yetiştirmesinden kaynaklı aynı hataları sizde görmedim bir pedagog yardımı alsanız nasıl olur acaba

anne mi isterim diye mi ağlıyor ? yoksa normal ağalyıp siz gelince susuyor mu belki sizin tek seferde anladığınız bir sorunu ordakiler anlayamadığı için sıkıntı yaşıyordur . iletişim eksikliğinden de olabilir yani rahat iletişim kuramayan çocuklarda görülen bir durum yiğenim 3 yaşına kadar konuşmayı çözemeyip derdini analtamıyordu sadece annesi anlıyordu ve annesine çok bağlıydı ama konuşmayı sökünce durum değişti bence pedgoğa götürmek gibi bir niyetiniz yoksa çevreyle nniçin iletişim kuramıyor bunu araştırabilirsiniz :)

Anlattığınıza göre herşey dört dörtlük..Acaba onu ürküten bir durum mu oldu..Bunun cevabı da arkadaşların dediği gibi pedegog..

gulmevsimi .!.:

Arkadaşlar 6 yaşında bir kızım var. ilkokula başlayacak bu sene.
Eşimle o 3 yaşındayken boşandık. Şimdi yazacaklarımı hemen boşanmaya bağlamayın lütfen. Ayrı olmayan ailelerin tüm çocukları çok mu atik, atılgan ve özgüven sahibi?

Ben sizden bu şartlarda neler yapabileceğim konusunda tavsiye istiyorum.

Evim arabam gelirim kızımın kendine özel bir prenses odası, akülü arabası vb vb herşeyi var. yani maddi sıkıntımız yok. buradan şu da çıkarılmasın. Her istediği alınmış şımartılmış bir çocuk değil. Kızım bir şey almadan önce pahalı mı anne? Paramız var mı? Alabilir miyiz? vb sorar. paramız yok kızım alamayız deyince anlayış gösterir. Çok anlayışlıdır.. Olgundur. Ama şansına dayıları dedesi babası üzerine titrer. Yazın ben elbise almayacağım geçen senekileri eskitsin diye karar vermişsem dayılarından yengelerinden yağar. Nasipli bir çocuk diyelim.

Etrafa karşı da çok güleryüzlü vb iken 4.-4.5 yaşlarında durum değişti. bensiz bir yere gitmez oldu.
Büyüdükçe düzeleceği yerde daha da kötüleşti. mesela bir kursa yazdırıyorum. Ağlıyor. Ben izlersem kenarda, iyi. ben yoksam hemen ağlıyor. (ki ben haber verip yakındaki bir markete su almaya vb gitmiş oluyorum. max 2-3 dakika)

Parktayız. Her zaman görüştüğümüz birine emanet edip eve birşey almaya gidiyorum. azıcık geciksem ağlıyor. Kızım ben seni asla bırakmam diye çok konuştum.
İşten azcık geç kalsam üzülüyor. Bu arada ben de çok ilgilenirim, oynarım, teşvik ederim. Çocukla çocuk olurum.

Defalarca konuştum anlamaya çalıştım olmadı. Çok pasif. Özgüveni çok yüksekti, şimdi ise çok çekingen. Apartmanımızın önüne bile bensiz çıkmıyor. ben pencereden bakıyorum desem de, yok.

Geceleri beraber yatıyorduk. Beraber yatmayı ben de çok seviyordum. İşime geliyordu yani:) Geçen gün lk iş yatağını ayırdım. Artık uyutup kendi yatağıma geçiyorum. Problem yaşamadık, yaşamayız da.

4 yaşındayken kreşe gitti. Kreşi önce çok sevdi sonradan, öğlen uyutmaları yemekleri sevmemesi yüzünden psikolojisi bozuldu. o kadar bozuldu ki çok kararlı olmama rağmen baktım çocuk elden gidecek mecburen aldım.

Bu sene anasınıfına başladı. İlk başlarda azcık sıkıntı çektik ama gerek öğretmenine olan güvenim gerekse kararlılığım sebebi ile birşey diyemedi. Gitti geldi. ama öyle koşa koşa seve seve değil. ama geldiğinde soruyordum nasıl geçti diye. süper geçti diyor.

Şimdi hafta içi günde 2,5 saatlik bir kursa götürüyorum. kademeli olarak orada tek bıraktım. ilk gün ben bekledim başında, ikinci gün anneanne, 3. gün kızımın kendinden büyük bir ablası, arkadaşı. son gün de tek başına kaldı. Orada ağlamış falan. Allahım ben bu çocukla ne yapacağım.

Allah'ıma bin şükür bir sağlık vb problemi yok ama bu aşırı bağımlılık beni çok yoruyor.

not: Hem ben hem babası ona cesaret kırıcı bir harekette sözde asla bulunmayız. severiz, sevgimizi gösteririz. çok nazlı. ayrıca hafta sonu babasına gider ama akşamları gelip benim evimde yatar. babası ertesi sabah gene alır. hiç zorlamadık. o nasıl mutluysa o şekilde davranıyoruz bu evden alma verme vb konularda. Babası hafta içi de fırdat buldukça alır. Yani babasını da görür ve kaliteli zaman geçiriler.

Çocuğu böyle olup sonradan düzelen vb arkadaşlar varsa bu sorunu nasıl aştıklarını paylaşabilirler mi?

Genişletmek için tıkla...

Sizin bir hatanız olmak zorunda değil. Çocukların kendilerine has dünyaları var. Televizyonda veya bilgisayarda bir şey görmüştür. Okulda çocuğun biri bir şey demiştir. Kötü bir rüya görmüş bile olabilir. Çocuklarda en büyük korkulardan biri terkedilme korkusudur. Sanırım sizi kaybetmekten korkuyor. Bir pedagog kolayca korkusunun sebebini belirleyebilir. Sonra onun tavsiyeleri doğrultusunda hareket edersiniz. Üzülmeyin belli ki zeki bir çocuk, siz de ilgili bir annesiniz.

Pedagogla görüşmenizi şiddetle öneririm
Ömür boyu karakterine yansıyacak birşey bu bence
Şimdi siz, yarın bir gün eş
Ama malesef ayrılıklar olabiliyor Allah korusun ölüm veya ileride herhangi bir sebeple ayrılık yaşadığı takdirde onun için yıkım olabilir

gulmevsimi .!.:

Arkadaşlar 6 yaşında bir kızım var. ilkokula başlayacak bu sene.
Eşimle o 3 yaşındayken boşandık. Şimdi yazacaklarımı hemen boşanmaya bağlamayın lütfen. Ayrı olmayan ailelerin tüm çocukları çok mu atik, atılgan ve özgüven sahibi?

Ben sizden bu şartlarda neler yapabileceğim konusunda tavsiye istiyorum.

Evim arabam gelirim kızımın kendine özel bir prenses odası, akülü arabası vb vb herşeyi var. yani maddi sıkıntımız yok. buradan şu da çıkarılmasın. Her istediği alınmış şımartılmış bir çocuk değil. Kızım bir şey almadan önce pahalı mı anne? Paramız var mı? Alabilir miyiz? vb sorar. paramız yok kızım alamayız deyince anlayış gösterir. Çok anlayışlıdır.. Olgundur. Ama şansına dayıları dedesi babası üzerine titrer. Yazın ben elbise almayacağım geçen senekileri eskitsin diye karar vermişsem dayılarından yengelerinden yağar. Nasipli bir çocuk diyelim.

Etrafa karşı da çok güleryüzlü vb iken 4.-4.5 yaşlarında durum değişti. bensiz bir yere gitmez oldu.
Büyüdükçe düzeleceği yerde daha da kötüleşti. mesela bir kursa yazdırıyorum. Ağlıyor. Ben izlersem kenarda, iyi. ben yoksam hemen ağlıyor. (ki ben haber verip yakındaki bir markete su almaya vb gitmiş oluyorum. max 2-3 dakika)

Parktayız. Her zaman görüştüğümüz birine emanet edip eve birşey almaya gidiyorum. azıcık geciksem ağlıyor. Kızım ben seni asla bırakmam diye çok konuştum.
İşten azcık geç kalsam üzülüyor. Bu arada ben de çok ilgilenirim, oynarım, teşvik ederim. Çocukla çocuk olurum.

Defalarca konuştum anlamaya çalıştım olmadı. Çok pasif. Özgüveni çok yüksekti, şimdi ise çok çekingen. Apartmanımızın önüne bile bensiz çıkmıyor. ben pencereden bakıyorum desem de, yok.

Geceleri beraber yatıyorduk. Beraber yatmayı ben de çok seviyordum. İşime geliyordu yani:) Geçen gün lk iş yatağını ayırdım. Artık uyutup kendi yatağıma geçiyorum. Problem yaşamadık, yaşamayız da.

4 yaşındayken kreşe gitti. Kreşi önce çok sevdi sonradan, öğlen uyutmaları yemekleri sevmemesi yüzünden psikolojisi bozuldu. o kadar bozuldu ki çok kararlı olmama rağmen baktım çocuk elden gidecek mecburen aldım.

Bu sene anasınıfına başladı. İlk başlarda azcık sıkıntı çektik ama gerek öğretmenine olan güvenim gerekse kararlılığım sebebi ile birşey diyemedi. Gitti geldi. ama öyle koşa koşa seve seve değil. ama geldiğinde soruyordum nasıl geçti diye. süper geçti diyor.

Şimdi hafta içi günde 2,5 saatlik bir kursa götürüyorum. kademeli olarak orada tek bıraktım. ilk gün ben bekledim başında, ikinci gün anneanne, 3. gün kızımın kendinden büyük bir ablası, arkadaşı. son gün de tek başına kaldı. Orada ağlamış falan. Allahım ben bu çocukla ne yapacağım.

Allah'ıma bin şükür bir sağlık vb problemi yok ama bu aşırı bağımlılık beni çok yoruyor.

not: Hem ben hem babası ona cesaret kırıcı bir harekette sözde asla bulunmayız. severiz, sevgimizi gösteririz. çok nazlı. ayrıca hafta sonu babasına gider ama akşamları gelip benim evimde yatar. babası ertesi sabah gene alır. hiç zorlamadık. o nasıl mutluysa o şekilde davranıyoruz bu evden alma verme vb konularda. Babası hafta içi de fırdat buldukça alır. Yani babasını da görür ve kaliteli zaman geçiriler.

Çocuğu böyle olup sonradan düzelen vb arkadaşlar varsa bu sorunu nasıl aştıklarını paylaşabilirler mi?

Genişletmek için tıkla...

o yaşlarda öyle oluyorlar hele ki daha küçükken kreşe felan gitmemişlerse böyle yapyorlar.neden aklıma gelmiyor

Eskiden boyle degildi diyorsunuz. Aklima korkmasina sebep olacak bir sey mi yasandi diye geliyor. Sizin fark etmediginiz bir durum olabilir. Size onemsiz gelen bir olay, izledigi bir filmdeki herhangibir sahne, bir sohbet, her sey olabilir. Pedagog sart bana kalirsa. Ben cok urkek bir cocuktum mesela ama dogam buydu benim. Ortaokula basladigimda duzelmistim mesela. Ama sizinki sonradan olusmus bir durum. Pedagog yardimi alin lutfen.

Çok teşekkürler yorumlarınız için. Bir pedagogla görüşeyim en iyisi.
İnşallah düzelir.

eun123 .!.:

anne mi isterim diye mi ağlıyor ? yoksa normal ağalyıp siz gelince susuyor mu belki sizin tek seferde anladığınız bir sorunu ordakiler anlayamadığı için sıkıntı yaşıyordur . iletişim eksikliğinden de olabilir yani rahat iletişim kuramayan çocuklarda görülen bir durum yiğenim 3 yaşına kadar konuşmayı çözemeyip derdini analtamıyordu sadece annesi anlıyordu ve annesine çok bağlıydı ama konuşmayı sökünce durum değişti bence pedgoğa götürmek gibi bir niyetiniz yoksa çevreyle nniçin iletişim kuramıyor bunu araştırabilirsiniz :)

Genişletmek için tıkla...

Canım yok, istediği şeyi rahat ifade eder. Tek erdi ben hep yanında olayım, hep onunla ilgileneyim. hiçbirşey yapmadan otursam o da yeter. yanında olayım yeter. parkta arkadaşlarıyla saatlerce sorunsuz oynar. ben yeter ki oralarda olayım. illa yakınında değil. parkın herhangi bir yerinde. çünkü bazen mahalledeki ablalarıyla oynuyorlar. i,lerde biz de hanımlar sohbet ediyoruz. görmüyorum bile. ablaları nerde bunlar peşinden.

yani anlatabiliyor muyum bilmiyorum. ama pedagogla görüşeceğim.
Bazıları kızın çok cool diyor. bilmiş bilmiş cevapları. ama birşey sorarsın sessizce utangaç cevap verir. cazgır değil çok hanım.
mahalledeki çocuklardan birkaçı dışladılar bir ara. Komşuya misafir gelen bir kız çocuğu vardı. kızımı dışladı ben de oradaydım şakaya vurdum seni cimcime vb diye ama kızım o kızdan çok çekindi korktu. Ondan sonra böyle oldu buna eminim. o kız da kızımdan küçük. yaşı da bayağı küçüktü. hala o kızı görünce onla oynamak istemez.

Kızıma sorunca kızım neden ağlıyorsun vb. bahaneleri hep hazır. sen beni o kötü kreşe gönderdin diyor ki kreşin kötü olmadığına ve bahane ürettiğine adım gibi eminim. kreş bitti kızım diyorum. ana sınıfına gittin, artık büyüdün.
yok. ana sınıfında arkadaşıyla hep evcilik oynuyorlar. bu hep bebek oluyor.

bahçeden dışarı çıkma seni alıp kaçırılar Allah korusun tanımadığın insanlarla konuşma vb. söyleriz hep ama bu onun iyiliği için.
Sonra anneannesi malesef Müge Anlı vb izler. ne kadar sinir olsam da kızsam da kadın vazgeçmiyor.
o onu öldürmüş, o kaçırmış, o eve hırsız girmiş bilmem ne. benim bie psikolojim bozuluyor izlerken. kızım izlemiyor ama duyuyor sonuçta aynı odada.

gulmevsimi .!.:

bahçeden dışarı çıkma seni alıp kaçırılar Allah korusun tanımadığın insanlarla konuşma vb. söyleriz hep ama bu onun iyiliği için.
Sonra anneannesi malesef Müge Anlı vb izler. ne kadar sinir olsam da kızsam da kadın vazgeçmiyor.
o onu öldürmüş, o kaçırmış, o eve hırsız girmiş bilmem ne. benim bie psikolojim bozuluyor izlerken. kızım izlemiyor ama duyuyor sonuçta aynı odada.

Genişletmek için tıkla...

bence kilit noktalardan biri bu. izlerken bide anneannesi yorum yapıyorsa "kızım sende sözümüzden çıkma bak böyle olur" falan diye etkilenmiş olabilir. ki gerçektende çok saçma ve ürkütücü bir program

gulmevsimi .!.:

bahçeden dışarı çıkma seni alıp kaçırılar Allah korusun tanımadığın insanlarla konuşma vb. söyleriz hep ama bu onun iyiliği için.
Sonra anneannesi malesef Müge Anlı vb izler. ne kadar sinir olsam da kızsam da kadın vazgeçmiyor.
o onu öldürmüş, o kaçırmış, o eve hırsız girmiş bilmem ne. benim bie psikolojim bozuluyor izlerken. kızım izlemiyor ama duyuyor sonuçta aynı odada.

Genişletmek için tıkla...

Çok haklısınız. Kızın biri kaçırılıp öldürüldüyse ondan korkmuş olabilir. Çocuklar bazen neden korktuklarını kendileri bile bilemeyebiliyorlar. Pedagog bu işin temeline iner merak etmeyin.