selam arkadaşlar. sıkıntım ailem.. özellikle annem.. birlikte yaşıyoruz ve bekarım 30 lu yaşlardayım fakat artık isyan bayraklarını çekiyorum. çocukluğumda gençliğimde bende herkes gibi hatalar yaptım benimde yanlışlarım oldu bende yanlış insanlarla tanıştım yanlış arkadaşlıklar ortamlar vs fakat bu yaşıma kadar bir şekilde aklım ve mantığımla kendimi korudum çok şükür utanacak birşeyde yapmadım. annem lise yıllarından beri beni hep takip eder (bir çok kez yakaladım) odamda çekmecelerime kadar herşeylerimi karıştırır telefon konuşmalarımı dinler. sürekli bir sorgu sual hali neden onu yaptın neden bunu ettin o kim bu kim şu ney kısaca içtiğim kahveye kadar karışıyor. ben bu durumdan çok sıkıldım çok bunaldım bir çok şey denememe rağmen bu durumdan kurtulabilmiş değilim. yaklaşık 5 yıldır bulabildiğim tek çözüm yolu iletişim kurmamak hiç birşey anlatmamak ve kapıyı çekip çıkmak 2-3-4 saatde olsa o evden uzaklaşmak. 15 yıldır sigara kullanıyorum halen söyleniyor sigara içtiğim için. arada canım istediği zaman oda 1 tane alkol kullanıyorum evi başıma yıkmaya kalkışıyor. tamam anne baba bir yerde bende hak veriyorum onlara fakat onların istedikleri gibi bir hayat yaşamak zorunda değilim. ben alkolik değilimki. evlenmediğim için çok ağar hakaretler duyuyorum beni bu şekilde kim ne yapacakmış herkes kaçıyormuş benden altımda araba elimde içkiler dolanan kızı napsınlar alanda yok artık seni gibi daha söyleyemediğim bir sürü ağar kelime ve cümleler. 10 yıldır tatile çıkmıyorum bar bilmem gezme bilmem belli sabit gittiğim yerler var zaten maddi durumumda çok yerinde değil buna rağmen gezmediğim yer kalmadığını okeye dördüncü olduğumu milletin masasına meze olduğumu yalaka olduğumu her gel diyene gittiğimi aklımın fikrimin olmadığını onurumun gururumun hatta şerefimin bile olmadığını söylediği zamanlar oluyor. insanız çalışıyorum yorgun geliyorum eve belki birazda geç bi vakit banyo yapma ihtiyacı duyuyorumki sabah uyanamam zorlanırım diye ne banyosu bu şimdi sen her dışardan geldiğinde banyo yapıyosun diyorlar. işin tuhaf tarafı babamıda bir şekilde konuştuğu şeylerle kendine çekmeyi başarıyor. şekerlerinin tansiyonlarının benim yüzümden çıktığına inanıyorlar. yaptığım herşey hata yediğim yemek içtiğim şeyler karışmayım diyorum çekiliyorum odama ona bir suç buluyorlar yanlarına gidiyorum aşağılamaya başlıyorlar. ama hep haklılar yaptıklarındada söylediklerindede bunu savunuyorlar benim için miş beni düşündüklerindenmiş ben giderken onlar geliyormuş benden korkuyorlarmış kapılıp gitmemden birilerine safın aklı olmayanın önde gideniymişim ben. son zamanlardaki kavgalarımızda artık sesimi yükseltmeye başladım dayanamıyorum artık tabi ben karşılık verdiğimde çıkılmaz bir hal alıyor kavgalarımız beddua ediyor bana bunlar daha iyi günlerin beter ol ettiklerini çek sürün gibi beddualar etmeye başladı. günahımı alıyosun diyorum yaptığım kötü bişey yok bende insanım arkadaş çevrem var vs arada bişeyler yapıyosamda görmemezlikten gel duymayıver diyorum. evlenmemi istiyor fakat erkek arkadaşım olduğunda bunu kabullenemiyor bu saatte arayan senle evlenmez bu saatte eve bırakan seni almaz ne kahvaltısı bu böyle arkadaşlık olmaz vs gibi şeyler söylüyor. yoruldum ve çok sıkıldım artık bende istiyorum bi yuvam olsun bende isterdim keşke şuan bi çocuğum olsun bende isterdim herşey çok güzel olsun ama olmuyor herkes mutlu olamıyor işte. bu evden gitmek istiyorum evimi ayırmak istiyorum ama gücüm yok buna. bunu onlarada söyledim bırakmayacaklar beni biliyorum ama yeter artık üstüme çok geliyosunuz yaptığım herşeyde birşeyler arıyorsunuz sürekli suçluyorsunuz beni diyorum. senden rahatı yok biz seni bağlıyomuyuz istediğinde gidip geliyosun diyorlar. doğru ama ben evimde huzurlu olmak istiyorum. sokakta değil. annem çok fena bir şekilde beni kafaya takmış durumda attığım adım onu rahatsız eder oldu. suçum ne biliyorum çocukken gençken yaptığım herkesin yaptığı ufak tefek hatalar bunlardan dolayı güvensizler bana. erkek arkadaşımla buluşmak için onlara yalan söyledim arkadaşımda olucam diye ogün arkadaşımın evini bastılar. 2 sene önce arkadaşıma yemek yapmaya gidiyorum dedim arkadaşımın evinden aradılar (çok utanmıştım arkadaşımın eşide vardı evde) akşam işten sonra rahat birşeyler giyeyim diye yanıma kot pantolonumu aldım eve gittiğimde ne bu işe gitmedinmi sen dediler gittiğimi söyledim. ertesi güb babam iş yerime gelip bir kaç kişiye dün işe gelip gelmediğimi sormuş bunun gibi ufak tefek fakat beni çok inciten yıpratan olaylar yaşadım. hepimiz çocuğuz onların gözünde hepimiz birşeyler saklamak isteriz fakat kişi ne yaptığını nereye kiminle gittiğini ne şekilde davrandığını bildikten sonra başka kimi ilgilendirirki. daha anlatmadığım bir sürü olay bir sürü tartışma ama özetle bunları yaşıyorum ben şuan..
ben ne yapıcam bilmiyorum kabullenmekten başka ne yapabilirim bilmiyorum
ben ne yapıcam bilmiyorum kabullenmekten başka ne yapabilirim bilmiyorum