Merhaba, beni uzun zamandır rahatsız eden bir konuyu sizlerle paylaşmak istiyorum. Ben fotoğrafçıyım (gelin, damat, aile vs cekimleri yapiyorum) ama bir yere bagli çalışmıyorum. Yani bir is yerim yok. Aslında açmayı cok istiyorum; fakat şu an turkiyenin icinde bulundugu ekonomik kriz nedeniyle buna cesaretim yok. Neyse... bu nedenle home ofice calisiyorum; yani islerimi evden yürütüyorum. Şu sıralar pek de bir yoğunlugum yok, cogu zaman kendimi ev isleriyle mesgul ediyorum. Yani ev hanımı statüsünde yer alıyorum. Dolayısıyla bir yere bagli olarak (her ay duzenli maas alan birisi olarak) calismadigim icin kimse beni calisiyormus gibi gormuyor. Zaten dedigim gibi zamanimin cogunu evde calismayarak geçiriyorum.
...
Beni rahatsız eden durum şu: etrafımdaki kadinlarin çoğu calisiyor ve bir aradayken devamlı işten gücten laf açıp, calismayan kadinlardan dem vuruyorlar.
Misal bugun misafirlikteydik ve ev sahibi ögretmendi. 2 ay tatili var malum kadinin. Muhabbet aynen şuydu:
- Ayy ben sıkıldım.
- Nasıl vakit geciriyo bu evdeki kadınlar.?! -Yapacak hic bir sey bulamiyorum vs.
Örnegin: felancanın kızı işe girmis mesela. Aa girsin tabi canım, girmeyipte ne yapacak? Bunun sonrasını da dusunmek lazım, kadın çalışmalı.
-ee sen napiyosun evde?
-Nasil vakit geciriyosun?
- Neler yapiyosun, sıkılmıyo musun vsvs..
-komsularinla aran nasıl? Gidis gelis yapiyor musun?
Bu sorular ve muamele beni ciddi anlamda yormaya başladı. Bu tarz muhabbetler sıklıkla açılıyor ve her açildiginda benim enerjim bundan cok kotu etkileniyor. Kendimi ise yaramaz biri gibi hissetmeme sebep oluyorlar.
...
Evlilik dolayisiyla sehir degistirdim ve burda esimin ailesi, akrabalari ve dostalri disinda pek bir cevrem yok. Kimse bana su zamana kadar (kendi arkadaslarim haric) bir müsteri yönlendirmedi. Hep kendi çabalarımla; sosyal medya vasıtasıyla müsteriler bulup bir şeyler yapmaya çalıştım. Kimse aferin sana, çekimlerin güzel vs tarzında motive edici söz ve davranışlarda bulunmadıgı gibi aksine işimi önemsemediklerini belirten muamelelerde bulundular.
-senin cogu vaktin evde, napıyosun evde, bi günün nasıl geçiyo meselaa! (Hep bir küçümseyiş edasıyla tabi)
Bu durumdan o kadar sıkıldım ki. Bu muhabbetler her döndüğünde kendimi üretmeyen, pasif, ise yaramaz bi insan gibi hissediyorum. Egitim seviyesi benden katbekat dusuk olan insanlar tarafindan bile kucuk goruldugumu hissetmeye basladim. Meslegıme ve bana saygı duyulmadıgini düşünüyorum artık. Bir de yanlış anlaşılmasın bu muameliyi yapan kadınların çogu öyle kültürlü, kendini gelistirmiş, kariyeri parlak olan kişiler degiller. Bu kisilerin en kariyerli olani az öncede bahsettigim ilkokul ogretmeni, digerleri magaza ya da fabrikada calisan isciler. Kimseyi kucumsedigimden degil yanlis anlasilmasin..demek istedigim fotografcilik meslegini kucumseyebilecek turden meslekleri yok hicbirinin. Ki ben her daim kendimi gelistirmis bir insanim. Misal iki tane kisisel gelisim turunde kitabim var. Yani bir donem yazarlık yaptım ama o zamanda evde oturup yazdigim icin hep aynı muameleyi gordum. En yakin cevremdekiler bile kitabimi merak edip ya da sirf destek olmak amacli kitabimi alip, en azindan emege saygi icin bile okumadilar.
- eee nasıl yazma işleri, para geliyo mu bari?
Sırf üretmek icin yazan beni bile " bu isten iyi gelir elde edemiyorum bari artik yazmayayim" dedirterek baltaladılar...Bir romana başlamıştım, epeyde ilerlettiğim bir romandı bu. Nasıl olsa digerleri gibi bu da iyi satış yapamayacak, üretmemin ne anlamı var diye düşünerek sayfayı kapadım. Ama bugünkü muhabbet beni gerçekten çok hırslandırdı. O muhabbet esnasında onları dinlemiyormuş süsü vermek icin televizyona baktığımda muhabbeti ceviren kisilerin bana baktiklarini hissettim. O an kendime bir söz verdim. Kendimi pasif hissettigim o anda " sadefrappe artık çok daha başarılı ol ve şu kadınların çenelerini artık kapa" diyerek iç sesimle konustum.
Bu aralar boşladığım işime iki elle sarılmak istiyorum. Umarım bu hırsım yarın ve sonraki günlerde devam eder. Başarısızmışım hissiyatını bana o kadar güzel aşıladılar ki, bir yarım yapabilirsin derken diğer yarım hep o yarıma engel olacakmış gibi hissediyorum. Tam üretime gececekken amaaan boşver.nasil olsa yine bir engel çıkıp olmayacak bir şeyler diyorum.
Aranızda bnm durumumu yasayanlariniz var mi?
Benim durumumda olanlar bu durumu nasıl aştınız veya aşmaya çalıştınız? Sizlere de bana yapıla benzee muameleler yapıldı mı? Sizler bu durumla nasıl baş ediyorsunuz gerçekten merak ediyorum. Bir de burdan çalışan kadınlara bir şey sormak istiyorum. Sizler de çevrenizdeki çalışmayan kadınlara bu muameleyi yapıyor musunuz? Evden çalışıyor veya çalışmıyor olmamız sizi rahatsiz mi ediyor? Biz sabah akşam çalışalım, elalemin kadını evde yaysın otursun, ohh ne güzel diye mi düşünüyorsunuz?
Not: "yazarım diyorsun ama imla hataların var" tarzinda gerici eleştirilerde bulunmasın kimse lütfen! Gece yarısı telefonumdan yazdıgım bu yazıyı düzelttirmek zorunda birakmayin bana. Netice de her sey net bir sekilde anlasiliyor.
-
daha önce broşür ve kart bastırıp gelinlikcileri dolastim. Aklimda kuaförlere gitme fikri de vardı; fakat gelinlikcilerden dönüş alamayinca motivasyonumu hemen yitirdim. Benim sıkıntım da bu sanırım, her seyden cok cabuk etkilenip modum hemencik düşüyor ve basarisiz olacağım dusuncesi kafamda hemen yer ediyor. Bana ilham olması icin film ve kitap onerisi istemeliyim sanirim.
çalışmıyorum ev islerine esim yerine gore yardim eder. Cocuklar kucukken siler süpürür daha cok yardim ederdi. Gecen ben süpürdüm o sildi. Haftasonuna denk gelirse isimi cabuk bitireyim diye yardim eder. Pazarlari yemek yapar , tatli yapar bazen . Bunu yapmayi seviyor. 
calisinca bütün isleri bana yaptirirsin diye.
