Keske , inanın özelde kadınlar çok yıpraniyor, eski calistigim yerde kadınlar dogum sonrasi işten atilmamak için hızla ise dönüyorlardi hatta asiri hırslı bir arkadasikHayat pahalılığı ,geçim sıkıntısı insanları çok bunalttı, eşiniz de yetişemiyor belki..ozel sektörde 40 dan sonra ise girmek daha bir zor oluyor..devletimiz annelere kolaylık sağlasa keşke.. ne bileyim çocuk başına 5 yıl erken emeklilik,pirim ödeme kolaylığı v.s çoğu sektörde ortalama hep asgari ücret..insanlar hep mutsuz,hayat şartları ağır...
Cok tesekkurler, evet bir yandan ise girmeyi cok istiyorum bir yandan da oğlumdan ayrılmayı göze alamıyorum, ama zor da olsa başarmak gerek ,esime ve çevreme başımı dik tutabilmek için kimseyi konusturmamak içinHadi şimdi ödevdi, okula birakmakti cocuga bakiyorum diye dusunuyorsunuz ve devamli ogluma baglandim diyip durmuşsunuz ama bundan seneler sonra artik cocugun size ihtiyaci kalmayacak odevini kendi yapacak, okula kendi gidecek ve daha cok arkadaslariyla takilacak bunu biliyorsunuz degil mi? Bu yazdiklariniza bakinca, o yillar geldiginde de bambaşka dertlere girecek gibisiniz cunku
Ne iş yapiyordunuz bilmiyorum da illa eski işiniz gibi bir iş bulmayi beklemeden daha az beklentilerle basvuru yapmayi denediniz mi?Çokta istekli degilsiniz, olmayinca içten seviniyorum yazmişsiniz cunku.
Yani calişmamak sizin cevrenizde ve eşinize bu derece dertse bir şekilde ufak tefekte olsa biyere girebilirsiniz umarim.
Teşekkür ederim güzel sözleriniz için, herkesin bakış açısı farklı, ben çok zor tedaviyle hamile kaldim ,hamileligim riskli geçti her an bebeğimi kaybetme psikolojisi vardi ve doğumda yogun bakımda kaldı bebeğim cok zor günler geçirdim, cocugumu kimselere emanet edemedim ,bu benim psikolojim kimsenin anneliği de eleştirmem ama bana ruh hastasiymisim gibi yaklaşmalari iyice sinirlerimi bozdu...kimi bebekken bırakır ise döner içi rahat eder ,kimi ben gibi yarım saat ayrı kalsa vicdanı sızlar...inanın eskiden asiri özgürlüğüne düşkün biriydim, annelik beni bu hale getirdi .Ya ne demek basit bi annelik güdüsü. Bu dünyanın en güzel şeyi. Anne olduk çalışmıyoruz diye hepimiz basit annelik güdüsü katagorisine girdik. Ay burda ki insanların böyle fütursuzca konuşmaları beni sinir ediyor. Kadın zaten üzgün siz böyle konuşunca sizce ne hissetti. Biraz empati lütfen
Cocuğa aşirı bağlanmanız iyi değil..çocuk bağımsızlasacak. 18 e gelip evden gidince ne yapacaksinız. Bence is seçmeyip alt kademe islere bakınHerkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Keske , inanın özelde kadınlar çok yıpraniyor, eski calistigim yerde kadınlar dogum sonrasi işten atilmamak için hızla ise dönüyorlardi hatta asiri hırslı bir arkadasikHayat pahalılığı ,geçim sıkıntısı insanları çok bunalttı, eşiniz de yetişemiyor belki..ozel sektörde 40 dan sonra ise girmek daha bir zor oluyor..devletimiz annelere kolaylık sağlasa keşke.. ne bileyim çocuk başına 5 yıl erken emeklilik,pirim ödeme kolaylığı v.s çoğu sektörde ortalama hep asgari ücret..insanlar hep mutsuz,hayat şartları ağır...
Yarısını okudum, devan edemedim. Ay içim bir kudurdu. Herkesi geçtim eşine!
Ne demek ne münasebet ayrıca ne bu insanları aşağılama merakı. Ne ev hanımlarının ne de çalışan kadınların birbirinden bir farkı olduğunu düşünmüyorum. Kulvarlar farklı sadece birisi dışarıda çalışıyor birisi evin içinde. Ay ben çok etkilendim bu konudan sinir beni boğdu.
Soranlara eşimin parası yetiyor deme. Biz bebeğimiz olduğunda eşimle böyle karar verdik de. Doğrusu bu zaten. Siz ortak bir karar vermişsiniz. Eşinizin öyle yan çizmeye hakkı yok.
Zaten y.lisans im vardi, İngilizcem iyi olmasına rağmen unutmamak için speaking kurslara gittim ,fransizca a1 de olsa gittim bir kursa, hobilerimle ilgilendim fotoğraf resim gibi. Esim global bilinen bir firmada müdür, iyi kazanıyor ama kazandığını rahatça yiyebilen biri değil, is yerinde ona bağlı elemanlarının bile eşlerine bakıyorum çalışmasa da çok lux yaşıyor, ayni ortamda onla aynı konumdaki insanlara bakıyorum çok lux otellerde tatil yapıyor ya da eşiyle çok sık yemeğe çıkıyor hem de şık mekanlara vs ama esim fakir aileden çıkma biri old için hep yatırım yapmak istiyor geleceği garantiye almak içineşim çok zengin olmazsa, bana da böyle laflar atarsa çocuğum da sizinkinin yaşında olursa mecburen çalışırdım. siz hatalısınız çünkü bu süreçte kendinizi geliştirmek için hiçbir şey yapmamışsınız doktora, master vs yapabilirdiniz, dil öğrenebilirdiniz. eşiniz ise düzgün konuşmak yerine size laf çakma konusunda haksız. almanya gibi ülkelerde 3-4 sene anneye çocuğunu büyütmek için izin veriliyor ve çalıştığı yerdeki özel de olsa kadrosu sabit kalıyor yanılmıyorsam 1 sene de babaya izin veriliyordu. sonuçta 4/5 yaşına geliyordu çocuk ve anaokuluna yazdırıyordunuz. bizim ülke tam anlamıyla sömürü düzeni.
bir şey daha eşinizin maddi durumu gerçekten iyi olsaydı sizin çalışmanızı istemezdi.
Çocuğuna bağımlı da. tembel demek ne demek?! İster çalışır ister yatar hayat onun. Burada sorun eşi… Bunu nasıl görmüyorsunuz?Bence oğlunu bahane eden tembel evde ..t büyütmek isteyen biri.üstelik terbiyesiz.çalışmasın kendini eve kapatıp izole etsin zaten bu kafayla.
çocuğumu servise veremem öksüz gibi demiş haspam
Kendinizi sanki kötü bi hale gelmiş gibi anlatmayın . Burdaki tepkiler beni çok şaşırttı. Hissettikleriniz gayet doğal annelik hisleri. Ama böylede kendinizi çok kötü hissedip bunaltacağınıza mecbur alt kademeden de olsa bir iş bulmaya çalışın. Herşey gönlünüzce olsunTeşekkür ederim güzel sözleriniz için, herkesin bakış açısı farklı, ben çok zor tedaviyle hamile kaldim ,hamileligim riskli geçti her an bebeğimi kaybetme psikolojisi vardi ve doğumda yogun bakımda kaldı bebeğim cok zor günler geçirdim, cocugumu kimselere emanet edemedim ,bu benim psikolojim kimsenin anneliği de eleştirmem ama bana ruh hastasiymisim gibi yaklaşmalari iyice sinirlerimi bozdu...kimi bebekken bırakır ise döner içi rahat eder ,kimi ben gibi yarım saat ayrı kalsa vicdanı sızlar...inanın eskiden asiri özgürlüğüne düşkün biriydim, annelik beni bu hale getirdi .
Disarda çalışan kadın evde çalışmıyor mu?Yarısını okudum, devan edemedim. Ay içim bir kudurdu. Herkesi geçtim eşine!
Ne demek ne münasebet ayrıca ne bu insanları aşağılama merakı. Ne ev hanımlarının ne de çalışan kadınların birbirinden bir farkı olduğunu düşünmüyorum. Kulvarlar farklı sadece birisi dışarıda çalışıyor birisi evin içinde. Ay ben çok etkilendim bu konudan sinir beni boğdu.
Soranlara eşimin parası yetiyor deme. Biz bebeğimiz olduğunda eşimle böyle karar verdik de. Doğrusu bu zaten. Siz ortak bir karar vermişsiniz. Eşinizin öyle yan çizmeye hakkı yok.
Bence oğlunu bahane eden tembel evde ..t büyütmek isteyen biri.üstelik terbiyesiz.çalışmasın kendini eve kapatıp izole etsin zaten bu kafayla.
çocuğumu servise veremem öksüz gibi demiş haspam
Cok teşekkürler, oğlumun ogreymeninde bunu hissediyorum, hatta okul yönetimi müdür rehberlik vs hepsinde ..ozel bir okula gönderiyoruz çoğu veli hali vakti yerinde, okul çıkışı ben alıyorum inanın tavırlar, davranışlar hissediliyor. Diğer veliler de şikayetçi ama ben zaten bu konuda çok ezik hissettiğim için daha da hissediyorum. Mesela sınıfın en yaramazi dr cocugu, okulun ona tavrı tepkisi toleransı çok daha farklı bunu veliler konuşuyoruz. İnanın tiksindim her şeyden, ülkedeki bu statü merakından, insanlığımızı yitirmekten..Ben çok çalıştım çabaladım okul hayatımda 7stune master ne oldu ? Babam baskiciydi hep korkuyla yetiştik çekingendim ,ozel şirkette kendimi gosteremedim çok çünkü benden daha az çalışan bile reklamını daha iyi yapıp yaptığı biri bin anlattığı için prim yapıp terfi etti. Hayat benim gibiler için çok zor ,insanımız güce statüye tapıyor, insanlığa ,belli değerlere değil. Oglum ozguvenli olsun girişken olsun diye çok caba harcıyorum o kadar gelecekten ümitsizim ki.....Bir kadının çalışmaması eziklik olarak nitelendirilemez bence sizin durumuzda. Sonuçta siz tahsil sahibi bir kadınsınız. İnsanların görüş ve davranışları onların kalitesine göredir. Bir eğitimci olarak kızınızın öğretmeni gerçekten böyle bir ayrım yapıyorsa, kuruntu değilse sizdeki kızınızı o öğretmenden almanızı tavsiye ederim. Böyle bir ayrım sağlıklı bir hareket değil kesinlikle.
Sizin iş başvurunuza dönmemeleri çok doğal sektörden çok uzak kalmışsınız, alanınızda eğitimler ve seminerlerle kendinizi tazeleyin öncelikle. Kaliteli sertifikalar edinin bu süreçte çevre de edineceksiniz zaten.
Her şey gönlünüzce olsun.
Evet oğlum olmasa bir sn durmam bosanirim ...aşk ta neymiş işte gördüm sonunu...en önemlisi bana saygısızlığı...cocukla da boşanmaya düşündüm bir ara ama issizken onun okul parasını vs nasıl ödeyeceğim düzenini bozmak istemiyorum arti esim elimden almaya çalışır ikimizde cocuga asiri bağlanıp birbirimize sevgimizi yitirdik, cocuk sonrasi her şey sarpa sardı...Sizin en büyük sorununuz iki yüzlü ve karaktersiz kocanız.Önce bunu bir kabullenin ama sizde de aşırı bir ajitasyon var,çok sıkıcı bir enerji veriyorsunuz dışarıya.Ayrica bu bağımlılık durumunu da aşmaniz gerekiyor,gerekirse psikolojik destek alın.
Prim gününüz ne kadar? O kadar yıl çalışmışsınız. En azından emeklilik gününü dolduracak kadar çalışın bence. Kocanın durumu şu an iyi ama gelecekte ne olacağı ( maddi krizler veya boşanma) belli olmaz. Emekliliği hak etsen en azından maaş garanti olur.Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Neyi neden yazdığımı anlayan anladı zaten.Öksüz insanları küçümseyerek örnek vermiş. Öksüz gibi oğlumu servisle yollayacam okula derken o dilinin kemiği olmalıydıDilinizin kemiği olsun.
Hiç bir gerekçeyle hemcinsinize bunları söylememelisiniz.
Çok ayıp.
Zorbalık ediyorsunuz
Ben kadının çalışmamasına takılmadım başka bir lafından dolayı gıcık kaptımÇocuğuna bağımlı da. tembel demek ne demek?! İster çalışır ister yatar hayat onun. Burada sorun eşi… Bunu nasıl görmüyorsunuz?
Yanlış cümleye karşılık yanlış cümle midir? Şiddete şiddetle karşılık verelim o zaman. Bu mudur?Neyi neden yazdığımı anlayan anladı zaten.Öksüz insanları küçümseyerek örnek vermiş. Öksüz gibi oğlumu servisle yollayacam okula derken o dilinin kemiği olmalıydı
Sen bu konulara çok takmissin kafayi. Bence herkes böyle degil. Zaten bizim toplumda kadınların %28i çalışıyor. Sana özel bi durum da yok. Sen her seyi ustune alınır olmuşsun. Ki bence burda en büyük pay eşine ait. Kim duysa öyle laflar çok içerler zaten. Bence biraz arsız ol senin yüzünden is biraktim keşke sen baksaydin cocuga da ben calissaydim de. Sen benim kariyerimi bitirdin de üste çık. Git bana is bul da calisayim de :) kendine acıyıp üzülüp durma.Cok teşekkürler, oğlumun ogreymeninde bunu hissediyorum, hatta okul yönetimi müdür rehberlik vs hepsinde ..ozel bir okula gönderiyoruz çoğu veli hali vakti yerinde, okul çıkışı ben alıyorum inanın tavırlar, davranışlar hissediliyor. Diğer veliler de şikayetçi ama ben zaten bu konuda çok ezik hissettiğim için daha da hissediyorum. Mesela sınıfın en yaramazi dr cocugu, okulun ona tavrı tepkisi toleransı çok daha farklı bunu veliler konuşuyoruz. İnanın tiksindim her şeyden, ülkedeki bu statü merakından, insanlığımızı yitirmekten..Ben çok çalıştım çabaladım okul hayatımda 7stune master ne oldu ? Babam baskiciydi hep korkuyla yetiştik çekingendim ,ozel şirkette kendimi gosteremedim çok çünkü benden daha az çalışan bile reklamını daha iyi yapıp yaptığı biri bin anlattığı için prim yapıp terfi etti. Hayat benim gibiler için çok zor ,insanımız güce statüye tapıyor, insanlığa ,belli değerlere değil. Oglum ozguvenli olsun girişken olsun diye çok caba harcıyorum o kadar gelecekten ümitsizim ki.....