Cok eglendiniz, cok komik gelmiş anlaşılan, burda sadece caresizce destek istiyordum, asiri üzüldüm
Cok eglendiniz, cok komik gelmiş anlaşılan, burda sadece caresizce destek istiyordum, asiri üzüldümCok yazik değil mi? Umarim evlenmez oğlu, ömür boyu yasasinlar bağımlı bağımlı
Desteklik bir sey yok, oglunuza bu sekilde zarar vermekten vazgecin?Cok eglendiniz, cok komik gelmiş anlaşılan, burda sadece caresizce destek istiyordum, asiri üzüldüm
Hayat pahalılığı ,geçim sıkıntısı insanları çok bunalttı, eşiniz de yetişemiyor belki..ozel sektörde 40 dan sonra ise girmek daha bir zor oluyor..devletimiz annelere kolaylık sağlasa keşke.. ne bileyim çocuk başına 5 yıl erken emeklilik,pirim ödeme kolaylığı v.s çoğu sektörde ortalama hep asgari ücret..insanlar hep mutsuz,hayat şartları ağır...Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Sanırım öyle birşey var 2 yıl mı be saydırılıyormuş.Hayat pahalılığı ,geçim sıkıntısı insanları çok bunalttı, eşiniz de yetişemiyor belki..ozel sektörde 40 dan sonra ise girmek daha bir zor oluyor..devletimiz annelere kolaylık sağlasa keşke.. ne bileyim çocuk başına 5 yıl erken emeklilik,pirim ödeme kolaylığı v.s çoğu sektörde ortalama hep asgari ücret..insanlar hep mutsuz,hayat şartları ağır...
Mesajınızı ağlayarak okudum, kadin kadının düşmanı diye boşuna demiyorlar .kreş açmak o kadar kolay değil hanımefendi, elimde sermayem yok ,olsa daha ilgimi çeken bir şey yapardım, 10 senede ne mi yaptım? Tekrar kpss ye girdim çalıştım ama olmadı, yds ye girdim akademisyen olmak için ama tanıdık bulamadigim icjn olamadım. 2.dil kursuna gittim ,fotoğrafçılık sertifikası aldim, resim atölyesinde gittim vs vs cocugumu nasıl daha iyi yetiştiririm kitaplar okudum. Suan ona aylık rutinde alacağım kitaplar için bile uzun araştırmalar yaparım. İzleyeceği çizgi filmden telefonda oynayacağı oyuna kadar araştırırim. Fonksiyonel tip uzmanlığı ilgimi çekiyor belki onla ilgili eğitim de alırım.zaten y.lisans yapmıştım. Tanınmak istemediğim için bölümümu yazmıyorum ama zamanında çok dirsek çürüttum. Fakülte arkadaşlarım patron konumunda oldular cok iyi paralar kazanıyorlar ama iste ben bu durumda kaldım...ayrıca cocugum doğduktan sonra yazmadım ama esim kaza geçirdi 1.5 sene yatalak kaldı ona baktım. Yargılamak kolay,keske destek olacak bir şeyler yazsaydınız geçmişimi okuyana kadarKırıcı olacak yazacaklarım ama psikolojiniz hiç sağlıklı değil. Çocuğuna karşı bir annenin bu kadar bağımlı olması hiç doğru değil. Nerdeyse 10 yaşına gelmiştir çocuk, servise bile vermeye kıyamıyorum nedir. İyi annelik bu değil maalesef. Siz bu çocuğu şekilde böyle kalın pamuklara sararak yetiştirince ne olacak sanıyorsunuz?
2017'deki konunuzu okudum, çocuk 1.5-2 yaşına gelene kadar eşinizle aynı odada yatamamışsınız. O zaman 2 yaşında işe başlayacağınızı yazmışsınız. Aradan 6 yıl geçmiş aynı yerdesiniz.
Sizin hayatınız çocuk ve ev odaklı olmuş. 10 sene boyunca hiç kendinizi geliştirecek şeyler yapmamışsınız. Kendinize yatırım yapmamışsınız. İlla özel sektöre dönmenize gerek yok, kreş bile açabilirdiniz, ikinci bir üniversite okuyabilirdiniz. Zaten çocuk çoğu zamanını okulda, kursta geçiriyor. Bu süreçte siz bir şeyler yapabilirdiniz. hani 5 yıl tamam diyelim geri kalan 5 yıl maalesef doğru değerlendirilmemiş.
Eşinizin sizin çalışmanızı, iş hayatınıza girmenizi beklemesi normal. İnsanlar değişirler, fikirleri, ilişkilerinden beklentileri değişir. Sizin aranızda "çocuk büyüyünce işe geri dönerim" muhabbeti geçmiş. Kocanızda şeker, fıtık her şey var, öyle zengin değil orta halli bir aileymişsiniz. Bu şartlarda evde oturmanıza şaşırdım, ya kocanız işinden olsa ya da adama bir şey olsa nasıl geçineceksiniz?
Birde şöyle bir şey var, evde oturan sadece çocuğa ev işine odaklanan kadın köreliyor, yerinde kalıyor. Çalışan kadın sabah kalkıyor, kendine odaklı üstünü temiz, düzgün giyinip çıkıyor işine, dışarıda ne olup ne bitiyor görüyor, akşam eşiyle iyi kötü anlatacak yeni şeyleri oluyor.
2017'deki konunuzu okudum, çocuk 1.5-2 yaşına gelene kadar eşinizle aynı odada yatamamışsınız.
Ben bu hayatta bu forumda bir şermin iki begümden tırstığım kadar hiç bir şeyden tırsmıyorum2013'teki konunuzda da iş hayatınızda kötü hissettiğinizden bahsetmişsiniz.
O dediginiz doğum borçlanması..doğumdan sonra çalışmadığınız 2 yılın pirimini cebinizden ödeyip pirim kazanıyorsunuz..2 yıl doğum borçlanmasının bedeli 80 bin civarı..O kadar parayı ben ödedikten sonra ne anladım annelere kolaylıktan..Sanırım öyle birşey var 2 yıl mı be saydırılıyormuş.
En sinir olduğum şey de hiç okumamış akrabalarım var torpille vs lise mezunu olarak devlete girdi bir çoğu, suan beni küçümsuyorlar. Kuzenim vardi annesi matematik calistirayim diye beraber çalışın kuzenine sor yapamadıklarını derdi ona, geometri vs çalıştırırdim defalarca anlatırdım anlamazdı, o flortleriyle çıktı çalışmadı ben ise hep inekledim. O lise mezunu torpille girdi devlete simdi açık öğretimi okuyup müdür olacakmış...beni eziklemeye çalışıyor niye çalışmıyorsun ki diyor böyle istiyorum diyorum ...Bu arada o ailesiyle aynı sehirdeydi ve çocuğuna bebeklikten beri hep annesi baktı ben hayatımın her anını zorlukla yaşadım, ama geldiğim nokta bu oldu ,suan özelde işe girsem aldığım para bakiciya yemek temizlik yapan kadına gidecek ,olan ogluma olacak.. hak ettiğim parayı alsam koymayacak taya kadın ogluna cok baglanmıs ben de elestirdim bu surecte kendini gelistirmeliydi tüm hayatı cocuk olmamalıydı fakat esinin en basta calısma dedikten sonra asagılamaya baslaması igrenc. bu kadın hizmetci mi? artı özel sektör türkiyede cok boktan hepimiz biliyoruz. cok bi zorunluluk olmadıkca kimse calısmayı istemiyor zaten. sanki türkiyedeki calısma kosulları norvece denk gibi konusuyor herkes
baska ülkelerde para kazanmak icin bizim ülkemizde ben ezik degilim demek için çalışlıyor sanki,sürekli bi laf sokma ezme fln,aaaa sen çalışmiyomusun,neden ayaklarının ustünde durmuyosun vs.neymiş bu ayakların üstünde durma olayı anlayamıyorum,bugün çalışırsın yarın birakırsın sonra fikrin değişir yine çalışırsın kime ne,bunun yaşı,zamanı yokki,canınız ne zaman istiyorsa o zaman çalışın,bu sitede en çok konuşulan konuların başında bu geliyor sonrakide yaş konusu,anladımki bizim ülkemizde kadına iş ve yaş konusunda ciddi bir baskı var,aşmak lazım bunları yaşta işte kişinin problemiHerkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Sizin en büyük sorununuz iki yüzlü ve karaktersiz kocanız.Önce bunu bir kabullenin ama sizde de aşırı bir ajitasyon var,çok sıkıcı bir enerji veriyorsunuz dışarıya.Ayrica bu bağımlılık durumunu da aşmaniz gerekiyor,gerekirse psikolojik destek alın.Surekli ev isleri ile ilgili emirler veriyor ,bir şey ters gidince ne ise yararsın ki sen diyor ,yemekten tutun tüm ev düzenini eleştiriyor
Bence oğlunu bahane eden tembel evde ..t büyütmek isteyen biri.üstelik terbiyesiz.çalışmasın kendini eve kapatıp izole etsin zaten bu kafayla.Sizin en büyük sorununuz iki yüzlü ve karaktersiz kocanız.Önce bunu bir kabullenin ama sizde de aşırı bir ajitasyon var,çok sıkıcı bir enerji veriyorsunuz dışarıya.Ayrica bu bağımlılık durumunu da aşmaniz gerekiyor,gerekirse psikolojik destek alın.
vallahi soylemek istediklerimi yazmışsınız,esimin ablasıda bana işmi yok gir bir yere asgari ücretle calış dedi geçen gün uzerine vazife sanki,gir abla sen calış dedim kendisi lise mezunu babasının parasıyla iş yeri açmış zamanında paraya para demiyor,ben ünüversite mezunuyum iki okul bitirdim biri lisans diğeri önlisans,bilgisayar eğitmenliğmde var,kpss ye yıllarca çalıştım iyi puanlarda aldım atanamadım,özele gidiyorum iş saatleri çok katı,çözüm asgari ücretmi yani o zaman ben neden o kadar emek verdim,gururuma yediremiyorum ogluma bakarım, en azından çocuğum ilgili bir anneyle büyür daha iyi,sanki işsizlik yada calışmamak bir seçimmiş gibi davranıyorlar çok sinir oluyorum,tamam seçenler var ama herkes aynı değil..En sinir olduğum şey de hiç okumamış akrabalarım var torpille vs lise mezunu olarak devlete girdi bir çoğu, suan beni küçümsuyorlar. Kuzenim vardi annesi matematik calistirayim diye beraber çalışın kuzenine sor yapamadıklarını derdi ona, geometri vs çalıştırırdim defalarca anlatırdım anlamazdı, o flortleriyle çıktı çalışmadı ben ise hep inekledim. O lise mezunu torpille girdi devlete simdi açık öğretimi okuyup müdür olacakmış...beni eziklemeye çalışıyor niye çalışmıyorsun ki diyor böyle istiyorum diyorum ...Bu arada o ailesiyle aynı sehirdeydi ve çocuğuna bebeklikten beri hep annesi baktı ben hayatımın her anını zorlukla yaşadım, ama geldiğim nokta bu oldu ,suan özelde işe girsem aldığım para bakiciya yemek temizlik yapan kadına gidecek ,olan ogluma olacak.. hak ettiğim parayı alsam koymayacak ta
Dikkat etmedim o cümleye,gerçekten çok büyük ayıp etmiş ama koca da bir çeşit karaktersiz.Bence oğlunu bahane eden tembel evde ..t büyütmek isteyen biri.üstelik terbiyesiz.çalışmasın kendini eve kapatıp izole etsin zaten bu kafayla.
çocuğumu servise veremem öksüz gibi demiş haspam
Anksiyeteniz bana da geçti konunuzu okurken. Bayağı hissediliyor zaten. Ama artık o evreler geçmiş bitmiş. Sürekli bu korkularla yaşayamazsınız. Gerçekten bir destek almalısınız. Mesele iş değil çünkü.Cocuga bağımlı kisilik oldum sagliksiz olduğunu kabul ediyorum, bireysel hayatımı o kadar özledim ki...sorunun çözümü kendim için yaşasam ben mutlu olsam cocuguma da mutluluk veren bir anne olurum..ama olamıyorum, neşeli, rahat annelere çok 8zeniuorim ben hep paniktim hep çocuğumu hamilelik dahil kaybetme korkusuyla yaşadım, zor hamilelik ve nazlı bir bebekti yemek yemesi ,yürümesi her şeyi zor oldu benim tedirginliğim cocuga gecti
Ya ne demek basit bi annelik güdüsü. Bu dünyanın en güzel şeyi. Anne olduk çalışmıyoruz diye hepimiz basit annelik güdüsü katagorisine girdik. Ay burda ki insanların böyle fütursuzca konuşmaları beni sinir ediyor. Kadın zaten üzgün siz böyle konuşunca sizce ne hissetti. Biraz empati lütfenYıllarca aterkil düzene karşı gelip kendi ayaklarının üstünde duran rol model olunacak güçlü ve başarılı bir kadından milyarlarca canlıda bulunan basit annelik güdüsüne yenilip hayatını bir çocuğa adayıp kocasının himayesine giren bir kadına dönüşmek.. Eski haliniz mükemmelmiş umarım aynı hatayı yapmam ilerde.
Mesajınızı ağlayarak okudum, kadin kadının düşmanı diye boşuna demiyorlar .kreş açmak o kadar kolay değil hanımefendi, elimde sermayem yok ,olsa daha ilgimi çeken bir şey yapardım, 10 senede ne mi yaptım? Tekrar kpss ye girdim çalıştım ama olmadı, yds ye girdim akademisyen olmak için ama tanıdık bulamadigim icjn olamadım. 2.dil kursuna gittim ,fotoğrafçılık sertifikası aldim, resim atölyesinde gittim vs vs cocugumu nasıl daha iyi yetiştiririm kitaplar okudum. Suan ona aylık rutinde alacağım kitaplar için bile uzun araştırmalar yaparım. İzleyeceği çizgi filmden telefonda oynayacağı oyuna kadar araştırırim. Fonksiyonel tip uzmanlığı ilgimi çekiyor belki onla ilgili eğitim de alırım.zaten y.lisans yapmıştım. Tanınmak istemediğim için bölümümu yazmıyorum ama zamanında çok dirsek çürüttum. Fakülte arkadaşlarım patron konumunda oldular cok iyi paralar kazanıyorlar ama iste ben bu durumda kaldım...ayrıca cocugum doğduktan sonra yazmadım ama esim kaza geçirdi 1.5 sene yatalak kaldı ona baktım. Yargılamak kolay,keske destek olacak bir şeyler yazsaydınız geçmişimi okuyana kadar