Çalışan anneler doğumdan sonra nasıl bir süreç yaşadınız?

Herkese merhaba,

Seneye nasipse evleniyorum. Bunları düşünmek için biraz erken ve ileride ne olacak, nasıl ilerlenmesi gerekecek zaman gösterir elbette fakat geçenlerde arkadaşımdan gelen “anne olunca hemen iş hayatına geri dönecek misin?” sorusu ile bazı düşüncelerin içinde boğuldum, karaya ulaşamıyorum.
Ben aktif olarak çalışıyorum mezun olduğumdan beri. Genç bir kızken dahi hep anne olmak istediğimi biliyordum bencilce gelse bile bazen (böyle bir dünyaya çocuk getirmek) neyse konu dağılacak
Evlendikten sonra da çalışmaya devam edeceğim, tüm evin maddi sorumluluğunu eşime bırakmak istemiyorum. Sadece onun çalışmasıyla yine iyi kötü geçinilir ama neden daha rahat yaşamayalım, boşuna mı okudum yıllarca ve neden benim de bir emekliliğim olmasın diye düşünüyorum. Fakat Allah nasip ederde bir çocuğumuz olursa doğum izni bittikten sonra küçücük bebeğimi nasıl bırakıp işe dönerim gerçekten bilmiyorum. Belli bir süre ücretsiz izin, rapor vs ile uzatsam bile özel sektörde bu çok zor, kaç yıl idare edecekler. Ben ne kendi anneme, ne de nişanlımın annesine bebeğimi bırakmak istemiyorum. Nişanlımın annesi zaten yaşlı sayılacak bir yaşta ve kadın o yaşında kendi annesine bakıyor yıllardır kendi evinde. 4 torunu daha var, ikisine o bakmış yine diğer gelini çalışırken. Yeteri kadar yıpranmış kadın. Kendisi “ben bakarım kızım” dese bile benim içim rahat etmez. Hem kadına yazık artık dinlenmesi gereken yaşlarda hemde evine geleni gideni çok, sürekli torunlar, akrabalar, komşular. Curcuna evin içi. Bebeğim elden ele gezer, benim onaylamayacağım davranışlarda bulunur eve gelen biri vs, Allah korusun anlık yani bir şey olur vs. Bu her zaman geçerli tabi ki, benim yanımdaykende bir şey olacaksa olur ama en azından gözümün önünde olur, ben hemen müdahale ederim ya da birini uyarmam gerekirse uyarırım diye düşünüyorum. Benim annem ise başka şehirde olacak, yine istersem gelir taşınır ya da uzun dönem kalır vs ama yine kendi anneme de emanet etmek istemiyorum. Çocuk yetiştirmeye dair düşüncelerimiz çok farklı. Kimse yanlış anlamasın lütfen ama bizim anne babalarımız çocuk psikolojisinden çok anlayan bir nesil değil maalesef istisnalar hariç… Ben çocuğumu kendim yetiştirmek istiyorum en azından kreşe vs gidecek yaşa gelene kadar. Zaten çok detaycı bir insanım ve çocuk psikolojisi benim için çok önemli. Çocuğumu birine emanet etmek zorunda kalırsam da sürekli uyarmak, bir şeyleri hatırlatmak zorunda hissederim kendimi. İnsanlarda “al kendin bak madem çocuğuna” der normal olarak :)))) Fakat bu süre zarfında işten ayrılırsam eşim zorlansın istemiyorum. Şimdiden her ay kenara gram, çeyrek vs koymaya başlasam da en azından çalışmadığım zamanlarda azda olsa bize destek olur vs diye düşünmeye başladım gerçi 4 yıl idare edecek kadar birikim yapmam biraz zor gibi ama 2 yılda. Siz neler yaptınız, bu süreci nasıl yaşadınız? Psikolojinizi, akıl sağlığınızı nasıl korudunuz

Sedef93 .!.:

Herkese merhaba,

Seneye nasipse evleniyorum. Bunları düşünmek için biraz erken ve ileride ne olacak, nasıl ilerlenmesi gerekecek zaman gösterir elbette fakat geçenlerde arkadaşımdan gelen “anne olunca hemen iş hayatına geri dönecek misin?” sorusu ile bazı düşüncelerin içinde boğuldum, karaya ulaşamıyorum.
Ben aktif olarak çalışıyorum mezun olduğumdan beri. Genç bir kızken dahi hep anne olmak istediğimi biliyordum bencilce gelse bile bazen (böyle bir dünyaya çocuk getirmek) neyse konu dağılacak
Evlendikten sonra da çalışmaya devam edeceğim, tüm evin maddi sorumluluğunu eşime bırakmak istemiyorum. Sadece onun çalışmasıyla yine iyi kötü geçinilir ama neden daha rahat yaşamayalım, boşuna mı okudum yıllarca ve neden benim de bir emekliliğim olmasın diye düşünüyorum. Fakat Allah nasip ederde bir çocuğumuz olursa doğum izni bittikten sonra küçücük bebeğimi nasıl bırakıp işe dönerim gerçekten bilmiyorum. Belli bir süre ücretsiz izin, rapor vs ile uzatsam bile özel sektörde bu çok zor, kaç yıl idare edecekler. Ben ne kendi anneme, ne de nişanlımın annesine bebeğimi bırakmak istemiyorum. Nişanlımın annesi zaten yaşlı sayılacak bir yaşta ve kadın o yaşında kendi annesine bakıyor yıllardır kendi evinde. 4 torunu daha var, ikisine o bakmış yine diğer gelini çalışırken. Yeteri kadar yıpranmış kadın. Kendisi “ben bakarım kızım” dese bile benim içim rahat etmez. Hem kadına yazık artık dinlenmesi gereken yaşlarda hemde evine geleni gideni çok, sürekli torunlar, akrabalar, komşular. Curcuna evin içi. Bebeğim elden ele gezer, benim onaylamayacağım davranışlarda bulunur eve gelen biri vs, Allah korusun anlık yani bir şey olur vs. Bu her zaman geçerli tabi ki, benim yanımdaykende bir şey olacaksa olur ama en azından gözümün önünde olur, ben hemen müdahale ederim ya da birini uyarmam gerekirse uyarırım diye düşünüyorum. Benim annem ise başka şehirde olacak, yine istersem gelir taşınır ya da uzun dönem kalır vs ama yine kendi anneme de emanet etmek istemiyorum. Çocuk yetiştirmeye dair düşüncelerimiz çok farklı. Kimse yanlış anlamasın lütfen ama bizim anne babalarımız çocuk psikolojisinden çok anlayan bir nesil değil maalesef istisnalar hariç… Ben çocuğumu kendim yetiştirmek istiyorum en azından kreşe vs gidecek yaşa gelene kadar. Zaten çok detaycı bir insanım ve çocuk psikolojisi benim için çok önemli. Çocuğumu birine emanet etmek zorunda kalırsam da sürekli uyarmak, bir şeyleri hatırlatmak zorunda hissederim kendimi. İnsanlarda “al kendin bak madem çocuğuna” der normal olarak :)))) Fakat bu süre zarfında işten ayrılırsam eşim zorlansın istemiyorum. Şimdiden her ay kenara gram, çeyrek vs koymaya başlasam da en azından çalışmadığım zamanlarda azda olsa bize destek olur vs diye düşünmeye başladım gerçi 4 yıl idare edecek kadar birikim yapmam biraz zor gibi ama 2 yılda. Siz neler yaptınız, bu süreci nasıl yaşadınız? Psikolojinizi, akıl sağlığınızı nasıl korudunuz

Genişletmek için tıkla...

Çocuk ve evlilik olayı matematik ile ilerlemiyor plan yaparak.
Evlenin bir aile yaşamınıza uyumunuza bakın. Biraz zaman geçsin. Eşinle sevgililik nişanlılıkta olduğu gibi evli iken de o süreçte iyi misin. Ailesi ile dengede mi vs vs
Sonra çocuğa sıra gelir anne baba olabilir miyiz?
Eşim ilgilenmese de tek yükü kaldırır mıyım çalış veya çalışma fark etmez Çocuk eşin destek olsa bile sana bağımlı n başta
Ben Çocuk istiyorum örneğin martta doğururum takriben diye bir şey yok, ilk denemede hamile de kalabilirsin 5 sene dener kalmayabilirsin de nasip bu iş
Eeeen son şey para kısmı bebeğe bir şekilde bakılır geleceği vs için birikim olayı uzun ölçekli bir şey. Günümüz ekonomisinde onu yapmak demek emekli olma yaşını bulmak demek o yüzden istiyorsan şartlar uygun olduğunda denemeye başlarsınız.
İş konusuna gelince gün günü tutmuyor. Çalışırım dersin çocuk sensiz yapamaz ayrılırsın. Çalışmam dersin ekonomi izin vermez zorunda kalırsın.
Doğmamış çocuğa don biçilmez kısacası.
Daha gelin yok at yok düğün yok hele bir olsun
Ponçik idealist şöyle yaparım diyen anne olma yok öyle bir şey çocuğa göre şekil alırsın doğurmayı nasip ederse Rabbim o zaman anlarsın. Şöyle böyle yaparım planları biraz hikaye kalıyor özellikle ilk doğduktan sonraki seneler
Çocuk doğunca akıl sağlığı diye bir şey olmuyor beyin bebek için çalışmaya başlıyor bebeği mutlu etmek için yaşıyorsun. Kendini eve kapatmayıp sosyal hayata tutunursan bir şey olmaz

Hele bir evlenin, evliliğinizi de yaşayın biraz, sonra çocuk istediğiniz zaman nasip olacak mı, o zaman düşünürsünüz. Cok erken buna kafa yormak için. O zamanki şartlar belirler alacağınız kararları.

Sedef93 .!.:

Herkese merhaba,

Seneye nasipse evleniyorum. Bunları düşünmek için biraz erken ve ileride ne olacak, nasıl ilerlenmesi gerekecek zaman gösterir elbette fakat geçenlerde arkadaşımdan gelen “anne olunca hemen iş hayatına geri dönecek misin?” sorusu ile bazı düşüncelerin içinde boğuldum, karaya ulaşamıyorum.
Ben aktif olarak çalışıyorum mezun olduğumdan beri. Genç bir kızken dahi hep anne olmak istediğimi biliyordum bencilce gelse bile bazen (böyle bir dünyaya çocuk getirmek) neyse konu dağılacak
Evlendikten sonra da çalışmaya devam edeceğim, tüm evin maddi sorumluluğunu eşime bırakmak istemiyorum. Sadece onun çalışmasıyla yine iyi kötü geçinilir ama neden daha rahat yaşamayalım, boşuna mı okudum yıllarca ve neden benim de bir emekliliğim olmasın diye düşünüyorum. Fakat Allah nasip ederde bir çocuğumuz olursa doğum izni bittikten sonra küçücük bebeğimi nasıl bırakıp işe dönerim gerçekten bilmiyorum. Belli bir süre ücretsiz izin, rapor vs ile uzatsam bile özel sektörde bu çok zor, kaç yıl idare edecekler. Ben ne kendi anneme, ne de nişanlımın annesine bebeğimi bırakmak istemiyorum. Nişanlımın annesi zaten yaşlı sayılacak bir yaşta ve kadın o yaşında kendi annesine bakıyor yıllardır kendi evinde. 4 torunu daha var, ikisine o bakmış yine diğer gelini çalışırken. Yeteri kadar yıpranmış kadın. Kendisi “ben bakarım kızım” dese bile benim içim rahat etmez. Hem kadına yazık artık dinlenmesi gereken yaşlarda hemde evine geleni gideni çok, sürekli torunlar, akrabalar, komşular. Curcuna evin içi. Bebeğim elden ele gezer, benim onaylamayacağım davranışlarda bulunur eve gelen biri vs, Allah korusun anlık yani bir şey olur vs. Bu her zaman geçerli tabi ki, benim yanımdaykende bir şey olacaksa olur ama en azından gözümün önünde olur, ben hemen müdahale ederim ya da birini uyarmam gerekirse uyarırım diye düşünüyorum. Benim annem ise başka şehirde olacak, yine istersem gelir taşınır ya da uzun dönem kalır vs ama yine kendi anneme de emanet etmek istemiyorum. Çocuk yetiştirmeye dair düşüncelerimiz çok farklı. Kimse yanlış anlamasın lütfen ama bizim anne babalarımız çocuk psikolojisinden çok anlayan bir nesil değil maalesef istisnalar hariç… Ben çocuğumu kendim yetiştirmek istiyorum en azından kreşe vs gidecek yaşa gelene kadar. Zaten çok detaycı bir insanım ve çocuk psikolojisi benim için çok önemli. Çocuğumu birine emanet etmek zorunda kalırsam da sürekli uyarmak, bir şeyleri hatırlatmak zorunda hissederim kendimi. İnsanlarda “al kendin bak madem çocuğuna” der normal olarak :)))) Fakat bu süre zarfında işten ayrılırsam eşim zorlansın istemiyorum. Şimdiden her ay kenara gram, çeyrek vs koymaya başlasam da en azından çalışmadığım zamanlarda azda olsa bize destek olur vs diye düşünmeye başladım gerçi 4 yıl idare edecek kadar birikim yapmam biraz zor gibi ama 2 yılda. Siz neler yaptınız, bu süreci nasıl yaşadınız? Psikolojinizi, akıl sağlığınızı nasıl korudunuz

Genişletmek için tıkla...

Erken olduğunu bende biliyorum bunları düşünmenin Bu yollardan geçmiş hemcinslerim neler yaşadı, nasıl ilerlediniz merak ediyorum sadece

Sedef93 .!.:

Erken olduğunu bende biliyorum bunları düşünmenin Bu yollardan geçmiş hemcinslerim neler yaşadı, nasıl ilerlediniz merak ediyorum sadece

Genişletmek için tıkla...

Sen bi düğününü yap yuvanı kur. Aile düzenini oluştur. Eşine evliliğe alış uyum sağla sonra bebişe sıra gelir nasip olursa

freya_ .!.:

Sen bi düğününü yap yuvanı kur. Aile düzenini oluştur. Eşine evliliğe alış uyum sağla sonra bebişe sıra gelir nasip olursa

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ediyorum güzel dilekleriniz için. Bu süreci yaşayan annelerin deneyimlerini dinlemek istiyorum sadece. Tabi ki herkesin yaşadıkları farklı. Bebeğinin durumu, ev ortamı, maddi manevi huzuru vs çok fazla iç ve dış etken var. Kimse bu süreci birebir aynı yaşamıyor mutlaka.

4 yıl ara vermenizi kaldıracak bir işiniz varsa neden olmasın, yapın birikim.
Ama işiniz kaldırsa siz kaldırabilir misiniz, o da var.

Önden önden düşünürseniz kafanızda büyütürsünüz her şeyi.
Su akar, yolunu bulur.

Bunları düşünmek için çok erken. Hiçbir şey planladığınız gibi olmuyor.

Sedef93 .!.:

Herkese merhaba,

Seneye nasipse evleniyorum. Bunları düşünmek için biraz erken ve ileride ne olacak, nasıl ilerlenmesi gerekecek zaman gösterir elbette fakat geçenlerde arkadaşımdan gelen “anne olunca hemen iş hayatına geri dönecek misin?” sorusu ile bazı düşüncelerin içinde boğuldum, karaya ulaşamıyorum.
Ben aktif olarak çalışıyorum mezun olduğumdan beri. Genç bir kızken dahi hep anne olmak istediğimi biliyordum bencilce gelse bile bazen (böyle bir dünyaya çocuk getirmek) neyse konu dağılacak
Evlendikten sonra da çalışmaya devam edeceğim, tüm evin maddi sorumluluğunu eşime bırakmak istemiyorum. Sadece onun çalışmasıyla yine iyi kötü geçinilir ama neden daha rahat yaşamayalım, boşuna mı okudum yıllarca ve neden benim de bir emekliliğim olmasın diye düşünüyorum. Fakat Allah nasip ederde bir çocuğumuz olursa doğum izni bittikten sonra küçücük bebeğimi nasıl bırakıp işe dönerim gerçekten bilmiyorum. Belli bir süre ücretsiz izin, rapor vs ile uzatsam bile özel sektörde bu çok zor, kaç yıl idare edecekler. Ben ne kendi anneme, ne de nişanlımın annesine bebeğimi bırakmak istemiyorum. Nişanlımın annesi zaten yaşlı sayılacak bir yaşta ve kadın o yaşında kendi annesine bakıyor yıllardır kendi evinde. 4 torunu daha var, ikisine o bakmış yine diğer gelini çalışırken. Yeteri kadar yıpranmış kadın. Kendisi “ben bakarım kızım” dese bile benim içim rahat etmez. Hem kadına yazık artık dinlenmesi gereken yaşlarda hemde evine geleni gideni çok, sürekli torunlar, akrabalar, komşular. Curcuna evin içi. Bebeğim elden ele gezer, benim onaylamayacağım davranışlarda bulunur eve gelen biri vs, Allah korusun anlık yani bir şey olur vs. Bu her zaman geçerli tabi ki, benim yanımdaykende bir şey olacaksa olur ama en azından gözümün önünde olur, ben hemen müdahale ederim ya da birini uyarmam gerekirse uyarırım diye düşünüyorum. Benim annem ise başka şehirde olacak, yine istersem gelir taşınır ya da uzun dönem kalır vs ama yine kendi anneme de emanet etmek istemiyorum. Çocuk yetiştirmeye dair düşüncelerimiz çok farklı. Kimse yanlış anlamasın lütfen ama bizim anne babalarımız çocuk psikolojisinden çok anlayan bir nesil değil maalesef istisnalar hariç… Ben çocuğumu kendim yetiştirmek istiyorum en azından kreşe vs gidecek yaşa gelene kadar. Zaten çok detaycı bir insanım ve çocuk psikolojisi benim için çok önemli. Çocuğumu birine emanet etmek zorunda kalırsam da sürekli uyarmak, bir şeyleri hatırlatmak zorunda hissederim kendimi. İnsanlarda “al kendin bak madem çocuğuna” der normal olarak :)))) Fakat bu süre zarfında işten ayrılırsam eşim zorlansın istemiyorum. Şimdiden her ay kenara gram, çeyrek vs koymaya başlasam da en azından çalışmadığım zamanlarda azda olsa bize destek olur vs diye düşünmeye başladım gerçi 4 yıl idare edecek kadar birikim yapmam biraz zor gibi ama 2 yılda. Siz neler yaptınız, bu süreci nasıl yaşadınız? Psikolojinizi, akıl sağlığınızı nasıl korudunuz

Genişletmek için tıkla...

Bunları düşünmek ve planlamak için çok erken daha öncelikle hayırlısıyla bir evlenin yuvanızı kurun, huzurunuz olsun sonra sağlıklı bir hamilelik sonrasında sağlıklı bir bebeğiniz olsun sonrasında duruma göre şekillenirsiniz tabi ki ama siz yine bir yol duymak istiyorsunuz. Mesleğiniz ne bilmiyorum ama evden de devam ettirebileceğiniz bir mesleğiniz varsa evden çalışmayı teklif edebilirsiniz. Ben 6 senedir aynı iş yerinde arge müdürü olarak çalışıyorum şu an evden çalışmaya müsait yaptığım işim. Hatta 37. hafta da doğum iznine ayrıldım. Ona rağmen doğuma gidene kadar evden çalışmaya devam ettim. Doğumdan 1 hafta sonra da devam ettim çalışmaya kendimi toparlamıştım. Öyle bir işiniz varsa çalıştığınız yerde sevilen biriyseniz zaten teklif ettiğiniz de kendileri kabul ederler evden çalışmayı. Ben sadece müşteri görüşmelerim olduğu zaman iş yerine gidiyorum. Annem ve kayınvalidem başka şehirdeler istanbulda bebeğimi bırakabileceğim kimse de yok onu da yanımda götürüyorum ya da babasının iş yoğunluğuna göre babasına bırakıyorum işimi halledip geri dönüyorum. İşyerim evime çok yakın olduğu için zaman da kaybetmiyorum. Biraz da mesleğinize ve ne yapmak istediğinize göre değişiyor dediğim gibi. Özel sektör çok ara vermeyi sevmez