- 26 Şubat 2008
- 2.683
- 3.911
- 373
- 37
Ablamla şubat ayından beri konuşmuyorum, bir nevi hayatımdan sildim artık onu. 2 hafta önce izmire ailemin yanına gittiğimde, tesadüf güya, o da geldi eve. Odamdan bile çıkmadım ben, oiçeriden hiç bir şey olmamış gibi laf attı, duymamazlıktan geldim. Sonra dedi sanki yapılan hata karşılıklıymış gibi gelirsen senle barışmayı kabul edebilirim tarzında işi şaka vuruyor.. ıyice sinir oldum, çektim kuzenime gittim.. Annem o günden beri bana bu konuda tavırlı. Neymiş efendim kardeşler arasında küslük olmazmış. Neyse bi 4 gün sonra falan şehirdışına çıkmam gerekti o nedenle de evden eşya almak zorundaydım. Evden aldım eşyalarımı o sırada ablam bana çok iyi davranıyor.. ılgilenmeye çalışıyor ben ise o yokmuş gibi davranmaya çalıştım hep.. Aslında ne yalan söyleyeyim, onunla tekrar konuşmak,tekrar eskisi gibi olmak için içim gidiyordu. Ve öyle olamamak içimi acıtıyordu. Ama tam yumuşar gibi olduğumda yapılanlar aklıma geliyor affedemiyordum. Neyse o şekilde çıktım gittim yine evden. Ve şuan istanbuldaki evimdeyim, telefonda annemle konuşurken başka bir şeye kızdı ve bana bu konuda laf çarpıttı dedi işte "Senin kinden kalbin kararmış,insanlıktan çıkmışsın artık sen" ..
Ablamın bana yaptığını da anlatayım hemen..
Şubat ayında istanbulda öğrenciyim ben, kaldığım evi değiştiriyordum.. Yeni evin de tadilatı,taşınması falan bir müddet ablamda kalıyordum. O sıra başka nedenlerden de biraz psikolojim bozuk dönemimdi. Sürekli ağlamaklı geziyorum falan.. Neyse köpeğim de benimleydi. Eniştem köpeği istemiyordu. Ben de 3 gün müsade istedim geçici olarak onu biyere vermek için. Tamam dediler ..ki hayvan kapalı balkondan çıkmıyordu bile.. Daha 2. gün ve bir arkadaşım köpegime ben taşınana kadar bakmayı kabul etmişti, gece gelip alacaktı..
Eniştem o gün işten ablamdan önce geldi. Benim kaldığım odaya paldır küldür dalıp içeride televizyonu neden açık bıraktım diye bağırmaya başladı. Dedim bu sıralar biraz psikolojim bozuk dalmışım unutmuşum.. Hala söyleniyor dedim cidden iyi değilim üstüme gelmezsen sevinirim, elimde olmadan hoş olmayan tepkilerim olabilir.. Bu defa da köpek mevzusuna sardı, daha gece gidecegini söyleyemeden tuttu dışarı atmaya kalkıyor. Ben de köpeğimi elinden aldım kucakladım.. Ve tam o esnada kaburgalarımı tekmelemeye başladı.. Ki hayatımda ilk defa böyle bir şey yaşıyordum.. Resmen o an sinir krizi geçirmeye başladım. Hayatımda hiç o şekilde ağlamamıştım resmen ağlarken nefesim kesiliyor soluksuz kalıyordum. Daha sonra kafamı yumruklamaya başladı.. Ben korkudan polis çağırdım. Ondan sonra kurtuldum zaten. Neyse önce polisler, sonra da ablam geldi ve o esnada eniştemin annesi de gelmişti. Ve benden şikayetçi olmamamı rica etti o nedenle de kadın üzülmesin diye şikayetçi olmadım ben de.. Ablamın da gelir gelmez ettiği laf şu oldu.. Ki olayı gördü başımın halini gördü..
"Polis çağırarak, beni rezil etmeye ne hakkın vardı?"
Birşey demedim. Eşyalarımı topladım evden çıkıyordum sadece ve saat gecenin 11i istanbul gibi bir yerdeyim nereye gidiyorsun bu saatte bile demedi...
olay özetle budur..
Sizce bu olanlardan sonra affetmemem hatta affedemememle annemin dediği gibi kinden kalbi kararmış,insanlıktan çıkmış biri mi oluyorum. Karakter sahibi bi insan bazı şeyleri sineye çekemez,unutamaz tarzında doğru bir davranış mı yapıyorum..
Ki bu olanları bu kadar ağır atlatmamdaki sebep de bugüne kadar resmen el üstünde biraz da şımartılarak büyüdüm kimse bana değil bir fiske sesini yükseltip hakaret bile etmedi. O nedenle de alışkın değilim böyle şeylere o nedenle kaldıramadım..
Haklı yada haksız olmam konusundaki yorumlarınızı bekliyorum.. Bu benim için çok önemli çünkü belki de bu sayede içsel çelişkilerimi atlatabilirim...
Ablamın bana yaptığını da anlatayım hemen..
Şubat ayında istanbulda öğrenciyim ben, kaldığım evi değiştiriyordum.. Yeni evin de tadilatı,taşınması falan bir müddet ablamda kalıyordum. O sıra başka nedenlerden de biraz psikolojim bozuk dönemimdi. Sürekli ağlamaklı geziyorum falan.. Neyse köpeğim de benimleydi. Eniştem köpeği istemiyordu. Ben de 3 gün müsade istedim geçici olarak onu biyere vermek için. Tamam dediler ..ki hayvan kapalı balkondan çıkmıyordu bile.. Daha 2. gün ve bir arkadaşım köpegime ben taşınana kadar bakmayı kabul etmişti, gece gelip alacaktı..
Eniştem o gün işten ablamdan önce geldi. Benim kaldığım odaya paldır küldür dalıp içeride televizyonu neden açık bıraktım diye bağırmaya başladı. Dedim bu sıralar biraz psikolojim bozuk dalmışım unutmuşum.. Hala söyleniyor dedim cidden iyi değilim üstüme gelmezsen sevinirim, elimde olmadan hoş olmayan tepkilerim olabilir.. Bu defa da köpek mevzusuna sardı, daha gece gidecegini söyleyemeden tuttu dışarı atmaya kalkıyor. Ben de köpeğimi elinden aldım kucakladım.. Ve tam o esnada kaburgalarımı tekmelemeye başladı.. Ki hayatımda ilk defa böyle bir şey yaşıyordum.. Resmen o an sinir krizi geçirmeye başladım. Hayatımda hiç o şekilde ağlamamıştım resmen ağlarken nefesim kesiliyor soluksuz kalıyordum. Daha sonra kafamı yumruklamaya başladı.. Ben korkudan polis çağırdım. Ondan sonra kurtuldum zaten. Neyse önce polisler, sonra da ablam geldi ve o esnada eniştemin annesi de gelmişti. Ve benden şikayetçi olmamamı rica etti o nedenle de kadın üzülmesin diye şikayetçi olmadım ben de.. Ablamın da gelir gelmez ettiği laf şu oldu.. Ki olayı gördü başımın halini gördü..
"Polis çağırarak, beni rezil etmeye ne hakkın vardı?"
Birşey demedim. Eşyalarımı topladım evden çıkıyordum sadece ve saat gecenin 11i istanbul gibi bir yerdeyim nereye gidiyorsun bu saatte bile demedi...
olay özetle budur..
Sizce bu olanlardan sonra affetmemem hatta affedemememle annemin dediği gibi kinden kalbi kararmış,insanlıktan çıkmış biri mi oluyorum. Karakter sahibi bi insan bazı şeyleri sineye çekemez,unutamaz tarzında doğru bir davranış mı yapıyorum..
Ki bu olanları bu kadar ağır atlatmamdaki sebep de bugüne kadar resmen el üstünde biraz da şımartılarak büyüdüm kimse bana değil bir fiske sesini yükseltip hakaret bile etmedi. O nedenle de alışkın değilim böyle şeylere o nedenle kaldıramadım..
Haklı yada haksız olmam konusundaki yorumlarınızı bekliyorum.. Bu benim için çok önemli çünkü belki de bu sayede içsel çelişkilerimi atlatabilirim...